Κυριαρχία για χρέος;

Tου Θέμη Τζήμα 


Από την αρχή της ελληνικής εκδοχής της κρίσης, οι κυβερνήσεις μας, λόγω της προσκόλλησής τους στον δημοσιονομισμό και την εντυπωσιοθηρία, παραδίδουν ολοένα ευρύτερα τμήματα της κρατικής κυριαρχίας προκειμένου να πετύχουν διακανονισμούς του δημόσιου χρέους.
Μετά το PSI, το ελληνικό χρέος είναι λιγότερο βιώσιμο από ποτέ, η εθνική και λαϊκή κυριαρχία συρρικνωμένες από οποτεδήποτε μετά τη χούντα και η οικονομία καθημαγμένη.
Σε αυτό το δρόμο, με ακόμα ταχύτερο και επικίνδυνο τρόπο, βαδίζει και η παρούσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Είναι προφανές ότι ο πρωθυπουργός, λόγω των κοινωνικών αντιδράσεων από τη μία και των πιέσεων των δανειστών από την άλλη, θεωρεί πως μπορεί να αξιοποιήσει Προσφυγικό και Αιγαίο για το χρέος. Καθιστώντας το ΝΑΤΟ και ειδικότερα τη Γερμανία υψηλούς επόπτες του Αιγαίου και των ελληνικών δικαιωμάτων, όπως και διαιτητές των διαφορών με την Τουρκία με αφορμή και εν μέρει με αιτία το Προσφυγικό, και αποδεχόμενος τον ρόλο της Ελλάδας ως αποθήκης προσφύγων και μεταναστών, θεωρεί, δηλαδή, ότι θα κερδίσει την εύνοια στις αξιολογήσεις του τρίτου Μνημονίου και ελάφρυνση του χρέους.
Πρόκειται για θεμελιώδες λάθος.

Γιατί είναι λάθος

Πρώτον, διότι η Μέρκελ ούτως ή άλλως έχει αποδειχτεί εξαιρετικά αναξιόπιστη ως προς τις διαπραγματεύσεις της και επιπλέον επικίνδυνα «μικρομέγαλη» ως προς τις επιδιώξεις της για τον ρόλο της Γερμανίας. Ο καιροσκοπισμός της, που ωθείται από το εκλογικό της άγχος, την έχει οδηγήσει σε θλιβερή στάση απέναντι στον Τούρκο πρόεδρο και σε ύποπτα «παζάρια» με κάθε αντιδραστική φωνή μέσα στην Ε.Ε., ασχέτως του αν συχνά πυκνά προσπαθεί να εμφανιστεί ως υπερασπίστρια της «ανοιχτής» Ευρώπης. Χαρακτηριστικά, μέχρι και ζώνη απαγόρευσης πτήσεων τόλμησε να ζητήσει στη Συρία, λες και η νόμιμη κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα υπεράσπισης της επικράτειάς της και, μάλιστα, την ίδια στιγμή που η Τουρκία της επιτίθεται. Δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να «αδειάσει» την ελληνική κυβέρνηση, όποια συμφωνία κι αν τυχόν κάνει μαζί της.

Δεύτερον, μέσα από τη διαχείριση του Προσφυγικού στο Αιγαίο, με πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα –αλλά όχι μοναδικό- τις επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης, αντικειμενικά και ασχέτως ελληνικών προθέσεων ανοίγει όλο το εύρος των ζητημάτων στο Αιγαίο.
Ταυτόχρονα, μεγαλώνει η όρεξή της Τουρκίας να αποπειραθεί το περαιτέρω «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, με διαιτητή των επιδιώξεών της μία τρίτη χώρα –τη Γερμανία- ή έναν οργανισμό, το ΝΑΤΟ, δηλαδή τις ΗΠΑ.
Στην πρώτη περίπτωση που θα υπάρξει αμφισβήτηση του ποια χώρα πρέπει να ενεργήσει έρευνα και διάσωση σε ένα ορισμένο τμήμα του Αιγαίου, ο ναυτικός διοικητής της αποστολής θα κληθεί εκ των πραγμάτων να λάβει την απόφαση και να επιλέξει, παράγοντας καθοριστικής προοπτικά σημασίας γεγονότα και προηγούμενα.

Τρίτον, ο άλλος «εταίρος» είναι η Τουρκία του Ερντογάν, δηλαδή η πλέον επικίνδυνη αναθεωρητική δύναμη στην ευρύτερη περιοχή, που απειλεί γειτονική της χώρα με επέμβαση και με αλλαγή καθεστώτος και τον πλανήτη με την μεγαλύτερη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολεμική σύρραξη. Είναι το καθεστώς αυτό που επιδιώκει ενεργά αναθεώρηση των συνθηκών με την Ελλάδα, μέσα από μία στρεβλή τους ερμηνεία, όπως κατέδειξε το περιστατικό της Ρόδου.

Και, τέταρτον, η κυβέρνηση, μεταφέροντας το πεδίο της διαπραγμάτευσης στο Προσφυγικό, δεν αποφορτίζει τις πιέσεις που υφίσταται στον αμιγώς οικονομικό τομέα, όπως, άλλωστε, και η υπόθεση της αξιολόγησης δείχνει, απλώς φορτώνεται με επιπλέον πιέσεις. Το παιχνίδι με τη Συνθήκη Σένγκεν, ο αποκλεισμός από την οποία θα πρέπει κάποια στιγμή να αναρωτηθούμε τι θα σήμαινε εντέλει για τις προσφυγικές ροές και σε ποιόν θα προξενούσε μεγαλύτερη ζημιά, καταδεικνύει πως η ηγεσία της Ε.Ε. «στήνει» ορισμένους ακραίους να ανοίξουν ένα θέμα εις βάρος της ό,ποιας χώρας, προκειμένου να την εξαναγκάσουν σε ολοένα μεγαλύτερες παραχωρήσεις.
Οι θρασύτατες προκλήσεις από πλευράς των τεσσάρων κρατών που ελάχιστο κόστος σε σχέση με την Ελλάδα έχουν επωμιστεί ως προς το Προσφυγικό, δεν είναι παρά ένας διαρκής εκβιασμός προς ηγεσίες δεμένες χειροπόδαρα στο άρμα του «ευρωπαϊσμού», δηλαδή της εξάρτησης και του νεοφιλελευθερισμού.

Εν κατακλείδι, η σκέψη για μία τέτοια διαπραγμάτευση «κυριαρχίας για χρέος» θα αποβεί καταστροφική και θα οδηγήσει σε ήττα σε όλα τα επίπεδα. Στο Μαξίμου και το υπουργείο Εξωτερικών ας σκεφτούν πολύ καλά τι πάνε να κάνουν…

Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 328



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση