Καταστροφικές γεωπολιτικές του Μνημονίου

Τουρκο-ισραηλινή «αποκλειστική ζώνη» η Νότια Ευρώπη!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Ενταφιάζεται» οριστικά, κατά τα φαινόμενα, το σχέδιο διέλευσης από την Ελλάδα του μείζονος, κρίσιμης στρατηγικής σημασίας αγωγού αερίου South Stream (με επιπλέον άμεση, μεγάλη και προφανή αμυντική σημασία για την ελληνική Θράκη, όπως άλλωστε και το σχέδιο Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη).

Αυτό αναφέρουν έγκυρες πληροφορίες από κυβερνητικές πηγές. Ελπίζουμε να μην είναι ακριβείς και υπάρχει ακόμη λίγος χρόνος για να διορθώσει μια μείζονα, καταστροφική για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα επιλογή, ο κ. Σαμαράς. Φοβούμεθα όμως ότι και οι πληροφορίες είναι ακριβείς και ο Πρωθυπουργός δεν προτίθεται να δυσαρεστήσει την Ουάσιγκτον. Δυστυχώς, οι «μνημονιακοί» κυβερνήτες μας δεν έχουν εισέτι αφομοιώσει ένα βασικό συμπέρασμα από την εμπειρία του κ. Γ. Παπανδρέου – ότι είναι αναλώσιμοι, ότι κι αν κάνουν. Η ζημιά βέβαια θα είναι στρατηγικής σημασίας, δεδομένου ότι η Ελλάδα απομονώνεται διεθνώς όλο και περισσότερο, τείνοντας να γίνει «μαύρη τρύπα» του διεθνούς συστήματος.

Αυτή άλλωστε είναι και η επιδίωξη των Ηνωμένων Πολιτειών, υπό την σκέπη των οποίων δημιουργείται τώρα μια ζώνη τουρκο-ισραηλινής στρατηγικής επικυριαρχίας στη Νότιο Ευρώπη, απαραίτητη για λόγους που έχουν να κάνουν τόσο με το «πρόγραμμα πολέμων» της Μέσης Ανατολής, όσο και τον απρόβλεπτο χαρακτήρα της κρίσης στην ΕΕ. Προς κατάπληξη βέβαια των επίδοξων «Κλαούζεβιτς» της «Φαιδράς Πορτοκαλέας», οπαδών αλλοπρόσαλλων «θεωριών εισαγωγής», για «ιθαγενείς», περί «ναυτικών δυνάμεων», «θεωριών» αντίθετων προς όλη την ελληνική ιστορική εμπειρία. Νόμιζαν ότι έγιναν «στρατηγικοί σύμμαχοι» του Ισραήλ και προσπαθούν τώρα να μας πείσουν ότι δεν βλέπουμε αυτό που βλέπουμε μεταξύ Τελ Αβίβ και ‘Αγκυρας.

South Stream έναντι ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ

Ο αγωγός South Stream ήταν μια στρατηγικά ευφυής ελληνική πρόταση, σπάνια για τα δεδομένα της συνήθως λειτουργούσης με διάφορα «λογισμικά εισαγωγής» Αθήνας, που έγινε το 2006 και ήδη υλοποιείται, αλλά χωρίς την Ελλάδα, μέσω Βουλγαρίας προς Κεντρική Ευρώπη! Συνδύασε την πρακτική ανάγκη της Μόσχας να μην εξαρτώνται οι εξαγωγές φυσικού αερίου προς την Ευρώπη από την Ουκρανία και της Αθήνας (και Ευρώπης) να μην εξαρτώνται από την Τουρκία. Ήταν ένας αγωγός παράλληλος προς τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, που συνέδεε οικονομικά αλλά και στρατηγικά Ελλάδα και Ρωσία και επέτρεψε τη θεαματική και πολλά υποσχόμενη προσέγγιση Αθήνας και Μόσχας, Καραμανλή και Πούτιν. Ο αγωγός όμως, όπως και η όλη ελληνορωσική προσέγγιση υπονομεύθηκαν εκ των ένδον, και από τους ατλαντιστές της ΝΔ και από το - υπό στενό έλεγχο ΗΠΑ και Σόρος - ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέυ.

Πέρυσι, κατά τη συνάντηση Σαμαρά-Πούτιν, ο Ρώσος Πρόεδρος επανέφερε το θέμα λέγοντας στον μετέπειτα Πρωθυπουργό ότι πρέπει να αποφασίσει σύντομα αν θα συμπεριληφθεί τελικά η Ελλάδα στη διαδρομή του αγωγού. Ο κ. Σαμαράς εκδήλωσε ένα αόριστο ενδιαφέρον, που δεν πολυέπεισε τους Ρώσους. Εντούτοις, ο κ. Πούτιν διατηρεί μέχρι σήμερα ανοιχτή την προσφορά, λόγω του ειδικού ενδιαφέροντός του για την Ελλάδα. Οι δυνάμεις που συσπειρώνονται γύρω του θεωρούν, «τρόπον τινά», ιδεολογική «μήτρα» του δικού τους «ρωσισμού» και της ορθοδοξίας την Ελλάδα, για την οποία ενδιαφέρονται και για σοβαρούς γεωπολιτικούς λόγους. ‘Ελα ντε όμως που οι ‘Ελληνες πολιτικοί ονειρεύονται μεν ‘αγάπες με τη Ρωσία’, δημοφιλείς στην κοινή γνώμη, δεν θέλουν όμως και να δυσαρεστήσουν τους υπερατλαντικούς «προστάτες».

Η εμπλοκή με τις ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ

Στο μεσοδιάστημα είχαμε την σκανδαλώδη εξέλιξη του διαγωνισμού για την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ, στον οποίο έγιναν σοβαρές αντιδεοντολογικές παρεμβάσεις για να μην κατακυρωθούν οι δύο εταιρείες στους Ρώσους πλειοδότες, κατόπιν σχεδόν «γκανγκστερικά» διατυπωμένων αμερικανικών απαιτήσεων. Η κυβέρνηση Σαμαρά βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση γιατί οι Ρώσοι κερδίζουν με το σπαθί τους αυτό τον διαγωνισμό. Τυχόν επιμονή της να μην τον κατακυρώνει στους Ρώσους και να προτιμήσει άλλες προτάσεις, θα σήμαινε εσωτερικό και διεθνές ρεζίλι, αλλά και θα την εξέθετε πλέον στον κίνδυνο μιας ανοιχτής ρωσικής εχθρότητας και επιδείνωσης των διμερών σχέσεων, ίσως και αντιποίνων (π.χ. στον τουρισμό). Πόσο μάλλον που οι Αμερικανοί και οι φίλοι τους δεν ήθελαν μεν να πάρουν οι Ρώσοι τις δύο εταιρείες, αλλά αρνιόντουσαν να κάνουν και καλύτερες προσφορές. Τζάμπα ιμπεριαλισμός!

Ενώπιον του αδιεξόδου, οι ΗΠΑ ήραν το βέτο που είχαν θέσει, αν και δεν είχαν κανένα δικαίωμα, στην κατακύρωση του διαγωνισμού στους Ρώσους, με αντάλλαγμα όμως, επιμένουν οι πληροφορίες μας, τη δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης να μην προχωρήσει η διέλευση του South Stream μέσω της Ελλάδας. Η Αμερική έδωσε κάτι που δεν της ανήκει (ομαλή κατακύρωση στον πλειοδότη του διαγωνισμού), παίρνοντας για «αντάλλαγμα» κάτι που επίσης δεν της ανήκει (απαγόρευση στην Ελλάδα να αναπτύσσει σχέσεις με τη Ρωσία)! Και πιθανόν ελπίζει να αποτρέψει τελικά την παραχώρηση ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ μέσω της Επιτροπής Ανταγωνισμού της ΕΕ, στην οποία κυριαρχούν μάλλον ατλαντικά παρά ευρωπαϊκά συμφέροντα και σαφώς αντιρωσικά «ένστικτα».

Αυτή η «ανταλλαγή» όμως είναι εις βάρος των ζωτικότερων ελληνικών συμφερόντων. Η Αθήνα δίνει κάτι πολύ μεγάλης, στρατηγικής, αμυντικής και οικονομικής σημασίας για την ίδια, για να πάρει κάτι μάλλον ζημιογόνο, την ιδιωτικοποίηση δύο εταιρειών που θα μπορούσαν να γίνουν μοχλός ανόρθωσης της χώρας και που έχει κάθε λόγο να διατηρήσει υπό εθνικό έλεγχο, έστω προχωρώντας σε στρατηγικές συνεργασίες με ξένες εταιρείες και κράτη.

Επιπλέον, μπορεί έτσι να αποφεύγεται μια επιδείνωση των ελληνορωσικών σχέσεων, χάνουν όμως το στρατηγικό βάθος που θα μπορούσαν να προσλάβουν, σπάζοντας κάπως την πρωτοφανή διπλωματική, στρατηγική, αμυντική, οικονομική απομόνωση της χώρας, χωρίς ιστορικό προηγούμενο μετά το έτος 1922 - ακόμα και τότε, δεν είχε λάβει τις σημερινές διαστάσεις «στρατηγικής ασφυξίας». ‘Ολοι ανεξαιρέτως οι αξιόλογοι ‘Ελληνες πολιτικοί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο απέδωσαν εξαιρετικά μεγάλη σημασία στις σχέσεις με τη Μόσχα, Μαρκεζίνης, οι δύο Καραμανλήδες, Παπανδρέου, Γρίβας, Μακάριος, Λυσσαρίδης, Παπαδόπουλος, Κυπριανού. Ακόμα κι αν αρκετοί από αυτούς ξεκίνησαν ως ακραίοι φιλοαμερικανοί, καταλάβαιναν ότι χρειάζονταν κάποιο αντιστάθμισμα για να μην τους πνίξει ο ατλαντικός βρόγχος. Προφανώς κάτι θα ένοιωθαν όλοι αυτοί από ιστορία και γεωπολιτική.

Η μόνη επιλογή που ταιριάζει στα πιο ζωτικά εθνικά συμφέροντα, για να μην πούμε τις ανάγκες επιβίωσης της Ελλάδας, είναι να συνεχιστεί η ελληνορωσική προσέγγιση από εκεί ακριβώς που την άφησε ο Καραμανλής, να κατασκευασθεί ο αγωγός South Stream στη νότια εκδοχή του, να εντατικοποιηθούν οι ελληνορωσικές σχέσεις σε όλους τους τομείς, περιλαμβανομένου του αμυντικού, να μην περάσει ο πλειοψηφικός έλεγχος της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ σε ξένα κράτη και ιδιωτικά συμφέροντα, αλλά να παραμείνουν υπό ελληνικό έλεγχο, ως εργαλείο ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας και αναγέννησης της χώρας.

Καύκασος – «κατεδάφιση» όποιας έννοιας εθνικής στρατηγικής

Ενώ αυτά συμβαίνουν στα ελληνορωσικά, η κυβέρνηση αναβαθμίζει παντοιοτρόπως τις σχέσεις της με το … Αζερμπαϊτζάν, χώρα-προέκταση της Τουρκίας, που έχει σχεδόν αναγνωρίσει το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος και αντιμετωπίζει τους ‘Ελληνες διπλωμάτες στο Μπακού περίπου ως εκπροσώπους εχθρικής δύναμης. Υποβαθμίζοντας παράλληλα, αν μη τι άλλο εξ αντιδιαστολής, τις σχέσεις με την Αρμενία και το Ιράν, δύο από τους πλέον παραδοσιακούς φίλους της Αθήνας. Ο Υπουργός Εξωτερικών θα επισκεφθεί το Μπακού. ‘Iσως θα έπρεπε τουλάχιστο να προγραμματίσει σύντομα και μια επίσκεψη στην Αρμενία, για μια στοιχειώδη εξισορρόπηση.

Το Αζερμπαϊτζάν ενισχύεται παντοιοτρόπως και εξοπλίζεται σαν αστακός από ΗΠΑ-Ισραήλ, ως αιχμή πιθανής επίθεσης κατά του Ιράν και ως δυνητικό αντιρωσικό δόρυ στον Καύκασο, προκαλώντας έντονη ανησυχία στην περίκλειστη Αρμενία. Πέρυσι, ματαιώθηκε τελευταία στιγμή η σύναψη στρατιωτικής συμφωνίας Ελλάδας-Αζερμπαϊτζάν, που προέβλεπε μάλιστα και παροχή ελληνικής εξοπλιστικής βοήθειας στο Μπακού! Το Αζερμπαϊτζάν μπορεί να ενισχυθεί εξοπλιστικά με χίλιους δυο τρόπους, δεν χρειάζεται την Ελλάδα. Το σχέδιο εκείνο δεν απέβλεπε παρά να υπονομεύσει τις ελληνοαρμενικές σχέσεις, απομονώνοτας τις δύο χώρες. Την ίδια ώρα, οι ελληνοαρμενικές στρατιωτικές σχέσεις παραμένουν ουσιαστικά παγωμένες.

Εδώ και χρόνια, η Ελλάδα συστηματικά μπερδεύει φίλους και εχθρούς, επιδιδόμενη, με αυτοκαταστροφική μανία, στην υπονόμευση πατροπαράδοτων συμμαχιών και φιλιών. Καμιά χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει επί μακρόν τέτοιας αυτοκαταστροφής.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση