Μεταξύ Ιρλανδίας και Βουλγαρίας
Υπάρχει μια απορία σχετικά με τη συζήτηση που γίνεται με τους κατώτερους μισθούς. Πώς γίνεται η νεοφιλελεύθερη Ιρλανδία να έχει κατώτατο μηνιαίο μισθό 1.462 ευρώ (στοιχεία Eurostat Ιανουαρίου) κι εμείς -που χρόνια παλεύουμε μη γίνουμε Ιρλανδία- τρέχουμε τώρα να διατηρήσουμε τα 863 ευρώ; Πώς γίνεται η Βρετανία με όλη την παράδοση της Θάτσερ, που βδελυσσόμεθα, να έχει κατώτατο μισθό 1.139 ευρώ, ενώ εμείς που δώσαμε αγώνες κατά της επάρατης ιδεολογίας της να πληρωνόμαστε περίπου τα δύο τρίτα, κι αυτά να είναι απειλούμενα; Μήπως ήταν λάθος το εθνικό μας δόγμα «ε, δεν θα γίνουμε και Ιρλανδία» όπως είχε πει το 2002 ο κ. Σημίτης; Στο κάτω κάτω της γραφής υπάρχει τρόικα και στην Ιρλανδία, αλλά δεν ζητούν μείωση κατώτατων μισθών, παρόλο που είναι 60% μεγαλύτεροι των ελληνικών.
Επίσης στην Ιρλανδία δεν γίνεται καμιά διαπραγμάτευση περί απελευθέρωσης των επαγγελμάτων. Εχουν απελευθερωθεί εδώ και χρόνια και η οικονομία της έχει την ευελιξία να προσαρμοστεί στις συνθήκες της κρίσης πολύ πιο εύκολα και λιγότερο τραυματικά από την Ελλάδα. Εδώ η τρόικα ακόμη ψάχνει την κατάργηση των κατώτατων αμοιβών των μηχανικών. Αυτές καταργήθηκαν διά νόμου, αλλά τελευταία στιγμή μπήκε μια διάταξη που επιτρέπει στο ΤΕΕ να τιμωρεί πειθαρχικά όποιον μηχανικό θέλει να δώσει χαμηλότερες των... καταργημένων κατώτατων αμοιβών. Ούτε έχουν στην Ιρλανδία κανένα Βορίδη που να ψάχνει εκτός από τα πληθυσμιακά και περιβαλλοντικά κριτήρια για να κρατήσει κλειστό το επάγγελμα των ταξί (αλήθεια: αν το πρόβλημα είναι ο κυκλοφοριακός φόρτος και το περιβάλλον γιατί δεν μπαίνουν πληθυσμιακά κριτήρια και στα Ι. Χ.;).
Στην Ιρλανδία επίσης όταν ένας πολίτης ή ένας επιχειρηματίας αγοράζει ένα ακίνητο δεν έχει υποχρεωτική παράσταση και δεύτερου νομικού πέραν του συμβολαιογράφου. Συνήθως -και κυρίως στις μεγάλες αγοραπωλησίες- χρησιμοποιούν πολλούς δικηγόρους, αλλά δεν πληρώνουν υποχρεωτικά δικηγόρο για κάθε αγοραπωλησία άνω των 11.000 ευρώ! Το υποχρεωτικό χαράτσι δηλαδή υπέρ της συμπαθούς τάξεως των δικηγόρων, παρόλο που περιλαμβάνεται στο πρώτο Μνημόνιο, είναι ακόμη υπό διαπραγμάτευση με την τρόικα.
Επίσης οι επιχειρήσεις στην Ιρλανδία δεν είναι υποχρεωμένες να δημοσιεύουν ισολογισμούς σε δύο εφημερίδες, ένα υποχρεωτικό τέλος υπέρ των εκδοτών και των δημοσιογράφων. Γενικώς, στην Ιρλανδία δεν υποχρεούνται να πληρώνουν πολλά αφανή τέλη υπέρ τρίτων, τα οποία μπορεί το καθένα από αυτά να είναι μικρό, αλλά στο τέλος προκύπτει ένας διόλου αμελητέος λογαριασμός. Και δεν είναι μόνο τα λεφτά. Ολα αυτά τα τέλη πρέπει κάπως να πιστοποιούνται, που σημαίνει χαρτιά, υπογραφές, χρόνος, με μια λέξη: γραφειοκρατία.
Ολα αυτά, λοιπόν, δεν υπάρχουν στην Ιρλανδία και γι’ αυτό ουδείς ασχολείται με τα 1.462 ευρώ που είναι ο κατώτατος μηνιαίος μισθός. Ασχολούνται με τα δικά μας 863 ευρώ γιατί βαρέθηκαν να ψάχνουν τους νόμους και τις υπουργικές αποφάσεις των Ρέππα, Βορίδη, Λοβέρδου, Χρυσοχοΐδη και λοιπών παλικαριών (48 έχουμε, μην τους ματιάξουμε) και ίσως να το πήραν απόφαση: αφού η Ελλάδα, έτσι κι αλλιώς, δεν θέλει να γίνει Ιρλανδία, αναγκαστικά θα γίνει Βουλγαρία.
Α! Να μην ξεχάσουμε. Την περασμένη εβδομάδα, η Ιρλανδία βγήκε στις αγορές...
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...