Δεν αντέχουν την κριτική. Δεν ανέχονται τις δημοκρατικές αξίες

Ο υπουργός Παιδείας, Ερευνας και Θρησκευμάτων Κώστας Γαβρόγλου, αυτός που ανέλαβε να διεκπεραιώσει ό,τι αρνήθηκε ο Νίκος Φίλης, αποφάσισε να σχολιάσει την τελευταία απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών στην τελευταία τάξη του Λυκείου. Δεν δίστασε ούτε στιγμή να προβεί σε αυτό το τόλμημα. Χρησιμοποίησε μάλιστα και τη λέξη «σκοταδισμός» για να περιγράψει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα κατά τη λήψη και έκδοση της απόφασης του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου. Αυτού που λειτουργεί στην πράξη και ως Συνταγματικό Δικαστήριο.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τον πυρήνα των πραγματικών περιστατικών και γεγονότων που ο κύριος υπουργός υποτάσσει στα όρια της λέξης αυτής.
Δεν πρέπει να ασχοληθούμε με το ζήτημα αν το Ανώτατο Δ
ικαστήριο ερμήνευσε και εφάρμοσε σωστά την παράγραφο 2 του άρθρου 16 του Συντάγματος που αναφέρεται στον σκοπό της εκπαίδευσης των Νεοελλήνων. Δεν αποκλείεται, στη σκέψη του δήθεν «προοδευτικού» Κώστα Γαβρόγλου να ήταν σκοταδιστής ο Ευάγγελος Παπανούτσος. Γιατί αυτός, που αναγνωρίζεται γενικώς ως ο μεγαλύτερος παιδαγωγός του 20ού αιώνα, είναι αυτός που συνέταξε τη συνταγματική διάταξη το 1975.

Προφανώς, δεν είναι σκοταδισμός η ανοχή της διάχυτης βίας που κυριαρχεί στα πανεπιστήμιά μας. Προφανώς, δεν είναι σκοταδισμός η κατάρρευση της ποιότητας των πανεπιστημιακών σπουδών, στην οποία ο κύριος υπουργός είναι πρωταγωνιστής. Προφανώς, δεν είναι σκοταδισμός το υβρεολόγιο στο οποίο επιδίδεται ο
κ. Γαβρόγλου έναντι των δικαστικών αποφάσεων που είναι δυσμενείς για την κυβέρνηση. Αναμφισβήτητα, ο «σοφός καθηγητής» έχει καλούς διδασκάλους και αντίστοιχες επιδόσεις άλλων συναδέλφων του στην κυβέρνηση.

Η ουσία είναι μία: ο κ. Κώστας Γαβρόγλου ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των πολιτικών που δεν αντέχουν την κριτική. Μάλιστα, δεν ανέχεται τη δικαστική κριτική για την πολιτική που εφαρμόζει. Και αν, πιο γενικά, ο κριτικός και θεσμικός διάλογος δεν ανήκει στα προσόντα μιας κατηγορίας συμπολιτών μας, η προκλητική ασέβεια έναντι της Δικαιοσύνης από τους πολιτικούς, που υπάγονται και αυτοί στον Νόμο, ουσιαστικά αμφισβητεί το Κράτος Δικαίου, που είναι και ο θεμέλιος λίθος μιας σύγχρονης δημοκρατίας.

Και το σχέδιο νόμου για την αναδοχή, που είναι επικουρικός θεσμός έναντι αυτού της υιοθεσίας, μας προσφέρει την ευχέρεια να διατυπώσουμε όμοιες ή και παρόμοιες σκέψεις. Η κυβέρνηση είχε την ευτυχή σκέψη να επιτρέψει την αναδοχή, δηλαδή την ανατροφή, την προστασία και τη διαπαιδαγώγηση βρεφών και ανήλικων παιδιών, σε ομόφυλα ζευγάρια. Φυσικά και η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας ξεσηκώθηκε. Δεν θέλω, με την ευκαιρία αυτή, να αξιολογήσω τη νομοθετική πρόταση της κυβέρνησης. Προφανώς αφορά σε ένα ελάχιστο αριθμό προσώπων, που υποστηρίζουν σθεναρά και με πείσμα τις απόψεις τους, τη συμπεριφορά τους, τη διαβίωσή τους, τις αρχές και τις αξίες που εφαρμόζουν στη ζωή τους. Οι ίδιοι ελάχιστοι συμπολίτες μας, που δεν συνιστούν αξιόλογη κοινωνική μερίδα, προφανώς θέλουν να «νομιμοποιήσουν» αυτό που είναι και αυτό που πρεσβεύουν έναντι των υπολοίπων από εμάς. Δίνουν τη μάχη τους ακόμη και αν δεν πρόκειται να υιοθετήσουν οι ίδιοι βρέφη και ανήλικα παιδιά. Είναι τόσο σίγουροι για την επίτευξη του στόχου τους, ώστε δεν έχουν προσκομίσει μέχρι σήμερα καμία ιατρική και ψυχιατρική μελέτη που να αποδεικνύει ότι ένα τέτοιο ανθρώπινο τρίγωνο μπορεί να επιδράσει θετικά στη σωματική και ψυχική υγεία των βρεφών και των ανήλικων.

Εστω, όμως. Δέκα βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες, τόλμησαν να σκεφτούν ότι θα μπορούσαν να μην υπερψηφίσουν τη συγκεκριμένη διάταξη. Προφανώς ένιωσαν πολύ κοντά την καυτή αναπνοή όλων όσοι τους πλησιάζουν. Δεν πρόλαβαν να αποδείξουν το εύρος της τόλμης και της γενναιότητάς τους και υπέστησαν μπαράζ επιθέσεων από κάποιους «γίγαντες» της πολιτικής που τυγχάνει να είναι και κυβερνητικά στελέχη. Ενας εξ αυτών χαρακτήρισε παραβίαση του Συντάγματος το ενδεχόμενο να ενισχυθεί ο θεσμός της αναδοχής μόνο από ετερόφυλα ζευγάρια. Προφανώς, «αυτός ο ένας» αγνοεί ότι η έννοια της ισότητας δεν έχει το περιεχόμενο που «αυτός ο ένας» γνωρίζει. Κάποιος πρωτοετής φοιτητής της Νομικής θα πρέπει να του υποδείξει ότι για διαφορετικά πράγματα και διαφορετικές καταστάσεις δεν μπορούν να ισχύουν οι ίδιοι κανόνες.

Ενας άλλος ογκόλιθος της πολιτικής, προφανώς σε ένα από τα συνήθη παραληρήματά του, αποκάλεσε τα ιδρύματα που παρέχουν κάποια έστω στέγη, τροφή και φροντίδα στα εγκαταλελειμμένα βρέφη και παιδιά «σκυλοτροφεία». Δεν αγνοώ ότι σε ορισμένα ιδρύματα παιδικής προστασίας η ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν είναι χαμηλή. Και μόλις ανεκτή. Ο γενικός, όμως, «σκυλίσιος» χαρακτηρισμός των ιδρυμάτων παιδικής προστασίας είναι τουλάχιστον αδικαιολόγητος και υπερβολικά απρεπής.

Ενας τρίτος κυβερνητικός αξιωματούχος έσπευσε να δηλώσει τη διαφορετικά ανύπαρκτη παρουσία του καλώντας τους πιθανά δέκα βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να παραιτηθούν και να παραδώσουν τη βουλευτική τους έδρα πίσω στο κόμμα. Για ένα ζήτημα που δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί. Είναι, όμως, και αυτό ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο λίγο αντέχουν τη δημοκρατία και τις δημοκρατικές αξίες αυτοί που μας κυβερνούν.

Δεν πρόκειται για μεμονωμένα παραδείγματα. Αποτελούν και αυτά δύο κρίκους σε μια μακρά αλυσίδα πλήρους ανυπακοής προς τους δημοκρατικούς θεσμούς και τις δημοκρατικές αξίες. Από τον τυχοδιωκτισμό του πρώτου εξαμήνου του 2015, την κατασκευή ενός «καλπονοθευτικού» δημοψηφίσματος που δεν το τήρησαν, τις απάτες και τις αυταπάτες που ομολόγησαν, τους εκβιασμούς που επιχείρησαν και πραγματοποιούν, τις έντεχνες προσπάθειες παρεμπόδισης της θεσμικής έκφρασης των λαϊκών συναισθημάτων, ακόμη και διά των στοχευμένων ύβρεων, μέχρι και τη διαχείριση κορυφαίων εθνικών θεμάτων, αποδεικνύουν ότι οι περισσότεροι από δαύτους έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: δεν αντέχουν τη δημοκρατική κριτική, δεν ανέχονται τη θεσμική κριτική και αξιολόγηση. Πολύ σκληρό για γενικό αποτέλεσμα: τους λείπει η δημοκρατική παιδεία.

Αντώνης Ν. Βγόντζας
Πρώτο Θέμα


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση