Απάντηση στο παρακράτος είναι ο νόμος

Οι παράνομοι μηχανισμοί γύρω από την εξουσία, οι οποίοι ευνοούνται από τις περιόδους παρατεταμένης σύγχυσης

Από τον Γιώργο Κ. Στράτο

Το προηγούμενο Σάββατο διαπραγματευτήκαμε τους κινδύνους για τη δημοκρατία από τις τάσεις αυθαιρεσίας της εκτελεστικής εξουσίας και των αιρετών πολιτικών αρχόντων. Κινδύνους φανερούς και στο προσκήνιο. Σήμερα θα αναφερθούμε σε κινδύνους κρυφούς, οι οποίοι εκκολάπτονται και δρουν κατεξοχήν στο παρασκήνιο.

Ως παρακράτος ορίζουμε το σύνολο όλων των μηχανισμών που, ευρισκόμενοι εκ της θέσεώς τους δίπλα στη νόμιμη πολιτική εξουσία, επιχειρούν -παρανόμως- να χειραγωγήσουν τη ζωή μιας χώρας. Αλλοτε ενεργούν βάσει εντολών, ενώ πολύ συχνά αυτονομούνται από τους πολιτικούς προϊσταμένους τους και πράττουν κατά το δοκούν.

Η παρουσία του παρακράτους είναι, δυστυχώς, αναπόφευκτη αλλά και σύμφυτη με την έννοια της εξουσίας. Αναπόφευκτη γιατί η εξουσία ασκείται και με βρόμικους τρόπους, συνεπώς πάντα θα υπάρχει η ανάγκη γι’ αυτούς που θα κάνουν τη... βρόμικη δουλειά. Σύμφυτη, γιατί όποιος από το ανθρώπινο γένος συμμετέχει στη νομή και την άσκηση της εξουσίας ανέκαθεν και στον αιώνα τον άπαντα θα θεωρεί ότι του ανήκει κι ένα κομμάτι της προς ίδιον όφελος.

Η έννοια του ιδίου οφέλους είναι καθοριστική για τον παρακρατικό. Ο παρακρατικός δεν έχει ιδεολογία, γι’ αυτό άλλωστε μπορεί να υπηρετήσει με ευκολία εξουσίες κάθε απόχρωσης! Όχι από προσήλωση στο καθήκον ή από αφοσίωση σε κάποιο πρόσωπο ή σκοπό, αλλά ακριβώς γιατί μοναδική ιδεολογία του είναι το προσωπικό του συμφέρον.
Αυτό το συμφέρον καταφέρνει να το κρύβει επιμελώς πίσω από ιδεολογικές αναφορές και ιδεοληψίες, εθνικούς και κοινωνικούς κινδύνους, φόβους και στερεότυπα, υπαρκτά και κατασκευασμένα, αναλόγως με ό,τι τού κολλάει καλύτερα στην περίσταση.


Καθίσταται απολύτως προφανές ότι μία περίοδος γενικευμένης συγχύσεως, όπως η παρούσα, αποτελεί προνομιακό πεδίο για τη δράση παρακρατικών μηχανισμών. Σε συνδυασμό με την προϊούσα διάλυση του κράτους μας, αποτέλεσμα ολέθριων κυβερνητικών επιλογών επί δεκαετίες και σε όλες τις βαθμίδες και υπηρεσίες του, και υπό την αιγίδα της ανελέητης οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα.

Αυτά τα χαώδη κενά στην κρατική λειτουργία υποτίθεται ότι έρχονται να καλύψουν και να αναπληρώσουν με τη δράση τους οι παρακρατικοί. Αυτό το έλλειμμα προστασίας του κρατικού συμφέροντος επικαλούνται σχεδόν πάντα. Αυτή η «προσφορά» τους προς τη νόμιμη εξουσία συνιστά και την παγίδα στην οποία πέφτουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις για να τις ακολουθήσουν οι ηγεσίες των οργάνων που τις υπηρετούν.

Μοιάζει λίγο με την «προστασία» σε μαγαζιά, μόνο που διαφεύγει στους πολιτικούς ότι συχνά τα όρια «προστατευομένου» και «θύματος» γίνονται δυσδιάκριτα για τον «προστάτη». Και τότε έχουμε θέματα… στη Δικαιοσύνη, στην Αστυνομία, στις Υπηρεσίες Πληροφοριών, στα ΜΜΕ.

Ολα αυτά, βεβαίως, μακριά από μας (!), συμβαίνουν ή μπορούν να συμβούν μόνον όταν και όπου οι θεματοφύλακες του Συντάγματος και των νόμων δεν αγρυπνούν. Διαφορετικά και στην απλή επίκληση της εφαρμογής του νόμου από το αποφασισμένο και εντεταλμένο για τον σκοπό αυτόν δημόσιο όργανό του ο παρακρατικός στέκεται σούζα. Όπως το σκυλί στον αφέντη του.

Με τόσα υπάκουα σκυλιά να κυκλοφορούν πλέον συνοδευόμενα στους ελληνικούς δρόμους και πάρκα, δικαίως πιστεύω ότι εμείς μάλλον έχουμε απαλλαγεί ολοκληρωτικά από τους παρακρατικούς και τη δράση τους…

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση