Παίζει κάποιος με τα νεύρα της αρκούδας;

Ο Πούτιν επεχείρησε να βοηθήσει εμπράκτως με χορήγηση δανείου διάσωσης 25 δισ., όμως ο Παπανδρέου έλεγε άλλα…
Η καχυποψία της Μόσχας εντάθηκε στο έπακρο κατά τη διάρκεια της ουκρανικής κρίσης με τις αστοχίες του Βενιζέλου

Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς

Στον Καραμανλή τον νεότερο πολλά θα μπορούσε να προσάψει κανείς: διστακτικότητα στις μεγάλες αποφάσεις, χαμένες ευκαιρίες της πρώτης τετραετίας, αμφιλεγόμενες επιλογές συνεργατών, ακόμη και πρόωρο αναχωρητισμό… Σε ένα πράγμα όμως όλοι συμφωνούν: ότι, παρά τις αστοχίες στο εσωτερικό, με τη συνδρομή και του «Νέστορα» της ελληνικής διπλωματίας Πέτρου Μολυβιάτη, ακολούθησε μία εξαιρετική και ισορροπημένη πολιτική στο εξωτερικό.

Παιδί του «ανήκομεν εις την Δύσιν», ο Κώστας Καραμανλής γνώριζε όμως και πώς να λέει «όχι» σε εταίρους και συμμάχους. Στην ίδια λογική, δεν δίστασε να χτίσει γέφυρες με την αναδυόμενη ρωσική υπερδύναμη, αντιλαμβανόμενος εγκαίρως ότι ο Πούτιν δεν είναι… Γιέλτσιν.

Δυσκολεύομαι να συμμεριστώ τις συνωμοσιολογικές θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες η ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική στοίχισε τελικά την εξουσία στον Καραμανλή. Επί των ημερών τους όμως, και πέραν πάσης αμφισβήτησης, οι παραδοσιακά καλές ελληνορωσικές σχέσεις γνώρισαν δημιουργική αναβίωση και η πατρίδα μας έγινε πόλος έλξης για εκατοντάδες χιλιάδες ομόδοξους επισκέπτες από τις ομόσπονδες δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Δυστυχώς αυτό που πήγε να εξελιχθεί σε έντονο γεωπολιτικό φλερτ «κάηκε» με την έλευση στην πρωθυπουργία του Γιώργου Παπανδρέου. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 2009 σηματοδότησε μία απότομη στροφή στις διμερείς σχέσεις Αθήνας – Μόσχας, με πλήρη εγκατάλειψη του project ενεργειακής διασύνδεσης Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης και άγαρμπη πρόσδεση της χώρας στις αμερικανικές στρατηγικές επιδιώξεις.

Το… κερασάκι στην τούρτα ήταν η περιβόητη συνάντηση του Γιώργου Παπανδρέου με τον ρώσο πρόεδρο, τον Φεβρουάριο του 2010 στη Μόσχα, στον απόγειο της ελληνικής κρίσης χρέους που μας οδήγησε στο… Καστελλόριζο λίγους μήνες μετά.

Άνθρωποι που είναι σε θέση να γνωρίζουν και μεσολάβησαν για να γίνει αυτή μη κρίσιμη συνάντηση, βεβαιώνουν ότι ο Πούτιν επιχείρησε να βοηθήσει εμπράκτως την παραπαίουσα ελληνική οικονομία, για να αποφύγει, έστω και στο παρά πέντε, τη μέγκενη του ΔΝΤ και της Διεθνούς εποπτείας. Σύμφωνα με διηγήσεις κάποιων από τους μεσολαβητές (σ.σ.: τις οποίες γνωρίζοντας την ιδιοσυγκρασία του κ. Παπανδρέου, δεν έχω σοβαρό λόγο να αμφισβητήσω), ο ρώσος ηγέτης πρότεινε στον Έλληνα συνομιλητή του τη χορήγηση ενός δανείου διάσωσης 25 δις. ευρώ με εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους. Προς μεγάλη του έκπληξη, ωστόσο, ο κ. Παπανδρέου αντί ουσιαστικής απάντησης, άρχισε να αναλύει τις προοπτικές «απόδρασης» της ελληνικής οικονομίας από τον ασφυκτικό κλοιό του δανεισμού μέσω μίας επαναστατικής εφαρμογής των εναλλακτικών μορφών ενέργειας, με τον… κωδικό «πράσινη ανάπτυξη».

Ο Πούτιν στην κυριολεξία σταυροκοπήθηκε, μη γνωρίζοντας αν έχει μπροστά του κάποιον πραγματικά αργόστροφο, ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται τις επείγουσες προτεραιότητες της χώρας του, ή κάποιον πονηρό που κλωτσούσε την μπάλα στην εξέδρα, θέλοντας να αποφύγει πάση θυσία τη συνδρομή της Μόσχας.

Γεγονός είναι ότι η μοιραία αυτή συνάντηση αποτέλεσε και ενταφιασμό της πολύτιμης προσέγγισης Αθήνας – Μόσχας, που είχε πετύχει ο Καραμανλής.

Ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, φρόντισε τον Ιανουάριο του 2012 (κι ενώ είχε προηγηθεί η συμμετοχή της ΝΔ στην κυβέρνηση Παπαδήμου) να περιλάβει στους σταθμούς των ελάχιστων επισκέψεών του στο εξωτερικό τη Μόσχα, παρότι κάποιοι από το επιτελείο του επέμεναν ότι πρέπει να προηγηθεί το… βάπτισμα πυρός στην Ουάσιγκτον.

Η επίσκεψη αυτή δεν απέδωσε καρπούς και εξελίχθηκε σε κλίμα ψυχρότητας, ίσως γιατί ο κ. Σαμαράς γνωρίζοντας τι τον περίμενε όταν θα αναλάμβανε το τιμόνι της χώρας, απέφυγε να δεσμευτεί με γενναίες χειρονομίες προς τη Ρωσία στα πεδία της ενέργειας και της εμβάθυνσης της αμυντικής συνεργασίας. Κακές εντυπώσεις άφησε στη Μόσχα και ένας από τους στενούς συνεργάτες του κ. Σαμαρά, ο οποίος άρχισε να αναπτύσσει… προχωρημένες θεωρίες «ιστορικής αναγκαιότητας», ενώ γνωστό είναι επίσης το επεισόδιο με την εξαφάνιση επί 48ωρο της φωτογραφίας των δύο ηγετών, που αποδόθηκε επισήμως από ελληνικής πλευράς στην ανάγκη… photoshop, ώστε ο Πούτιν και ο Σαμαράς να φαίνονται στις καρέκλες τους ισοϋψείς.

Η συνέχεια είναι λίγο έως πολύ γνωστή και με τον Σαμαρά πρωθυπουργό πλέον. Η Αθήνα, αντί για καθαρούς λογαριασμούς, ενέπλεξε με παρελκυστική τακτική δύο γιγαντιαίες ρωσικές εταιρείες στην υπόθεση της ιδιωτικοποίησης των ΔΕΠΑ – ΔΕΣΦΑ χωρίς εξαρχής να υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα διεκδίκησής τους, καθώς η κάθοδος των ρώσων προσέκρουσε σε βέτο όχι μόνο των αμερικανών, αλλά κυρίως των Γερμανών και της Κομισιόν των δανειστών δηλαδή…

Οι ελληνικές κουτοπονηρίες και παλινωδίες εκνεύρισαν περαιτέρω τη Μόσχα, γι αυτό και η επόμενη συνάντηση Πούτιν – Σαμαρά έγινε, σχεδόν αναγκαστικά, δύο χρόνια αργότερα, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής Ε.Ε. – Ρωσίας, μέσα σε ένα θλιβερό ντεκόρ. Στριμωγμένοι σε έναν διάδρομο κάπου στο κτίριο της Κομισιόν, οι δύο ηγέτες σε… πλαστικές καρέκλες, αγωνίζονταν να κρύψουν την αμηχανία τους. Το ραντεβού κράτησε λίγη ώρα και, φυσικά, δεν είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Η καχυποψία της Μόσχας εντάθηκε στο έπακρο κατά τη διάρκεια της ουκρανικής κρίσης, όταν ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος, ως προεδρεύων, υποδέχθημε μετά βαΐων και κλάδων τη νέα και εξαιρετικά αμφιλεγόμενη ηγεσία του Κιέβου, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να τηρήσει αποστάσεις λόγω και των παραδοσιακών σχέσεων με τη Μόσχα.

Σε αντίθεση με την Κύπρο, η Ελλάδα απέφυγε να αρθρώσει έστω και την παραμικρή ένταση για τις κυρώσεις εις βάρος της Μόσχας, γεγονός που οδήγησε στη μη εξαίρεση της χώρας μας από το ρωσικό εμπάργκο εις βάρος των κοινοτικών προϊόντων.

Οσονούπω αποφασίζεται νέος γύρος κυρώσεων κατά της Ρωσίας και η Κύπρος, παρότι σε μνημονιακό… κορσέ, ίσως και χειρότερο από τον δικό μας, έχει ήδη δηλώσει ανοιχτά τη διαφωνία της. Και η Ελλάδα, αντί άλλης αντίδρασης, έφτασε να προτείνει στην Ευρώπη τρόπους παράκαμψης ενδεχόμενης διακοπής της ροής φυσικού αερίου από τη Μόσχα!

Προσοχή τώρα, γιατί, εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Αντί να καταθέσει στα αβγά της και να επικαλεστεί την ιδιαίτερη γεωπολιτική θέση της, η Ελλάδα της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, που είναι κατά τα 2/3 εξαρτώμενη σε εισαγωγές από το φυσικό αέριο της Gazprom, έσπευσε να… ζυμώσει τους Ευρωπαίους ότι, αν κόψει την κάνουλα ο Πούτιν, «δεν τρέχει και τίποτα, εμείς είμαστε εδώ»!

Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιος και πως το σκέφτηκε (ενδεχομένως ο ίδιος που οραματίστηκε ότι η ελληνική ΑΟΖ θα μπορούσε να φτάσει ως το… Γιβραλτάρ, χωρίς ακόμη να έχει κηρυχθεί ούτε στην Αίγινα…), αλλά εδώ πρόκειται για μία αμιγώς εχθρική και κουτοπόνηρη πρωτοβουλία εναντίον της Ρωσίας. Για να καλοπιάσουμε τους δανειστές, τους λέμε: «Σκασίλα μας αν κόψει το αέριο στην Ευρώπη ο Πούτιν. Θα το αναπληρώσουμε με LNG από τη Ρεβυθούσα»!

Ειδικοί γνώστες του θέματος επιμένουν ότι η ελληνική –εναλλακτική λύση-, όπως εκφράστηκε δια στόματος Μανιάτη, είναι εξωπραγματική και ανυπόστατη. Γιατί, μεταξύ άλλων, σε διαθέσιμες ποσότητες υγροποιημένου φυσικού αερίου που θα μπορούσε να απορροφήσει η Ρεβυθούσα είναι περιορισμένες, με χώρες – παραγωγούς μόνο την Αλγερία και το γνωστό μας… Κατάρ. Όμως και αυτό να μην ισχύει, τι δουλειά έχει η Ελλάδα της καρπαζιάς να προτείνει στους εταίρους «εναλλακτικές» που θα ακυρώσουν τα σχέδια άμυνας του Πούτιν.

Σε μία περίοδο που η χώρα χρειάζεται όσο τίποτα μία εναλλακτική διέξοδο προς Ανατολάς, κάποιοι έχουν βαλθεί να παίξουν με τα νεύρα της αρκούδας. Ανόητοι ή υπηρέτες ξένων σκοπιμοτήτων; Θα το κρίνει η Ιστορία…

Πηγή «Κυριακάτικη Δημοκρατία»


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση