Οι ΗΠΑ θα επιτεθούν στη Συρία για να παρατείνουν τις σφαγές της Αλ Κάιντα

Το ζήτημα της αμερικανικής "αξιοπιστίας" στη Συρία

Του Κώστα Ράπτη

Η στήριξη την οποία εξασφάλισε ο Barack Obama από τις ηγεσίες της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας στα δύο σώματα του αμερικανικού Κογκρέσου επί του νομοσχεδίου για την ανάληψη δράσης στη Συρία κάθε άλλο παρά τερματίζει το πολιτικό θρίλερ το οποίο εκτυλίσσεται αυτές τις ημέρες στη Ουάσιγκτον. Και αυτό διότι η κοινοβουλευτική ανταρσία έναντι των κομματικών ηγεσιών δείχνει να έχει βαθιές ρίζες, ιδίως στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, όπου η libertarian πτέρυγα, με επικεφαλής τον γερουσιαστή Rand Paul, εμφανίζεται ενισχυμένη, υποχρεώνοντας και πολλούς άλλους να ξανασκεφθούν τη στάση τους, ενόψει των κοινοβουλευτικών εκλογών του 2014 και των προεδρικών του 2016. (Με αντίστοιχο τρόπο, στον απόηχο της υπόθεσης Snowden, ο βουλευτής Amash πρωτοστάτησε στην παρ΄ ολίγον έγκριση τροπολογίας για την “χαλιναγώγηση” της NSA).

Με “σολομώντειο” τρόπο, το επίμαχο σχέδιο θέτει ως μέγιστο χρονικό όριο στρατιωτικής εμπλοκής τις 90 ημέρες, προκειμένου να καθησυχασθούν όσοι ανησυχούν ότι οι αμερικανικές δυνάμεις θα συρθούν σε μία διαρκώς διευρυνόμενη αποστολή (mission creep), και βέβαια αποκλείει ρητά την κινητοποίηση χερσαίων δυνάμεων, ενώ ταυτόχρονα προβλέπει την ενίσχυση των ανταρτών στη Συρία, ώστε να ικανοποιηθούν από την άλλη πλευρά όσοι ζητούσαν, όπως ο γερουσιαστής McCain, μια περισσότερο “στρατηγική” προσέγγιση, που να τείνει προς την αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό.

Ωστόσο, οι απορίες που γεννούν οι αλλεπάλληλες αλλαγές τόνου και τακτικής από πλευράς της αμερικανικής κυβέρνησης τις τελευταίες δύο εβδομάδες παραμένουν. Σε ό,τι αφορά τον ίδιο τον Barack Obama είναι σαφές ότι επιχειρεί να καλύψει την απότομη μεταστροφή από την προηγούμενη στάση του (που προέκρινε την “επίδειξη σύνεσης” στη συριακή κρίση και τις πολυμερείς λύσεις), μεταθέτοντας μέρος της ευθύνης στο Κογκρέσο, ενώ την ίδια ώρα ο υπουργός Εξωτερικών John Kerry έχει αναλάβει να εκπέμπει μηνύματα περισσότερο πολεμοχαρή. Ο Αμερικανός πρόεδρος αντιμετωπίζει διπλό πρόβλημα αξιοπιστίας: από τη μια δεν μπορεί να εμφανίζεται ότι επιστρέφει στη “γραμμή Bush” αλλά από την άλλη δεν μπορεί να παραβλέψει την “κόκκινη γραμμή” που ο ίδιος έθεσε, εκτός κειμένου, σε δηλώσεις του τον Αύγουστο του 2012.

Η κακοφωνία αυτή αποτυπώνει έναν πραγματικό διχασμό στους ηγετικούς κύκλους της Ουάσιγκτον, όπου, σύμφωνα με ρεπορτάζ της New Republic, το στρατόπεδο του “do less”, με επικεφαλής τον αρχηγό του γενικού επιτελείου στρατηγό Martin Dempsey, κονταροχτυπιέται με τους φιλελεύθερους θιασώτες των μονομερών επεμβάσεων, όπως η σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Samantha Power.

Αποτυπώνει επίσης τις αντίρροπες πιέσεις που ασκούν στους κοινοβουλευτικούς από τη μια τα δύο ισχυρά λόμπι της Σαουδικής Αραβίας και του Ισραήλ (που επείγονται να σπάσουν τον άξονα Ιράν-Συρίας-Χεζμπολλάχ) και από την άλλη ένα αποκαμωμένο εκλογικό σώμα, με διαθέσεις όλο και πιο απομονωτικές.

Εξ ού και η επιχειρηματολογία που προβάλλεται για την αναγκαιότητα (εμφανούς) εμπλοκής στη Συρία επικεντρώνει όχι στην ανθρωπιστική “ευθύνη να προστατευθούν απειλούμενοι πληθυσμοί” (ο Βρετανός πρωθυπουργός David Cameron το δοκίμασε, με απογοητευτικά, ως γνωστόν, αποτελέσματα), αλλά στην ανάληψη “τιμωρητικής” (άρα περιορισμένης) δράσης για την παραβίαση των διεθνών κανόνων που απαγορεύουν τη χρήση όπλων μαζικής καταστροφής.

Η “αξιοπιστία” των ΗΠΑ έναντι εχθρών και συμμάχων είναι εδώ το κύριο μήνυμα – με τον John McCain να προειδοποιεί ότι σε περίπτωση απορριπτικής ψήφου του Κογκρέσου οι επιπτώσεις θα είναι “καταστροφικές”.

Φυσικά, κάθε άλλο παρά έχουν απαντηθεί τα ερωτήματα σχετικά με τον αν στις 21 Αυγούστου υπήρξε στα περίχωρα της Δαμασκού χρήση αερίου σαρίν και από ποιόν. Αλλά ο πραγματικός λόγος για τον οποίο η Ουάσιγκτον άδραξε την ευκαιρία να παρέμβει, αφορά την ανάγκη να επανεξισορροπηθεί η κατάσταση στο πεδίο της μάχης, όπου οι δυνάμεις του Bashar al-Assad είχαν αρχίσει να αποκτούν ολοφάνερο πλεονέκτημα (η αποκατάσταση, μετά την υπόθεση Snowden, του κύρους των μυστικών υπηρεσιών, στις πληροφορίες των οποίων βασίζονται οι κατηγορίες κατά τις Δαμασκού, αποτελεί παράπλευρο όφελος).

Με αυτή την έννοια, η αμερικανική στάση είναι λιγότερο αντιφατική από ό,τι δείχνει εκ πρώτης όψεως. Η γραμμή Obama τα τελευταία δυόμιση χρόνια απέβλεπε στην παράταση της αιματοχυσίας στην Συρία, προκειμένου καμία από τις αντιμαχόμενες πλευρές να μην αποκτήσει οριστικό προβάδισμα. Τυχόν επικράτηση του Assad θα ήταν απολύτως μη ανεκτή για τις ΗΠΑ, αλλά και η ένοπλη αντιπολίτευση, όπου κυριαρχούν πλέον οι τζιχαντιστές από όλο τον κόσμο, δεν είναι εφικτό, αλλά ούτε και επιθυμητό, να νικήσει.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση