Ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα του δημοψηφίσματος;

Του Δαμιανού Βασιλειάδη
Εκπαιδευτικού, συγγραφέα

Από την στιγμή που ανακοινώθηκε ξαφνικά το δημοψήφισμα, σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω, όπως και εκατομμύρια συμπατριώτες, ποιο είναι πραγματικά το δημοψήφισμα και τι νόημα έχει.

Ως συνήθως, όταν είναι να κρίνω κάτι, βάζω πάντοτε κάποια κριτήρια στην ανάλυσή μου, τα οποία αποτελούν τα εργαλεία ανακάλυψης, ει δυνατόν, της πραγματικής αλήθειας, πίσω από τα φαινόμενα και επιφαινόμενα, για να ξέρει ο συνομιλητής μου, αν είναι σωστά ή λάθος, σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια και την δική του ικανότητα να κρίνει σωστά ή λάθος.
Τα κριτήρια αυτά είναι τα ακόλουθα:

1. Αγαθή ή κακή πρόθεση. Ο Αλέξανδρος Δελμούζος, από τους πρωτεργάτες του εκπαιδευτικού Δημοτικισμού, μαζί με τον Γληνό και τον Τριανταφυλλίδη, είχε πει κάποτε: «Για να κρίνεις πρόσωπα και έργα δεν χρειάζεται μονάχα μυαλό, παρά και χαρακτήρας». Δηλαδή δεν αρκεί μόνο η γνώση ή η επιστήμη, αλλά και το ήθος, με κύριο γνώρισμα την ανιδιοτέλεια. Σ’ αυτό είχε πέσει έξω ο φιλόσοφος Σωκράτης, που διακήρυττε ότι η γνώση καλυτερεύει τον άνθρωπο, αν και ο Πλάτωνας, πιθανώς ερμηνεύοντας τον Σωκράτη, έλεγε ότι «πάσα τε επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής πανουργία, ου σοφία φαίνεται», που επιβεβαιώνει την φράση του Δελμούζου. Στην ιδιοτέλεια δεν μπορεί να υπάρχει αγαθή πρόθεση.

2. Ικανότητα ή ανικανότητα. Δεν επαρκεί η καλή η κακή πρόθεση. Πρέπει να είναι κανείς ικανός να μπορεί να αναλύει σωστά την πραγματικότητα, να κάνει τις σωστές εκτιμήσεις της συγκεκριμένης πραγματικότητας και να βγάζει τα, κατά το ανθρωπίνως δυνατόν, σωστά συμπεράσματα και καταθέτει τις σωστές προτάσεις.

3. Προσωπική, κομματική, ή εθνική στρατηγική. Υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν προσωπική στρατηγική, δηλαδή υπηρετούν μόνο και αποκλειστικά το προσωπικό τους συμφέρον. Υπάρχουν άλλοι που ακολουθούν το κομματικό τους συμφέρον, μέσα από το οποίο μπορεί, χωρίς να είναι απαραίτητο, να υπηρετούν συνάμα και το προσωπικό τους συμφέρον και υπάρχουν Έλληνες πολίτες που υπηρετούν το εθνικό συμφέρον, την εθνική στρατηγική, μέσα στην οποία εντάσσουν τα δύο προηγούμενα. Όχι όμως αντιθέτως. Την εθνική στρατηγική την όρισε πολύ σοφά ο μεγάλος Έλληνας στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης, αν θέλει να ξέρει κανείς τι σημαίνει εθνική στρατηγική: :«Η εθνική στρατηγική δεν είναι ούτε “δεξιά”, ούτε “αριστερή”, ούτε “εθνικιστική”, ούτε “διεθνιστική”. Είναι τα πάντα, ανάλογα με τις επιταγές της συγκεκριμένης περίστασης. Αλίμονο στη χώρα και την πολιτική της ηγεσία, αν ερμηνεύει την συγκεκριμένη κατάσταση με “δεξιές” ή “αριστερές” προτιμήσεις».

Αυτά είναι τα τρία κριτήρια για την αξιολόγηση της θετικής ή αρνητικής προσφοράς των ανθρώπων.

Για το πρώτο κριτήριο δεν θέλω να κάνω δίκην προθέσεων. Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του σύμφωνα με την προσωπική ή γενικότερη εμπειρία του.

Αρνούμαι όμως να αποδεχτώ ότι για την κυβέρνηση ισχύει το δεύτερο κριτήριο. Ότι δηλαδή η κυβέρνηση εκτιμά σωστά την κατάσταση των πραγμάτων και δρα ανάλογα. Έχει φέρει ήδη επανειλημμένα τις «αποχρώσες ενδείξεις» ότι δεν είναι ικανή να εκτιμήσει σωστά την πραγματικότητα και να ενεργήσει αναλόγως. Και μόνο το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός λέει ότι «εμείς θα παίζουμε το ζουρνά και οι άλλοι θα χορεύουν», να θεωρεί ότι εμείς είμαστε «οι έξυπνοι και οι άλλοι είναι οι κουτόφραγκοι» και επιπλέον να θεωρεί ότι εμείς δεν έχουμε καμία ευθύνη, αλλά μόνο οι ξένοι, ακόμη και ως αστείο, αποδεικνύει ότι δεν γνωρίζει τι συμβαίνει και τι τον περιμένει. Από κει και πέρα υπάρχουν άπειρες αποδείξεις της ανικανότητά της να δει ποια είναι η πραγματικότητα και πράξει προς το συμφέρον του τόπου. Άλλα λέει σήμερα, άλλα λέει αύριο, συνεχώς διαψεύδεται στις αγγελίες και πράξεις της. Άλλα λέει ο ένας παράγων της κυβέρνησης και άλλα ο άλλος. Άλλα λέγονται επίσημα από την κυβέρνηση και άλλα από τα στελέχη στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κόσμος έχει πάθει απόλυτη σύγχυση και τελικά παράκρουση. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος είχε πει κάποτε ότι «η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο». Τώρα σίγουρα είναι ένα απέραντο τρελοκομείο, όπου δεν μπορείς να διαγνώσεις τους Έλληνες με πολιτικά κριτήρια, παρά με κριτήρια ψυχοπαθολογίας. Όλοι λίγο πολύ έχουν πάθει παράκρουση, ενώ ορισμένοι ζούνε στον κόσμο τους. Το πιο επικίνδυνο και απαράδεκτο όμως απ’ όλες τις πλευρές είναι ότι δημιουργεί διχασμό και πνεύμα εμφυλιοπολεμικό στον ελληνικό λαό, που ήταν πάντοτε αιτία καταστροφών και μόνο. Αντί να ενώνει τον ελληνικό λαό τον διασπά σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Δεν χρειάζεται να φέρω αποδείξεις για τα ανωτέρω. Ο κατάλογος θα ήταν ατελείωτος!

Γεγονός είναι – και αυτό είναι σημαντικό – οι ίδιοι δεν έχουν και δεν θα έχουν επιπτώσεις από οποιαδήποτε εξέλιξη, γιατί είναι οικονομικά και πολλαπλά και από κάθε άποψη εξασφαλισμένοι. Αυτοί και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους και λοιπά και λοιπά. Ας δει κάποιος το «πόθεν έσχες» των βουλευτών και κυρίως των αριστερών που αυτό βασικά ενδιαφέρει, γιατί βάζουν μια ταμπέλα του αριστερού και νομίζουν ότι πράγματι είναι αριστεροί. Έτσι μπορούν να ομιλούν με την μεγαλύτερη άνεση και ανευθυνότητα. Υπάρχουν βουλευτές και υπουργοί, που είναι ξένα σώματα από την ελληνική κοινωνία, για τους οποίους δεν ενδιαφέρει, τι έχει υποστεί και τι έχει υποφέρει αυτός ο λαός, για να τον σέβονται και να ενδιαφέρονται γι’ αυτόν. Σήμερα είναι εδώ και αν δεν τους σηκώνει ο τόπος, σηκώνονται και φεύγουν. Αυτοί όμως που έχουν μόνο τα πεζούλια τους, όπως έλεγε ο Άρης Βελουχιώτης, τι θα γίνουν; Είναι, όπως λέει το Ευαγγέλιο γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές. Αλλιώς δεν θα ενεργούσαν, όπως ενεργούν. Εκτός βέβαια αν είναι βλάκες, όπως λέει ο Αϊνστάιν, οπότε απαλλάσσονται οποιασδήποτε ευθύνης.

Και τώρα ερχόμαστε στην τρίτη κατηγορία. Υπερίσχυε πάντοτε η προσωπική και κομματική στρατηγική.

Όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που συνέπλευσαν μαζί τους (δεν εξαιρείται κανένα, για όσους γνωρίζουν), υπηρέτησαν το κομματικό και προσωπικό συμφέρον αυτοί και οι ηγεσίες τους και οδήγησαν με τις πράξεις και τις παραλήψεις τους στην πλήρη καταστροφή. Η σημερινή κρίση ξεκινά από πολύ παλιά και εμείς είμαστε οι κύριοι και αποκλειστικοί υπεύθυνοι. Η κρίση δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία και ούτε είναι πρωταρχικά οικονομική.
Όλα αυτά απωθούνται γιατί είναι πικρά στο υποσυνείδητο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου που έβαλε τα θεμέλια αυτής της καταστροφικής πορείας, με τον αδίστακτο δανεισμό, τον οποίο ακολούθησαν και οι επίγονοι και διέφθειρε μια ολόκληρη κοινωνία έλεγε: «Ή θα πρέπει να μειώσουμε δραστικά το δημόσιο χρέος η διαφορετικά το δημόσιο χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα».
Και το άλλο καταπληκτικό που οδήγησε κατ’ ευθείαν στην παρασιτική κραιπάλη: «Η εργατική τάξη ενδιαφέρεται για την κατανάλωση και όχι για επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας». Κυρίως βέβαια με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.
Τα κόμματα και οι κομματικοί στρατοί άλωσαν το κράτος και το χρησιμοποιούσαν ως φέουδο, δανειζόμενοι ασύστολα για να ικανοποιούν την απληστία και την εξουσιομανία τους, ενώ παράλληλα κατέστρεφαν την πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή παραγωγή. Αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι και όλες οι άλλες πολύχρωμες παραφυάδες, ενδιαφέρονταν για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, σε αγαστή συνεργασία με τον ξένο παράγοντα, είτε αυτός ήταν στην Δύση, είτε στην Ανατολή.
Η εξάρτηση από τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας ήταν δεδομένη. Ποτέ η Ελλάδα δεν ήταν ελληνόφωτη και ελληνοκεντρική. Εκτός από την σύντομη περίοδο του Καποδίστρια και ορισμένων άλλων, μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού, όπως π.χ. του σοφού πολιτικού Γιάννη Πασαλίδη. Γι’ αυτό και ο Καποδίστριας έλεγε: «Γυρίζω το βλέμμα μου και βλέπω μόνο Γαλλόφιλους, Αγγλόφιλους, Ρωσόφιλους, αλλά Ελληνόφιλους δεν βλέπω».

Με βάση αυτά τα δεδομένα αναρωτιέται κανείς τι νόημα και ποιο δίλημμα θέτει το δημοψήφισμα.

Κατά την άποψή μου, θεωρώ ότι το δημοψήφισμα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτό που θέλει να μας παρουσιάσει. Καμία απολύτως. Ούτε περήφανους να μας κάνει, ούτε την δημοκρατική ευαισθησία των Ελλήνων να υπερασπιστεί, μα ούτε την αξιοπρέπειά του, την οποία έχει κάνει κουρέλια και την έχει ποδοπατήσει αδιάντροπα και ασύστολα.

Το μόνο δίλημμα κατά την δική μου αντίληψη των πραγμάτων έχει να κάνει με την σωτηρία του ΣΥΡΙΖΑ ή την καταστροφή του, συμπαρασύροντας και τους Ανεξάρτητους Έλληνες στην καταστροφή του.

Οι παγκοσμιοποιημενοι, νεοταξικοί «διεθνιστές» του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν με δόλιο τρόπο στην σημερινή αναμπαμπούλα να ψηφίσουν μέσω του νόμου για την ιθαγένεια το τέμενος και το νόμο για τους ομοφυλόφιλους, την ισλαμοποίηση και την καταστροφή του έθνους -κράτους. Τα στοιχεία που ενισχύουν αυτήν μου την άποψη τα έχω καταθέσει επανειλημμένως.
Τι θα έπρεπε να γίνει για να αποφευχθεί η καταστροφή και ο επαπειλούμενος αφανισμός της χώρας.

Πρώτον. Έπρεπε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, εν όψει του πλήρους αδιεξόδου και του επαπειλούμενου αφανισμού της χώρας να καλέσει αμέσως και επειγόντως τους αρχηγούς των κομμάτων, όχι για να κάνουν κυβέρνηση εθνικής ενότητας, όπως λέγεται πονηρά, αλλά να στηρίξουν την πρόταση της κυβέρνησης που υπέβαλε ο κ. Τσίπρας στους θεσμούς, προσθέτοντας και το αίτημα για την απομείωση του χρέους και την χρηματοδότηση της ανάπτυξης και της απασχόλησης. Αυτό σημαίνει εθνική στρατηγική και όχι προσωπική η κομματική.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, αν δεν θέλει να είναι ο άβουλος βολεμένος πρόεδρος, εξάρτημα του ΣΥΡΙΖΑ και υποτακτικό του, για προσωπικό και μόνο συμφέρον, έπρεπε να το πράξει. Του απομένει ίσως λίγος χρόνος ακόμη να το πράξει.
Έπρεπε ο πρωθυπουργός της χώρας να ζητήσει επιτατικά και επιτακτικά από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλο, αν δεν θέλει να το κάνει ο ίδιος την σύγκλιση των αρχηγών των κομμάτων με το ανωτέρω σχέδιο.

Αν δεν γίνει αυτό τότε θα έπρεπε να κατατεθεί για δημοψήφισμα η πρόταση αυτή που κατέθεσε ο κ. Τσίπρας στους θεσμούς για να τους εγκρίνει ή τους απορρίψει ο λαός. Τότε ίσως θα είχε κάποιο νόημα το δημοψήφισμα, παρ’ όλα αυτά, που λέει κι ο λόγος.

Όμως επειδή ο κ. Τσίπρα δεν μπορούσε την πρότασή του αυτή να την περάσει στο κόμμα του, διάλεξε τον δρόμο της ανευθυνότητας, μη αναλαμβάνοντας ό ίδιος και η κυβέρνησή του την ευθύνη και ρίχνοντας την ευθύνη, ανεύθυνα στους πολίτες, διχάζοντάς τους, ως Πόντιος Πιλάτος. Δυστυχώς συμπαρασύρει στον όλεθρο των κομματικών και προσωπικών σκοπιμοτήτων και τους Ανεξάρτητους Έλληνες, πέρα από τον όλεθρο της χώρας. Ολόκληρος ο πατριωτικός χώρος αναλαμβάνει ευθύνες, οι οποίες δεν του ανήκουν. Έτσι οδηγούμαστε όλοι στον όλεθρο, είτε έχουμε ευθύνη είτε όχι.

Τέλος ο ελληνικός λαός, που ως ανώριμος και συμφεροντολόγος, διαβρωμένος ως το μεδούλι, είναι κι αυτός συνυπεύθυνος στην ιεράρχηση των ευθυνών, ψηφίζοντας πάντοτε κυβερνήσεις που του έλεγαν λεφτά υπάρχουν. Και τώρα ακόμη, όποιος του υποσχεθεί και μόνον λεφτά υπάρχουν, θα τρέξει στην απελπισία του τώρα, ενώ πρώτα στην εγωιστική του απληστία να τα πάρει.

Δυστυχώς είχαμε ηγέτες που εκμαύλισαν και διέφθειραν τον ελληνικό λαό, τον οποίο, όπως τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου και όλοι οι επίγονοι πρωθυπουργοί και του σημερινού μη εξαιρουμένου, με τον μεγαλύτερο υποκριτικό λαϊκισμό επαινούσαν και επαινούν ως ώριμο, περήφανο κ.λπ., έχοντας ως μόνιμο στόχο να τον εκμεταλλευτούν προς ίδιον προσωπικό και κομματικό όφελος ή και τα δύο μαζί. Όλα τα άλλα εκ του πονηρού.

Κανονικά πρέπει να αποσύρουν, όσο είναι ακόμη καιρός, το αποπροσανατολιστικό δημοψήφισμα. Δεν αποτελεί ένδειξη δημοκρατικότητας το δημοψήφισμα αυτό και ας μην περιφρονούν την νοημοσύνη του ελληνικού λαού, τον οποίο θέλουν να χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι για την δική τους ανικανότητα και ανευθυνότητα.

Ένα τέτοιο δημοψήφισμα δεν με εκφράζει, αλλά με αηδιάζει και προσωπικά δεν μπαίνω στην λογική του, γιατί τότε φέρω κι εγώ προσωπικά ευθύνη, εγκληματώντας απέναντι στην πατρίδα μου, την οποία υπηρέτησα στη ζωή μου, υπηρετώντας την εθνική στρατηγική, την οποία άλλοι γράφουν στα παλαιά των υποδημάτων τους.
Αιδώς Αργείοι!


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση