Ερντογάν, πυρηνικές βλέψεις, η αίσθηση ισχύος κι εμείς…

Οι πολύ πρόσφατες δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν κατά τη διάρκεια ομιλίας τους στην Κεσσάνη (έδρα της 4ης Μηχανοκίνητης Ταξιαρχίας Πεζικού), στην Ανατολική Θράκη, αποτελούν σαφή ένδειξη ότι τα 10 χρόνια παραμονής στην εξουσία αλλά και κυριαρχίας στο τουρκικό πολιτικό στερέωμα εξέθρεψαν μία τάση «μεγαλοπρέπειας» που πλέον αγγίζει τα όρια της παράνοιας.

Με πληθυσμό περί τα 76 εκατομμύρια άτομα (εκ των οποίων το 18% (επίσημα, διότι είναι μεγαλύτερο) είναι κουρδικής καταγωγής και το 25,3 ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα 0 ως 14 ετών) και με μία οικονομία που πλέον ανήκει μεταξύ των 20 μεγαλύτερων του κόσμου, ήταν φυσικό, αργότερα ή γρηγορότερα, η Τουρκία να αποκτήσει «μεγαλοπρεπείς» ή καλύτερα «αυτοκρατορικές» τάσεις.

Καθώς η παρούσα πολιτική ηγεσία της Τουρκίας κυριαρχείται από το ιδιότυπο κράμα ισλαμισμού – νεοθωμανισμού, με… ολίγη από τον κλασικό τουρκικό εθνικισμό, η εκδήλωση των «αυτοκρατορικών» τάσεων ήταν φυσικό να γίνει σε σχετικά σύντομο χρόνο. Επιπρόσθετα, οι «αυτοκρατορικές» τάσεις δεν περιορίζονται πλέον σε περιφερειακό επίπεδο αλλά εκτείνονται σε παγκόσμιο.

- Το ότι η Τουρκία επιθυμεί να καταστεί ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου είναι ήδη γνωστό.

- Το ότι η Τουρκία μακροπρόθεσμα επιδιώκει να καταστεί πυρηνική δύναμη θα πρέπει να έχει ήδη γίνει αντιληπτό σε κάθε ενδιαφερόμενο.

- Το ότι η Τουρκία σχεδιάζει να συνδυάσει την «πυρηνικοποίηση» της με την απόκτηση ίδιων βαλλιστικών πυραυλικών δυνατοτήτων θα πρέπει επίσης να έχει γίνει αντιληπτό.

Η τουρκική εμμονή στην επιλογή του κινεζικής προέλευσης αντιπυραυλικού συστήματος δεν αιτιολογείται μόνο από το χαμηλότερο κόστος του σε σχέση με τις δυτικές υποψηφιότητες, ούτε με την υπεροχή των επιδόσεων του (αν πραγματικά υπάρχει), αλλά και από τη χρησιμότητα του ως μέσου μεταβίβασης κινεζικής πυραυλικής τεχνολογίας. Και μια που το συζητάμε, πόσο απίθανο είναι να υπάρχουν τέτοιου είδους «ψιλά γράμματα» στην τουρκο-κινεζική συνεννόηση; Η CIA και η Mossad ακούνε;

Με την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ και τη στροφή της υπερδύναμης προς τη λεκάνη του Ειρηνικού, η Τουρκία θεωρεί ότι δημιουργείται ένα κενό το οποίο αποτελεί πεδίο ελεύθερο για αυτή ώστε να υλοποιήσει τους «αυτοκρατορικούς» σχεδιασμούς της. Ταυτόχρονα, χρησιμοποιεί τις εμπορικές σχέσεις με σειρά μεγάλων χωρών, ώστε να εξισορροπήσει τυχόν τριβές που δημιουργούνται σε πολιτικό επίπεδο.

Είναι αυτονόητο ότι η τουρκική «αυτοκρατορική» συμπεριφορά, γρηγορότερα ή αργότερα θα εκδηλωνόταν και από τους ισλαμιστές σε σχέση με τη χώρα μας, διαψεύδοντας όσους βιάστηκαν κάποτε να συμπεράνουν, ότι αυτοί εξυπηρετούν καλύτερα το ελληνικό εθνικό συμφέρον για ύφεση της αναθεωρητικής πολιτικής της Άγκυρας.

Εξάλλου, αντικειμενικά, από το 1974 μέχρι σήμερα, η χώρα μας βρίσκεται στη χειρότερη ίσως κατάσταση που ήταν ποτέ. Κατά συνέπεια, η Τουρκία θεωρεί ότι βρίσκεται σε θέση ισχύος και μάλιστα με ισχυρό πλεονέκτημα ώστε να θεωρεί ότι μπορεί να επιβάλλει (ή ακόμη χειρότερα να εκμαιεύσει την ελληνική συγκατάβαση ή αποδοχή) τη βούληση της.

Θα διακινδυνεύσουμε δε την πρόβλεψη ότι στο άμεσο μέλλον η τουρκική προκλητικότητα κατά της χώρας μας θα αυξηθεί κατακόρυφα και η δημιουργία ακόμα πιο «ταραγμένων καταστάσεων» (θερμών επεισοδίων και κρίσεων;) κάθε άλλο παρά αμελητέα πιθανότητα αποτελεί. και ειδικά η περίπτωση της Θράκης αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον εξαιτίας του εντοπισμού σημαντικών κοιτασμάτων σχιστολιθικού αερίου (shale gas). Για ποιον λόγο να μην έχει κοιτάσματα και εντός των ελληνικών συνόρων;

Θα είναι όμως η «μετάβαση» της Τουρκίας σε κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη (αρχικά) και σε συνέχεια σε παγκόσμιο «παίκτη» ανέφελη ή ομαλή; Οι τάσεις «μεγαλοπρέπειας» θα γίνουν πραγματικότητα ή θα παραμείνουν… απλώς «πνευματικές διαταραχές»; Η αποτυχία των τουρκικών «αυτοκρατορικών» σχεδιασμών μπορεί να αποτελέσει απαρχή αποδόμησης;

Τα σενάρια που μπορούν να δημιουργηθούν στη βάση συνδυασμών απαντήσεων στα ανωτέρω ερωτήματα είναι πολλά. Δύο όμως είναι οι καθοριστικές παράμετροι και οι οποίες αφορούν αποκλειστικά τη χώρα μας.

Η πρώτη αφορά τη συνεχή και συστηματική παρακολούθηση των εξελίξεων από τη χώρα μας σε μία ευρύτατη περιοχή που ξεκινά από τα βόρεια της Βαλκανικής και εκτείνεται μέχρι τον Κόλπο.

Η δεύτερη αφορά τη δημιουργία ολοκληρωμένης Εθνικής Στρατηγικής και την επίσης συστηματική υλοποίηση και παρακολούθηση της εφαρμογής της σε τακτικό επίπεδο ώστε να γίνονται οι αναγκαίες προσαρμογές και διορθώσεις. Η τυπολατρική μονοδιάστατη εμμονή της Ελλάδας στις αρχές του διεθνούς δικαίου χωρίς ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ εξωτερική πολιτική και ασφαλώς ισχυρή άμυνα, αποτελεί κενό γράμμα.

Η κρίση την οποία βιώνουμε ως χώρα δεν αποτελεί δικαιολογία για τη «νιρβάνα» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής η οποία μαθηματικά οδηγεί στην γεωπολιτική μας «έκλειψη».

Πηγή Defence-Point

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

-->

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση