Περί αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας στην Ελλάδα της κρίσης

Η φιλάνθρωπη διάθεση θα έπρεπε να εντασσόταν στον τρόπο ζωής μας και να μη εξωτερικεύεται μόνο κατά τις μέρες των εορτών

Όταν γίνεται έκκληση στη φιλάνθρωπη διάθεση του πολίτη να καλυφθούν οι ανάγκες στερημένων συνανθρώπων, ταυτόχρονα ομολογείται αφενός η ανυπαρξία κράτους πρόνοιας και αφετέρου η απουσία αστυνομικής επίβλεψης. Αιτιολογία γι’ αυτά τα ελλείμματα υπάρχει στη σημερινή εποχή: η οικονομική κρίση. Δεν υπάρχει όμως για τα προηγούμενα χρόνια, διότι το φαινόμενο δεν είναι μόνον τωρινό.

Το κράτος πρόνοιας (και όχι κοινωνικό κράτος όπως συνηθίζουν πολλοί να το αποκαλούν, διότι παραπέμπει ο όρος και σε ολοκληρωτικά κρατικιστικά καθεστώτα) στη χώρα μας υπήρχε μόνο στα χαρτιά τα τελευταία χρόνια. Και μόνο το γεγονός ότι κατά την έρευνα Επιτροπής της Βουλής το 1999, υπό τη Φώφη Γενηματά, διαπιστώθηκε πως υπάρχουν 95.000 παιδιά ορφανά και εγκαταλειμμένα, ενώ την ίδια στιγμή παρέμειναν, ανεξήγητα, κλειστά τα 200 από τα 210 Ορφανοτροφεία, είναι ενδεικτικό. [Έκτοτε δεν ασχολήθηκε επ’ αυτού η αρμόδια Επιτροπή].

Παλιότερα όμως, το έλλειμμα της πολιτείας το κάλυπτε η ίδια η κοινωνία, όταν ακόμη ήσαν πολύ ισχυροί οι συνεκτικοί δεσμοί της, και μάλιστα όταν έσφυζαν από ζωή οι μικρές πόλεις και τα χωριά. Διότι ίσχυε η ρήση του Αριστοτέλη, πως οι υγιείς κοινωνίες αποτελούνται από "φύσει συγγενείς". Δεν υπήρχαν στα χωριά ζητιάνοι, ούτε απροστάτευτα παιδιά, διότι αποτελούσε όνειδος για τους συγγενείς αν υπήρχαν.

Η ευθύνη της Αστυνομίας, εντοπίζεται στο ότι ελεύθερα κυκλοφορούν επαγγελματίες επαίτες, σε σημείο που είναι αδύνατον να αντιληφθείς αν ο αιτών βοήθεια την έχει πράγματι ανάγκη ή αν επαιτεί εξ επαγγέλματος. Βεβαίως, τα λειτουργικά προβλήματα που έχει η Αστυνομία σήμερα, δεν επιτρέπουν την απόδοση ευθυνών στο Σώμα.

Η ελπίδα είναι να βρεθεί κάποια στιγμή στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, πολιτικός που να αντιλαμβάνεται τα προβλήματα στα διοικητικά της Αστυνομίας αλλά και να έχει την ικανότητα να τα επιλύσει. Δυστυχώς, για πάρα πολλά χρόνια η Αστυνομία δεν ευτύχησε να έχει πολιτικό προϊστάμενο κύρους. [Η θετική παρουσία του Πανούση εμποδίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή παρεμπόδιζε τους κουκουλοφόρους]. Και μόνο το γεγονός ότι εδώ και μια δεκαετία, τουλάχιστον, τα λεωφορεία με επαγγελματίες καταφθάνουν στην Ελλάδα -από Ρουμανία και Βουλγαρία, κυρίως- ανεμπόδιστα είναι αρκετό για να καταδειχθεί, πως ούτε αυτό έγινε δυνατό να περιοριστεί.

Γενικότερα πάντως, η φιλάνθρωπη διάθεση θα έπρεπε να εντασσόταν στον τρόπο ζωής μας και να μη εξωτερικεύεται μόνο κατά τις μέρες των εορτών. Οι ανάγκες όσων δεινοπαθούν είναι διαρκείς και η ολιγοήμερη κάλυψή τους, δεν τις απομακρύνει. Και τούτο διότι οι έχοντες ανάγκη φροντίδας και περίθαλψης βρίσκονται σε διαρκή πενία και δεν συμβαίνει αυτό μόνο κατά τις εορτάσιμες ημέρες των Χριστουγέννων ή της Λαμπρής.

Παρά τον αναμφισβήτητο ατομικισμό μας, αυτός δεν είναι άκρατος αλλά υποχωρεί όταν απαιτείται, και δίνει τη θέση του στην κοινωνική αλληλεγγύη. Και δεν εννοώ την υποκριτική πλείστων όσων "κοινωφελών" σωματείων, που με λίγα γλυκά σε τροφίμους ιδρυμάτων αποστέλλουν προς δημοσίευση δελτία Τύπου με φωτογραφίες του περιχαρούς Δ.Σ., που επιχειρεί να πείσει ότι επιτέλεσε φιλάνθρωπο έργο.
Αλλά αναφέρομαι στην ουσιαστική προσφορά βοήθειας πολιτών, αυτοδιοικητικών φορέων και σωματείων, ιδιαίτερα δε της Εκκλησίας, με καθημερινή παροχή γευμάτων στους απόρους ή στέγης στους αστέγους.

Πολλοί έχουν πει, ότι οι έχοντες πραγματική ανάγκη δεν επαιτούν. Η αξιοπρέπεια δεν τους το επιτρέπει. Δεν ξέρω αν είναι έτσι. Έξω από το χορό, δεν έχεις πλήρη γνώση των δεδομένων για να κρίνεις. Υποθέτω όμως, ότι στον περίγυρο μας, ασφαλέστερα μπορεί να διαπιστωθεί η πραγματική κατάσταση του καθενός. Ίσως, η οικονομική κρίση είναι μια αφορμή για να ξαναβρούμε πάλι τις αξίες από τις οποίες σκόπιμα μας απομάκρυναν, ώστε να ήμαστε μόνοι μέσα στο πλήθος και ανυπεράσπιστοι. Κι ας ξαναθυμηθούμε την αλληλεγγύη.

Μακεδών
Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση