Ο εφιάλτης του Καστελλόριζου

Το πραγματικά εντυπωσιακό στοιχείο είναι το ότι, οι Πολίτες αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τη μη τιμωρία όλων αυτών που οδήγησαν την πατρίδα τους στη χρεοκοπία - η οποία αποτελεί μία επώδυνη διαδικασία που ευρίσκεται ακόμη στην αφετηρία της

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Ο πρώην υπουργός οικονομικών υποστήριξε, με μία πραγματικά ευρηματική «θρασύτητα» πως η αιτία, για την οποία κινδυνεύει να οδηγηθεί στο ειδικό δικαστήριο, δεν είναι προφανώς τα κακουργήματα που του προσάφθηκαν - αλλά το ότι οδήγησε την πατρίδα του στα νύχια του ΔΝΤ και της Γερμανίας.

Ουσιαστικά δηλαδή θεώρησε, με μία εκπληκτικά αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι, τέτοιου είδους κακουργήματα ήταν ανέκαθεν συνήθη στην «διαπλεγμένη» πολιτική ζωή της χώρας, ενώ παρέμεναν φυσικά ατιμώρητα - οπότε είναι εντελώς άδικη, παράλογη ίσως η ενδεχόμενη παραπομπή του.

Αμέσως μετά συμπλήρωσε πολύ σωστά πως έκτοτε, παρά τις αντίθετες αρχικά τοποθετήσεις τους, όλες οι κυβερνήσεις υπηρετούν πιστά τα μνημόνια που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, από τους συνδίκους του διαβόλου - θέλοντας έτσι να αιτιολογήσει την ορθότητα της τότε απόφασης του.

Άλλωστε, ακόμη και η αξιωματική αντιπολίτευση, δεν αναφέρει πλέον πως θα καταργήσει τις δανειακές συμβάσεις - αλλά ότι θα τις διαπραγματευθεί, χωρίς όμως να σεβαστεί τα μνημόνια και τους νόμους που τα εφαρμόζουν, παρά το ότι είναι αναπόσπαστο μέρος τους!

Όσον αφορά την αιτιολογία του υπουργού ο οποίος, εάν έχει κάπου δίκιο, είναι το ότι απλά εκτελούσε αναντίρρητα τις εντολές του «Εφιάλτη του Καστελόριζου», θα λέγαμε ότι το επιχείρημα του οδηγεί στα ακριβώς αντίθετα συμπεράσματα.

Με απλά λόγια, όταν «εμβολιάζεις» έναν σχετικά υγιή οργανισμό με παραισθησιογόνα, όταν τον εθίζεις καλύτερα στα βαριά ναρκωτικά, είναι απολύτως φυσιολογική η μετέπειτα εξάρτηση του - αφού είναι πλέον πολύ δύσκολο, εάν όχι αδύνατον να καταφέρει να επιβιώσει, χωρίς τη συνδρομή τους.

Αυτό ακριβώς συνέβη και στην πατρίδα μας, η οποία αποσυνδέθηκε σκόπιμα από τις αγορές, εθίστηκε στα ναρκωτικά (δάνεια ΔΝΤ) και καταδικάσθηκε σε μία σταδιακή χρεοκοπία - κατά τη διάρκεια της οποίας θα λεηλατηθεί, θα εξαθλιωθεί και θα μετατραπεί σε ένα άβουλο προτεκτοράτο των εισβολέων, έρμαιο των όποιων διαθέσεων τους.

Με την «απεξάρτηση» δε να αποτελεί μία οδυνηρή διαδικασία, η οποία προϋποθέτει την εκούσια συμμετοχή και την τεράστια προσπάθεια του ασθενούς, έχουμε την άποψη ότι, πολύ δύσκολα θα υιοθετηθεί από τους Έλληνες - οι οποίοι συνεχίζουν να αναζητούν τις εύκολες λύσεις.

Όσον αφορά τώρα την αντιπολίτευση η οποία, αυξάνοντας την εκλογική της «πελατεία», κατανόησε το παιχνίδι της εναλλαγής στην κυβέρνηση των δύο ισχυρότερων κομμάτων, έτσι ώστε πότε το ένα και πότε το άλλο να λυμαίνονται την εξουσία, θα λέγαμε ότι είναι ντροπή να προσπαθεί να παραπλανήσει με τέτοιον άκομψο τρόπο τους Έλληνες.

Πόσο μάλλον όταν είναι πλέον γνωστό στους περισσότερους το ότι, με τους εισβολείς δεν διαπραγματεύεσαι. Αντίθετα, είτε τους δέχεσαι όπως είναι, είτε τους απορρίπτεις εξ ολοκλήρου - αφού μέσος δρόμος δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ.

Όσον αφορά δε τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα θα λέγαμε ότι, δεν αρκεί να είναι κανείς εναντίον κάποιου για να ξεφύγει από το τέλμα - αλλά υπέρ μίας πειστικής λύσης, αναλυμένης με κάθε λεπτομέρεια, η οποία να οδηγεί με σχετική με ασφάλεια στην έξοδο από το τούνελ. Αναλυτικότερα, δεν φτάνει να βρίζει κανείς τον εχθρό που εισβάλλει στα σύνορα του - αντίθετα πρέπει να τον πολεμήσει, έχοντας προηγουμένως συντάξει ένα κατάλληλο σχέδιο μάχης.

Αυτό βέβαια που προξενεί μεγάλη εντύπωση σε οποιονδήποτε καλοπροαίρετο παρατηρητή δεν είναι τα παραπάνω «παιχνίδια» - αφού είναι συνηθισμένα εντός ενός απολύτως διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, το οποίο έχει αναγάγει σε πραγματική επιστήμη την εκμετάλλευση των ανόητων μαζών, μέσω της εγκατάστασης και της λειτουργίας του πελατειακού κράτους.

Ενδεχομένως ούτε και η παθητικότητα των Πολιτών, όσον αφορά τις προθέσεις τους για συλλογική αντίδραση, για επανάσταση ή για ολοκληρωτική ανατροπή - αφού μπορεί να αιτιολογηθεί κάλλιστα, όπως έχουμε αναλύσει σε προηγούμενο κείμενο μας (*ακολουθεί στο τέλος).

Το πραγματικά εντυπωσιακό στοιχείο είναι το ότι, οι Πολίτες αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τη μη τιμωρία όλων αυτών που οδήγησαν την πατρίδα τους στη χρεοκοπία - με την πτώχευση να αποτελεί μία εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία, η οποία ευρίσκεται δυστυχώς ακόμη στην αφετηρία της.

Κυρίως όμως προξενεί μεγάλη εντύπωση το πραγματικά απίστευτο γεγονός, σύμφωνα με το οποίο οι Πολίτες επιτρέπουν απροβλημάτιστα στον πρωτεργάτη της καταστροφής αφενός μεν να συνεχίζει να πληρώνεται αδρά από τους ίδιους (βουλευτική αμοιβή), αφετέρου να απολαμβάνει τα μπάνια του. Με τον συγκεκριμένο τρόπο οι Έλληνες προφανώς εγκρίνουν τις ενέργειες του Εφιάλτη, ο οποίος οδήγησε δόλια την ίδια του την πατρίδα στον απόλυτο εξευτελισμό και στην καταστροφή - είτε το αποδέχονται, είτε όχι.

Στο σημείο αυτό ακριβώς, αμφιβάλουμε για τον αυθεντικό γενετικό κώδικα των Ελλήνων - ενώ μας δημιουργείται η υποψία ότι, έχει πλέον σβηστεί εντελώς από τα γονίδια των σημερινών απογόνων τους. Φυσικά δεν αποδεχόμαστε καθόλου την κοινότυπη δικαιολογία της συλλογικής αποχαύνωσης παρά το ότι, όπως πολύ σωστά αναφέρει ο Σοπενχάουερ, όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην ανοησία.

*Το πελατειακό κράτος

Χωρίς καμία αμφιβολία, ο μεγαλύτερος εχθρός των Ελλήνων είναι το πελατειακό κράτος – το οποίο, τις τελευταίες δεκαετίες, κυβερνάει απολυταρχικά την Ελλάδα, έχοντας καταστεί παντοδύναμο, σχεδόν αδύνατον να καταπολεμηθεί.

Στα πλαίσια αυτά το βασικό «αντικείμενο» εκμετάλλευσης του, κυρίως η αστική, μη δημοσιοϋπαλληλική τάξη, καθώς επίσης οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, δεν αντιστάθηκαν ουσιαστικά στην εισβολή του ΔΝΤ - έχοντας την ελπίδα ότι, η Τρόικα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με επιτυχία το πελατειακό κράτος, το οποίο τους καταδυναστεύει, μολύνοντας ολόκληρο την πολιτικό σύστημα της Ελλάδας.

Παρά την ολοφάνερη «προδοσία» λοιπόν του Καστελόριζου, όπου παραδόθηκε άνευ όρων η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας, καθώς επίσης το μεγάλο έγκλημα του PSI, όπου μετατράπηκε «ενδοτικά» ολόκληρο το δημόσιο χρέος σε «ενυπόθηκο», αγγλικού δικαίου, μη μετατρέψιμο σε δραχμές, οι Έλληνες δεν βγήκαν στους δρόμους – ενώ συνεχίζουν να παραμένουν ήσυχοι, αν και συνθλίβονται από τα πλοκάμια της ανεργίας, από τις χρεοκοπίες χιλιάδων επιχειρήσεων, καθώς επίσης από τη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Περαιτέρω, αυτό που δυστυχώς συντηρεί το πελατειακό κράτος στην Ελλάδα, είναι το κοινωνικό κράτος - συμπεριλαμβανομένων των δημοσίων επιχειρήσεων. Εάν λοιπόν επιθυμούσε κανείς να θεραπεύσει αποτελεσματικά τη βασική ασθένεια της χώρας μας, θα έπρεπε να θυσιάσει το κοινωνικό κράτος – ιδιωτικοποιώντας σε εξευτελιστικές τιμές τις κρατικές επιχειρήσεις και εκποιώντας μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας.

Κατ’ επέκταση, ο μεγαλύτερος εχθρός του κοινωνικού κράτους είναι το πελατειακό κράτος – για την καταπολέμηση του οποίου οι Έλληνες είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ακόμη και την εθνική τους κυριαρχία, όπως τεκμηριώνεται από τη μέχρι σήμερα «ουδέτερη» στάση τους απέναντι στους εισβολείς.

Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση, παρά το ότι εξωτερικά φαίνεται να υποστηρίζει τους εισβολείς, την κατάλυση του κοινωνικού κράτους, καθώς επίσης την ιδιωτικοποίηση των πάντων, στην πραγματικότητα κάνει ότι μπορεί για να τα αποφύγει – αφού γνωρίζει πολύ καλά πως όλα αυτά είναι εντελώς αντίθετα με τα συμφέροντα του πελατειακού κράτους, στο οποίο στηρίζει την ηγεμονία της.

Από την συγκεκριμένη οπτική γωνία, τα διάφορα «σφάλματα» της κυβέρνησης, όπως η «ανοησία» της ΕΡΤ, η αποτυχία της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΠΑ, τα προβλήματα με τον ΟΠΑΠ, η επιλογή απελπιστικά ακατάλληλων υπουργών κλπ., φαίνονται εντελώς διαφορετικά – «αποκτούν» ένα άλλο νόημα.

Η στάση βέβαια της αντιπολίτευσης, η οποία τάσσεται εναντίον της κατάλυσης του κοινωνικού κράτους και των ιδιωτικοποιήσεων, εξυπηρετεί την κυβέρνηση σε μεγάλο βαθμό – γεγονός που φαίνεται ολοκάθαρα από τον τρόπο, με τον οποίο την αντιμετωπίζει. Άλλωστε, τόσο η κυβέρνηση, όσο και η αντιπολίτευση έχουν κοινά μεταξύ τους συμφέροντα – τα οποία δεν είναι σε καμία περίπτωση ταυτόσημα, με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των Πολιτών.

Το μεγάλο δίλημμα λοιπόν των Ελλήνων, αλλά και η απάντηση ίσως στο ερώτημα γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν, όπως όλοι οι υπόλοιποι λαοί, είναι ποιο από τα δύο «δεινά» είναι προτιμότερο να επιλέξουν: το απόλυτα διεφθαρμένο και αχόρταγο πελατειακό κράτος, το οποίο για χρόνια ολόκληρα τους τυραννάει ή τους ξένους και το αιμοχαρές νεοφιλελεύθερο κτήνος, τη ηγεμονία του οποίου προσπαθούν να επιβάλλουν;

Απλούστερα, εάν βγουν μαζικά στους δρόμους και αντιδράσουν δυναμικά, τι και ποιόν θα πρέπει να υποστηρίξουν; Ποια ακριβώς θα είναι τα επακόλουθα, εάν επαναστατήσουν; Ποιος θα είναι ο ωφελημένος;

Γνωρίζοντας τώρα ότι, είναι αδύνατον να επιλέξει κανείς μεταξύ της Σκύλλας και της Χάρυβδης, θεωρούμε ότι η απάντηση θα δοθεί τελικά από αυτά που θα ακολουθήσουν – ευχόμενοι η διαμάχη μεταξύ των δύο θηρίων, τα οποία απειλούν σχεδόν εξ ίσου την πατρίδα μας να τα αποδυναμώσει, επιτρέποντας στους Πολίτες μία τρίτη, εντελώς διαφορετική επιλογή.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση