Η λαφυραγωγία στο Ισλάμ

Αποφεύγουν την αλήθεια όπως ο διάβολος το λιβάνι

Του Μάριου Ευρυβιάδη

Ο ιστορικός (Τουρκολόγος/οσμανολόγος) Νίκος Μούδουρος (Ν.Μ.) έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο στον Φιλελεύθερο (στις 14 Φεβρουαρίου 2016), “Τα λάφυρα πολέμου, οι σοροί και οι αναμνήσεις”, για το “πλιάτσικο” που δημιουργήθηκε μετά την Τουρκική εισβολή με τις περιουσίες των αυτόχθονων κατοίκων στις περιοχές που κατακτήθηκαν από τον τουρκικό στρατό.

Στο κείμενό του ο Ν.Μ. εξηγεί πως τα “λάφυρα πολέμου”, οι “σοροί” και οι “αναμνήσεις”, δημιούργησαν προβληματισμούς σε μια, τουλάχιστον, μερίδα των Τουρκοκυπρίων και πως, μεταξύ άλλων, επηρέασαν διανοούμενους και ενέπνευσαν ποιητές.

Όλα όσα έγραψε ο Ν.Μ. είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα ιστορικά, όπως και κοινωνιολογικά. Ωστόσο η ανάλυσή του δεν είναι ολοκληρωμένη. Αγνοεί μια σημαντική και, κατ´εμέ, καθοριστική διάσταση της συμπεριφοράς των Τουρκοκυπρίων αναφορικά με το “πλιάτσικο”, που κύπριοι διανοούμενοι και κυρίως της αριστεράς αρνούνται κάν να αγγίξουν, πόσο δε μάλλον να μελετήσουν επισταμένα και να εντάξουν στις αναλύσεις τους. Αγνοείται παντελώς η θρησκευτική διάσταση, δηλαδή ο ρόλος του Ισλάμ- ο διαχρονικός ρόλος του Ισλάμ- στη λαφυραγωγία των περιουσιών των απίστων- των καφούρ/γκιαούρ- τον εξανδραποδισμό τους, αλλά και την αιχμαλωσία και εκπόρνευση των γυναικόπαιδών τους.

Στην μεταμοντέρνα εποχή που ζούμε, η ενσωμάτωση της θρησκευτικής/ισλαμικής πτυχής σε μια πολιτικο-ιστορική ανάλυση, είτε στη συγκεκριμένη περίπτωση είτε σε οποιαδήποτε άλλη, εμπίπτει στην κατηγορία του “μή πολιτικά ορθού”. Και αποφεύγεται, ας μου επιτραπεί, όπως αποφεύγει ο διάβολος το λιβάνι. Πόσο δε μάλλον αν υιοθετείται και η μαρξιστική ανάλυσης περι θρησκείας ως “όπιο του λαού”.

Ανεξάρτητα του τί πρεσβεύει ο Ν.Μ., το Ισλάμ δεν είναι ακόμη μια θρησκεία, όπως είναι όλες οι άλλες. Το Ισλάμ δεν είναι θρησκεία της “σειράς” και στην οποία ωφείλεται ο απαιτούμενος σεβασμός από μή μουσουλμάνους, θρησκευόμενους ή μή, όπως συμβαίνει και με όλες τις άλλες θρησκείες.

Κατά τους πιστούς, το Ισλάμ (υποταγή στο Θεό) είναι η μόνη πραγματική θρησκεία. Είναι η θρησκεία της Αλήθειας. Το Κοράνι δεν είναι ένα ακόμη ιερό βιβλίο. Είναι ο θεόπνευστος λόγος του Θεού. Είναι η ολοκληρωμένη αποκάλυψη του Θεού (Αλλάχ) προς τους ανθρώπους που μεταφέρθηκε μέσω του Μωάμεθ. Ο Μωάμεθ δεν είναι ένας ακόμη προφήτης. Είναι ο τελευταίος προφήτης, κομιστής του ολοκληρωμένου λόγου του Θεού και εκπρόσωπός του.

Η δε ευλογημένη κοινότητα των πιστών “πολεμά”‘ συνεχώς, ώστε ο λόγος του Θεού να αναδειχθεί σε υπέρτατη αρχή και να εξασφαλισθεί η απόλυτη εφαρμογή του δόγματος “ταουχίντ αλ-ρουμπουμπίγια”, δηλαδή της μοναδικότητας, της απόλυτης κυριότητας και κυριαρχίας του Θεού. Εξ´ ορισμού, το Ισλάμ δεν είναι θρησκεία ανοχής ή αγάπης, ό,τι και να λέγεται και να γράφεται περί του αντιθέτου. Το Ισλάμ είναι θρησκεία εξουσίας και ελέγχου. Όπως γράφει ο Χασάν Αλ Μπάννα, ιδρυτής των Αδελφών Μουσουλμάνων, “είναι στη φύση του Ισλάμ να εξουσιάζει και όχι να εξουσιάζεται. Να επιβάλει τον νόμο του (τη σαρία) πάνω σε όλα τα έθνη και να επεκτείνει την ισχύ του σ’ ολόκληρο τον πλανήτη”.

Ιερό καθήκον, λοιπόν, κάθε πιστού είναι o “ιερός σκόπος” (ντάουα). Είναι καθήκον του κάθε ενός να προσηλυτίζει είτε δια της πειθούς, είτε δια της βίας (ιερό πόλεμο) τους μή πιστούς που ζουν στην άγνοια (τζαχιλίγια) και παραπλανημένοι. Διότι κατά το Ισλάμ κανείς δεν πρέπει να πεθάνει χωρίς ομολογία της πίστης. Όλοι- όλοι μας- πρέπει να πεθάνουμε μουσουλμάνοι, υποταγμένοι στο Θεό. Και θα πάρουμε την αμοιβή μας.

Οι ανταμοιβές των πιστών είναι υλικές και σε τούτη τη ζωή και στην άλλη. Όλοι μας στη Δύση γνωρίζουμε, λίγο πολύ, πως όσοι ιεροπολεμιστές μαρτυρήσουν για την ντάουα, θα πάρουν την αμοιβή τους στον Παράδεισο- με τα βουνά από ρύζι, τους ποταμούς από γάλα γκαμήλας, το μέλι και βέβαια και τις 70 και βάλε παρθένες.

Οι υπόλοιποι “ιεροπολεμιστές” αμοίβωνται επί της γής- από το βιός και τις περιουσίες των κατακτημένων. Το “πλιάτσικο” του 1974, στο οποίο επικεντρώνεται ο Νίκος Μούδουρος, δεν είναι ένα ακόμη “πλιάτσικο”, όπως το αντιλαμβανόμαστε στη Δύση. Δέν είναι ένα γεγονός που προέκυψε και ακολούθησε από το “ξέσπασμα” ενός πολέμου. Ούτε οι πρόσφυγες του 1974 έγιναν πρόσφυγες λόγω του πολέμου, ώστε με τον τερματισμό των εχθροπραξιών να επανέλθουν στις εστίες και περιουσίες τους.

Όλα όσα συνέβησαν το 1974 υπήρξαν συνέπειες “κατάκτησης” στο όνομα του Ισλάμ και όχι προσωρινής “κατοχής”. (Δέν είναι τυχαίο πως εμείς μιλάμε για “κατοχή”, που υποδηλώνει κάτι το προσωρινό, ενώ ο Νταβούτογλου, για παράδειγμα, μιλά για “κατάκτηση” – κατάκτηση του Ισλάμ και συνεπώς για κάτι το μή αναστρέψιμο. Και στη Συρία ο στρατός των πιστών που χρηματοδοτούν και οπλίζουν τα Σουννιτικά-τζινχαντιστικά καθεστώτα Τουρκίας-Σαουδικής Αραβίας- Κατάρ, ονομάστικε, όχι τυχαία, “Στρατός Κατάκτησης”). Και όπως διαχρονικά συνέβαινε σε κάθε μουσουλμανική κατάκτηση, και το 1974 ακολούθησε η υλική ανταμοιβή. Ακολούθησε η λαφυραγωγία, όπως την αντιλαμβάνωνται οι μουσουλμάνοι , δηλαδή η θεϊκή δικαίωση-αμοιβή.

Μετά την εισβολή του 1974 δημιουργήθηκαν “giaour pazaars”- παζάρια με περιουσίες των απίστων- όχι μόνο σε ολόκληρη την περιοχή που κατακτήθηκε, αλλά και στα νότια παράλια της Μικράς Ασίας. Ήταν τόσα πολλά τα λάφυρα της κατάκτησης στα “giaour pazaars”, που σε αυτά έφταναν και άτομα από Λίβανο και Συρία! Στην Κύπρο, τα “παζάρια” αυτά λειτουργούσαν μέχρι και τις αρχές του 1980, όπως μαρτυρούν Τουρκοκύπριοι “πελεκάνοι” (ξυλουργοί), που έχασαν τις δουλειές τους από την “υπερπροσφορά” επίπλων, και οι οποίοι επανδραστηριοποιήθηκαν μετά το 1980, όταν στέρεψαν τα λάφυρα.

Αν τώρα υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν τα πιο πάνω ατεκμηρίωτες θέσεις, ή αντί- ισλαμική και αντι- τουρκική προπαγάνδα, τους προσκαλώ και τους προκαλώ να μελετήσουν τι συμβαίνει στη Συρία σήμερα, σε εδάφη που έχουν “κατακτήσει” οι Ισλαμιστές και πως μεγάλος πλούτος της Συρίας, όπως εργοσταστάσια και βιομηχανικές υποδομές, έχουν λεηλατηθεί και μεταφερθεί στην Τουρκία. Και το γεγονός αυτό, στο οποίο συμμετέχει ενεργά και το ισλαμιστικό καθεστώς της Άγκυρας, δικαιολογείται με αναφορά στο “άπιστο” καθεστώς των Αλαουιτών της Συρίας.

Όπως είχαμε “πλιάτσικο” στη Κύπρο το 1974, έτσι και στη Συρία, σήμερα. Και περιορίζω το σχόλιο μου στο “πλιάτσικο” και μόνο και όχι σε όλα τα άλλα αίσχη που συνέβησαν στο όνομα του Ισλάμ το 1974 και τα οποία, σε μεγαλογραφία, βλέπουμε να συμβαίνουν καθημερινά στη Συρία.

Πηγή MIgnatiou


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση