Η Ελλάδα πάσχει από στρουθοκαμηλισμό

Οι πολιτικοί παραμερίζουν τα πραγματικά προβλήματα της χώρας νομίζοντας ότι έτσι σταματούν να υπάρχουν

Από τον Δημήτρη Γαρούφα

Η χώρα μας έχει εισέλθει σε μακρά προεκλογική περίοδο, με πόλωση που θα αυξάνεται και με έντονες αντιπαραθέσεις όχι επί προγραμματικών θέσεων για το μέλλον της χώρας αλλά για θέματα μικροπολιτικής. Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας δηλώνει περήφανος για το πλεόνασμα, το οποίο μοιράζει ως ελεημοσύνη σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, χωρίς όμως να ξεχνά και τη στοργή του προς τα ειδικά μισθολόγια…

Ξεχνά όμως ότι το πλεόνασμα δημιουργήθηκε όχι από αύξηση του ΑΕΠ, αλλά από το «γδάρσιμο» των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, των μικροεπιχειρηματιών και των ελεύθερων επαγγελματιών, που πληρώνουν φόρο από το πρώτο ευρώ που εισπράττουν. Θα μπορούσε να είναι περήφανος αν το πλεόνασμα δημιουργούνταν από αύξηση του ΑΕΠ και αν, παράλληλα, είχε δημιουργήσει προϋποθέσεις για νέες επενδύσεις που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.

Ο συνταξιούχος που θα πάρει την αύξηση των 20 ευρώ μηνιαίως θα χαιρόταν περισσότερο αν δημιουργούνταν θέσεις εργασίας για να μη φεύγουν τα παιδιά του ή τα εγγόνια του στο εξωτερικό, αλλά με αυτόν τον τομέα δεν ασχολείται η κυβέρνησή μας και μάλλον με τον λαϊκισμό της έχει επηρεάσει και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που στην πλειονότητά τους δεν παρουσιάζουν προτάσεις για αναπτυξιακό σχέδιο με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, που θα πετύχει αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου, πραγματική παραγωγή με εξαγωγικό χαρακτήρα στον πρωτογενή τομέα, προσέλκυση 35.000.000-40.000.000 τουριστών υψηλού εισοδηματικού επιπέδου και καινοτόμων επενδύσεων, καθώς και επενδύσεων που θα δημιουργούν πραγματικές θέσεις εργασίας.


Τουλάχιστον, αν αντέγραφαν όσα δοκιμάστηκαν επιτυχώς σε άλλες χώρες, θα ήμασταν σε καλύτερη θέση. Τα λέω αυτά επανερχόμενος σε συνομιλία μου στη Λευκωσία πριν από έναν χρόνο με φίλο, κορυφαίο πολιτικό της Κύπρου (τις εκτιμήσεις του ανέφερα από αυτή τη στήλη στις 24/11/2018), ο οποίος, μεταξύ άλλων, είπε ότι μάλλον το πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι πολιτικοί της, γιατί δεν συμφώνησαν σε κοινό σχέδιο εξόδου από την κρίση και ανάπτυξης, ενώ στην Κύπρο οι πολιτικοί ηγέτες συμφώνησαν σε κοινό σχέδιο και πέτυχαν σε τρία χρόνια να βγουν από την κρίση. Ταυτόχρονα συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορεί να στηρίζονται μόνο στον τουρισμό και έβαλαν στόχο στο μέλλον ποσοστό 15%-20% του ΑΕΠ της Κύπρου να καλύπτεται από ξένους φοιτητές.

Γι’ αυτό δημιουργήθηκαν αρκετά ιδιωτικά πανεπιστήμια (όπως μου έλεγε ο αγαπητός μου φίλος Γ. Παπαντωνίου, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Λευκωσίας, τώρα υπάρχουν στην Κύπρο έξι Νομικές Σχολές, ενώ πριν από μερικά χρόνια δεν υπήρχε καμία) και σε μερικά χρόνια η Κύπρος θα είναι μια μεγάλη πανεπιστημιούπολη, πέραν του ότι χειρίστηκε επιτυχώς τα θέματα ερευνών για ανεύρεση και αξιοποίηση πετρελαίου και φυσικού αερίου… Σήμερα, όπως μου ανέφερε ο συνάδελφος από τη Λευκωσία, στην Κύπρο όλοι οι πολίτες, ελεύθεροι επαγγελματίες και εργαζόμενοι στο Δημόσιο, έχουν αφορολόγητο 19.500 ευρώ, ενώ ο φόρος στις εταιρίες ανέρχεται σε 12% και γι’ αυτό υπάρχει φιλικό κλίμα για επενδύσεις.

Στη χώρα μας οι καλύτεροι και πιο τολμηροί νέοι φεύγουν στο εξωτερικό, αναζητώντας τουλάχιστον εργασία. Όπως μου έλεγε φίλος από τη Γερμανία, οι Έλληνες μετανάστες εργαζόμενοι στη χώρα ξεπερνούν τον αριθμό των μεταναστών που είχαν φύγει εκεί τις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Αλλά η χώρα που την εγκαταλείπει το επιστημονικό της δυναμικό δεν έχει μέλλον.

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να πούμε περισσότερα. Με τη φορολογία που υπάρχει στη χώρα μας για τις επιχειρήσεις και τον ιδιωτικό τομέα, όχι μόνο δεν θα έρθουν ξένες επενδύσεις για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, αλλά φεύγουν στο εξωτερικό και οι λίγες που υπάρχουν ακόμα. Αν πάει κάποιος στη ΒΙΠΕ Σίνδου στη Θεσσαλονίκη, θα δει κουφάρια εργοστασίων, κτίρια σε εγκατάλειψη και πού και πού κάποιο να λειτουργεί.

Ο λαϊκισμός κυριαρχεί στη χώρα και τα πραγματικά προβλήματα τα παραμερίζουν νομίζοντας ότι έτσι παύουν να υπάρχουν. Κάπως έτσι επί δεκαετίες δεν ασχολούμασταν με το θέμα των Σκοπίων λέγοντας ανοήτως ότι για εμάς δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Αλλά θέμα υπήρχε και, επειδή δεν κάναμε αυτά που έπρεπε, φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση.

Ο Θουκυδίδης έγραφε (μετ. Ελ. Βενιζέλου) ότι «οι άνθρωποι συνηθίζουν να εμπιστεύονται εις την απερίσκεπτο ελπίδα εκείνο που επιθυμούν και να αποστέργουν δι’ αυθαιρέτου συλλογισμού εκείνο που αποστέργουν»… Φοβάμαι ότι αυτή η ρήση έχει εφαρμογή για τον πολιτικό μας κόσμο που προτιμά τη μικροπολιτική εμπιστευόμενος στην απερίσκεπτο ελπίδα ή σε κάποιον από μηχανής θεό το μέλλον της χώρας.

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση