Απoψεις

[Απόψεις][bleft]

Ελλαδα

[Ελλάδα][threecolumns]

Ευρωπη

[Ευρώπη][bsummary]

Κοσμος

[Κόσμος][grids]

Greece and “Macedonia”


By Tassos Symeonides
RIEAS Academic Advisor


Ever since the dissolution of Yugoslavia, Greece has been entangled in the so-called “name issue” a.k.a the “Macedonian issue” a.k.a. the “Skopjan issue.” This “issue” revolves around the constitutional name of the former Yugoslav Republic of Macedonia; in a unilateral move, the “Skopjans” declared their independent state “Republic of Macedonia” as soon as Tito’s construct disintegrated in 1991. Greece took offense over this purely Greek name being “highjacked” by the former next-door communists – and, following that, the Balkans were never the same.

The new year 2018 appeared to energize a significant prospect of both Athens and Skopje moving to find a compromise solution. The fall of a nationalist administration in Skopje, and the presence of a leftist government in Athens, seemed to promise starting negotiations in a positive climate. Both sides made early statement vowing to “work together” in reaching a mutually acceptable agreement.

But, Balkans being Balkans, this modest hope appears flickering and almost extinguished. In Skopje, Prime Minister Zoran Zaev struggles with the remnants of the previous administration that include current negotiator Naumovski, who hastened to announce he is not prepared to compromise with Greece or the UN, for that matter.

“Skopjan” hardliners demand withdrawal from the UN-sponsored talks seconded by militant diaspora organizations. The militants fear that if a compromise is reached their “Macedonian” ethnic identity and language would become obsolete leaving the “Skopjans” orphans in a threatening world.

In Athens, PM Tsipras faces resistance inside his own SYRIZA party, not to mention the refusal of the powerful Church of Greece to “surrender” the name “Macedonia” to the “Skopjans.”

Popular opposition has also burgeoned quickly. On January 21, a major protest rally in Greece’s second largest city, Thessaloniki, capital of the Greek province of Macedonia, mobilized 90,000 (according to the police) or 500,000 (according to its organizers). The rally’s tone was combative and nationalistic; “pro-Skopjan” politicians, like Thessaloniki’s mayor Boutaris, were prominent by their absence. Similarly, Greek Macedonian diaspora organizations fan the fires of rejecting any compromise whatsoever with Skopje. Polls, meantime, show a commanding majority of Greeks rejects the use of “Macedonia” in any solution.
Is there a realistic way out of this conundrum? Unfortunately, the answer – any answer – at this moment in time is pessimistic.

Greece, by all estimates, has a procedural upper hand in the dispute. It has successfully blocked Skopje’s accession to NATO and any negotiations with the EU on potential membership of the bloc. NATO Secretary General Jens Stoltenberg, in an address to the FYR Macedonia parliament, announced that “There is no other way to join NATO until an acceptable solution on the name is found.”

But, at the same time, Athens can ill afford to clash with an American demand of expanding NATO membership in the Balkans, although there are still questions about the Trump administration’s commitment to NATO’s Balkan future. And Greece’s powers of persuasion in Europe, never particularly strong, have been eroded to near extinction as the country wallows in the German-induced “bailout” and austerity quagmire and its actions are those of a state of limited sovereignty.

Skopje is in no better condition. Its problems though are “structural,” and thus more serious, because of the presence of a powerful “Macedonian” irredentist component that aspires to a “Greater Macedonia” and issues maps that include Thessaloniki in this imaginary nationalistic construct.

FYR Macedonia is also home to a substantial Albanian minority that has little to no interest in the “name issue.” The Albanians have repeatedly and bloodily clashed with the Slavomacedonians. More recently, FYR Macedonia’s president, Gjorge Ivanov, vetoed a bill making Albanian the second official language of the country triggering bitter protests from the Albanian side. The Slavomacedonians fear collusion between the “Macedonian” Albanians and Albania’s nationalists next door – and look apprehensively at the example of Kosovo so dear to “Macedonian” Albanians.

The role of Brussels in all of this is unclear. The EU is not known for its unified pro-active approach to foreign policy; its role in the disintegration of Yugoslavia isn’t forgotten in the Balkans and EU envoys, reaching out to Balkan leaders, are treated cautiously.

Those few in Athens and Skopje, who perceive the two neighbors as natural partners rather than perpetual disputants, find only unwilling audiences in both countries. In Greece, the Slavophones of northern Greece fighting on the side of the communists, during the latter’s insurgency of 1946-49, isn’t forgotten – and the passage of time hasn’t been able to extinguish such memories; to the Greek state a “Macedonian minority” in Greece is nonexistent. Europeans and Americans though are baffled by these identity issues and, thus, fail to appreciate the true gulf separating Athens and Skopje.

Against this background, debates on “maximal” solutions continue: the ideal result in the eyes of the overwhelming majority of Greeks would be a next-door “Macedonia” with a completely different name—no “Macedonia” accepted. On the other hand, the ideal solution for the “Skopjans,” those, in other words, who identify themselves as (Slav) “Macedonians,” the name “Macedonia” is non-negotiable since it secures their existence as a separate distinct people (and not, for example, as extensions of Bulgaria).
At the end of the day, none of the proposals on the table are acceptable against the background of the 25-year long dispute. What remains to be seen is whether a determined US intervention can break the logjam and “facilitate” (read: impose) a political agreement which, in the longer run, will benefit both sides and stabilize one of the most insecure parts of the Balkans.

Copyright: Research Institute for European and American Studies (www.rieas.gr) Publication date: 28 January 2018
Note: The article reflects the opinion of the author and not necessarily the views of the Re-search Institute for European and American Studies (RIEAS).



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



Post A Comment
  • Blogger Comment using Blogger
  • Facebook Comment using Facebook
  • Disqus Comment using Disqus

2 σχόλια :

  1. Να δοθουν καποιες επεξηγησεις απο τον συγγραφεα,διοτι αναφερει τεραστιες

    ανακριβειες:

    1)..."Thessaloniki, capital of the Greek province of Macedonia,..."

    υπαρχει-εμμεσως πλην σαφως- και slavic province of Macedonia;

    2)The Albanians have repeatedly and bloodily clashed with the

    Slavomacedonians..


    Απο ποτε οριζονται ως Slavomacedonians ;

    Ουτε οι ιδιοι δεν αποκαλουνται ετσι!!

    Και γιατι δεν οριζονται συμφωνα με την καταγωγη τους ως Slavs ή slavic

    Bulgarians;

    Και γιατι δεν αναφερεται οτι υπαρχει και Ελληνικη μειονοτητα που ανερχεται

    σε 100.000;

    3)In Greece, the Slavophones of northern Greece fighting on the side of the communists, during the latter’s insurgency of 1946-49, isn’t forgotten – and the passage of time hasn’t been able to extinguish such memories;
    to the Greek state a “Macedonian minority” in Greece is nonexistent.

    Απαντηση:

    Μεταναστεύσεις Σλαβοφώνων από την Ελλάδα στην Βουλγαρία:

    Βάσει της Συνθήκης Ειρήνης του Νεϊγύ (29/11/1919) μεταξύ Ελλάδας και

    Βουλγαρίας,οι Σλαβόφωνοι στην Ελλάδα που θεωρούσαν τους εαυτούς τους

    Βουλγάρους,μπορούσαν μέχρι το 1924 να μεταναστεύσουν στην Βουλγαρία με

    αποζημίωση από το Ελληνικό κράτος.Επειδή μέχρι το 1924 ο αριθμός των

    αρνηθέντων της Ελληνικής εθνικότητας ήταν μικρός, η Βουλγαρία ζήτησε

    παράταση μέχρι το 1932 και την πήρε.

    Σύμφωνα με στατιστικές του 1926 ο πληθυσμός της Μακεδονίας ήταν 1.511.000

    εκ των οποίων 1.341.000 ήσαν Έλληνες (88.8%).

    Το σύνολο των μεταναστών σύμφωνα με στοιχεία της Κοινωνίας των

    Εθνών(πρόδρομος του ΟΗΕ) ήταν 66.126 άτομα από τους εξής νομούς και τις
    εξής επαρχίες:

    Φλώρινας : 1290
    Καστοριάς :4090
    Έδεσσας : 1800
    Καϊλαρίων: 600
    Ενωτίας: 106
    Γιαννιτσών 6.670
    Βέρροιας: 30
    Ηγουμενίτσας :7500
    Κιλκίς: 5.000
    Θεσ/νίκης: 2.590
    Σιδ/κάστρου: 9.640
    Σερρών : 10.400
    Ζίχνης :175
    Πραβίου :20
    Δράμας :16.050
    Καβάλας : 165

    Όλοι οι απομείναντες στην Ελλάδα δήλωσαν Ελληνική Εθνικότητα αποκρούωντας

    την Σλαβική.Επομένως από της εποχής εκείνης έπαυσε πλέον να υφίσταται θέμα

    Σλαβικής(σήμερα δήθεν «μακεδονικής») μειονότητας στην Μακεδονία.

    Επιπλεον:

    Οι περισσότεροι των καπεταναίων και των ανταρτών του Μακεδονικού Αγώνα ήσαν

    Έλληνες Σλαβόφωνοι,οι οποίοι για τους γνωστούς λόγους δεν γνώριζαν την

    Ελληνική.Γνώριζαν όμως πολύ καλά ότι ήσαν γνήσιοι Έλληνες

    Μακεδόνες,απόγονοι του Μ.Αλεξάνδρου ανεξαρτήτως αν οι Ρώσοι και οι

    Βούλγαροι διά της βίας είχαν υποχρεώσει τους παππούδες τους και τους

    πατέρες τους να μάθουν τα τέκνα τους βουλγαρικά.Οι ηρωικές πράξεις των

    σλαβοφώνων αυτών,η υβριστική εκ μέρους των Βουλγάρων ονομασία των

    Γραικομανών και το άφθονο αίμα το οποίοι έχυσαν για την Ελληνική ιδέα

    αποτελούν τις τρανότερες αποδείξεις για την αλήθεια των ανωτέρω.

    Και τελος:

    Η πλειοψηφια των σλαβοφωνων Μακεδονων δεν ανταποκριθηκε στις προσδοκιες του

    Ζαχαριαδη με προθυμια.

    Ειχε επελθει η ρηξη Τιτο -Σταλιν και το ΚΚΕ δεν μπορουσε να στηριζεται

    σ'εναν αποστατη του διεθνους Κομμουνισμου που ειχε επισυρει την λυσσωδη

    οργη του Σταλιν. Το ΚΚΕ επρεπε να ακουμπησει πιο πολυ στην Βουλγαρια ,που

    προσφερθηκε να βοηθησει με ανταλλαγματα!

    Το συνθημα της "ανεξαρτητης Μακεδονιας" δεν ηταν ουτε πιστευτο,ουτε

    επιθυμητο απο τους Σλαβοφωνους Μακεδονες!

    Αρκετοι Σλαβοφωνοι Μακεδονες, οι περισσοτεροι νεοι, ενοιωθαν Ελληνες!

    Ο ιδιος ο Ζαχαριαδης τους χρησιμοποιησε ως "ανταλλαγμα" προς την Βουλγαρια

    και το ομολογησε:

    "Με αυτην την αλλαγη (δηλ. την Εθνικη αποκατασταση σλαβομακεδονικου

    λαου) προσπαθουσαμε να κινητοποιησουμε τις Σλαβομακεδονικες

    δυναμεις και να ανατρεψουμε τα διαιρετικα και παραπλανητικα σχεδια του

    Τιτο".

    Πηγή: «Η εναντίον της Μακεδονίας βουλγαροκομμουνιστική επιβουλή»
    Συγγραφέας: Γ.Α.Λ

    Πηγή: «1939-1949»
    Συγγραφέας: Λεωνίδας Γαληνός

    ΓΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οτι και γραφετε ξευτιλισμενα ανθελληνικα ανδρεικελα , η Μακεδονια ειναι Ελλαδα και μονον με ΠΟΛΕΜΟ θα κλεψετε το ονομα της .
    Και διαλογο δεν κανουμε ( εμεις οι Ελληνοψυχοι ) με ΚΑΝΕΝΑΝ για την ιστορια μας και την Πατριδα μας και κυριως δεν ξεχνουμε οτι ΟΛΑ τα βαρβαρικα γειτονικα κρατιδια υπαρχουν σε σκλαβωμενο Ελληνικο χωμα .
    Δεν λογαριαζουμε τις υπογραφες των ανθελληνων ντοπιων γενιτσαρων και ουτε μας ενδιαφερει τι λενε .
    ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ βαρβαρικα σκυλια . Και οπως σας σαρωσαμε στο παρελθον , ετσι και θα ξεβρωμισουμε τον τοπο απο σας και θα λευτερωσουμε την ΜΕΓΑΛΗ Ελλαδα μας .
    ΝΑΙ ρε ΠΟΛΕΜΟ ! Εμεις ειμαστε απογονοι πολεμιστων και οτι και εκαναν ολα αυτα τα χρονια οι δωσιλογοι πολιτικοι δεν μπορεσαν να βγαλουν απο το dna των ΕΛΛΗΝΩΝ την πολεμικη μας αρετη ! .

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...



Ελληνοτουρκικα

[Ελληνοτουρκικά][bleft]

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ

[Γεωπολιτική][grids]

διαφορα

[διάφορα][bsummary]

ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

[μυστικές υπηρεσίες][bleft]