Πότε θα εξαχθεί το σωστό μήνυμα από την εθνεγερσία του 1821;

H εξέγερση των Ελλήνων δεν είχε πολιτικό ή πολιτειακό κίνητρο, αλλά ήταν πόλεμος εναντίον αλλόφυλου και αλλόθρησκου εχθρού

Εισαγωγικά, πολύ θα ήθελα να συγγραφεί μελέτη σχετικώς με τον όρο Επανάσταση, με τον οποίο αποδίδεται η Εθνεγερσία του 1821. Και τούτο διότι, η επανάσταση αποτελεί εσωτερική υπόθεση ανατροπής της κρατούσης τάξεως. Στην περίπτωσή μας, η εξέγερση των Ελλήνων δεν είχε πολιτικό ή πολιτειακό κίνητρο, αλλ’ ήταν πόλεμος εναντίον αλλόφυλου και αλλόθρησκου εχθρού.

Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις επ’ αυτού, αλλά όχι πλήρως αιτιολογημένη συγγραφή. Προφανώς η Ακαδημία Αθηνών έχει πολλές ασχολίες ώστε να ενδιαφερθεί και γι’ αυτό το θέμα. Όπως και να απαντηθεί, φερ’ ειπείν, το ερώτημα, γιατί ο Κολοκοτρώνης μετά τα Δερβενάκια σταμάτησε τους άντρες του στον Ισθμό και δεν τους άφησε να κυνηγήσουν και παραπέρα τους Τούρκους.

Είναι ερωτήματα, που η απάντησή τους θα εξάγει πολλά μηνύματα. Άλλωστε, κάθε εθνική επέτειος πρέπει να μας θυμίζει καταστάσεις, από τις οποίες να προκύπτουν μηνύματα που αξίζει να προσεχθούν. Αν κάποιοι πιστεύουν ότι ήσαν άλλες εποχές και δεν μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα για τη σημερινή, ας αναλογισθούν τι εννοούσε ο Ελύτης όταν μίλησε για την «επικαιρότητα του παρελθόντος».

Αλλά και ο Πολύβιος είχε πει τα ίδια παλαιότερα, ότι «τίποτε δεν διορθώνει ευκολότερα τα πράγματα, όσο η γνώση του παρελθόντος» («Μηδεμίαν ετοιμοτέραν είναι τοις ανθρώποις διόρθωσιν της των προγεγενημένων πράξεων επιστήμης»). Το αύριο επομένως, πλάθεται πάντοτε με τα υλικά του χθες.

Αντ’ αυτών των προβληματισμών, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τον αριθμό των αστυνομικών που φυλάσσουν τις εξέδρες και τις προσπάθειες που καταβάλλονται για να αποφευχθούν επεισόδια.
Είναι αλήθεια, ότι στα λόγια παριστάνουμε όλοι τον δημοκράτη, αλλά οι πράξεις μας πολλές φορές έρχονται σε σύγκρουση με τις δημοκρατικές επιταγές. Και είναι εντυπωσιακό, ότι κάποιοι ομνύουν στον Ρήγα Φεραίο (που διαστρέβλωσαν τις ιδέες τους, διότι δυσκολεύονταν να βρουν πρότυπο), τον οποίο όμως φαίνεται ότι περιφρονούν.

Έγραψε ο Ρήγας: «Η ατομική ελευθερία -χωρίς την παραβίαση της ελευθερίας του γείτονα- θεωρείται φυσικό δικαίωμα, δηλαδή δικαίωμα δωρισμένο από την ίδια τη φύση και αναφαίρετο». Ας μου πει κάποιος, αν εφαρμόζεται αυτός ο Κανόνας του Ρήγα, από όσους αυτοβούλως χρήσθηκαν υπερασπιστές των δικαιωμάτων του λαού. Κι αν επιτρέπουν οι δυναμικές μειοψηφίες να ακουστεί άλλη φωνή εκτός από τη δική τους.

Ας μου πει κάποιος, ένθερμος θιασώτης της δήθεν «ελληνοτουρκικής» φιλίας, αν διάβασε το άρθρο 121 από το Σύνταγμα του Ρήγα, που γράφει: «Δεν κάνουν ποτέ ειρήνην με ένα εχθρόν, οπού κατακρατεί τον ελληνικόν τόπον».

Και ας μου πει κάποιος, αν διαφωνεί με τον Ρήγα, που γράφει στο άρθρο 5 του Συντάγματος, ότι Έλληνας πολίτης είναι αυτός που αγαπά την Πατρίδα. Αν όχι «Χάνει τα δίκαια του πολίτου εκείνος οπού έγινεν εντόπιος εις ξένον βασίλειον και δεν βοηθεί την Πατρίδα του και απ' εκεί, με όποιον τρόπον ημπορεί, αλλ' αδιαφορεί εις τας προσταγάς της».

Δεν αρκεί να παπαγαλίζουμε ό,τι μαθαίνουμε σε κομματικά γραφεία ή διαβάζοντας τους τίτλους των εφημερίδων που είναι αναρτημένες στα περίπτερα, για να θεωρήσουμε εαυτόν κατάλληλο να υπερασπιστεί το σύνολο, με βάση ευγενείς ιδέες.

Ο Ρήγας Φερραίος (που τον κακομεταχειρίζονται όσοι τον παριστάνουν ως διεθνιστή, ονοματίζοντας έτσι και τη Νεολαία τους) στην επαναστατική του προκήρυξη καλεί σε εξέγερση τον «λαόν απόγονον των Ελλήνων» και σε χιλιάδες αντίτυπα είχε διανείμει την προσωπογραφία του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως συμβόλου δόξας και ενότητας των Ελλήνων. Σήμερα όμως, δεν είναι καθόλου προοδευτικό να μιλάς για Μ. Αλέξανδρο. Για Τσε Γκουεβάρα, ελεύθερα.

Αυτά και άλλα έπρεπε να συζητούμε σήμερα. Αλλά και πιο πρακτικά. Ο Ρήγας φαίνεται ότι γνώριζε τι θα συμβεί με τα δάνειά μας, και έγραψε: «Τα δημόσια και ιδιωτικά χρέη, πάνω από 5 χρόνια παραγράφονται, εφ’ όσον οι τόκοι καθ’ ολόκληρη την πενταετία έχουν καταβληθεί εις το ακέραιον. Η τοκογλυφία αποτελεί ποινικό αδίκημα».

Το κακό σ’ αυτόν τον τόπο είναι ότι επιτρέψαμε σε απαίδευτους να παριστάνουν τον πολιτικό, τον εργατοπατέρα, τον «εκπρόσωπο φορέα», οι οποίοι και φυσικά δεν επιτρέπουν να αναδειχθούν υγιείς δυνάμεις να υπηρετήσουν τον λαό. Κι αν βρεθεί κάποιος με καλές προθέσεις, σύντομα θα τεθεί στο περιθώριο από τους επαγγελματίες, πάσης μορφής, εκπροσώπους μας.

Αυτό έπαθε και ο Κολοκοτρώνης. Από τη στιγμή, που ανακατεύτηκε με την πολιτική, έχασε τα νερά του. Πολύ γρήγορα όμως κατάλαβε το σφάλμα του και ξαναγύρισε στ' άρματα. Κι αφού βάζουν στην άκρη Κολοκοτρώνηδες και Φεραίους, ανέλαβαν οι «Νενέκοι» και οι Γουλιμήδες.

Μακεδών
Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση