Το Κομπάνι και η Κύπρος

Λίγοι έχουν αντιληφθεί και έχουν σχολιάσει τον συσχετισμό των γεγονότων στο Κομπάνι με τη νέα τουρκική επίθεση -γιατί επίθεση είναι- στην κυπριακή ΑΟΖ.

Η γενναιότητα των Κούρδων πατριωτών είναι αδιαμφισβήτητη. Υπογραμμίστε ότι αμερικανικά μαχητικά προσφέρουν αεροπορική στήριξη, βομβαρδίζοντας επίμονα τους πολιορκητές τζιχαντιστές, και αμερικανικά μεταγωγικά ρίχνουν με αλεξίπτωτα πυρομαχικά, όπλα, τρόφιμα και φάρμακα στους Κούρδους μαχητές των δυνάμεων αυτοάμυνας της μαρτυρικής πόλης. Οι σκληροτράχηλοι αυτοί πολεμιστές, τους οποίους στηρίζει η πολεμική μηχανή της υπερδύναμης, ανήκουν ιδεολογικά και οργανωτικά στο YPG, «προέκταση» του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος, του ΡΚΚ, του μαχητικού μαρξιστικού και πατριωτικού κόμματος, που ίδρυσαν ο έγκλειστος του Ιμραλί, ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν, και λίγοι σύντροφοί του το 1978. Ο μέχρι αυτοθυσίας μαχητικός πατριωτισμός τους ντροπιάζει τον συρφετό μέρους της ελληνικής αριστεράς, που πάντα στέκει αμήχανη μπροστά στην έννοια της πατρίδας, του έθνους και των καθηκόντων απέναντί του. Θυμίζω ξανά το σύνθημα που γεμίζει απ' άκρου εις άκρον την Κούβα, «Patria o muerte» («Πατρίδα ή θάνατος»). Φανταστείτε τα πολλαπλά εγκεφαλικά της γελοίας συριζαίικης «προοδευτικής» σαλάτας, αν γέμιζαν από αυτό το αυτονόητο σύνθημα οι τοίχοι της Ελλάδας. Θα το θεωρούσαν... χρυσαυγίτικο. Κι η ντροπή αυτών των μέχρι πρόσφατα «χρήσιμων ηλίθιων» του τουρκικού σωβινισμού είναι διπλή, αν θυμηθούμε τη διαγωγή τους στο άγος Οτσαλάν. Πολλοί μπορεί να ξέχασαν, εγώ όμως όχι, την ιταμή στάση του τότε συνασπισμού, της ταβλαδόρικης ψευτοδιανόησης και της φυλλάδας του, όπως και πληθώρας μισθοφορικών mont blanc του ευρύτερου καθεστωτικού Τύπου, μετά την παράδοση Οτσαλάν από την κυβέρνηση Σημίτη στην Αγκυρα. Για άλλη μια φορά ο φιλοτουρκικός ραγιαδισμός βαφτίστηκε «προοδευτιλίκι», όχι τυχαία ομόηχο με το ρεζιλίκι, και κάθε φωνή αλληλεγγύης στο κουρδικό κίνημα βαφτίστηκε «ακροδεξιά», «εθνικιστική», «τουρκοφαγική» κ.λπ., με την τιμητική πάντα εξαίρεση του ΚΚΕ και της ομάδας του Π. Λαφαζάνη. Ποτέ άλλοτε σε καιρό ειρήνης δεν μαζεύτηκαν στην ίδια όχθη τόσοι πολλοί ρουφιάνοι πολιτικοί, δημοσιογραφούντες και ψευτοδιανοούμενοι.

Ο αείμνηστος φίλος και συνεργάτης μου στο κίνημα αλληλεγγύης στο κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, ο Θεόφιλος Γεωργιάδης, που δολοφονήθηκε το 1994 από όργανα της ΜΙΤ έξω από το σπίτι του στη Λευκωσία, έλεγε ότι «ο δρόμος για την ελευθερία της Κύπρου περνάει μέσα από τα βουνά του Κουρδιστάν». Θα συμπλήρωνα ότι η πορεία και η νίκη του Κουρδικού Εθνικοαπελευθερωτικού Κινήματος έχουν τεράστια σημασία όχι μόνο για την Κύπρο αλλά και για την ασφάλεια του όλου Ελληνισμού, από τη Χειμάρρα ως την Καρπασία. Ο,τι αποδυναμώνει τους Τούρκους ισλαμοφασίστες ενισχύει τον Ελληνισμό.

Τα πράγματα αλλάζουν πέραν πάσης φαντασίας.

Οι Αμερικανοί θεωρούσαν επί δεκαετίες το ΡΚΚ τρομοκρατική οργάνωση, ενίσχυαν την Αγκυρα και συνέδραμαν στο κυνήγι και στην αιχμαλωσία του «Απο», του «Θείου» όπως αποκαλούν με σεβασμό τον Οτσαλάν τα εκατομμύρια των Κούρδων ανά τον κόσμο. Σήμερα συμπολεμούν με τους Κούρδους μαχητές, τους εφοδιάζουν και ήδη έγιναν και οι πρώτες πολιτικές επαφές. Το Ερμπίλ, η πρωτεύουσα του αυτόνομου Ιρακινού Κουρδιστάν, είναι η μόνη πρωτεύουσα στη Μέση Ανατολή, πλην του Τελ Αβίβ, όπου οι Αμερικανοί όχι μόνο περπατούν ελεύθεροι και ασφαλείς, αλλά είναι ιδιαίτερα αγαπητοί, δέκτες της ευγνωμοσύνης των ιρακινών Κούρδων για την αποτίναξη του ζυγού του Σαντάμ. Το τέρας που δημιούργησαν μετά τη Βοσνία και τη Βόρειο Αφρική στο Ιράκ και στη Συρία οι αυτοσχεδιασμοί της αγράμματης και τυχοδιωκτικής «ομάδας Κλίντον» στο State Department, παρά τη γνώμη των Ενόπλων Δυνάμεων και των υπηρεσιών πληροφοριών είναι τόσο επικίνδυνο και αποκρουστικό, που η υποστήριξη στο ΡΚΚ και στα «παραρτήματά» του είναι μονόδρομος. Μόνο οι δυνάμεις του ΡΚΚ δεν σαρώθηκαν από τον οδοστρωτήρα των ψυχοπαιδιών του Ερντογάν, των τζιχαντιστών. Μόνον από το ΡΚΚ υπέστησαν ήττες και σε αυτό προσέφυγαν και οι Πεσμπέργκα του Ερμπίλ ζητώντας βοήθεια. Ηδη δε το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας του Ισραήλ έχει κατατάξει την Τουρκία ως εχθρό, ασκείται με ελληνοκυπριακές δυνάμεις κι επιζητά τη μόνιμη συνεργασία με τον Ελληνισμό και την Αίγυπτο, όπου ο θαρραλέος κι όχι τυχαίος Σίσι έχει τρίψει πολλές φορές τα μούτρα του Ερντογάν στο χώμα.

Ταυτόχρονα, σε απόσταση λίγης ώρας πτήσης απ' το Κομπάνι, μέσα στην κυπριακή ΑΟΖ ο Ελληνισμός υφίσταται άλλη μια επίθεση, που, αν επαληθευτούν οι φήμες για τα αίτια της συντριβής του δικινητήριου πολιτικού αεροσκάφους, έχει και θερμό, ένοπλο χαρακτήρα. Σημειώστε ότι για πολλοστή φορά τα τσιμπούρια της υφηλίου, οι Queens buggers, κάνουν πλάτες στην Αγκυρα. Ο πραγματικός «χαλίφης» των τζιχαντιστών, ο Ερντογάν, θέλει να επιβάλει αλλαγές δεδομένων, να καταπατήσει ενεργειακές πηγές που δεν του ανήκουν, να ελέγξει τους θαλάσσιους δρόμους της ενέργειας και της ναυτιλίας, να αφανίσει πια όλη την Κύπρο. Στον τυχοδιωκτισμό του θίγει τα ελληνικά, τα ισραηλινά, τα αιγυπτιακά, τα ρωσικά (επιδιώκοντας ανατροπή του Ασαντ) και τα αμερικανικά συμφέροντα. Τα τελευταία έχουν ακόμη στο State Department εστίες της αγράμματης μοιραίας ομάδας Κλίντον, που ακόμη επιμένουν στη χορήγηση ανταλλαγμάτων στην Αγκυρα.

Πλην, όμως, οι φωνές στο κατεστημένο, που καταδεικνύουν τον εχθρικό ρόλο της Αγκυρας προς τη Δύση και το Ισραήλ, είναι όλο και ισχυρότερες. Επομένως, οι χωρίς τυμπανοκρουσίες συμμετοχή μας στην Τετραμερή Αιγύπτου, Ισραήλ, Κύπρου, Ελλάδας με ομόρροπα τα αμερικανικά συμφέροντα και η στρατιωτική επαγρύπνησή μας, ως όλος Ελληνισμός, είναι η ορθή πορεία...

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Πηγή "Κυριακάτικη Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση