Η Γερμανία προκαλεί τη μοίρα της...
Οδεύοντας ολοταχώς προς ένα νέο –οικονομικό ΚΑΙ πολιτικό- Στάλινγκραντ…
Η Γερμανία, κατόρθωσε, για ακόμα μια φορά, να ξαναπάρει τα ηνία της ηγεσίας των εξελίξεων της –ηπειρωτικής- Ευρώπης.
Τις δύο προηγούμενες φορές, τον αγώνα της για πανευρωπαϊκή ηγεσία τον έχασε με τον γνωστό τρόπο και με το γνωστό κόστος, τόσο για την Ευρώπη –και όχι μόνο-, όσο και για την ίδια, οι τελευταίες αμερικανικές εκλογές, στέρησαν από τη Γερμανία, ένα παγκόσμιο ιδεολογικοπολιτικό πλεονέκτημα που θα αποκτούσε από το αντίθετο αποτέλεσμα των εκλογών αυτών, και που θα αναβίωνε, αν συνέβαινε, κάτι ανάλογο με τη παγκόσμια συνύπαρξη Ρέηγκαν – Θάτσερ, στη δεκαετία του ’80: την απόλυτη παγκόσμια νεοφιλελεύθερη κυριαρχία, και βεβαίως, μια σαφή ενίσχυση της γερμανικής κυριαρχίας στα πράγματα της Ευρώπης.
Η Γερμανία, το ίδιο ακατανόητα, όπως και στις προηγούμενες δύο ιστορικές περιόδους που ξαναεπιχείρησε να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη, στην ουσία ανοίγει ΤA ΙΔΙA μέτωπα : ένα Ανατολικό, με τη Ρωσία ΑΝΟΙΧΤΑ να συντάσσεται με τις Η.Π.Α., και ένα Δυτικό, με τη Βρετανία (όπου φυσικά, ξαναβρίσκουμε τις Η.Π.Α.) η οποία ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ανέχεται όχι απλά τα γερμανικά ηγετικά καπρίτσια, μα και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Παράλληλα, ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΓΜΗ, η Γερμανία, χάρη ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ, που τις χάρισαν κάποιες θεαματικές νίκες σε διάφορες μάχες, ΑΛΛΑ ΣΤΟ «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» ΥΠΕΣΤΗ ΟΛΕΘΡΙΕΣ ΗΤΤΕΣ στο επίπεδο του (στρατιωτικού) πολέμου, έτσι και σήμερα, ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ που διεξάγεται και που πήρε ΑΠΟ ΠΟΛΛΟΥ τη θέση του ούτως ή άλλως επισφαλούς οικονομικού ανταγωνισμού, που προσπαθούσε να περιοριστεί στη λογική της οικονομικής αλλά όχι και της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, η Γερμανία αναβίωσε ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΕΝΑ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΟ ΑΝΤΙΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΑΙΣΘΗΜΑ που διαρκώς επεκτείνεται, λαμβάνοντας μάλιστα και τη μορφή του φιλοαμερικανισμού ως αντίβαρο σε μια καταθλιπτική γερμανική επιβολή, και, όπως προβλέπω, δεν θα είναι μακριά που θα σπάσει και ο ίδιος ο περίφημος Γαλλογερμανικός άξονας, μόλις η Γερμανία, αντικρύσει τον κίνδυνο οι Γερμανοί να ξανακατακτήσουν τη χώρα τους, τόσο απλά και τόσο αποτελεσματικά, όπως στη περίπτωση της Ελλάδας.
Γι’ ακόμα μια φορά, η Γερμανία, εφαρμόζοντας ένα είδος οικονομικού μιλιταρισμού, ο όρος είναι ίσως αδόκιμος, αλλά, τον χρησιμοποιώ στα πλαίσια της ρητορικής του όρου «οικονομικός πόλεμος», δεν πρόκειται να συσπειρώσει γύρω της παρά ένα κλάσμα, μια ισχνή μειοψηφία των λαών της Ευρώπης και των κυβερνήσεών τους, με ό,τι αυτό θα σημάνει για την ίδια μα και για την Ευρώπη.
Γι’ ακόμα μια φορά, η Γερμανία, ολοένα και πιο ανοιχτά, αντικαθιστά τη συγκολλητική ουσία της Αλληλεγγύης, ΤΗ ΜΟΝΗ που δεκαετίες τώρα κατόρθωσε να κρατήσει ζωντανή την προοπτική της ευρωπαϊκής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ, με διαλυτική ουσία, κάτι που μελαγχολικά μας ανακαλεί στη μνήμη, την ως φαίνεται αδυναμία της ηγεσίας της χώρας αυτής, (ή μήπως: και του λαού της;), να συνυπάρξει στην Ευρώπη με τις άλλες χώρες με οιαδήποτε άλλη ιδιότητα, ΕΚΤΟΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΥΝΑΜΗΣ.
Η Γερμανία, ανοίγει εκτεταμένα ευρωπαϊκά και παγκόσμια μέτωπα, ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΔΥΝΗΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΕΙΕΣ που θα μπορούσε να δημιουργήσει στο «εσωτερικό» της Ευρώπης, αν λειτουργούσε ως ο πλέον οικονομικά εύρωστος ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΣ εταίρος της Ευρώπης, που μπορεί να έχει και μια άποψη βαρύνουσα σε σχέση με άλλους, αλλά όχι και ως ένας ΣΤΥΓΝΟΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ.
Η Γερμανία, οδεύει, εκτιμώ, προς το νέο πολιτικο-οικονομικό της τούτη τη φορά Στάλινγκραντ.
Όπως και τότε, είχε πίστη στη στρατιωτική και οικονομική της δύναμη.
Όπως και τότε όμως, δεν διδάχτηκε τίποτα.
Η Γερμανία είναι μια μεγάλη δύναμη, αλλά, ΟΧΙ ΤΟΣΗ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΗΓΕΜΟΝΕΥΣΕΙ ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΑ, ΠΟΣΟ ΜΑΛΙΣΤΑ ΧΩΡΙΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ.
Το πολύ – πολύ, θα μπορούσε να κορέσει την κυριαρχική της δίψα, αν περιορίζονταν σε μια ομάδα 4-5 όμορων βόρειων Κρατών.
Όμως, η Ευρώπη ΣΥΝΟΛΙΚΑ, είναι πολύ μεγάλη μπουκιά για το στόμα της.
Τόσο μεγάλη, ώστε η πιθανότητα η «μπουκιά» να φάει το γερμανικό στόμα είναι μεγαλύτερη από το να συμβεί το αντίθετο.
Δυστυχώς, όμως, μια άβουλη Ευρώπη, δεν την παρακολουθεί απλά απαθώς από μακριά, μα το ίδιο υπνωτισμένα θάλεγε κανείς ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ, ακολουθεί τη Γερμανία ως συμπολεμιστής της, στις ολέθριες πολεμικές της περιπέτειες.
Βέβαια, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, όταν οι ηγεσίες πέφτουν σε λήθαργο, κάποια στιγμή τις ξυπνούν οι εξελίξεις και οι λαοί τους.
Εκτός αν, από κάποια αιτία, από κάποια εξέλιξη των πραγμάτων, η Γερμανία, συνέλθει από τον οίστρο που της δημιουργεί το όνειρο μιας νέας χιλιόχρονης κυριαρχίας της στην Ευρώπη, και δει, πού βρίσκεται το συμφέρον της, και κυρίως, δοκιμάσει άλλες στρατηγικές, από εκείνες της δημιουργίας χωρών κυρίων και χωρών υποτελών μέσα στην ίδια την Ευρώπη.
Δεν τις έχει ξαναδοκιμάσει στο παρελθόν, (αυτές τις στρατηγικές «αλληλεγγύης» και «καλής γειτονίας») αλλά δοκίμασε και απέτυχε τις άλλες.
Η κοινή λογική λέει, πως δεν χάνει και τίποτα να τις δοκιμάσει έστω τώρα, ΠΡΙΝ το οικονομικό και πολιτικό Στάλινγκραντ, αποβεί μια νέα πραγματικότητα για την ίδια.
Αναρτήσεις
Αυτή τη βασική αντίθεση ανάμεσα σε γαλλογερμανούς και αγγλοαμερικάνους εμείς δεν οφείλαμε, δεν έπρεπε να την εκμεταλευθούμε για την ανεξαρτησία μας ?? Πρέπει νά 'ναι κανείς αμερικανοτσολιάς άμα δεν αντέχει τους Μίζενς? Μέση οδός, υπέρ του τόπου μας δεν πρέπει να υπάρχει ??
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο άρθρο φαίνεται αρκετά παλιό πριν από την εκλογή του Ολαντρέου στη Γαλλία, ο γαλλογερμανικός άξοντας υπήρχε μόνο επί Σαρκοζύ. Ούτως ή άλλως είναι τόσο κακογραμμένο και παθιασμένα μεροληπτικό που δεν αξίζει αλλης μνείας.