Δεύτερη «Ευρώπη», αντί για παράλληλο νόμισμα
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
Ο νομπελίστας Κύριος οικονομολόγος Χρ. Πισσαρίδης, μιλώντας σε συνέδριο στο London School of Economics, περιέγραψε το ευρώ ως ένα ατυχές νόμισμα. Προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα στον ευρωπαϊκό Νότο, επανέφερε μία παλαιότερη ιδέα, για την κυκλοφορία ενός δεύτερου ευρώ σε κάποιες χώρες, όπως η Ελλάδα. Η μέθοδος του παράλληλο ευρώ θα σχετιζόταν με χώρες όπως η Κύπρος, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και όπου αλλού παρουσιαζόταν ζητήματα επείγουσας δημοσιονομικής προσαρμογής, με έντονη ύφεση και ανεργία.
Είναι καινούργια η μέθοδος αυτή;
Όχι, γιατί προσομοιάζει με την εμπειρία από την περίοδο της γερμανικής κατοχής, τη δεκαετία του 1940, όταν ο γερμανικός στρατός είχε τη δυνατότητα να εκδίδει χαρτονόμισμα «τοπικό», με το οποίο εξυπηρετούσε τις ανάγκες του, παράλληλα με το επίσημο ράιχμαρκ που εξέδιδε η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, παρόμοιο με το σημερινό ευρώ: αποπληθωριστικό, άκαμπτο, «σκληρό» κα με τη φιλοδοξία να αποτελέσει το κοινό νόμισμα της υπό γερμανική διοίκηση ενιαίας Ευρώπης.
Πού οδήγησε τότε το εγχείρημα;
Στον άτακτο πληθωρισμό από τις κατεχόμενες χώρες, στη μαύρη αγορά, στην πλήρη υπανάπτυξη και τη διάλυση της παραγωγικής βάσης.
Συντριπτικό παράδειγμα, η μεγάλη πείνα στην Ελλάδα του 1942, με εκατοντάδες νεκρούς, που προέκυψε ακριβώς εξαιτίας του –χωρίς καμία πραγματική αξία- κατοχικού νομίσματος.
Στην παρούσα φάση, αν είχαμε δύο ευρώ, οι Έλληνες θα χρωστούσαν στους πιστωτές τους στο πραγματικό ευρώ, ενώ θα πληρωνόταν στο πληθωριστικό τοπικό ευρώ και θα προσπαθούσαν να συγκροτήσουν οικονομία με τις ντιρεκτίβες της ευρωζώνης, με πλήρη εξαγορά και αποσάθρωση της λειτουργίας της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας από τις χώρες του ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου. Οι καταθέσεις θα ήταν σε ευρώ τοπικό, τα δάνεια όμως και οι εγγυήσεις σε ευρώ πραγματικό.
Με τον τρόπο αυτό οι ανισότητες Βορρά – Νότου στην Ευρώπη θα ήταν χαοτικές και η επιβολή της Γερμανίας στους υπόλοιπους κυρίαρχη.
Αν το ευρώ απέτυχε και μαζί και η ευρωζώνη, η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από τη συγκρότηση μίας δεύτερης Ευρώπης, που θα κοιτά όχι προς τα ηπειρωτικά, αλλά προς τη θάλασσα και την Ανατολή.
Με πυρήνα τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, που θα διασπαστούν από τον ευρωπαϊκό Βορρά, η διεύρυνση στην αγγλική λογική της Ελεύθερης Ζώνης Συναλλαγών και όχι της Ένωσης, με κύρια συμμετοχή από το Ηνωμένο Βασίλειο (με την Κοινοπολιτεία), θα μπορούσε να συμπεριλάβει ως νέα μέλη αρχικά το Ισραήλ, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, την Πολωνία, τη Βουλγαρία, τη Σερβία, τη Ρουμανία, το Κουβέιτ και τα Αραβικά Εμιράτα και στη συνέχεια τη Μεσοποταμία (με δύο πρωτεύουσες, τη Βαγδάτη και τη Δαμασκό), το Ιράν, τον Λίβανο, τη Λιβύη, το Μαρόκο, την Τυνησία, την Αλγερία, το υπό συγκρότηση Κουρδιστάν, το νέο Βυζάντιο (εφόσον προκύψει διάλυση της Τουρκίας).
Η «Ευρώπη του Λεβάντε» ή Ευρωμεσόγειος και Μεσευρώπη, θα μπορούσε να είναι μία ζώνη με πολλά νομίσματα και εθνικά κράτη, αλλά με ενιαίο χρηματιστήριο και σταθμισμένη ισοτιμία με το αμερικανικό δολάριο, ακολουθώντας τις κεντρικές επιλογές της Fed, με απαγόρευση υιοθέτησης του νόμου της Σαρίας και ειδική οικονομική και εταιρική σχέση με τις Ρωσία, Κίνα, Γερμανία, Ινδία. Κρίσιμη η τοποθέτηση της Γαλλίας στον Βορρά η στο Νότο της Ευρώπης…
Πηγή «Δημοκρατία»
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Η σχέση ισοτιμίας των νομισμάτων, κανονικά, εξαρτάται από τον κεφάλαιο της κάθε χώρας, τις τεχνολογίες της, το δυναμικό της και τις προοπτικές που έχει (η στρατιωτική ισχύς και εξ αυτής το νομισματοκοπείο, είναι άλλο πράγμα, που δεν αφορά την καθεαυτή οικονομική ανάλυση).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός που διαθέτει το ισχυρό νόμισμα, απαιτεί να αγοράζει με αυτό αξίες που είναι αντίστοιχες με αυτές της αγοράς της χώρας του και που αφθονούν από την χρήση του συνδυασμού των ατού της.
Όταν αγοράζει σε ξένη χώρα πράγματα που εύκολα διατίθενται από παντού το νόμισμά του υπερτιμάται.
Αυτός που δεν το διαθέτει, οφείλει να αγοράζει τόσες αξίες, όσες δεν θα οδηγούν στην απομείωση του κεφαλαίου της δικής του χώρας (κατά προτεραιότητα σπανιότητας).
Η κάθε χώρα έχει τα ατού της, η διαφημιστική καμπάνια και οι συρμοί ανατρέπουν υπέρ τρίτων τις ισορροπίες και τα όποια ατού.
Έτσι, αυτά πχ της πολύτιμης στέγης (ως χρήση και επένδυση), μπορούν να εξαφανισθούν εν μια νυκτί σε ένα καζίνο ή ακόμη και σε ένα τρακάρισμα.
Στην ουσία, ένα έργο πολυτιμο για όλους, μηνών κατασκευής, με περισσότερες εργατώρες και ακριβότερα υλικά (σε διεθνείς τιμές), εξομοιώνεται με κάτι πολύ φθηνότερο προς χάριν ψυχολογίας, τουπέ κλπ.
Είναι πολύ σημαντικό ο καθένας να γνωρίζει τα προσόντα του και να τα διατηρεί, για να έχει αξία και το νόμισμά του.
Το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος ενός νομίσματος, έναντι άλλου, υποτιμά αντίστοιχα την αξία του.
Όταν όλοι έχουν το ίδιο νόμισμα, ο μόνος τρόπος για να εξακολουθήσουν να το έχουν (με τις πιό πάνω συνθήκες), είναι απλώς η "υποτίμησή" του δια της... εξαφάνισής του (ότι γίνεται σήμερα).
Με αυτόν τον τρόπο υποτιμώνται τα πάντα και επέρχεται νέο σημείο ισορροπίας.
Φυσικά η όλη κατάσταση, επιβεβαιώνει το δομικό πρόβλημα της ΕΕ, δηλ. ευθύνες λειτουργίας ιδιαιτέρων χωρών και αυστηρά δικαιώματα υπερχώρας.
Τελικά το εθνικό αδύναμο νόμισμα, είναι η σωτήρια "τιμωρία" των χρηστών του, προκειμένου να μη παρασύρονται από τις... σειρήνες και χάνουν αυτά που κληρονόμησαν (γενικώς) υπέρ ξένων εμπορικών ισοζυγίων (τιμωρούνται και αυτά, γιαυτό "αντιδρούν" σε κάθε αλλαγή).