Απέτυχαν σε όλα και αρχίζουν να πληρώνουν

Του Γιάννη Σιδέρη

Ο νόμος του Μέρφυ, στην εκλαϊκευμένη εκδοχή του, συμπεραίνει πως ό,τι μπορεί να πάει στραβά… θα πάει… (αφού έχεις προετοιμάσει δια πράξεων το αποτέλεσμα)!

Στην αδήριτη νομοτέλειά του έχουν εγκλωβιστεί ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του.

Αρχής γενομένης από τα χθεσινά: Ο Πρωθυπουργός προτάσσει από τώρα τον Π. Παυλόπουλο ως επόμενο ΠτΔ, προκαλώντας τον Μητσοτάκη να πάρει θέση, ενώ «προαναγγέλλει» πρόσωπο εκ του ΠΑΣΟΚ ως κοινό υποψήφιο ΝΔ – ΚΙΝΑΛ. Έτσι πιστεύει ότι θα δυσαρεστηθούν οι καραμανλικοί της ΝΔ με τον Μητσοτάκη και θα του δημιουργήσουν πρόβλημα. Κουτοπονηριά ανάξια κριτικής!

Παράλληλα η κυβέρνηση βρέθηκε εγκλωβισμένη στην παγίδα που η ίδια έστησε στη ΝΔ, και αφορούσε τον αριθμό των ψήφων που θα χρειαστεί η νέα Βουλή για εκλογή ΠτΔ. Κινδυνεύει να γίνει περίγελως αν βάλει τους δικούς της βουλευτές να απόσχουν κατά τη δεύτερη ψηφοφορία, δηλαδή επί της ουσίας να υπονομεύσουν την δική της πρόταση.

Δεν κατανοούν επίσης (ακόμη και ανεξαρτήτως της ουσίας για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, γι' αυτά ας μιλήσουν οι καθηγητές), ότι καθίσταται ανεχέγγυο να τα αποκλείουν αυτοί: Δηλαδή ένας πρωθυπουργός που στέλνει τα παιδιά του σε ακριβό ιδιωτικό σχολείο, και 41 κυβερνητικοί βουλευτές που σπούδασαν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού - αφού οι μπαμπάδες τους είχαν τα λεφτάκια να στείλουν τα καμάρια τους στο εξωτερικό να σπουδάσουν.


Διά του Σκοπιανού επεδίωξε τέσσερις στόχους. Να μείνει στην ιστορία ως ο τολμητίας πολιτικός που έλυσε μια χρονίζουσα διακρατική δυσλειτουργία, να προσελκύει την αναγνώριση και την ευμενή συμπεριφορά των Δυτικών ως ευπειθής συνομιλητής, να διασπάσει τη ΝΔ, και να συσπειρώσει δίπλα του το ΠΑΣΟΚ (το υπόλοιπο του ΚΙΝΑΛ ήξερε ότι το είχε).

Αποτέλεσμα ήταν: Προόρισται να μείνει στην ιστορία ως ο Πρωθυπουργός μιας - το ευγενέστερο - προβληματικής συμφωνίας, ενώ συσπείρωσε εχθρικά το 70% του λαού ( το οποίο έβρισε ως ακροδεξιό και λαϊκιστικό), και το οποίο με την σειρά του τον αντιμετωπίζει ως μειοδότη. Οσο για το ΠΑΣΟΚ, το βρήκε απέναντι.

Όσο για την αύρα των ξένων, αυτή θα του προσπορίσει ίσως κάποια βραβεία (ε και; μέχρι και ο Κίσινγκερ πήρε Νόμπελ Ειρήνης ), αλλά θα του στερήσει την ψήφο των γηγενών. Οι ξένοι από την δεκαετία του 50 και μετά δεν φέρνουν ψήφους στις κυβερνήσεις. Και όπως είπε κάποτε η Αλέκα Παπαρήγα «εμείς αντιαμερικανοί είμαστε αλλά πρέπει να πούμε ότι δεν ψηφίζουν οι Αμερικανοί αλλά οι έλληνες πολίτες».

Σχεδίασε να οδεύσει στις εκλογές έχοντας στήσει στο ικρίωμα της καταισχύνης στελέχη της αντιπολίτευσης, για τη Novartis. Εξετέθη σε κοινή θέα με τους κουκουλοφόρους μάρτυρες, της «τροχήλατης βαλίτσας», του «νομίζω», «άκουσα», «εκτιμώ», «η πιάτσα λέει». Και τελικώς ήρθε ο νόμος του Μέρφυ με τη μορφή του Μανιαδάκη, ενός εκ των κουκουλοφόρων, για να καταδείξει το ευτράπελο, το επικίνδυνο και το ανήθικο της όλης μεθόδευσης.

Εν τω μεταξύ μαθαίνει ο λαός ότι το πραγματικό σκάνδαλο Novartis, δηλαδή οι χιλιάδες γιατρών, φαρμακοποιών και δημοσίων στελεχών που εμπλέκονται, μένει αδιερεύνητο και ατιμώρητο. Οι όποιοι παρανομήσαντες, ήσυχοι στο θόλο προστασίας που τους ύψωσε η κυβέρνηση, θα της το ανταποδώσουν ευγνώμονες δια της ψήφου των.

Έβαλε στις μυλόπετρες της φορολογικής αφαίμαξης και συνέθλιψε τη μεσαία τάξη, με στόχο να παραγάγει πλεονάσματα που θα τα μοίραζε ως επιδόματα ελεημοσύνης. Ακόμη και αυτά δεν λειτούργησαν ενισχυτικά στη δημοσκοπική - προσώρας - ψήφο. Οι «ελεηθέντες» θεώρησαν αυτονόητη την ελεημοσύνη (ας πρόσεχε. Το έχουμε ξαναγράψει ότι οι σκανδαλωδώς ευεργηθέντες από το ΠΑΣΟΚ αγρότες, του δίνουν τώρα το μίζερο ποσοστό του 1,5%).

Παράλληλα το χρέος υπερβαίνει τα 320 δις (το αύξησε κατά 12 δις τη τελευταία διετία), η ανεργία για την οποία επαίρονται έχε καθηλωθεί πέριξ του 18%, δημόσιες επενδύσεις δεν κάνουν (αυτοί οι αριστεροί!), προκειμένου να πληρώνουν μισθούς, και επενδυτές δεν φαίνονται στον ορίζοντα - παρά μόνο αγοραστές δημόσιας περιουσίας.

Προσπάθησε να ελέγξει την ενημέρωση δημιουργώντας κανάλια ελεγχόμενα με τρόπο που βγήκε αντισυνταγματικός, ενώ η αξιοπιστία της ΕΡΤ βρίσκεται στο κατώτερο σημείο εκτίμησης της μεταπολιτευτικής περιόδου. Οι επιθέσεις σε δημοσιογράφους που ασκούν κριτική, ευλόγως δημιουργούν αντισυσπειρώσεις (αχρείαστες).

Στην Παιδεία εκθεμελίωσε πλήρως το νόμο Διαμαντοπούλου (πλήγματα υπέστη ο νόμος και επί Σαμαρά), επαναφέροντας σαράντα χρόνια μετά, διοικητικές νοοτροπίες του πρώιμου κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ. Στις φυλακές βρήκαν ευκαιρία να βγουν μη αναμορφωθέντες βαρυποινίτες δολοφόνοι. Στα νοσοκομεία ασθενείς και οικείοι στενάζουν αλλά ο αρμόδιος υφυπουργός βρίζει όποιον το διαπιστώνει.

Ενδεικτικά τα ανωτέρω, δεν μπορεί να συμπεριληφθεί σε ένα κείμενο το καλειδοσκόπιο –πάντα σε αποχρώσεις του γκρίζου – του συνόλου της κυβερνητικής αστοχίας. Απέτυχε δραματικά σε ό,τι ασχολήθηκε.

Υπήρξε βέβαια η πορεία λάμψης του 2015. Μα και τότε με την οικτρή διαπραγμάτευση έγινε η προσωποποίηση της αποτυχίας. Στο μόνο που πέτυχε ήταν η τριπλή (εκλογική και δημοψηφισματική) χειραγώγηση του λαού. Φαίνεται ότι και αυτή τελειώνει.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση