Σπάταλο Κράτος ή Κλεπτοκρατική Ελίτ;

Η ανάλυση δύο βασικών δημοσιονομικών μεγεθών, των δημόσιων δαπανών και των δημόσιων εσόδων, ως ποσοστών επί του ΑΕΠ σε ένα ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο, αναδεικνύει χωρίς καμία αμφιβολία την κύρια αιτία της δημοσιονομικής αποτυχίας και κατάρρευσης της Ελλάδας.

Η βασική αιτία της χρόνιας ελλειμματικότητας του δημόσιου τομέα θα πρέπει να αναζητηθεί στο άλλος σκέλος του κρατικού προϋπολογισμού, στα δημόσια έσοδα.

Γιατί;

·         Οι δημόσιες δαπάνες της γενικής κυβέρνησης στην Ελλάδα είναι χαμηλότερες από το μέσο όρο της ΕΕ-15 τα τελευταία 12 χρόνια.

·         Οι δημόσιες επενδύσεις αποτελούν ένα πολύ μικρό ποσοστό των δημόσιων δαπανώντα τελευταία 12 χρόνια.

·         Οι πρωτογενείς δαπάνες της Ελλάδας ήταν, πριν από το ξέσπασμα της κρίσης χρέους, τουλάχιστον 3 ποσοστιαίες μονάδες μικρότερες από τις αντίστοιχες της EE-15.

·         Το μερίδιο των κοινωνικών μεταβιβάσεων είναι μικρότερο από αυτό που παρατηρείται για το σύνολο των 15 χωρών-μελών της ΕΕ. Συγκεκριμένα, το 2009 ήταν 39% στην Ελλάδα έναντι 43% στο σύνολο των χωρών της ΕΕ-15

·         Οι δαπάνες της γενικής κυβέρνησης της Ελλάδας ως ποσοστό (%) επί του ΑΕΠ στην υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό και την κοινωνικής προστασία είναι μικρότερες του αντίστοιχου ποσοστού των 15 χωρών-μελών της ΕΕ.

·         Στην Ελλάδα παρατηρούμε υψηλότερη συνεισφορά των αμοιβών του προσωπικού στο σύνολο των δαπανών σε σχέση με τον μέσο όρο στην ΕΕ-15.

·         H εξέλιξη των δημόσιων εσόδων της Ελλάδας, που αποκλίνουν σταθερά και σημαντικά από τον μέσο όρο της ΕΕ-15 τα τελευταία 12 χρόνια αλλά και διαχρονικά.

·         Αξιοσημείωτη είναι η εικόνα της δεκαετίας του 1990, όταν η χώρα εμφάνισε πρωτογενή πλεονάσματα ως αποτέλεσμα όχι της μείωσης των δημόσιων δαπανών, αλλά της αύξησης των δημόσιων εσόδων.

·         Βασική αιτία για την απόκλιση των δημόσιων εσόδων ανάμεσα στην Ελλάδα και τις χώρες-μέλη της ΕΕ-15 είναι η υστέρηση των άμεσων φόρων.

Όσοι επιχειρηματολογούν υπέρ του σπάταλου κράτους φαίνεται να ξεχνούν ότι πηγή της κρατικής σπατάλης, της ανομίας, της γραφειοκρατίας, της αδυναμίας πάταξης της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής δεν αποτελεί το μεγάλο κράτος, αλλά το κακό κράτος, σε συνάρτηση με την πολιτική διαφθορά, την ανεπάρκεια της πολιτικής ελίτ και την κομματοκρατία που εγκαθίδρυσε και συνεχίζει την στηρίζει(τελευταίο παράδειγμα οι διορισμοί διοικητών στις ΔΕΚΟ), υπό την έννοια της εισβολής κομματικών-πελατειακών παραφυάδων στη διοίκηση και τον δημόσιο τομέα.

Και που πήγαν τα ΔΑΝΕΙΚΑ;

Ψάξτε στα έσχες των Πολιτικών, στους εθνικούς εργολάβους και καναλάρχες.

Ακρίτας

ΜΕΛΕΤΕΣ που αναλύουν τα παραπάνω στα :

1-Μανιάτης, 2011, Η δημοσιονομική κρίση και ο κοινωνικός μισθός στην Ελλάδα

2-Πελαγίδης & Μητσόπουλος, 2012, Κατανοώντας την κρίση στην Ελλάδα

3-Γιώργος Αγείρτης, 2012, Χρεοκοπία και οικονομική κρίση

4-Βαγιανός & Βέττας & Μεγήρ, 2010, η οικονομική κρίση στην Ελλάδα

 

 

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση