«Η ομάδα της ΚΥΠ που συμπαθεί την αστερόεσσα»!

Αν μη τι άλλο, ο τίτλος του άρθρου που διαβάσαμε στο «Unfollow», αρχικά κινεί την περιέργειά μας και στη συνέχεια εγείρει ένα πλήθος ερωτηματικών σχετικών με την ποιότητα παροχής υπηρεσιών επί της εθνικής ασφάλειας της χώρας, αφού ο αρθρογράφος αφήνει σαφή αιχμή για πιθανές σχέσεις ανθρώπων της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών.

Δεν θα πάρουμε θέση στα όσα αναφέρει, για τα όσα ανεγράφησαν από διάφορους για διάφορους κατά την προεκλογική περίοδο, το αριστερών φρονημάτων, προσκείμενο στο ΣΥΡΙΖΑ, περιοδικό γνώμης "UNFOLLOW".
Θα σταθούμε όμως σε μία αποστροφή του άρθρου που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση:
"Άλλωστε η ομάδα της ΚΥΠ που συμπαθεί την αστερόεσσα, αναζητά εδώ και καιρό τρόπο διείσδυσης στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης"...
Τι αλήθεια εννοεί ο αρθρογράφος του περιοδικού;
Μήπως η αναφορά του σχετίζεται με αυτό που ανέφερε σε τηλεγράφημά του ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Τσαρλς Ρις και που αποκάλυψαν τα WikiLeaks, ότι δηλαδή την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον Καραμανλή υπήρχαν στις μυστικές μας υπηρεσίες δυσαρεστημένοι ΠΑΣΟκοι υπάλληλοι, επιρρεπείς στις διαρροές προς την αμερικάνικη πρεσβεία;
Και ερωτάμε εμείς ως αφελείς...
Είναι δυνατόν να αναφέρονται τέτοια πράγματα και να μην ιδρώνει το αυτί κανενός;
Και εντάξει την στάση των Παπανδρέου, Χρυσοχοΐδη, Παπουτσή και Μπίκα μπορεί να την καταλαβαίνουμε... Την στάση Σαμαρά - Βενιζέλου - Δένδια – Δραβίλλα όμως, των ανθρώπων δηλαδή που αποτελούν το παρόν της διακυβέρνησης της χώρας;
Εσείς κ. Βασίλη Κικίλια τι λέτε για όλα αυτά;
Τα βρίσκετε λογικά να συμβαίνουν;
Γνωρίζετε αν έχει διεξαχθεί κάποια σχετική έρευνα και αν ναι, ποια τα αποτελέσματά της;
Ποιοί είναι αυτοί οι υπάλληλοι που αναφέρει ο κ. πρέσβης και που συμπαθούν την αστερόεσσα όπως λένε οι καλοί συνάδελφοι του "UNFOLLOW";
Θα μάθουμε ποτέ κι εμείς οι απλοί πολίτες, οι απλοί Έλληνες φορολογούμενοι;

Ας διαβάσουμε, λοιπόν, το πραγματικά αποκαλυπτικό άρθρο του “Unfollow” και ας προσπαθήσουμε, ο καθένας από τη δική του πλευρά, να ερμηνεύσουμε τα… ανερμήνευτα!

Ο Μάκης και η εκτέλεση δια του δημόσιου κιτρινισμού

Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι το τελευταίο «θύμα» ενός πολέμου που διεξάγεται εδώ και καιρό στο εσωτερικό της ΕΥΠ. Το δούναι και λαβείν της υπηρεσίας με δημοσιογράφους ελέγχεται πλήρως από επιχειρηματία που έχει σχέσεις με την ομάδα της εθνικοπατριωτικής ΕΥΠ, όσο και με την ομάδα που επηρεάζεται από την αστερόεσσα.
Ο στόχος; Όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Το μήνυμα; Όποιος πολιτικός σηκώνει ανάστημα στο κατεστημένο, θα «εκτελείται» δια του δημοσίου… κιτρινισμού της προσωπικής του ζωής.

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Φαντάζει τουλάχιστον αστείο το φαιδρό να μας απασχολεί εν έτει 2014 σοβαρά το περιεχόμενο ενός ιδιωτικού βίντεο, όποιο και αν είναι το περιεχόμενό του, καθώς αυτό ουσιαστικά δεν αφορά κανέναν. Κι αν στο κείμενο που διαβάζετε αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τη δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας, ο λόγος είναι ότι πίσω από τις «κιτρινορόζ αποκαλύψεις» που έχουν στόχο να γαργαλίσουν την περιέργεια των πολιτών και να «ξυπνήσουν» διαφόρων ειδών ένστικτα, κρύβεται μία συντονισμένη επιχείρηση εκφασισμού της κοινωνίας, η οποία στην παρούσα φάση συντονίζεται από πολλά θεσμικά και εξωθεσμικά κέντρα του τόπου και εξυπηρετεί πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα και στοχεύσεις.

Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, μοιάζει με «παράπλευρη απώλεια» μίας μάχης που μαίνεται εδώ και καιρό από παρακρατικούς μηχανισμούς και φορείς ΚΥΠίτικων πρακτικών. Έρχεται στην επιφάνεια μέσω κομιστών που επιχειρούν να βαφτίσουν την «ηδονοβλεψία» δημοσιογραφία, όταν επί της ουσίας βρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία με στόχο τον εκβιασμό, τη χειραγώγηση, την υποταγή του υποψήφιου «θύματός» τους και κυρίως των προσώπων, των θεσμών, των συλλογικοτήτων που συγκροτούν τον «ζωτικό χώρο» του.

Τέτοια ακριβώς χαρακτηριστικά έχει η επιχείρηση εκφοβισμού του υποψήφιου Δημάρχου Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω εμετικών αναφορών για τις ιδιωτικές του στιγμές. Δεν μας προκαλεί εντύπωση που το ρόλο της μεταφοράς της κλειδαρότρυπας στον δημόσιο βίο και στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, ανέλαβε να φέρει για πολλοστή φορά ένας άνθρωπος των «δύσκολων» αποστολών, ο οποίος έχει τη μοναδική «ικανότητα» να εξασφαλίζει προϊόντα υποκλοπών από κέντρα και παράκεντρα, τα οποία κάνουν «επαγγελματικές» δουλειές.
Στον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο δεν θα ασκήσουμε κριτική περί δεοντολογίας. Ούτε θα επιδοθούμε σε αναλύσεις περί των προϋποθέσεων που καθιστούν ένα θέμα πραγματικά αποκαλυπτικό. Δεν θα τον κρίνουμε καν σαν δημοσιογράφο. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπήρξε ποτέ. Ο Μ. Τριανταφυλλόπουλος αποτελεί από μόνος του μία ιδιαίτερη σχολή. Μία «σχολή» στην οποία δεν μπορούν να ενταχθούν εύκολα ούτε δημοσιογράφοι, αλλά ευτυχώς ούτε και η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού της χώρας. Το «επάγγελμα» Μάκη Τριανταφυλλόπουλου μπορεί να κατακτηθεί μόνο μέσα από αδιάκοπο «νταραβέρι» και όχι από πρωτογενές ρεπορτάζ. Προκύπτει μέσα από ένα αλισβερίσι του τύπου «πόσα δίνεις, πόσα θες»… Αν πετύχεις να ανοίξουν οι πόρτες αυτού του παζαριού, οι «αποκαλύψεις» θα γίνουν δεύτερη φύση σου, αρκεί να ταιριάζουν τα χνώτα σου με τις «μυστικές» πρακτικές, που υποχρεωτικά πρέπει να ακολουθήσεις.

Η απόλυτη μυστικοπάθεια που καλύπτει τις δράσεις της ΚΥΠ δεν είναι τόσο κρυφή για όλους. Κάποιοι καταφέρνουν να αποκτήσουν πρόσβαση. Ειδικά όταν μέσα στην Ελληνική Υπηρεσία Πληροφοριών, όπως και στις περισσότερες μυστικές υπηρεσίες του κόσμου, τα κέντρα είναι περισσότερα από ένα. Οι εσωτερικές διαμάχες και οι κόντρες αυτών των κέντρων, που λειτουργούν με όρους αντίπαλων στρατοπέδων, πολλές φορές στοχοποιούν –για να πλήξουν τα συμφέροντα του άλλου- πρόσωπα, αξιωματούχους, ομάδες προσώπων, φορείς, ενώ τακτικά στο στόχαστρο βρίσκονται και πολιτικά κόμματα. Και τότε η διαρροή της αποκάλυψης, που έχει προκύψει μέσα από την κρυφή κάμερα της κλειδαρότρυπας, παίρνει το δρόμο της δημοσιοποίησης και ως εκ θαύματος φτάνει πάντοτε στα «κατάλληλα» χέρια.

Μέσα σε αυτό το πολεμικό πεδίο, βρέθηκε σήμερα ο Γ. Σακελλαρίδης, όπως παλιότερα είχε βρεθεί ο Χρήστος Ζαχόπουλος. Ο εκβιασμός που υπέστη ο πρώτος από τον Μ. Τριανταφυλλόπουλο και ο δεύτερος από τον έτερο καππαδόκη Θέμο Αναστασιάδη, δεν αφορούσε μόνο τους ίδιους. Το μήνυμα ήταν σαφές και είχε και… υψηλότερους αποδέκτες: τότε ήταν ο Κώστας Καραμανλής, τώρα το μήνυμα εστάλη στον Αλέξη Τσίπρα. Και για ένα κόμμα που βρίσκεται στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τέτοιοι εκβιασμοί μπορεί να αποτελούν τον προθάλαμο μιάς «δοκιμασίας» που επιβάλλουν διάφορα ξένα και εγχώρια κέντρα πολιτικά, οικονομικά, επιχειρηματικά, για να εξασφαλίσουν τους όρους μίας «συναινετικής» διακυβέρνησης.

Παράλληλα στην περίπτωση του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, το «μήνυμα» από το κέντρο που επέλεξε να «χτυπήσει» δεν περιορίζεται μόνο στην Αριστερά, αλλά αφορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου και μάλιστα σε μία εύθραυστη περίοδο, που το πολιτικό σύστημα βρίσκεται αντιμέτωπο με την απόρριψη από μεγάλο τμήμα των πολιτών. Στην περίπτωση μάλιστα που ο κομιστής της «αποκάλυψης» έχει αναλάβει (όλως τυχαίως) εργολαβικά την προώθηση των στελεχών της ναζιστικής Χρυσής Αυγής μέσα από την τηλεοπτική του εκπομπή, τη «Ζούγκλα», ή μέσα από το site του, στο οποίο έφτασε να δίνει σε εικονικές» δημοσκοπήσεις ακόμα και ποσοστά της τάξης του 60% στους φασίστες, τότε δημιουργούνται πολλών ειδών συνειρμοί...
Αλήθεια ποιος μπορεί να ξεχάσει το «ρεπορτάζ» στην εφημερίδα του Θ. Αναστασιάδη με τον χρυσαυγίτη που προστάτευε μία ηλικιωμένη κυρία ενώ έκανε ανάληψη από ΑΤΜ (Ικαι αργότερα αποδείχθηκε ότι ήταν η μητέρα του) ή τους πηχυαίους τίτλους της ίδιας εφημερίδας που ανέφεραν «έξω όλοι οι λαθρομετανάστες». Ποιος μπορεί να λησμονήσει τις βρώμικες αναφορές και τα υπονοούμενα του ίδιου του «μεγαλοδημοσιογράφου» για τις σχέσεις του Άρη Σπηλιωτόπουλου με τον Κ. Καραμανλή; Μήπως η δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας και ο φασισμός είναι συγκοινωνούντα δοχεία; Μήπως τα υψηλά ποσοστά των ψηφοφόρων και των οπαδών της Χρυσής Αυγής δεν περιορίζονται μόνο στους άντρες της ΕΛ.ΑΣ., αλλά διαχέονται οριζόντια και σε άλλου μηχανισμούς «ασφάλειας» του κράτους; Μήπως αυτό το κέντρο, που αξιωματούχοι της Ελληνικής Αστυνομίας βαφτίζουν κομψά «εθνικιστικό», έχει απλώσει τα πλοκάμια του και μέσα στην ΕΥΠ; Μήπως τελικά οι μηχανισμοί που έχουν τη δυνατότητα να διαθέτουν συστήματα παρακολούθησης και ανθρώπους υπεράνω υποψίας, προβαίνουν σε στυγνούς εκβιασμούς όταν πέφτει στα χέρια τους «υλικό» που δεν συνάδει με τις «πεποιθήσεις» τους;

Πριν προτρέξει κανείς να αναρωτηιεί γιατί δεν θέτουμε τα ίδια ερωτηματικά και για το γνωστό βίντεο του Μπαλτάκου με τον Κασιδιάρη, θα σπεύσουμε να σημειώσουμε ότι από την αρχή ξεκαθαρίσαμε ότι μέσα στις μυστικές υπηρεσίες υπάρχουν πολλά και διάφορα κέντρα συμφερόντων. Ωστόσο η συγκεκριμένη αποκάλυψη αφορούσε το διάλογο δύο θεσμικών προσώπων και όχι την… κλειδαρότρυπα της κρεβατοκάμαράς τους. Συνομιλούσε ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης Σαμαρά με τον εκπρόσωπο Τύπου και βουλευτή της Χρυσής Αυγής και επί της ουσίας έφερνε στο φως της δημοσιότητας ένα πολιτικό αλισβερίσι που αφορά το σύνολο της κοινωνίας, αφού ένας από τους στενότερους συνεργάτες του πρωθυπουργού παρουσιαζόταν να βρίσκεται σε μόνιμη επικοινωνία με τους εκπροσώπους μίας εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης. Το γεγονός ότι το βίντεο δόθηκε στη δημοσιότητα από τους χρυσαυγίτες αφορά μάλλον τη διαπάλη που, όπως προείπαμε, συμβαίνει μέσα στους μηχανισμούς που έχουν τη δυνατότητα παρακολούθησης και πιθανά εκφράζει πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα. Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ο χρόνος που κοινοποιήθηκε συνδυάστηκε με αντίδραση ισχυρού επιχειρηματικού παράγοντα του τόπου, ο οποίος αντέδρασε με αυτό τον τρόπο στην απόφαση της κυβέρνησης να παραχωρήσει την έκταση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού στον ανταγωνιστή του Σπύρο Λάτση.

Είτε από βλακεία, είτε από άγνοια, το δέλεαρ της «αποκάλυψης» μπορεί να εξαπατήσει ακόμα και δημοσιογράφους που φέρουν την ταμπέλα «αριστερός» και φλερτάρουν ή συνεργάζονται με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η υποτιθέμενη «είδηση» τους μετατρέπει ουσιαστικά σε βαποράκια «ειδήσεων», που εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και αντανακλούν ανταγωνισμούς και διαμάχες ακόμα και ανάμεσα σε κέντρα που βρίσκονται στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, έχοντας ανθρώπους στο εγχώριο σύστημα των κρατικών και παρακρατικών υπηρεσιών. Άλλωστε, η ομάδα της ΚΥΠ που συμπαθεί την αστερόεσσα, αναζητά εδώ και καιρό τρόπο διείσδυσης στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Κατά κανόνα, λοιπόν, κάποιος που επιχειρεί να μετατρέψει την ηδονοβλεψία σε δημοσιογραφία, έρχεται να καλύψει σκοτεινές αλλά και ταυτόχρονα ολοφάνερες πολιτικές στοχεύσεις, εκτελώντας «δημοσιογραφικά» συμβόλαια. Η πραγματική αποκαλυπτική δημοσιογραφία προσπαθεί να ανοίξει κλειστές πόρτες, να μάθει τι γίνεται πίσω από αυτές σε υπουργικά και επιχειρηματικά γραφεία, εκεί που κλείνονται ντιλ εκατομμυρίων ευρώ, εκεί που ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία και λαμβάνονται αποφάσεις σε βάρος των πολιτών και της δημοκρατίας.
Ο Τριανταφυλλόπουλος και το συνάφι του δεν κάνουν τέτοια ατοπήματα. Αυτοί έχουν συγκεκριμένους εργοδότες. Εφοπλιστές, καναλάρχες, εργολάβους, που πληρώνουν για να «παίξει» το θέμα με όλες τις πτυχές της «αποκάλυψης» που του χρειάζεται, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους! Όταν πάλι το «προϊόν» έρχεται από άλλους κύκλους, ξεπερνώντας τα συμφέροντα ενός αφεντικού, τότε γίνεται αντικείμενο ωμού εκβιασμού με στόχο την πολιτική συνδιαλλαγή. Σε αυτές τις περιπτώσεις το ποιος θα αναλάβει να παίξει τον ρόλο του «αποκαλυπτικού» δημοσιογράφους, κρίνεται μεταξύ ομοίων.

Η χολέρα του εκφασισμού και της χειραγώγησης της κοινωνίας, μέσω της «δημοσιογραφίας» της κλειδαρότρυπας, έχει πάντα δεύτερες και τρίτες στοχεύσεις. Γι αυτό πρέπει να την τσακίσεις εν τη γενέσει της. Αυτό έπραξε και ο Γ. Σακκελαρίδης. Δεν σιώπησε, τόλμησε! Δεν κρύφτηκε, αντεπιτέθηκε! Ως νέος άνθρωπος που θέλει να φέρει στην πολιτική ένα νέο ήθος, μίλησε για θέματα που άλλοι στο παρελθόν δεν κατάφεραν. Παρότι ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε μάλλον αργά αντανακλαστικά και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει εκδώσει ακόμα ανακοίνωση, ο Γ. Σακκελαρίδης σήκωσε όλο το πολιτικό βάρος μόνος του. Η δήλωσή του, καταπέλτης:
«Από την πρώτη στιγμή επιλέξαμε να μην συνδιαλλαγούμε με όσους επιδιώκουν τον εκφασισμό της πολιτικής ζωής και την επιβολή του νόμου της ζούγκλας (…) Η Αριστερά δεν εκβιάζεται».
Ούτε η Αριστερά, αλλά κυρίως ούτε η δημοκρατία δεν μπορεί να εκβιάζεται. Ούτε ο Σακελλαρίδης, ούτε κανείς από τους πολιτικούς αντιπάλους του, πολλώ δε μάλλον όταν ο εκβιασμός προκύπτει από… κιτρινορόζ δημοσιεύματα. Η δημοκρατία οφείλει να αντεπιτεθεί και να μην επιτρέψει στους ανθρώπους των ειδικών αποστολών και στα δημοσιογραφικά σκουλίκια των ΚΥΠίτικων πρακτικών να σηκώσουν κεφάλι. Υπό αυτή την έννοια οφείλουμε ένα ευχαριστώ στον Σακελλαρίδη και στον κάθε Σακελλαρίδη, που τολμά και ορθώνει το ανάστημά του!

Πηγή «Unfollow»


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση