Το κιγκλίδωμα

Γράφει ο Θεόφιλος Αιγινήτης,
ζωγράφος και συγγραφέας

Προχθές στη Βουλή των Ελλήνων όπως θα διαπιστώσατε, έγινε “της εκδιδομένης γυναικός το κιγκλίδωμα”.

Το πώς μεταφράζεται βγάλτε το μόνοι σας, εγώ δε σας το λέω.
Ακούστηκαν εκατέρωθεν πολύ “ωραία” και “συναδελφικά” συνθήματα, που με γύρισαν θέλοντας και μη δεκαετίες πίσω.
Το ποιός τα είπε πρώτος δε με ενδιαφέρει, αλλά μετράει το αποτέλεσμα και το μίσος που έδειξαν το ένα κόμμα στο άλλο.
Για Δημοκρατία δε μιλάμε, γιατί δημοκρατία έτσι κι’ αλλιώς δεν έχουμε, ή τα λέγανε ή δεν τα λέγανε όλα αυτά που ακούστηκαν.

Αυτοί που απαρτίζουν τα δυο αυτά κόμματα των άκρων, είναι απόγονοι κάποιων ανθρώπων που μπλέχτηκαν στον εμφύλιο του “46 – “49, είτε συνειδητά είτε εκβιαστικά και δεν ξεχνούν τις διηγήσεις μίσους που τους μετέφεραν οι πρόγονοί τους, είτε κουβαλάνε τα δικά τους βιώματα που δεν ξεχνιούνται εύκολα.

Οι μισοί Έλληνες κυνηγούσαν τους άλλους μισούς και το αδερφικό αίμα έτρεχε ποτάμι σε πόλεις και βουνοκορφές.

Στη μια βουνοκορφή με το “χουνί” στο στόμα φώναζαν οι μεν και κατηγορούσαν τους άλλους για “Γερμανοτσολιάδες” και “παιδιά της Φρειδερίκης” και από την άλλη βουνοκορφή παίρνανε την απάντηση “Εαμοβούλγαροι”, “Σλαυβομακεδόνες” και “κουμουνιστοσυμορίτες” .
Η χαροκαμένη μάνα να βρίσκεται στο δίλημμα τη θέση ποιού από τα δυο παιδιά της να πάρει, του ¨εαμοβούλγαρου” ή του “γερμανοτσολιά” που αλληλοσκοτώνονταν στα “Δεκεμβριανά”, στη Μουργγάνα, στο Βίτσι, το Γράμμο και το Μπέλες;

Χιλιάδες ψυχούλες χαθήκανε πάνω στα κακοτράχαλα αυτά βουνά, άδικα απ’ ότι φαίνεται, γιατί δυστυχώς καμία από τις δυο πλευρές δεν έβαλε μυαλό.
Για το χαμό αυτό που έγινε στην πατρίδα μας το “46-’49 η μια παράταξη ρίχνει το φταίξιμο στην άλλη και μέχρι σήμερα κανένας τους δεν παραδέχεται πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βάλανε το χεράκι τους στη μεγάλη καταστροφή.
Πιστεύουν πως μόνο η δική τους πλευρά ενδιαφέρεται για το καλό της πατρίδας.

Δεν μπόρεσα να βρω πόσες χιλιάδες κορμιά χάσανε τη ζωή τους γαζωμένα από αδελφικές σφαίρες και από τις δύο παρατάξεις και πόσα ελληνόπουλα βρεθήκανε με το παιδομάζωμα μακριά από τους γονείς τους στο παραπέτασμα κι ας το αρνούνται.
Όταν μετά τον πόλεμο οι μεγάλοι μοίραζαν τη λεία τους, εμείς τρωγόμασταν σα τα σκυλιά εάν θα πάμε με το Στάλιν ή με τον Τσόρτσιλ.
Έτσι χάσαμε την ευκαιρία παρά την αντίσταση και τις φθορές που φέραμε στους Γερμανούς και τις μεγάλες θυσίες μας να ωφεληθούμε και μείς παίρνοντας τη Β. Ήπειρο, την Ίμβρο και την Τένεδο.

Μετά τον εμφύλιο πόλεμο οι αρχηγοί της αλληλοσφαγής, ο Τσακαλώτος με το Βαφειάδη, δώσανε κάποια στιγμή τα χέρια κι ας ήταν κάποτε οι μισητοί εχθροί που επεδίωκαν ο ένας την εξόντωση του άλλου.

Τι τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά και τα γράφω... Μήπως θα βάλουνε μυαλό;

Η παράταξη πάνω απ’ την Πατρίδα και ας πάει και το παλιάμπελο που λέει ο λαός.

- Ρε γυναίκα, τι είπε αυτός; Είπε αισχροκουβέντα; - Όχι, είπε γίδια, μόνο γίδια και μην πάει το μυαλό σου στο κακό...

Πηγή: Τόνοι και Πνεύματα