Γιατί ο Έλληνας γίνεται αντιδυτικός;

Συναίσθημα, πολιτική συμπεριφορά και αξίες

Σε προηγούμενο σημείωμα, με τίτλο «Ήμουν Φιλοδυτικός», έγινε μία προσπάθεια να παρουσιαστεί το πως αισθάνεται σήμερα ο Έλληνας απέναντι στην Δύση. Ο οποιοσδήποτε έχει την ελάχιστη έστω επαφή με την πραγματικότητα, δεν μπορεί να μην έχει διαπιστώσει ότι ο μέσος Έλληνας γίνεται αντιδυτικός. Και αυτό είναι ένα φαινόμενο που αξίζει θεώρησης.

Ο Έλληνας γίνεται αντι-δυτικός διότι η φιλο-δυτική προπαγάνδα του καλλιέργησε πολλές προσδοκίες, οι οποίες στην συνέχεια διαψεύσθηκαν. Ίσως οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν να ήταν ουτοπικές. Ίσως να φταίει ο ίδιος ο Έλληνας που μπέρδεψε το ιδεατό και ευκταίο με το εφικτό. Ίσως να φταίνε άλλοι που εσκεμμένα μπέρδεψαν τον Έλληνα. Το πιο πιθανόν είναι ότι, όλοι οι παράγοντες που μπορούσαν να παίξουν κάποιον ρόλο στην διαδικασία της καλλιέργειας και της διάψευσης των προσδοκιών, έχουν συμβάλει στην επίτευξη του τελικού αποτελέσματος. Άρα, είναι λάθος τον να επιχειρηθεί να βρεθεί ο ένας και αποκλειστικός υπεύθυνος για την κατάσταση, διότι δεν υπάρχει «ένας και αποκλειστικός υπεύθυνος».

Επειδή σε μία σχέση ο ισχυρότερος παίζει τον πλέον καθοριστικό ρόλο, κι’ επειδή στην σχέση του Έλληνα με την Δύση, η Δύση είναι ο ισχυρότερος από εκεί πρέπει να αρχίσει η θεώρηση του θέματος. Από την πολιτική συμπεριφορά της Δύσεως.

Πρώτ’ απ όλα, η Δύση πρέπει να καταλάβει και να αποδεχθεί το γεγονός ότι έχει δημιουργηθεί αντιδυτικό συναίσθημα.

Στην συνέχεια, η Δύση πρέπει να καταλάβει ότι τα συναισθήματα παίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της πολιτικής συμπεριφοράς. Η πολιτική συμπεριφορά, ως εξαρτημένη μεταβλητή, δεν διαμορφώνεται μόνον από υλικούς – ωφελιμιστικούς παράγοντες, ως ανεξάρτητες μεταβλητές. Τα συναισθήματα και αυτά παίζουν ρόλο, ίσως τον σημαντικότερο ρόλο, διότι μέσω των υλικών – ωφελιμιστικών παραγόντων επιχειρείται η χειραγώγηση των συναισθημάτων. Είναι σημαντικό, λοιπόν, εάν η Δύση θέλει ο Έλληνας να παραμείνει φιλοδυτικός, να ασχοληθεί με τα συναισθήματά του.

Όσο και εάν στον μέσο έμφρονα άνθρωπο η παραπάνω παρατήρηση είναι τόσο εύλογη που δεν χρειάζεται να γίνει, δεν ισχύει το ίδιο σε ορισμένους κύκλους «αναλυτών» που καθορίζουν την συμπεριφορά πολιτικών και κρατικών υπαλλήλων. Υπάρχει σοβαρός αριθμός αναλυτών με μεγάλη επιρροή που θεωρούν ότι υπάρχει μία σχέση ευθέως αναλόγου μεταξύ συναισθήματος και υλικών απολαβών. Εντός ορισμένων ορίων η σχέση αυτή υπάρχει πράγματι. Δηλαδή, όταν πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις πράγματι οι υλικές απολαβές καθορίζουν το συναίσθημα. Έτσι, ένας πολίτης, ή λαός, που απολαμβάνει υλική ευημερία κατά κανόνα συναισθηματικά διάκειται ευμενώς προς το πολιτικό σύστημα που του παρέχει υλική ευημερία.

Υπάρχουν όμως ορισμένες κατ’ εξαίρεσιν περιπτώσεις όπου παρά την υλική ευημερία, το συναίσθημα είναι αρνητικό προς το σύστημα που παρέχει υλική ευημερία. Παράδειγμα, οι πολίτες της Σαουδικής Αραβίας που επιλέγουν να πάρουν τα όπλα κατά της Δύσης που στηρίζει την Σαουδική Αραβία, η οποία παρέχει ευημερία στους πολίτες της. Άλλο διαχρονικό και διαπολιτιστικό παράδειγμα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που αποφασίζουν αν θυσιάσουν την ζωή τους για ένα ιδανικό. Όλα αυτά συνιστούν κοινό τόπο και κοινή λογική. Όχι όμως για όλους! Για ορισμένους κατόχους πολλών πανεπιστημιακών πτυχίων, οι οποίοι συμβουλεύουν κυβερνήσεις, αυτά είναι «αντι-επιστημονικά», άρα απορριπτέα. Όπου λοιπόν η «επιστήμη» καταλήγει σε συμπεράσματα εκτός πραγματικότητος, οι «επιστήμονες» επιρρίπτουν την ευθύνη στην πραγματικότητα!

Στο σημείο αυτό πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να επενεργήσει η Δύση. Οι ειδικοί και σύμβουλοι και αναλυτές πρέπει να αναθεωρήσουν την μεθοδολογία τους. Παραμένουν βαθιά επηρεασμένοι από την μαρξιστική – υλιστική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η ύλη κατευθύνει το πνεύμα, τις ιδέες και τα συναισθήματα, άρα την ανθρώπινη συμπεριφορά. Η εν λόγω μεθοδολογία πρέπει να αποβαρβαρισθεί, με το να σταματήσει να είναι δογματική, και να επανελληνισθεί, με το να γίνει διαλεκτική. Δηλαδή, να αποδεχθεί: Πρώτον, ότι, επειδή «παν μέτρον άριστον», με μέτρο και εντός ορίων η υλική ευημερία καθορίζει τα συναισθήματα και, συνακόλουθα, την πολιτική συμπεριφορά. Δεύτερον, ότι, επειδή υφίσταται η αρμονία των αντιθέτων, ύλη και πνεύμα τελούν σε μία πάλλουσα ισορροπία μεταξύ τους, αενάως διαταρασσόμενη και αποκαθιστάμενη. Κατά συνέπειαν, δεν αρκεί να προσεγγίζεται το ανθρώπινο συναίσθημα ως κάτι τι το οποίο καθορίζεται μόνον από τις υλικές απολαβές. Μία τέτοια προσέγγιση οδηγεί σε λάθος ανάλυση, λάθος συμπεράσματα και λάθος πολιτική.

Στην περίπτωση δε της Ελλάδος, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ούτε καν μέσω της υλικής ευημερίας επιχειρείται να επηρεασθεί το λαϊκό συναίσθημα, το οποίο στον Έλληνα είναι πολύ έντονο. Οπότε, η πολιτική της Δύσης απέναντι στην Ελλάδα είναι πολλαπλώς λανθασμένη.

Βεβαίως, ίσως το πρώτο που πρέπει να κατανοήσει η Δύση είναι ότι διαπράττει λάθη! Σοβαρά λάθη, τα οποία έχουν και θα έχουν επιπτώσεις και στην ίδια την Δύση. Σήμερα, και ο πλέον εθελότυφλος μπορεί να δει ότι: Πρώτον, το ΔΝΤ έκανε λάθος στον πολλαπλασιαστή! Ναι ….! Οι πανάκριβα πληρωμένοι υπερόπτες υπάλληλοι του ΔΝΤ, μπροστά στους οποίους τρέμει η ηγεσία της Ελλάδος έκαναν λάθος! Και το ομολόγησαν! Αφού έκαναν λάθος στο πολλαπλασιαστή δεν αποκλείεται να έχουν κάνει λάθη και αλλού. Δεύτερον, το Eurogroup έκανε λάθος εφαρμόζοντας την πολιτική του «κουρέματος» των καταθέσεων στην Κύπρο. Αυτό φαίνεται να διαμηνύουν και «οι αγορές»! Άρα, και αυτοί δεν μπορούν να διεκδικούν το αλάθητο! Αν η Δύση ανοίξει τα μάτια της θα δει ότι και αυτή μπορεί να κάνει λάθη, και αφού το δει μπορεί να ξεκινήσει να τα διορθώσει. Για να το κάνει πρέπει και πάλι να αποβαρβαρισθεί, με το να σταματήσει να επιδεικνύει αλαζονεία, και να επανελληνισθεί, επιδεικνύοντας σέβας. Η αλαζονεία συνιστά ύβρη (κατά το Ελληνικό σύστημα αξιών), ή άλλως αμαρτία (κατά την Χριστιανική ανάγνωση του Ελληνικού συστήματος αξιών). Η Δύση πρέπει να επανέλθει στις ρίζες της!

Σωφρόνιος ο Ασκητής

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση