Ένας πολιτικός επικήδειος για τον Νίκο Κοτζιά

Του Λεωνίδα Μαρκαντωνάτου

Εάν ήταν να βάλουμε έναν τίτλο στον πολιτικό επικήδειο του Νίκου Κοτζιά αυτός θα ήταν: Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.

Ομολογουμένως ο Νίκος Κοτζιάς ήταν ένας συγκεντρωτικός υπουργός του οποίου ο ανεξέλεγκτος χαρακτήρας δημιουργούσε προβλήματα στο Μαξίμου. O πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του δεν είχαν εναλλακτικές για τον επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας και ο πρώην υπουργός το γνώριζε αυτό πολύ καλά. Χαρακτηριστικό της μη ύπαρξης εναλλακτικών ήταν οι ομιλίες του πρωθυπουργού για θέματα εξωτερικής πολιτικής όπου στην ουσία ήταν copy paste οι απόψεις του Κοτζιά.

Στην πράξη, η παρακαταθήκη που άφησε ο Κοτζιάς στην εξωτερική μας πολιτική δεν είναι και τόσο σημαντική όσο την παρουσιάζουν μερικοί. Αρχής γενομένης από την συμφωνία των Πρεσπών, η τελευταία μάλλον θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα απ΄ότι θα λύσει, ενώ εκ του αποτελέσματος ο Κοτζιάς φαίνεται πως ήθελε βεβιασμένα να βάλει το όνομα του σε μια από τις ένδοξες σελίδες της Ελληνικής διπλωματικής ιστορίας.

Παράλληλα, η άνθιση των σχέσεων Αθήνας και Ουάσιγκτον, οφείλεται εν πολλοίς στον πολυδραστήριο Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ και όχι στον Κοτζιά, ενώ η πρόσφατη κρίση στις Ελληνορωσικές σχέσεις εκνεύρισε το Μαξίμου το οποίο απ ότι φαίνεται δεν ενέκρινε τις απρόσμενες ενέργειες του πρώην υπουργού.


Όσον αφορά τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, δεν βελτιώθηκαν, αντιθέτως χειροτέρεψαν, η λύση του Κυπριακού εκκινήθηκε την λάθος στιγμή, ενώ οι τετραμερείς και τριμερείς εμπνεύσεις του πρώην υπουργού δεν επέφεραν κάποιο απτό αποτέλεσμα.

Στην Ανατολική Μεσόγειο δε, η εμβάθυνση των σχέσεων της Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου με το Ισραήλ είναι μέρος μιας μακροχρόνιας στρατηγικής που εφαρμόζουν οι εκάστοτε Ελληνικές κυβερνήσεις από την εποχή που ήταν πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου, άρα και εδώ ουδέν νεώτερον.

Στις διοικητικές παρακαταθήκες του Κοτζιά στο Υπουργείο Εξωτερικών αξιοσημείωτη ήταν η πεντάμηνη απουσία Έλληνα Πρέσβη στην Άγκυρα (από τον Μάιο του έως και τον Νοέμβριο του 2017) λόγω αδικαιολόγητης βεβιασμένης μετάθεσης , τα αποτελέσματα της οποίας φάνηκαν στην περσινή επίσκεψη του Ερντογάν στην Αθήνα.

Άλλες ενέργειες όπως η αναγκαστική μετακίνηση έμπειρου Πρέσβη από τον Καναδά στην Ζιμπάμπουε (!) και η περίεργη μετάθεση επικεφαλής της ΜΕΑ Ε.Ε στο Μοντεβιδέο προκάλεσαν αμηχανία στους κόλπους του Υπουργείου, ενώ εκνευρισμό προκάλεσε η μετακίνηση Πρέσβειρας από τον στενό κύκλο του Κοτζιά στην Σιγκαπούρη για να ανοίξει καινούργια πρεσβεία την ίδια στιγμή που άλλες σημαντικές ελληνικές πρεσβείες ανά τον κόσμο υπολειτουργούν.

Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι όσον αφορά το πρόσωπο που θα χαράσσει την εξωτερική πολιτική της χώρας έως ότου οδηγηθούμε σε εκλογές. Με βάση τα έως τώρα δεδομένα για τον Τσίπρα προέχει η πολιτική του επιβίωση οπότε λογικά στα θέματα εξωτερικής πολιτικής δεν θα έχουμε σημαντικές αλλαγές. Από την άλλη είναι δεδομένο πως λόγω των πολιτικών εξελίξεων κεντρικό ρόλο από εδώ και πέρα θα έχουν ο νυν Γενικός Γραμματέας Δημήτρης Παρασκευόπουλος όπως και ο διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του Πρωθυπουργού Βαγγέλης Καλπαδάκης.

Συμπερασματικά, ο τρόπος που λειτουργούσε ο Κοτζιάς στο Υπ.Εξ πρέπει να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή για τους μελλοντικούς υπουργούς εξωτερικών. Οι διπλωμάτες ανεξαρτήτως κυβέρνησης παραμένουν στην πρώτη γραμμή της εξωτερικής μας πολιτικής, δεν νοείται η υποβάθμιση κανενός κρατικού λειτουργού για χάρη μιας προσωπικής αναφοράς σε σελίδα σχολικού βιβλίου των επόμενων γενιών.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση