Ο Μπρεζίνσκι, ο Πούτιν και το "σκάκι" της Ουκρανίας

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης 

Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος 

Ο γνωστός Αμερικανός διπλωμάτης και ινστρούχτορας της Νέας Τάξης, ΖμπίγκνιουΜπρεζίνσκι, είχε πει πριν από χρόνια ότι το μεγάλο γεωστρατηγικό παιχνίδι του εικοστού πρώτου αιώνα, που το είχε παρομοιάσει σαν μια πατρίδα σκάκι, θα παιχτεί στην περιοχή της Ευρασίας. Όποιος ελέγχει την περιοχή αυτή, θα ελέγξει και τις παγκόσμιες εξελίξεις. 

Την Ουκρανία, την οποία ο Μπρεζίνσκυ θεωρούσε σαν περιοχή κλειδί για την Ευρασία, την είχε αποκαλέσει χαρακτηριστικά «τσάκρα», δηλαδή κομβικό σημείο για τον έλεγχο της Ευρασίας. 

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, οι επίγονοι και θιασώτες της θεωρίας του Μπρεζίνσκι, ακολουθώντας τις προτροπές του μεγάλου πατέρα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, αργά ή γρήγορα θα έκαναν την απόπειρα να υποτάξουν την χώρα αυτή, μια στην ουσία τεχνητή χώρα καθώς ποτέ δεν ήταν ανεξάρτητη ούτε έχει μια εθνική ιστορική διαδρομή που θα την καταξίωνε σαν ανεξάρτητη εθνική οντότητα. 

Στην πραγματικότητα ήταν μια ρώσικη επαρχία και μάλιστα ιστορικά θεωρείται σαν η μήτρα της ρωσικής ορθοδοξίας και στο παρελθόν αποτέλεσε ένα από τα βασικά κομμάτια του ρωσικού εθνικισμού.

Ο Μπρεζίνσκι και οι συνοδοιπόροι του της Νέας Τάξης, πλάσαραν ένα  αμερικανικό μοντέλο που είχε σαν σύμβολα το Matrix, χρήμα, Λας Βέγκας με αστραφτερά φώτα, Μαϊάμι και γυμνά καλλίγραμμα κορμιά και Χόλυγουντ με την κινηματογραφική τηλεοπτική «θύελλα» των  προτύπων της Νέας Εποχής. 

Τα δέλεαρ αυτά παρέσυραν λαϊκές μάζες και ήταν οι ρωγμές που διέλυσαν το πρώην ανατολικό Μπλοκ. Η αλήθεια είναι ότι το τείχος του Βερολίνου δεν έπεσε από ιδεολογικούς λόγους, αλλά από τα καταναλωτικά προϊόντα των δυτικών υπερφορτωμένων σουπερ μάρκετ. Όλα αυτά όμως είχαν και κάποιο τέλος και αυτό το κατάλαβαν γρήγορα στις χώρες του πρώην «παραπετάσματος». 

Η αρχική ευδαιμονία της «απελευθέρωσης» τους αντικαταστάθηκε από ένα καθεστώς αβεβαιότητας, διάλυσης της κοινωνικής πρόνοιας, επιχειρηματοποίηση της παιδείας που έγινε ακριβό αγαθό μόνο για τους νεόπλουτους, κυριαρχία μιας εγκληματικής μαφίας που ειδικά στην Ουκρανία ήταν το ίδιο το πολιτικό της σύστημα, είτε του Γιανούκοβιτς, είτε της υπερφίαλης Τιμοσένκο. Η εγκληματικότητα και η νόθευση της  πληθυσμιακής  δομής με εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους λαθρομετανάστες, κυριάρχησαν στην καθημερινή τους, σκληρή πλέον πραγματικότητα.

Παράλληλα με την επιβολή, συχνά με ολοκληρωτικές μεθόδους του αμερικανικού μοντέλου, ήρθε και η ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση για την επικράτηση των «αξιών» της Νέας Τάξης, σε μια σειρά χώρες. Το σχέδιο αυτό της στρατιωτικής περικύκλωσης της Ευρασίας, είχε εισέλθει στην τελική του φάση με την «Αραβική Άνοιξη». Τυνήσια, Λιβύη, Αιγύπτιος, Συρία, και έπονταν συνέχεια με την διαφορά όμως ότι στην Ρωσία είχε αρχίσει να ανατέλλει ένα νέο «άστρο», ο Βλαδιμήρ Πούτιν. 

Ο Πούτιν στην αρχή παρακολούθησε υπομονετικά όλη αυτή την νεοταξική επέλαση γιατί δεν είχε την δύναμη να αντιδράσει. 

Σταδιακά όμως ανασυντάχτηκε, εκμεταλλεύτηκε τα λάθη των Αμερικανό-ευρωπαίων νεοταξικών, ειδικά στο ζήτημα του ενεργειακού πολέμου και κατάφερε να ανορθώσει την παραπαίουσα ρωσική οικονομία μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. 

Έτσι άρχισε να αντιστέκεται στην επέλαση της Νέας Ταξης, ενώ και στον στρατιωτικό τομέα άρχισε να κινείται όλο και με πιο έντονη αποφασιστικότητα. 

Ο δεύτερος πόλεμος στην Τσετσενία και ο πόλεμος στην Γεωργία το 2008, ήταν τα πρώτα δείγματα της νέας ρώσικης δύναμης, μια αρκούδα που ξαναβρήκε την δύναμη να βρυχάται. Σε αυτό συνέβαλλε και η κατάρρευση της αμερικανικής οικονομίας από τους δαπανηρούς, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, πόλεμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. 

Σαν αντίδραση όμως από τους θεωρητικούς της Νέας Τάξης κατασκευαστήκαν καινούργια ιδεολογικά όπλα κατά της Ρωσίας του Πούτιν. Είναι χαρακτηριστικό πως σε πολλές  δυτικές χώρες, όπως στην Γαλλία,  αλλά και στις αμερικανικές προτεσταντικές σέχτες, ο Πούτιν παρουσιάζεται από τα κανάλια τους ούτε λίγο ούτε πολύ σαν ο… αντίχριστος που θέλει να καταστρέψει τον «πολιτισμένο κόσμο».

Όλα αυτά δείχνουν μια καινούργια και πιο ξεκάθαρη εικόνα για να κατανοήσουμε ότι έγινε και στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα, όπως και η Κύπρος, αποτελούσαν πάντα στρατηγικά «πιόνια» της παρτίδας σκάκι για την περικύκλωση της Ευρασίας. Παράλληλα τα ενεργειακά κοιτάσματα του ελληνισμού ήταν το μεγάλο δέλεαρ για τη Νέα Τάξη να επιβάλει ολοκληρωτικά κατοχικά καθεστώτα σε όλο το ελληνισμό, με παράπλευρο στόχο να εξοντώσουν και το ορθόδοξο θρησκευτικό συναίσθημα που συνδέει τον ελληνισμό με την Ρωσία του Πούτιν. Σε αυτό συνέβαλλε τα μέγιστα η προδοτική κλίκα που κυβέρνησε την χώρα τις τελευταίες δεκαετίες και που συμπεριφέρθηκε σαν εντεταλμένα όργανα της ανθελληνικής  και αντιορθόδοξης Νέας Τάξης.

Το μεγάλο «παιχνίδι» όμως της Ευρασίας, ή καλύτερα η παρτίδα σκάκι, όπως την χαρακτήρισε ο «πολύς» ΖμπίγκνιουΜπρεζίνσκι, όχι μόνο δεν τέλειωσε αλλά τώρα αρχίζει πραγματικά. 

Σε εμάς εναπόκειται αν θέλουμε να «παίξουμε» για να σωθούμε, ή όχι. 

Προϋπόθεση όμως πάντα είναι να απαλλαχτεί η Ελλάδα από το «μίασμα» της μνημονιακής κατοχής. Ειδεμή, θα δούμε πολύ πιο χειρότερες μέρες από αυτές της προδοσίας που ζούμε σήμερα.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση