Η αλβανική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα και την Βόρειο Ήπειρο

Γράφει ο Δημήτρης Περδίκης

H αλβανική πολιτική απέναντι στην Ελληνική Εθνική Μειονότητα, αλλά και γενικότερα ως προς τις ελληνοαλβανικές σχέσεις, από την ίδρυση του αλβανικού κράτους μέχρι σήμερα, υπήρξε πάντα η ίδια, ενιαία και συνεχής. Ασχέτως καθεστώτος ή πολιτικού κόμματος στην εξουσία, η προσπάθεια των Τιράνων ήταν πάντα ο εξαλβανισμός της Βορείου Ηπείρου, ο αφελληνισμός, τόσο γλωσσικός όσο και συνειδησιακός. Ως προς τις σχέσεις με την Ελλάδα είχαμε πάντα μία προσπάθεια απόσπασης των μέγιστων δυνατών ευεργετημάτων χωρίς την απόδοση έστω και των ελάχιστων ανταλλαγμάτων. Ακόμα ο εφησυχασμός και η χειραγώγηση της ελληνικής πλευράς ως προς τις προθέσεις της και την συμπεριφορά της απέναντι στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό.

Στην πράξη έχουμε δύο οδούς υλοποίησης της πολιτικής. Την επίσημη των κυβερνητικών και διπλωματικών επαφών, όπου σε επαφές επιφανειακά πολύ θερμές και φιλικές προσπαθούν πάντα να κερδίσουν ότι περισσότερο μπορούν χωρίς να αποδώσουν ούτε το ελάχιστο από όσα ζητά η ελληνική πλευρά. Παράδειγμα, ενώ η ελληνική πλευρά έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην ανόρθωση της Αλβανίας, τα οστά των Ελλήνων στρατιωτών του έπους του 1940-41 παραμένουν ακόμα εν πολλοίς άταφα, παρά το ότι το σχετικό αίτημα εκκρεμεί πάρα πολλά χρόνια. H Αλβανία έχει ήδη κατορθώσει να επιβάλλει να μην χρησιμοποιείται ο όρος Βόρειος Ήπειρος, ενώ η ίδια χρησιμοποιεί όρους όπως π.χ. Cameria. Ζητά από ελληνικούς φορείς το άνοιγμα αλβανικών σχολείων και τα αιτήματά της υλοποιούνται άμεσα. Σχέδιο της είναι να θέσει θέμα αλβανικής μειονότητας στην Ελλάδα, στην οποία θα περιλαμβάνονται οι Αλβανοί μετανάστες, οι Βορειοηπειρώτες εκτός αυτών των μειονοτικών ζωνών και οι Αρβανίτες. Φυσικά δεν διστάζει να περιλαμβάνει στα αλυτρωτικά της όνειρα της Μεγάλης Αλβανίας την ελληνική Ήπειρο και τμήμα της Μακεδονίας. Στους μύθους που κατασκευάζει για να χρησιμοποιήσει σαν εργαλεία στην άσκηση της πολιτικής των απαιτήσεών της ξεχωρίζει αυτό που ονομάζει «Γενοκτονία των Τσάμηδων» όπου προσπαθεί να αντιστρέψει την ιστορική αλήθεια και να παρουσιάσει τους θύτες ως θύματα. Εδώ έχει την ιδιαίτερη συμπαράσταση της Τουρκίας η οποία έχοντας διαπράξει τις περισσότερες γενοκτονίες στην υφήλιο θέλει να δείξει στην διεθνή πολιτική σκηνή: Να και η Ελλάδα τα ίδια έκανε!! Μακροχρόνια η Αλβανία έχει πάντα την υποστήριξη της Τουρκίας σε κάθε θέμα που στρέφεται κατά της Ελλάδας. Κλείνω το θέμα «Τσαμουριάς» με μία σημαντική επισήμανση: Σε όλη την Ευρώπη πληθυσμιακές ομάδες που συνεργάστηκαν με της δυνάμεις των κατακτητών, στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, υπέστησαν μεταξύ των άλλων και κατάσχεση των περιουσιών τους.

Η δεύτερη οδός υλοποίησης της πολιτικής των Τιράνων είναι μέσα από τις μυστικές της υπηρεσίες. Ο Σπύρος Κατσαρός, ένας Κερκυραίος, γιος ενός εμπόρου εγκατεστημένου στην Σκόδρα της βόρειας Αλβανίας υπήρξε ο πρώτος οργανωτής των μυστικών υπηρεσιών της χώρας αυτής. Σίγουρα, ιδιαίτερα ικανός, παρέμεινε στην θέση του επικεφαλής επί δεκαετίας παρά την αλλαγή καθεστώτων και κατοχών.

Η διαβόητη λοιπόν Sigurimi που μετά το 1991 μετονομάζεται σε SHIK και λίγο αργότερα σε SHISH έγινε ο τρόμος του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, όπου μπορούσε να ελέγχει τους πάντες και τα πάντα. Επί κομμουνιστικού καθεστώτος, όταν τα αλβανικά σύνορα είχαν ενισχυθεί με ηλεκτροφόρα σύρματα, με πολυβολεία και συνοριακούς φρουρούς, για να μπορέσουν να κρατήσουν τον πληθυσμό μέσα στην κόλαση, κάποιοι Βορειοηπειρώτες κατόρθωναν να περάσουν. Μερικοί από αυτούς όμως δεν κινδύνευαν ιδιαίτερα. Αλβανοί πράκτορες τους συνόδευαν στα σύνορα, τους βοηθούσαν να περάσουν και τους αποχαιρετούσαν. Οι «φυγάδες» έφθαναν στην Ελλάδα και άρχιζαν στους πιο υψηλούς τόνους να φωνάζουν για απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου. Φώναζαν λόγο πατριωτικό, έφθαναν στις βορειοηπειρωτικές οργανώσεις και συνέχιζαν, στοχοποιούσαν με ψεύτικες καταγγελίες πραγματικούς αγωνιστές κατηγορώντας τους ως προδότες και πράκτορες των Αλβανών. Οι φωνές τους συγκινούσαν κάποιους, τους παρουσίαζαν σε δημοσιογράφους, σε βουλευτές, σε υπουργούς. Στοχοποιούσαν, κατέγραφαν, δίχαζαν, χειραγωγούσαν. Όσο πιο δυνατά φώναζαν τόσο αποκτούσαν ένα σημαντικό ακροατήριο, πατριωτικό μεν, ανόητο δε, το οποίο σαν παπαγαλάκια στην συνέχεια αναμετέδιδαν προς πάσα κατεύθυνση.

Ποιοι ήσαν αυτοί οι Βορειοηπειρώτες που έφθαναν να γίνουν όργανα των Αλβανών; Μερικοί είχαν παρανομήσει και στο δίλημμα διάλεγαν την «αποστολή» από την φυλακή. Άλλοι δεν χρειαζόταν να παρανομήσουν. Η κατηγορία ότι είναι κάποιος εχθρός του λαού ήταν ότι το πιο εύκολο, το ίδιο και η καταδίκη. Μετά η απόφαση στο δίλημμα «Φυλακή στο Μπουρέλι ή διακοπές στην Ελλάδα» ήταν κάτι σχετικά εύκολο. Άλλοι όμως συνεργάστηκαν για διάφορους άλλους λόγους όπως η γοητεία της εξουσίας, η συνειδησιακή αλβανοποίησή τους, τα οικονομικά οφέλη κ.ά.

Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε και μετά την καθεστωτική αλλαγή στην Αλβανία. Τώρα όμως δεν περνούσαν τα σύνορα όπως παλιά, έφθαναν με τα λεωφορεία της γραμμής. Έχουν φθάσει σε κέντρα λήψης αποφάσεων και έχουν προτείνει αποφάσεις που δήθεν θα ωφελήσουν την Βόρειο Ήπειρο. Έχουν εκδοθεί φυλλάδες και έχουν γραφτεί άρθρα που ουσιαστικά περνούσαν και περνάνε τα μηνύματα των Τιράνων.

Μηνύματα όπως: «Οι Χιμαριώτες, oι Κορυτσαίοι, oι Βλάχοι δεν είναι Έλληνες», «Έλληνες είναι μόνο όσοι είναι στις μειονοτικές ζώνες, ήξερε ο Χότζας τι έκανε», «Το τάδε χωριό δεν θέλει ελληνικό σχολείο, αλβανικό θέλει», «Αλβανοί παίρνουν χαρτιά ομογενούς για οικονομικούς λόγους», «Οι Βορειοηπειρωτικοί ηγέτες είναι προδότες, κλέφτες, απατεώνες κλπ.» και πολλά ακόμα.

Ο απλός κόσμος που άκουγε πολλές φορές διάφορα αντικρουόμενα μεταξύ τους άρχισε να έχει επιφυλάξεις για το τι είναι τέλος πάντων Βόρειος Ήπειρος και ποιοι Βορειοηπειρώτες. Οι δε Βορειοηπειρώτες κουρασμένοι από αυτά που άκουγαν όλο και λιγότερο θέλανε να συμμετέχουν στα κοινά. Καταλαβαίνει κάποιος εύκολα, φαντάζομαι, πως ο διαιρεμένος Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο ίδιο του Έλληνα αλλά κάτι που έντεχνα καλλιεργήθηκε.

Στον χώρο της Βορείου Ηπείρου στα πλαίσια της χειραγώγησης και στην συνέχεια της αλβανοποίησης του πληθυσμού δημιουργήθηκαν «κανάλια» που περνούσαν διάφορες θέσεις και παραπληροφορούσαν. Ξεκινούσαν από απλά καθημερινά όπως «η Ελλάδα δεν κάνει τίποτα, τα χρήματα όλα η Ευρώπη τα δίνει».

Συνεχίζονται σε άδικες και ψευδείς κατηγορίες κατά της ηγεσίας της «Ομόνοιας» και του Κ.Ε.Α.Δ. και κατέληγαν σε «Πρέπει όλοι να ψηφίσουμε Μπερίσα γιατί αυτός μας έφτιαξε τον δρόμο».

Στην προσπάθειά τους τα Τίρανα να αλβανοποιήσουν τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, σε επίπεδο διαχείρισης εκλογικού σώματος λειτουργούν σε διάφορα επίπεδα.

Το πρώτο είναι οι Βορειοηπειρώτες άμεσοι ψηφοφόροι αλβανικών κομμάτων.
Είναι μία πραγματικότητα πως σημαντικό ποσοστό των Βορειοηπειρωτών ψηφίζουν χωρίς ενδοιασμούς αλβανικά κόμματα, οι λόγοι πολλοί: Ραγιαδισμός, ρουσφέτια, η γοητεία του ισχυρού κόμματος, προπαγάνδα κ.ά.

Το δεύτερο είναι η αποστασία στελεχών της «Ομόνοιας» προς τα μεγάλα αλβανικά κόμματα. Η αποστασία δημάρχων, επάρχων, πολιτευτών κλπ φέρνει μαζί του και ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος. Οι αποστάτες σε περίπτωση μη εκλογής τους ως βουλευτές ή δήμαρχοι διορίζονται άμεσα σε ανώτερη κυβερνητική θέση.

Το τρίτο επίπεδο που φιλοδοξεί να ολοκληρώσει την χειραγώγηση είναι η δημιουργία πολιτικών φορέων δήθεν πατριωτικών, δήθεν ελληνοφρόνων που στην πραγματικότητα λειτουργούν ως δορυφόροι αλβανικών κομμάτων από τα οποία χειραγωγούνται.
Γι’αυτό πρέπει άμεσα τώρα να υπάρξει από τις ελληνικές κυβερνήσεις, από την Ελληνική Πολιτεία το ανάλογο ενδιαφέρον και κινητοποίηση, να βάλει ψηλά στην ατζέντα τις λέξεις Βόρειος Ήπειρος και την λέξη διεκδικούμε.
Να θεωρήσει ότι ο βορειοηπειρωτικός χώρος είναι μια εκτός συνόρων προέκταση του εθνικού κορμού και ως τέτοιο να τον διαχειρίζεται, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση