Η κραυγή των παιδιών

Γράφει ο Στάθης Διομήδης

Με αφορμή τις ληστείες στην Κοζάνη και τη σύλληψη των τεσσάρων νεαρών, κατηγορούμενων και για τρομοκρατία, χύθηκε πολύ μελάνι, χρησιμοποιήθηκε πολύς τηλεοπτικός χρόνος αλλά κανένας προβληματισμός δεν τέθηκε για το πώς έφθασαν τα παιδιά εδώ. Να θεωρούν την τρομοκρατία λύση, να θεωρούν τον τσαμπουκά λύση, να θεωρούν τη συμμορία λύση;

Αυτό θα έπρεπε να είναι το ερώτημα που κράτος, εκπαιδευτικοί, γονείς και κοινωνία, θα έπρεπε να απαντήσουν και να λύσουν άμεσα, καθώς εάν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα γίνει ανεξέλεγκτη.

Η σημερινή γενιά, οι σημερινοί μαθητές και φοιτητές, οι σημερινοί 20αρηδες, είναι ότι καλύτερο έχει βγάλει τούτη η χώρα από τη μεταπολίτευση έως σήμερα. Παιδιά μορφωμένα, παιδιά με άποψη, παιδιά με σεβασμό. Ποιο είναι όμως το οξύμωρο; Με όλα αυτά τα στοιχεία, που για πρώτη φορά έχει ελληνική νεολαία, ένα σημαντικό τμήμα της στράφηκε στη βία. Από αυτό το τμήμα της νεολαίας, όσοι έχουν υψηλότερο μορφωτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο στρέφονται στην επονομαζόμενη και ένοπλη πάλη ενάντια στη «βία της εξουσίας και το σύστημα» και όσοι έχουν χαμηλότερο μορφωτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο στρέφονται στη βία του τσαμπουκά της Χρυσής Αυγής ενώ ένα τρίτο μέρος επιλέγει την αυτόνομη πορεία του όχλου, του χουλιγκανισμού και της συμμορίας.

Γιατί φθάσαμε όμως εδώ; Γιατί πολύ απλά καμία πολιτική ηγεσία αλλά και καμία κρατική εξουσία δεν έδωσε όραμα και ελπίδα σε τούτη τη γενιά. Άντρο διαπλοκής, διαφθοράς και αναξιοκρατίας η εκτελεστική εξουσία. Κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δε στάθηκε δίπλα στο νέο, δεν του δημιούργησε κριτική σκέψη, δεν ενδιαφέρθηκε για την κοινωνική ένταξη και πολύ περισσότερο δεν ασχολήθηκε με την ψυχή των νέων. Άντρο γραφειοκρατίας, ωχαδερφισμού και ανικανότητας το εκπαιδευτικό σύστημα, ιδιαίτερα και προγράμματα ο στόχος των εκπαιδευτικών. Ενώ τέλος στο σπίτι καθημερινή θέμα πως θα αυξηθεί το εισόδημα με κάθε τρόπο και μέσο. Όνειρο έγινε το τζιπ και το εξοχικό στη Μύκονο, όραμα η είσοδος στα σαλόνια της «καλής» κοινωνίας με κάθε κόστος. Ουσιαστικά το σπίτι έγινε το πάρκινγκ ψυχών των νέων με απούσα την αγάπη, τη θαλπωρή, τις αξίες και τους στόχους.

Είναι το πλέον φλέγον ζήτημα κατά τη γνώμη μου, που αφορά το μέλλον της χώρας. Η νέα γενιά είναι η ελπίδα της πατρίδας. Δεν μπορεί να στρέφεται, στη βία, την τρομοκρατία, την εγκληματικότητα και να κάνουμε πως δε βλέπουμε. Το 2008 με αφορμή τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, οι νέοι το βροντοφώναξαν: «ακούστε μας». Φωνή βοώντος εν τη ερήμω όμως. Και τώρα απλά ασκούμε σκληρή κριτική και θα στέλνουμε στο πυρ το εξώτερον όσους νέους έχουν κάνει τέτοιου είδους επιλογές.

Τι τους ανάγκασε άραγε να πάρουν τα όπλα; Ενδιαφέρει κανέναν στην πολιτική ηγεσία ή στο εκπαιδευτικό σύστημα; Ενδιαφέρει κανέναν ότι η συνεχιζόμενη και εντεινόμενη εξαθλίωση θα φέρει χειρότερα αποτελέσματα; Ενδιαφέρει κανέναν ότι άλλοι νέοι παίρνουν τα όπλα, άλλοι μπαίνουν σε συμμορίες, άλλοι κυνηγούν μετανάστες και άλλοι φεύγουν στο εξωτερικό,

Δεν δίνω σε καμία περίπτωση άφεση αμαρτιών σε όσους έχουν επιλέξει παραβατική συμπεριφορά, και σαφώς θα πρέπει να εφαρμοστεί ο νόμος, είτε επειδή η βία γίνεται δεύτερη φύση τους είτε επειδή με μια ιδεολογική επίφαση «κραδαίνουν τα κουμπούρια» εις το όνομα της εναντίωσης του συστήματος. Και στην περίπτωση των ληστειών στην Κοζάνη, υπήρξε ακόμη και ομηρία πολίτη. Όμως υπήρξε και βαρύς οπλισμός ο οποίος ενίοτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί, με ανεξέλεγκτες συνέπειες….

Όμως πρέπει να σκύψουμε άμεσα το κεφάλι πάνω από το τι συμβαίνει στη νέα γενιά όχι μόνο για να προλάβουμε χειρότερα γεγονότα αλλά για να τους δώσουμε τη δύναμη, το δικαίωμα, και πολύ περισσότερο τη δυνατότητα να πάρουν τη χώρα στις πλάτες τους και να τη βγάλουν από τη μιζέρια και την εξαθλίωση που την έφεραν οι επιλογές των τελευταίων δεκαετιών.

Και όμως η μόνη ελπίδα που έχει η χώρα είναι η νέα γενιά. Ας ακούσουμε τους νέους με σεβασμό, και ας τους δώσουμε το δικαίωμα της πρωτοβουλίας μέσα στα πλαίσια πάντα της Δημοκρατίας και της νομιμότητας.

Υ.Γ. Με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το Δεκέμβρη του 2008, είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο: «Ακούστε τους νέους, ακούστε τα παιδιά». Και ανέφερα πιο συγκεκριμένα: «Δώστε τους βήμα να σας πουν ότι απέτυχαν οι πολιτικοί να τους δώσουν όραμα, απέτυχαν οι δάσκαλοί τους να τους δείξουν όνειρα, απέτυχαν οι γονείς τους να τους ανοίξουν τα φτερά και να πετάξουν, απέτυχαν σε όλα…» συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό μου μέσα σε εκείνους που δεν ακούν.

Και τότε κανείς δεν άκουγε και φοβάμαι πολύ ότι και σήμερα κανείς δεν ακούει…

Υ.Γ. 2 Όπως και στην περίπτωση στις Σκουριές με τα μεταλλεία Χρυσού, κανένας δεν μπορεί να με πείσει ότι η επίθεση σε εργαζόμενους, ο εμπρησμός, οι καραμπίνες, οι πυροβολισμοί, η βία, το κάψιμο και κόψιμο δέντρων είναι επαναστατική κίνηση ενάντια στα συμφέροντα. Κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι όλα αυτά είναι αντίσταση στο ξεπούλημα, είναι ανδρεία, είναι περιβαλλοντική προστασία.

Για μένα απλά είναι βούτυρο στο ψωμί του αυταρχικού κράτους και των συμφερόντων. Τέτοια "αβάντα" στο κράτος και στη συγκεκριμένη εταιρεία δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος για να δοθεί...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση