Η Δημοκρατία μας στην εποχή του μνημονίου

Γράφει ο Αντώνης Αργυρός 

Δεν είναι αργά να πει κανείς πόσο πικρός και φαρμακωμένος ήταν ο Ιούλιος του 1974 για τον Ελληνισμό, ήταν η ώρα της ανείπωτης εθνικής τραγωδίας της Κύπρου.

Ο ίδιος μήνας Ιούλιος 1974 υπήρξε η απαρχή της «ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ», μιας νέας διαδρομής για την Ελλάδα μας ,διαδρομής που άρχισε με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στις 24/7/1974 και τελείωσε με μια νέα Εθνική Τραγωδία, το νέο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»* και την είσοδο της Χώρας την 23/10/2010 στην πρωτόγνωρη εποχή του «ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ»**.

Στην μνημονική εποχή που ακολούθησε υπήρξε «αρχή των ωδίνων» που συνεχίζονται αδιάλειπτα μέχρι σήμερα.

Η εμπειρία που αποκτήσαμε από το Σύνταγμα του 1975,ήταν ότι λειτούργησε άριστα και σωστά και επέτυχε την κατοχύρωση και εμπέδωση των δημοκρατικών μας θεσμών, πλην όμως εκείνοι που ήσαν υπόχρεοι να το τηρούν, δεν φρόντισαν να αποφύγουν τον εκτροχιασμό και την δυσμενή δημοσιονομική κρίση, έτσι φτάσαμε στην νέα εθνική μας περιπέτεια.

Ουδείς εχέφρων άνθρωπος μπορεί να υποστηρίξει ότι αποτελεί ομαλή εξέλιξη στην ζωή ενός Κράτους, η καταφυγή στην λύση του αναγκαστικού εξωτερικού δανεισμού προκειμένου να μπορέσουν να λειτουργούν οι βασικές του λειτουργίες, όπως η κάλυψη απαραίτητων δαπανών υγείας, άμυνας, μισθοδοσίας δημοσίων λειτουργών κλπ.

Η Ελλάδα στην μακρά διαδρομή της ιστορίας της έχει υποστεί, αλλεπάλληλες εθνικές περιπέτειες. Όμως η Ιστορία αυτού του τόπου υπήρξε πάντοτε πηγή έμπνευσης, αλλά και ζωντανό παράδειγμα και μαρτυρία ζωής στους στοχαστές και στο Λαό μας . Η Ιστορία του τόπου είναι γεμάτη από εθνικούς αγώνες ,τραγωδίες, προδοσίες, Εφιάλτες, αλλά και Κολοκοτρώνηδες. Η διαδρομή του εθνικός μας βίου ήταν κατά πλειοψηφία και μέχρι τι 1974 μια εντελώς ανώμαλη κατάσταση. Μια κατάσταση πλήρους ή οιονεί εκτροπής, συνταγματικής ανωμαλίας και κοινωνικής ανασφάλειας.

Η Ελλάδα βρίσκονταν με ελάχιστες ανάπαυλες σε πόλεμο (1897, 1912-1922 και 1940-1950) ή σχεδόν σε εμπόλεμη κατάσταση. Όταν μια χώρα βρίσκεται σε πόλεμο βρίσκεται σε περίοδο «έκτακτων συνθηκών», δηλαδή στην πραγματικότητα σε περίοδο πλήρους ανωμαλίας η οποία διαρκούσε επί πολλά χρόνια ακόμη και στην περίοδο της ειρήνης. Οι πόλεμοι, ο διχασμός και οι τόσες εθνικές περιπέτειες, αλλά και η διεθνής συγκυρία αλλά και η «κλεπτοκρατία» και το «ξερό μας το κεφάλι» ,έφεραν την οικονομική καχεξία και τις αλλεπάλληλες πτωχεύσεις εξαιτίας του τεράστιου εξωτερικού δημόσιου χρέους. Η πρώτη επίσημη ελληνική πτώχευση μας πηγαίνει πίσω στο 1827, πριν ακόμη αναγνωριστεί το « Βασίλειον της Ελλάδος», όταν η ελληνική διοίκηση του Ιωάννη Καποδίστρια αδυνατεί να πληρώσει τα τοκοχρεωλύσια των «δανείων της Ανεξαρτησίας». Έκτοτε, το ελληνικό αστικό κράτος θα κηρύξει πτώχευση τρεις ακόμη φορές στο παρελθόν (1843,1893/97,1932).Οι πτωχεύσεις αυτές συνέβαλαν πάντοτε σε τεράστιες πολιτικές ανακατατάξεις και σε παρεμβάσεις των δανειστών μας στη ζωή μας. Το νέο διεθνές περιβάλλον που δημιουργήθηκε μετά το 1989,η κρίση των θεσμών που ακολούθησε, η έλλειψη εθνικής στρατηγικής, η εγκατάλειψη αρχών και θέσεων ,έφεραν και νέα αδιέξοδα και στην επίκληση του «δικαίου της ανάγκης» που οδήγησε στην καταπάτηση αρχών και αξιών πάνω στις οποίες δομείται ένα «Κράτος Δικαίου». Κανείς δεν μπορεί να δικαιολογήσει ούτε την εκτροπή ούτε τις συνέπειες της . κανείς δεν μπορεί να συγχωρήσει τα λάθη και τα δραματικά προβλήματα που ανακύπτουν εξ αιτίας τους. Κανείς δεν μπορεί να εφησυχάζει στα όρια μιας ανέξοδης κριτικής επί παντός του επιστητού.

Αξίζει να θυμήσουμε όσα η τότε Πρόεδρος της Βουλής Άννα Μπενάκη είπε στις 8 - Φεβρουαρίου 2005 στον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια : "Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης"

Δεν γεννάται αμφιβολία, ότι υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα που απειλεί πλέον την εθνική μας ζωή, ο Τόπος χρειάζεται και νέες θυσίες (και όχι «ανθρωποθυσίες») για σωθεί, χρειάζεται όμως να μπουν στην προσπάθεια αυτή μπροστάρηδες τα νιάτα της Ελλάδας που ρημάζουν στην ανεργία και τρέχουν σε ξένες αγορές, πρέπει να ακούσουμε για ένα νέο όραμα και μιαν ελπίδα, αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζεται να στοχαστούμε, να φύγουμε από την ιδεολογία «της δόσης», να φύγουμε από τους φτηνούς ρατσισμούς και τις ιδεοληψίες να πάμε « ένα βήμα μπροστά», να διώξουμε την εθνική μας κατάθλιψη. Άλλωστε κατά τον Καζαντζάκη «Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα ».

Ο Εθνικός μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης φώναξε πριν πολλά χρόνια Στο τελευταίο του βιβλίο, «τον Κήπο µε τις Αυταπάτες»: «Στο μακρό διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στην απελευθερωμένη Ιερουσαλήμ και την Ερωφίλη, οι απόφοιτοι του Καίμπριτζ, της Εκόλ Νορμάλ και της Σορβόνης, κατάφεραν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να περπατήσουν πάνω στα αχνάρια των μύθων που βρήκαν δοσμένους, τις Αντιγόνες και τους Οιδίποδες, τους Ορέστηδες και τις Ηλέκτρες, λησμονώντας, ότι μέσα στο λεξιλόγιο τους, υπάρχουν , συν τις άλλοις και δεκάδες χιλιάδες λέξεις της Ελληνικής. Και το πιο διασκεδαστικό καταντά να είναι ότι μήτε πήγε ποτέ ο νους τους, πως μετά 3.000 χρόνια ο ίδιος λαός, στην ίδια γη, εξακολουθεί να ομιλεί την ίδια γλώσσα, με την έννοια ότι και ο λιγότερο εγγράμματος, κυρίως αυτός, ο οπωροπώλης και ο αρτοποιός, εξακολουθεί να λέει τον ουρανό, ουρανό και τη θάλασσα, θάλασσα…»

Συγγνώμη μέσα σε τόση μαυρίλα θέλω να είμαι ακόμη αισιόδοξος…

*Ο Τρικούπης λέγεται πως χρησιμοποίησε τη φράση σε ομιλία του στη Βουλή στις 10 Δεκεμβρίου του 1893, αναφερόμενος στην οικονομική κατάσταση του κράτους και την αδυναμία του να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος του. Η Κυβέρνησή του κήρυξε πτώχευση, η οποία και επέφερε την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου σε βάρος της Ελλάδας. Έκτοτε, η φράση αυτή χρησιμοποιείται για να δηλώσει αποτυχία, τόσο για οικονομικά θέματα όσο και για γενικότερους λόγους.

**23 Απριλίου του 2010, η Ελλάδα γίνεται η πρώτη χώρα της Ε.Ε. που προσφεύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο Γιώργος Παπανδρέου, επέλεξε το ακριτικό Καστελόριζο για να ανακοινώσει πως η Ελλάδα γίνεται η πρώτη χώρα της ευρωζώνης που είχε συμφωνήσει να μπει στο μηχανισμό στήριξης με τη συμμετοχή και του ΔΝΤ. Είχε προηγηθεί, λίγες μέρες πριν, η επίσκεψη στην Αθήνα του τότε επικεφαλής του Ταμείου, Ντομινίκ Στρος Καν.

Ο Αντώνης Π. Αργυρός είναι δικηγόρος στον Άρειο Πάγο. Το 2012 διετέλεσε Υπουργός Επικρατείας στην κυβέρνηση Πικραμμένου. Από το 2004 είναι Δικηγόρος και Αναπληρωτής Νομικός Σύμβουλος στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Με σημαντική επιστημονική δράση, άρθρα και σχόλια σε δικαστικές αποφάσεις δημοσιεύονται στα πιο γνωστά νομικά περιοδικά.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση