Το επερχόμενο νέο κούρεμα

Η συμφωνία της Δευτέρας να συνεχιστεί ο δανεισμός χρημάτων στην ελληνική κυβέρνηση ήταν το εύκολο κομμάτι για την Ευρώπη. Η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν έχουν ξοδέψει πάνω από τρία χρόνια και €200 δις, απλά για να αφήσουν την χώρα στην τύχη της τώρα. Το δύσκολο κομμάτι θα είναι να πάρουν τα λεφτά τους πίσω.

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και η Διευθύνουσα Σύμβουλος του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ έχουν επαινέσει τα «επιτεύγματα» της Ελλάδας, όποια κι αν είναι αυτά. Ωστόσο ο δείκτης χρέους προς ΑΕΠ της Ελλάδας βρισκόταν στο 157% του ΑΕΠ στα τέλη του περασμένου έτους, ακόμη και μετά την αναδιάρθρωση που μείωσε δραστικά την αξία του ιδιωτικού κρατικού χρέους της. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού το 2012 ήταν στο 10% του ΑΕΠ. Και αυτό συνοδεύεται από ένα ποσοστό ανεργίας 26,8%, πέντε χρόνια συρρίκνωσης του ΑΕΠ, και περαιτέρω αναμενόμενη συρρίκνωση κατά 4,4% για το τρέχον έτος.

Όλα αυτά κάνουν τα πράγματα ξεκάθαρα, ακόμα και για τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη: η Ελλάδα δεν πρόκειται να επιστρέψει ποτέ τα χρήματα που της έχουν δανείσει για να «σωθεί». Η τρέχουσα αντιπαράθεση για το αν η Ελλάδα έχει κάνει αρκετά ως προς τις μεταρρυθμίσεις, τις αυξήσεις φόρων και τις περικοπές δαπανών, για να κερδίσει την επόμενη δόση των κονδυλίων διάσωσης είναι, σε μεγάλο βαθμό, άνευ σημασίας. Αν η Ελλάδα αποκοπεί, ή αποχωρήσει, οι πιστωτές της από την ευρωζώνη χάνουν τα χρήματά τους. Σίγουρα το γνωρίζουν αυτό και οι Γερμανοί, αλλά και οι Έλληνες.

Γνωρίζουν επίσης ότι το εξωτερικό χρέος στην Ελλάδα είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τότε που ξεκίνησαν τα bailouts –όταν το χρέος της ήταν μόλις στο 129% του ΑΕΠ- και ότι οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με τη βιωσιμότητα του χρέους στην Ελλάδα είναι πλέον αστεία.

Η Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε ευθύς εξαρχής ότι ένας από τους στόχους της ήταν να κάνει ένα σχέδιο διάσωσης τόσο επαχθές που να μην το θέλει κανένας άλλος. Αποστολή εξετελέσθη: Κανείς δεν θα ήθελε τη μοίρα της Ελλάδας, και η εμπειρία της έχει κάνει τη διάσωση πολύ λιγότερο ελκυστική επιλογή για τις άλλες χώρες της ευρωζώνης.

Ωστόσο, υπάρχει μία άποψη στη βόρεια Ευρώπη ότι χωρίς τη συνεχιζόμενη πίεση από τον βορρά, η Ελλάδα θα επέστρεφε στις παλιές της κακές συνήθειες, και οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις δεν θα λάμβαναν χώρα ποτέ.

Στην πραγματικότητα, οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα είναι πενιχρές και γίνονται απρόθυμα, παρά την υποτιθέμενη πίεση. Ωστόσο, η συνεχιζόμενη αβεβαιότητα που περιβάλλει κάθε διαδοχική αναθεώρηση διάσωσης, και η συνεχής (αν και απίθανη) απειλή ότι οι πιστωτές της Ελλάδας θα αποχωρήσουν αν δεν πληρούνται οι όροι τους, δε μπορεί να κάνουν καλό στην ιδιωτική οικονομία της Ελλάδας. Ούτε έχουμε δει κάποια οικονομική αναγέννηση στην Ελλάδα, εξαιτίας της διαχείρισης της ελληνικής οικονομίας από το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και την Φρανκφούρτη. Αντ’ αυτού, η διαχείριση αυτή έχει επιδεινώσει την δυσλειτουργία και την ξενοφοβία της ελληνικής πολιτικής.

Για την Ελλάδα, το τέλος της «διάσωσης» δεν μπορεί να έρθει αρκετά σύντομα. Και, το τέλος αυτό μπορεί να πρέπει να ξεκινήσει με την παραδοχή ότι ο δανεισμός του ισοδύναμου του 100% του ΑΕΠ της χώρας για την αντιμετώπιση των υπερβολικών προβλημάτων χρέους, δεν επρόκειτο ποτέ να λύσει το πρόβλημα.

Η διαγραφή των δανείων προς την Ελλάδα θα είναι πολιτικά δύσκολο έργο –ένας λόγος για τον οποίο η Άνγκελα Μέρκελ δεν θέλει ούτε να το συζητήσει πριν τις εκλογές του Σεπτέμβρη στη Γερμανία. Θα εγείρει ερωτήματα σχετικά με την ίση μεταχείριση άλλων χωρών όπως η Ιρλανδία, η οποία αντιμετωπίζει το δικό της συντριπτικό χρέος προς την ΕΕ. Επιπλέον, η Ελλάδα είναι υπεύθυνη για το γεγονός ότι έφερε τον εαυτό της σε πολύ άσχημη κατάσταση εξαρχής.

Ταυτόχρονα, η Ελλάδα και οι εταίροι της από την ευρωζώνη, μοιράζονται την ευθύνη για το οικονομικά καταστροφικό αποτέλεσμα της διάσωσης. Δεν πρέπει η Ελλάδα από μόνη της να επωμιστεί το κόστος ενός τόσο μεγάλου, κοινού λάθους. Έχει έρθει η ώρα να σκεφτούμε τη διαγραφή μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους, όπως ακριβώς αναδιαρθρώθηκαν οι πιστωτές του ιδιωτικού τομέα, το περασμένο έτος.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση