Υπόθεση «εκτέλεσης Βαξεβάνη»: Μύθος ή Πραγματικότητα;

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος 

Στο τεύχος 26 B’ (18) Απριλίου 2013 του Hot Doc  περιγράφεται η απόπειρα «Ολικής Διαγραφής» ενός δημοσιογράφου. Του Κ. Βαξεβάνη. Ενός δημοσιογράφου που όσες ιδεολογικές αντιθέσεις και διαφωνίες κι αν έχεις μαζί του, θα πρέπει να του αναγνωρίσεις ότι ο ρόλος του στην αποκαλυπτική δημοσιογραφία ήταν και είναι σημαντικός. Και απολύτως χρήσιμος ως προς το να αναδειχτούν «δυσώδη σημεία» του Ελληνικού πολιτικοκοινωνικοοικονομικού γίγνεσθαι.

Στον πόλεμο δε κατά της Διαφθοράς και της «Υψηλής Βαθείας Εγκληματικότητας», τέτοιες δυναμικές παρουσίες θα έπρεπε να διαφυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού.

Απ’ όλους. Πολιτεία, ΜΜΕ, κοινωνία.

«Διαγραφή» βεβαίως, σημαίνει τα «γνωστά». Σπίλωση Ονόματος, απαξίωση  προφίλ, επαγγελματική εξαφάνιση. 

Και μόνον εαν αυτά δεν λειτουργήσουν κι ΕΑΝ ακολουθήσουν τον «Δρόμο του καταγγέλοντα» ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ερευνητές (ΜΜΕ ή Πολιτειακά Όργανα), τότε και ΜΟΝΟΝ ΤΟΤΕ, ακόμη και «Εκτέλεση». Περισσότερο (τότε) σαν «παραδειγματισμό» στους ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ.

Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης – όπως το παρουσιάζει ο δημοσιογράφος – όλα ξεκίνησαν από μια έρευνα που έκανε το 2012 γύρω από τα «δυσώδη παρασκήνια των τραπεζών» (Αφιέρωμα HotDoc: «Αγίες Τράπεζες»).

Εκτίμησή του είναι πως «ενόχλησε» και «τράβηξε τα πυρά πάνω του».

Και δεν φαίνεται καθόλου παράλογη η εκτίμησή του.

Μελετώντας τις λεπτομερείς αποκαλύψεις επί του θέματος, από την μια νομίζεις ότι βλέπεις χολυγουντιανή αστυνομική ταινία, από την άλλη αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν «επαγγελματική ομάδα Διαγραφέων» να αντιμετωπίζει τόσο ερασιτεχνικά την «αποστολή» της κι από την άλλη δε θες να πιστέψεις ότι δεν ζεις σε μια πολιτισμένη Ελλάδα του 2013 αλλά σε μια απλή μαφιοκρατούμενη μπανανία όπου κάνουν κουμάντο νόμοι του υποκόσμου που έχουν διαφθείρει τα πάντα.

Κι όσο για τον χαρακτηρισμό «ερασιτεχνικά» οφείλονται σαφώς κάποιες διευκρινήσεις:

Αναρωτιέται εύλογα κανείς, πως είναι δυνατόν μια «επαγγελματική ομάδα διαγραφέων» να προσλάβει μια «απλή καθημερινή υπάλληλο γραφείου» από αγγελία και να αποπειραθεί σε λίγους μήνες να την μετατρέψει σε εξεζητημένο αδίστακτο πιόνι του υποκόσμου που θα αναλάβει π.χ. να τοποθετήσει ναρκωτικά σε κάποιον «στόχο» σαν «έμπειρος μπουκαδόρος» του κοινού ποινικού δικαίου!

Υποτίθεται ότι αυτές τις «δουλειές» τις κάνουν «βετεράνοι της νύχτας» κι όχι ένα «απλό άσχετο κοριτσόπουλο γραφείου» που ξέρει μόνον ν’ ανοίγει ντοσιέδες και να σηκώνει τηλέφωνα…

Ή μήπως κάνω λάθος;

Πως να το κάνουμε; Η «χοντράδα», το «μη ρεαλιστικό», το «μη επαγγελματικό» πάντα βγάζει μάτι…

Ή, ας πούμε, το ότι έφυγαν, μετακόμισαν (οι «διαγραφείς») από το παλιό τους κρησφύγετο/γραφεία αλλά άφησαν απείραχτες τις «εντοιχισμένες κρύπτες»! Και άφησαν κι απλήρωτα ενοίκια σαν τον τελευταίο ερασιτέχνη!

Ή, επίσης, η «ενέδρα» των πέντε «Σκοπιανών Εκτελεστών» στο σπίτι του Δημοσιογράφου. Ισχυρίζεται πως τον περίμεναν από το βράδυ στο μπροστινό μέρος του σπιτιού αλλά αυτός μπήκε από πίσω και δεν τον είδαν. Και μόλις το ξημέρωμα –μετά από ώρες– ο σκύλος του «κάτι κατάλαβε και γαύγισε».

Και τόσες ώρες, οι «ενεδρεύοντες» (προφανώς «επαγγελματικά σαϊνια της νύχτας») δεν κατάλαβαν πως υπάρχει παρουσία στο σπίτι; Ούτε ένα φως δεν άναψε ο δημοσιογράφος; Αφού δεν ήξερε πως του την έχουν στημένη απ’ έξω. Γιατί έμεινε στα σκοτεινά; (Κι αν τους αντιλήφθηκε αμέσως και παρέμεινε σε συσκότιση γιατί δεν ειδοποίησε αμέσως την Αστυνομία;) Στο σπίτι λοιπόν, δεν άναψε φως με το που μπήκε; Στο μπάνιο; Στο δωμάτιό του; Στην κουζίνα;

Δεν ξέρω. Πολλά «περίεργα» μαζεμένα.

Η αστυνομία πάντως, όταν πήγε, διέγνωσε «απόπειρα διάρρηξης».

Το πιο πιθανό είναι, πρώτον, πως σαφώς υπήρξε «ομάδα», δεύτερον,  δεν ήταν διαρρήκτες, τρίτον, δεν είχε σκοπό να τον εκτελέσει παρά μόνο να τον εκφοβίσει και να τον γελοιοποιήσει. Να «παίξουν» με την ψυχολογία του, να «παρέμβουν σ’ αυτήν» και να τον «ωθήσουν να δράσει βάση του σχεδιασμού τους».

Όταν θέλει ένας επαγγελματίας εκτελεστής να «τελειώσει το έργο» του, το τελειώνει σαν αρπακτικό. Ακαριαία, απρόσμενα, χωρίς να τον πάρει κανένας είδηση.

Και τα ξέρει αυτά ο Βαξεβάνης. Έμπειρος είναι από τις έρευνες και τα ρεπορτάζ του. 

Και στα πολεμικά πεδία και στον «κόσμο της Νύχτας».

Νεκρός – σ’ αυτή την φάση, που ΟΥΔΕΙΣ τον ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ στον «ερευνητικό δρόμο» του (ούτε ΜΜΕ, ούτε Πολιτεία) – είναι πιο επικίνδυνος. Θα είναι η «απαιτούμενη επιβεβαίωση» αυτών που έγραψε.

Η μόνη οδός λοιπόν είναι η «αυτοδιαγραφή» του. Η «αυτοαπαξίωσή» του. Η «αυτογελοιοποίησή» του. Η «Διαπόμπευσή» του.

Και όντως, οι λεπτομέρειες του περιστατικού είναι τόσο «αστείες» που μόνο σε «παρωδία εκτέλεσης» οδηγούν.

Και το κυριότερο: πως είναι δυνατόν ολόκληρος (σύμφωνα με τους καταγγέλοντες) τραπεζίτης, με τόσο τεράστιους πόρους, να χρησιμοποιεί «ερασιτεχνικές ομάδες» προκειμένου να επιτύχει τέτοιους «αδίστακτους ακραίους άνομους σκοπούς»;

Εκτός εάν –με μπόλικη φαντασία και καλή θέληση κατανόησης-  υποθέσει κανείς ότι εσκεμμένα χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα «προφίλ ερασιτεχνισμού» –ταυτόχρονα πιθανόν με «μια παράλληλη αφανή επαγγελματική ομάδα Σχεδιασμού»– προκειμένου, μόλις «αποκαλυφθεί η υπόθεση», να γελοιοποιηθούν (και «αυτοεξοντωθούν») de facto οι «καταγγελίες» περί τούτου. Το αποτέλεσμα –εάν επιτύχει μια τέτοια συνταγή– θα είναι η «επίτευξη του Αντικειμενικού Σκοπού». Εξόντωση του στόχου «δια της γελοιοποίησης» και «γραφικοποίησής» του. Είπαμε. Απαιτεί «μπόλικη φαντασία» για να υποθέσεις «καλοπροαίρετα» κάτι τέτοιο.

(Να μην ξεχνάμε βεβαίως και τον Μαχάτμα Γκάντι: πρώτα σε αγνοούν, μετά σε γελοιοποιούν και κατόπιν σου επιτίθενται. Στην υπόθεση του Βαξεβάνη, το ερώτημα είναι εάν σταμάτησαν στο δεύτερο ή αν όντως έχουν περάσει στο τρίτο)

Στην προκειμένη περίπτωση βεβαίως η «πιθανή Μυθοπλασία» δεν προέρχεται από τον Δημοσιογράφο. Τα στοιχεία με τα οποία τεκμηριώνει την καταγγελία του είναι όντως πολλά. Το θέμα είναι εάν κάποιος «έστησε έτσι το σκηνικό που το τελικό του αποτέλεσμα να μοιάζει σαν κωμική μυθοπλασία που θα γελοιοποιήσει τον καταγγέλοντα». Επιτυγχάνοντας βεβαίως τον «Απώτερο Σκοπό» του.

 Την «Απόλυτη (αυτο)Διαγραφή» του.

Άλλωστε, η «επιχείρηση» αυτή ξεκίνησε πολύ νωρίτερα. Από τότε που«του την έστησαν με την Λίστα Λαγκάρντ». Που ναι μεν του την «πάσαραν», πλην όμως «αλλοιωμένη» σε ένα σημείο που δεν θα ήταν εύκολο να «διαπιστωθεί» από τον ίδιο. Θα ήταν φύσει αδύνατον να ερευνήσει και να διασταυρώσει δύο χιλιάδες ονόματα της λίστας για να δει εάν πίσω από ένα όνομα εταιρείας κρυβόταν πιθανόν κάποιο «τρανταχτό όνομα» της οικονομικής ζωής του τόπου. Θα απαιτούσε μήνες δουλειάς.

Ένα «μικρό», «αφανές» πλην όμως τόσο κρίσιμο σημείο όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια.

Από την άλλη, θα ήταν εντελώς ανόητο, αφελές και αντιεπαγγελματικό εκ μέρους του να εκτεθεί από την μια σε τόσο μεγάλο κίνδυνο με την δημοσίευση μιας τέτοιας λίστας κι από την άλλη να ναρκοθετήσει ο ίδιος αυτό το εγχείρημα (εναντίον του).

Και δεν είναι ούτε ανόητος, ούτε αφελής, ούτε αντιεπαγγελματίας. Το αντίθετο.

Οι πραγματικοί «ένοχοι» λοιπόν, βρίσκονται ανάμεσα σ’ «αυτούς που του την πάσαραν».

Εκεί βρίσκεται ο ένοχος της «εσκεμμένης αλλοίωσης».

Ήταν το πρώτο ανταποδοτικό/προειδοποιητικό χτύπημα προς τον δημοσιογράφο για τυχόν «ενοχλήσεις» που προκάλεσαν έρευνές του.

Η αλήθεια υποθέτω ποτέ δεν θ’ αποκαλυφθεί. Για τίποτε από τα παραπάνω.

Αποκαλύφθηκε μήπως ποτέ η «αλήθεια» σε παρόμοια «περίπλοκα κι εξεζητημένα περιστατικά» για ν’ αποκαλυφθεί και τώρα;

Εδώ, για να μην δημιουργούνται παρανοήσεις, καλό είναι να ξανατονιστεί κάτι:

Θα πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι το πιο «ιερό» τμήμα της Ενημέρωσης είναι η «Αποκαλυπτική Δημοσιογραφία».

Αυτή που θα χωθεί «στα βαθιά», στα «απόκρυφα» και θα βγάλει στην επιφάνεια τις «βρωμιές του συστήματος» (αν λοιπόν ο «ερευνητής» χαρακτηριστεί ως «συνωμοσιολόγος», «μυθομανής», «αναξιόπιστος», πάει, τελείωσε το πράγμα. Ουδείς κατόπιν θα δώσει βάση στις έρευνές του).

Η οποία και θα πρέπει να προστατεύεται από την Πολιτεία ως Κόρη Οφθαλμού.

Αυτή είναι που καλείται να καλύψει το «αιώνιο έλλειμμα» της Πολιτείας στην διερεύνηση ανάλογων περίπλοκων συγκεκαλυμμένων καταστάσεων «υψηλής και βαθείας διαφθοράς/παρανομίας/παραβατικότητας».

Αρκεί βεβαίως, να έρθει η Πολιτεία ΑΜΕΣΩΣ μετά και ν’ αξιοποιήσει τα «ευρήματα της δημοσιογραφικής έρευνας». Και να μην αφήσει το «θέμα να σέρνεται» και να γεννάει «απόνερα παρεξηγήσεων και παραφιλολογίας».

Εν κατακλείδι: Μετά από μια τέτοια «αποκαλυπτική έρευνα», πρέπει πάντα ν’ αναλαμβάνει Εισαγγελέας.

Όταν δεν συμβαίνει αυτό, τότε το «μήνυμα» που περνάει στους ερευνηθέντες (πιθανούς) παραβάτες είναι: «κάντε ότι θέλετε, χειριστείτε το όπως θέλετε – ως προς τους «δημοσιογράφους ερευνητές» – ουδείς θα σας ενοχλήσει».

Αυτό πιθανότατα συνέβη και τώρα.

Ο Δημοσιογράφος έκανε τις σημαντικές έρευνές του, πλην όμως τα «πλούσια ευρήματά» του απλά, πολύ απλά «δεν αξιοποιήθηκαν» από την Πολιτεία.

Το «μήνυμα πέρασε» λοιπόν. Εμμέσως πλην Σαφώς:

Ενεργήστε ελεύθερα…
Και ο «χορός/μηχανισμός των Σχεδιασμών Διαγραφής του ενοχλητικού στοιχείου» πυροδοτήθηκε.

Σημαντικό τμήμα αυτής της υπόθεσης αφορά στο διαδίκτυο.

Οι blogers είχαν την «τιμητική» τους πάλι.

Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι οι περιβόητοι «blogers του χιλιάρικου» το έκαναν πάλι το «θαύμα» τους.

Μπήκαν στο «χορό της δυσφήμησης» και «έπαιξαν γερά».

Ποιοί είναι αυτοί;

Μα πολύ απλά, αυτοί που πληρώνονται για να εξυπηρετούν συγκεκριμένα αφεντικά και καθεστωτικές πολιτικές.

Αυτοί που αναδημοσιεύουν «συγκεκριμένα πράγματα» (από «συγκεκριμένες πηγές») και βεβαίως δεν αναδημοσιεύουν «άλλα» («άσχετης ελεύθερης πηγής» που τους «στέλνονται» κατά χιλιάδες για να «πεταχτούν συστηματικά στον κάλαθο των αχρήστων τους»).

Θα στηρίξεις;

Θα στηρίξω.

Θα κάνεις ότι διαταχθείς;

Θα το κάνω.

Θα σπιλώσεις;

Θα σπιλώσω.

Ωραίος! Πάρε το μπαγιόκο σου.

(Αυτοί που, πιστοί στην τακτική τους, δεν θα αναδημοσιεύσουν ούτε αυτό το κείμενο βεβαίως…)

Ποιό το αποτέλεσμα;

Ένα ναρκοθετημένο και απόλυτα ελεγχόμενο διαδίκτυο.
Έτσι ώστε να μην υφίσταται ούτε καν αυτός ο ύστατος πυλώνας της (δήθεν) ελεύθερης και (δήθεν) «μη κατευθυνόμενης κι ελεγχόμενης» πληροφόρησης.

Τι σημαίνει αυτό;

Όταν π.χ. κάποιος επαγγελματίας δημοσιογράφος αποφασίσει να κάνει φιλότιμα και σωστά (δηλαδή, «χωρίς εκ του πονηρού συγκαλύψεις») την δουλειά του, την έρευνα, την αποκαλυπτική δημοσιογραφία κι όταν όλα τ’ άλλα Βήματα Λόγου (επαγγελματικά/καθεστωτικά ΜΜΕ ) θα (του) έχουν «κοπεί», να μην έχει ούτε αυτό το βήμα «διαθέσιμο» να διαδόσει τα «επικίνδυνα ευρήματά» του.

Να μην είναι δυνατόν να στηθεί γύρω του ένα εναλλακτικό ευρύ δίκτυο ενίσχυσης/υποστήριξης.

Όπως τώρα, ας πούμε:

Σε μια τόσο σοβαρή υπόθεση, τα «επαγγελματικά ΜΜΕ» δεν ασχολούνται καθόλου. Την στιγμή που αφιερώνουν χιλιάδες σελίδες και ώρες για απείρως υποδεέστερα γεγονότα. Κι εν πολλοίς, «ανάξια λόγου και αναφοράς»…(Αλλά περιέργως πως, ούτε και στο διαδίκτυο του bloging βλέπουμε εκτενείς αναφορές στο θέμα… βάλτε στο google το λήμμα «Βαξεβάνης» και θα το…διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι…)

Το ερώτημα βεβαίως είναι:

Μα καλά, και όταν καθημερινά (καιρό τώρα) «απονευρώνεται» το διαδίκτυο από «ελεύθερες φωνές», όταν καθημερινά χτυπιούνται ανεξάρτητοι blogers, όταν καθημερινά σπιλώνονται αυτές οι ελεύθερες φωνές, που είναι άραγε οι «επαγγελματίες Δημοσιογράφοι της Αποκαλυπτικής Δημοσιογραφίας» για να στηρίξουν τους blogersτης Εναλλακτικής Ελεύθερης κι Αδέσμευτης Ενημέρωσης/πληροφόρησης;

Πολύ απλά «δεν ασχολούνται». Δεν ενδιαφέρονται. Για να μην πούμε ότι πολλοί απ’ αυτούς «χαίρονται κιόλας» με την «συντριβή των Ανεξάρτητων (μη επαγγελματιών) blogers».

Γι’ αυτούς, απλά, δεν υπάρχουν οι ανεξάρτητοι blogers.

Ή καλύτερα, υπάρχουν μόνον όταν τους χρειάζονται.

Για να συνειδητοποιήσουν ξαφνικά ότι πλέον δεν είναι εκεί, πολύ απλά γιατί «κλαδεύτηκαν πρώτοι». Πριν τον «Επαγγελματία Δημοσιογράφο».

Πότε άραγε όλοι αυτοί οι «Επαγγελματίες της Αποκαλυπτικής Δημοσιογραφίας» έκαναν τόσο επιστάμενη έρευνα για τις «αντίστοιχες απειλές» και «επιχειρήσεις σπίλωσης και καταστροφής» που υφίστανται οι «απλοί blogers» που ούτε επαγγελματίες δημοσιογράφοι είναι, ούτε απ’ αυτό ζουν, ούτε υψηλούς πόρους έχουν, ούτε «υψηλή υποστήριξη» διαθέτουν,  παρά μόνον από μεράκι και προσωπικές θυσίες για την ελεύθερη έρευνα και  πληροφόρηση κάνουν ότι κάνουν;

Ποτέ!!!

Για την ακρίβεια, αυτοί οι «επαγγελματίες δημοσιογράφοι» τους βλέπουν ως κάτι που φέρνει σε «ανταγωνιστικά παράσιτα» που «κακώς υπάρχουν».

Για να μην πούμε ότι, ενίοτε (και κάποιοι απ’ αυτούς) συντηρούν κιόλας (έμμεσα ή άμεσα, δια πράξεων ή απραξίας) τις «διασπειρόμενες ύπουλες φήμες/επιθέσεις» που εξαπολύονται από τα «παραπάνω κέντρα» και που στόχο έχουν να καταστρέψουν αυτές τις «ερασιτεχνικές» ελεύθερες φωνές προτού στραφούν (κατόπιν) στην καταστροφή κάποιων επικίνδυνων επαγγελματιών ερευνητών δημοσιογράφων.

Όχι. Κανείς τους δεν  νοιάστηκε ποτέ να προστατεύσει αυτές τις ελεύθερες φωνές του διαδικτύου ώστε όταν τις χρειαστεί στο μέλλον να σταθούν κι αυτές δίπλα του.

Κανείς τους δεν νοιάστηκε να τις «στηρίξει».

Την «κρίσιμη (γι’ αυτούς) ώρα» μόνον θυμούνται  ότι υπάρχει σαπίλα στο διαδίκτυο.

Τότε που χρειάζονται την μέγιστη δυνατή ισχύ υποστήριξης απ’ αυτό ακριβώς το διαδίκτυο και τους πολίτες. Αυτό που «δεν υποστήριξαν νωρίτερα».

Κρίμα…

Οι έρευνές τους αξίζουν.

Αλλά όπως στρώνουν – δυστυχώς, για όλους, επαγγελματίες ερευνητές, ερασιτέχνες blogers, κοινωνία – κοιμούνται κατόπιν…

Όσο για το πως νοιώθουν όταν είναι  «διωκόμενοι» και «υπό διαγραφή» να είναι σίγουροι ότι πολλοί, μα πάρα πολλοί είναι οιblogers που «τους νοιώθουν»…

Το έχουν υποστεί αυτοί πριν απ’ αυτούς…

Τότε που κι αυτοί (οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι) αδιαφορούσαν για το κυνηγητό και την σπίλωσή τους (των blogers)…πχ ως πρακτόρων της ΕΥΠ και Λακέδων του καθεστώτος…

Τότε που έκαναν «ιδεολογικές διακρίσεις» για το ποιός bloger θα έπρεπε να υπάρχει και ποιός να «εξαφανιστεί»…

Τότε που «ξεδιάλεγαν» ποιανού το blog θα «στηριχθεί και θα προωθηθεί» (π.χ. «εντασσόμενο σε Δίκτυο Δημοσιεύσεων/Αναδημοσιεύσεων») και ποιανού όχι…

Τότε που είχαν την εξουσία του συστήματος και των καθεστωτικών ΜΜΕ στα χέρια τους και έλυναν κι έδεναν στον ευρύτερο χώρο της ενημέρωσης… καθεστωτικής και εναλλακτικής/διαδικτυακής…

Και ως εκ τούτου, εκόντες άκοντες,  συνέβαλλαν κι αυτοί με τον τρόπο τους στην «απομόνωση» και (συνεπακόλουθη) «έμμεση διαγραφή» μη «αρεστών blogers»…

Τότε που αυτή η «έντεχνη σπίλωση ή/και περιθωριοποίηση» κατόρθωνε – ευάλωτοι, όντες φτωχαδάκια οι περισσότεροι blogers – να τους απομονώσει από τους υπόλοιπους blogers και από το Κοινό….και να σαμποτάρει την έντιμη προσπάθειά τους στον διαδικτυακό χώρο της Εναλλακτικής Πληροφόρησης…

«…Όταν παραδώσετε το κεφάλι μου στον Ροβεσπιέρο, ποιος θα βρίσκεται εκεί για να προστατεύσει το δικό σας;…» (Φουσέ, Γαλλική Επανάσταση)

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση