Η μεγάλη Ευρωαπειλή

Εάν θέλει κανείς να διαπιστώσει πως θα διαλυθεί η Ευρωζώνη, οφείλει να μελετήσει την κατάσταση στην Ιταλία και στη Γαλλία – όπου, αργά ή γρήγορα, θα εκλεγεί μία εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνηση

Έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν στις διάφορες νίκες της γαλλικής ακροδεξιάς, σε όλες σχεδόν τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις – ενώ υπάρχει μία πολύ καλή ανάλυση σε μία αγγλική εφημερίδα (Είναι η κατάλληλη ώρα να στοιχηματίσουμε για την έξοδο της Γαλλίας και το γαλλικό φράγκο), η οποία επικεντρώνεται στο συγκεκριμένο θέμα.

Ειδικότερα, το κόμμα της γαλλικής ακροδεξιάς, το οποίο μάλλον δεν είναι λιγότερο «επιθετικό» ή «επαναστατικό» από το αντίστοιχο στην Ελλάδα, αλλά απλά πιο έμπειρο, προσεκτικό και καλύτερα οργανωμένο, έχει συμπεριλάβει στο πρόγραμμα του αρκετά σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά, ενώνοντας τα με τα καθαρά εθνικιστικά – υιοθετώντας σε κάποιο βαθμό μία «εθνικοσοσιαλιστική» ιδεολογία, η οποία φαίνεται ότι πείθει τους Γάλλους.

Φαίνεται λοιπόν ότι πολλοί εργαζόμενοι, οι οποίοι στο παρελθόν ψήφιζαν το κυβερνών σοσιαλιστικό κόμμα, έχουν πλέον μετατοπισθεί – επιλέγοντας το «Εθνικό Μέτωπο» (Front National) της κυρίας Le Pen το οποίο, σε πανεθνικές δημοσκοπήσεις, έρχεται πρώτο, ξεπερνώντας τους σοσιαλιστές (Hollande) και τους δεξιούς (πρώην Sarkozy).

Στο θέμα τώρα του ευρώ, το ακροδεξιό «Εθνικό Μέτωπο» έχει μία ξεκάθαρη θέση – εάν δεν πετύχουν οι σχεδιαζόμενες διαπραγματεύσεις του με τη Γερμανία. Θέλει ουσιαστικά να «απελευθερώσει» τη Γαλλία από «τα δεσμά των Βρυξελλών», υιοθετώντας ξανά το εθνικό νόμισμα – κατά περίεργο τρόπο δε, με απώτερο σκοπό να διασώσει το κοινωνικό κράτος, προς όφελος των Γάλλων.

Ο τρόπος τώρα, με τον οποίο θα μπορούσε να γίνει εφικτό το παραπάνω, είναι αντικείμενο σοβαρών αναλύσεων μέσα στο κόμμα – αφού θεωρείται ότι, δεν πρόκειται να υπάρξει εναλλακτική λύση, επειδή η Γερμανία δεν θέλει να αλλάξει πολιτική.

Με δεδομένο δε το ότι, η συνέχιση της ίδιας πολιτικής, η οποία δεν επιλύει τις ευρωπαϊκές ασυμμετρίες (πλεονάσματα της Γερμανίας εις βάρος των υπολοίπων κρατών), δεν επιτρέπει την περαιτέρω παραμονή της Γαλλίας στην Ευρωζώνη, η επιστροφή στο φράγκο θεωρείται υποχρεωτική – ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση θα ευρίσκεται στην εξουσία.

Περαιτέρω, το ότι η θέση της Γερμανίας παραμένει αμετάβλητη, φαίνεται από τα σχέδια της – αφού τα οικονομικά ινστιτούτα της προβλέπουν αύξηση των πλεονασμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, η οποία θα φτάσει στα 200 δις € ή στο 7% του ΑΕΠ της χώρας, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Η ανάπτυξη της Γερμανίας δε, μετά από μία σημαντική κάμψη, θα συνεχισθεί ως είχε (διάγραμμα) – διευρύνοντας τις ασυμμετρίες.

.

Ανάπτυξη στη Γερμανία: Ανάκαμψη το δεύτερο τρίμηνο του 2013.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Συνεχίζοντας, όλα όσα ισχύουν για τη Γαλλία, ισχύουν και για την Ιταλία – η οικονομία της οποίας είναι περισσότερο βυθισμένη στην ύφεση και στην ανεργία, χωρίς να έχει καμία δυνατότητα και κανένα «εργαλείο», για να ξεφύγει από την κρίση. Επομένως, είναι θέμα χρόνου η εμφάνιση ενός αντίστοιχου «εθνικού μετώπου» – μίας ιταλικής εθνικιστικής ή εθνικοσοσιαλιστικής παράταξης δηλαδή, η οποία θα πάρει τα ηνία, με «σύνθημα» την έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ.

Ας μην ξεχνάμε δε ότι, τόσο η Γαλλία, όσο και η Ιταλία θα μπορούσαν να επιβιώσουν εκτός ευρώ – λιγότερο φυσικά η Ιταλία, λόγω του υψηλού δημοσίου χρέους της. Για την Ελλάδα βέβαια, η οποία εγκλωβίστηκε στο ευρώ μετά το εγκληματικό PSI, στο οποίο καταδικάσθηκε από μία πιθανότατα ενδοτική κυβέρνηση, η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική – αν και θα μπορούσε να αλλάξει ανά πάσα στιγμή.

 .

Ο ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Οικονομικά στοιχεία Ιταλίας (*όπου η λέξη «prognose», η σημασία είναι «πρόβλεψη»). Aπό επάνω αριστερά προς τα δεξιά: Δημόσιο χρέος, Έλλειμμα, Μισθοί σε σύγκριση με το 2000, Δεκαετή επιτόκια, Αύξηση ΑΕΠ.

.

Επιστρέφοντας στο θέμα μας, θεωρείται ότι η διάλυση της Ευρωζώνης θα προκληθεί είτε από τη Γαλλία, είτε από την Ιταλία – πιθανότατα από εθνικιστικές κυβερνήσεις, οι οποίες θα ενσωματώσουν τους σοσιαλιστές ψηφοφόρους. Η αιτία είναι το ότι, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όταν αναλάβουν την εξουσία, μιμούνται απλά την πολιτική των συντηρητικών (δεξιών) παρατάξεων – μη έχοντας το θάρρος να εφαρμόσουν ένα αποκλειστικά δικό τους πρόγραμμα.

Διακοσμούν λοιπόν τις θέσεις τους με ορισμένα σοσιαλιστικά ημίμετρα, τα οποία φυσικά δεν διαφοροποιούν ούτε στο ελάχιστο τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, η οποία έχει πλέον κυριαρχήσει – με αποτέλεσμα να μην έχουν πια κανένα λόγο ύπαρξης. Πόσο μάλλον όταν τα υπερχρεωμένα σημερινά κράτη δεν προσφέρουν την «παραδοσιακή» δυνατότητα στους σοσιαλιστές – αυτήν του «μοιράσματος χρημάτων» δηλαδή στο λαό και ειδικά στους δημοσίους υπαλλήλους.

Στα πλαίσια αυτά, το τέλος της δημοκρατίας φαίνεται καθαρά στο ορίζοντα, αντί για το αναμενόμενο από πολλούς φως στην άκρη του τούνελ. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις ελλειμματικές χώρες της Ευρώπης αλλά και στις πλεονασματικές – αφού στη Γερμανία προετοιμάζεται μία κυβέρνηση συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων, η οποία δεν θα διαφέρει σε τίποτα από μία δικτατορία της ελίτ.

.

Υστερόγραφο: Πρόσφατο «μανιφέστο» Ευρωπαίων οικονομολόγων της «ομάδας των 17», προτείνει την ελεγχόμενη διάλυση της Ευρωζώνης. Η βασική τους θέση είναι η εξής:

“Οι χώρες του νότου είναι βυθισμένες στην ύφεση – σε έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο. Δεν μπορούν να υποτιμήσουν τα νομίσματα τους, οπότε εξάγουν λιγότερα προϊόντα. Οι βόρειες χώρες υποχρεώνονται να χρηματοδοτούν το Νότο (ο οποίος απειλείται με κοινωνικές αναταραχές), με ατελείωτα πακέτα, με κίνδυνο να χρεοκοπήσουν και οι ίδιες. Ο Βοράς χάνει την εμπιστοσύνη τους στην ευρωπαϊκή ενοποίηση. Το ευρώ δεν ισχυροποιεί την Ευρώπη, αλλά την διαλύει”.

Την ίδια στιγμή, σε μία δημοσκόπηση της γαλλικής τηλεόρασης (BMF TV), το 46% των ψηφοφόρων επιλέγει το «Εθνικό Μέτωπο» της κυρίας Le Pen – ενώ ακολουθεί ο επόμενος (F.Fillon), μόλις με 18%. Η δε αρχηγός του ακροδεξιού κόμματος είπε τα εξής:

“Πρέπει να βγούμε από την Ευρωζώνη, επειδή το ευρώ εμποδίζει όλες τις οικονομικές αποφάσεις στη χώρα μας – ενώ η Γαλλία είναι ένα κράτος που δεν μπορεί να υποτάσσεται στον «πατερναλισμό» των Βρυξελλών.

Οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης θα έπρεπε να κληθούν από τη Γαλλία για να αποφασίσουν, ένα επιθυμούν την από κοινού έξοδο με τη Γαλλία ή να εργασθούν σε ένα σχέδιο ελεγχόμενης διάλυσης της Ευρωζώνης – εκτός εάν θέλουν να αφεθούν στη μοίρα τους, αναλαμβάνοντας το ρίσκο της κατάρρευσης της Ευρωζώνης. Τη στιγμή που η Γαλλία θα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, το ευρώ θα πάψει να υπάρχει. Αυτή είναι η τεράστια δύναμη της Γαλλίας. Τα θέλει να κάνει η Κομισιόν για να αντιταχθεί; Να στείλει τα τεθωρακισμένα (τανκς);”

Analyst.gr Team

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση