Ανόητα αδιέξοδα

Mία χώρα που δεν διεκδικεί τα δικαιώματα της, στηριζόμενη σε νόμους που τα προστατεύουν στην Ευρώπη και που εθελοτυφλεί, είναι καταδικασμένη – ενώ έτσι αποδεικνύεται πως έχει σκύψει το κεφάλι, συμβιβαζόμενη με την οδυνηρή της μοίρα.

Η πλειοψηφία των Ελλήνων καταλαβαίνει πολύ καλά τη δύσκολη κατάσταση, στην οποία ευρίσκεται η Ελλάδα, παρά τις θυσίες των Πολιτών της επί οκτώ συνεχή έτη – όπου με ευθύνη ουσιαστικά της Τρόικας, αφού αυτή επιβάλλει την πολιτική των μνημονίων, δεν χρεοκόπησε μόνο το δημόσιο αλλά, επίσης, οι τράπεζες, δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και τα περισσότερα νοικοκυριά. Επιγραμματικά, το ακαθάριστο δημόσιο χρέος έχει φτάσει στα 360 δις € ή στο 200% του ΑΕΠ, ενώ είναι σε ξένο νόμισμα (το ευρώ είναι ξένο για όλα τα κράτη της νομισματικής ένωσης), τα χρέη των ιδιωτών προς το κράτος μαζί με τις επιβαρύνσεις έχουν ξεπεράσει τα 180 δις €, τα κόκκινα δάνεια είναι στα 107 δις €, στα ασφαλιστικά ταμεία οφείλονται 34,3 δις €, στη ΔΕΗ περί τα 3 δις € κοκ.

Συνολικά δηλαδή το ιδιωτικό χρέος πλησιάζει στα 330 δις € έναντι ετησίων εισοδημάτων των Πολιτών και κερδών των επιχειρήσεων της τάξης των 80 δις € – οπότε είναι στο 400% των εισοδημάτων, μεγαλύτερο από κάθε άλλο κράτος στον πλανήτη. Επομένως η Ελλάδα είναι η πιο χρεοκοπημένη χώρα στην παγκόσμια ιστορία, όσον αφορά και τους τρεις βασικούς τομείς της: το δημόσιο, τις τράπεζες και τον ιδιωτικό τομέα. Ως εκ τούτου είναι λογικό να μην τη δανείζει κανείς και να μην επενδύει – με εξαίρεση αυτούς που θέλουν να υφαρπάξουν σε εξευτελιστικές τιμές τα περιουσιακά της στοιχεία, όπως συμβαίνει πάντοτε σε χρεοκοπημένες επιχειρήσεις που δεν το δηλώνουν επίσημα, με αποτέλεσμα να μην τις προστατεύει ο νόμος από τα κοράκια του συγκεκριμένου είδους.

Στο παράδειγμα των τραπεζών, είναι φυσικό να γίνονται στόχος των κερδοσκόπων, οι οποίοι βλέπουν πως για λιγότερα από 4 δις € μπορούν να εξαγοράσουν ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας – στο οποίο είναι υποθηκευμένα πάγια περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων (ακίνητα, οικόπεδα, αγροτική γη) αξίας πάνω από 300 δις €. Ως εκ τούτου ορισμένοι αναλαμβάνουν το ρίσκο, όπως στο παράδειγμα της EUROBANK – ελπίζοντας πως θα τους αποδώσει τα πολλαπλάσια, το αργότερο όταν η Ελλάδα αλλάξει ιδιοκτησιακό καθεστώς.

Εν τούτοις, αρκετά πολιτικά κόμματα, καθώς επίσης ένας αριθμός δημοσιογράφων, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ανάλογα πως έχουν πέσει ήδη οι τίτλοι τέλους – ενώ όποιος αναφέρεται σε κάτι τέτοιο, κατηγορείται για καταστροφολογία. Αντί λοιπόν να δίνουν σημασία στο γεγονός ότι, μόνο το Σεπτέμβρη οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο αυξήθηκαν κατά 1,4 δις €, θεωρούν ως επίτευγμα τη συμφωνία των πιστωτών για τη μη μείωση των συντάξεων – λόγω των πλεονασμάτων που είναι μεγαλύτερα από τα επιβαλλόμενα.

Τα πλεονάσματα όμως αυτά, εάν πράγματι υπάρχουν αφού δεν είναι δυνατόν να αυξάνεται ταυτόχρονα το δημόσιο χρέος, οφείλονται στην υπερβολική φορολόγηση των Ελλήνων που οδηγούνται έτσι στην απόλυτη φτωχοποίηση – καθώς επίσης στη μη διενέργεια δημοσίων επενδύσεων, με καταστροφικά αποτελέσματα για το μέλλον της χώρας.

Η πρώτη ενέργεια τώρα αυτού που θέλει να βρει τις λύσεις, οι οποίες πάντοτε υπάρχουν, ακόμη και στην άκρη του γκρεμού, είναι να καταγράψει το πού ακριβώς βρίσκεται – χωρίς να ωραιοποιεί τίποτα. Στη συνέχεια να αναζητήσει τις αιτίες, έτσι ώστε να αποδοθούν οι ευθύνες σε αυτούς που πράγματι τις έχουν – με στόχο να διεκδικήσει τις ζημίες που προκλήθηκαν, παράλληλα με τις ενέργειες αναβίωσης της οικονομίας.

Όμως, παρά το ότι είναι απόλυτα τεκμηριωμένη η διακυβέρνηση της χώρας μετά το 2010 από την Τρόικα, ενώ τόσο η Κομισιόν, όσο και το ΔΝΤ έχουν παραδεχθεί επίσημα τα λάθη τους, από τα οποία καταστράφηκε ολοσχερώς η Ελλάδα, εάν αναφερθεί κανείς στο δικαίωμα της χώρας μας να ζητήσει αποζημίωση, στη βάση του άρθρου 340 του Μάαστριχτ (πηγή), ως μία από τις πολλές ενέργειες που πρέπει να δρομολογήσει, αντιμετωπίζεται αρνητικά – επειδή ενδόμυχα η θέση αυτή συγχέεται με την αποτυχημένη διαπραγμάτευση του 2015, η οποία κατέληξε στην κυβίστηση του πρωθυπουργού, με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί η τελευταία ελπίδα των Ελλήνων.

Μία χώρα τώρα που δεν διεκδικεί τα δικαιώματα της, στηριζόμενη σε νόμους που τα προστατεύουν στην Ευρώπη και που εθελοτυφλεί, είναι καταδικασμένη – ενώ έτσι αποδεικνύεται πως έχει σκύψει το κεφάλι, συμβιβαζόμενη με την οδυνηρή της μοίρα. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, η έξοδος από την κρίση είναι ανέφικτη – παρά το ότι ασφαλώς υπάρχουν δυνατότητες, όπως τις έχουμε αναφέρει επιγραμματικά σε άρθρο μας (πηγή).

Ολοκληρώνοντας, όταν κατηγορούμε τον εαυτό μας για διαφθορά χωρίς να βλέπουμε τι συμβαίνει στον υπόλοιπο πλανήτη, όπως στη Γερμανία (γράφημα), όταν δεν διεκδικούμε αυτά που μας οφείλουν, όπως οι γερμανικές επανορθώσεις ή οι ζημίες που μας προκάλεσε η Τρόικα, όταν συνεχίζουμε να στηρίζουμε τα κόμματα που μας χρεοκόπησαν, όταν δεν λύνουμε τα προβλήματα μας αλλά τα μεταφέρουμε στο μέλλον, όπως τα κόκκινα δάνεια, όταν δεν καταρτίζουμε ένα δικό μας σχέδιο αλλά εφαρμόζουμε αυτά που μας επιβάλλουν οι άλλοι για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων κοκ., τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας – παρά το ότι μας λυπεί σε μεγάλο βαθμό αυτή η διαπίστωση.

Analyst


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση