Στην Ελλάδα δεν γίνονται εκλογές, γίνονται επιλογές…

Όσοι κινούνται μέσα σε έναν δισδιάστατο χώρο, δεν μπορούν ποτέ να αντιληφθούν τις τρεις διαστάσεις, όπως ακριβώς και πριν τον Αϊνστάιν δεν μπορούσαμε κι εμείς ποτέ να φανταστούμε ότι υπάρχουν τέσσερις διαστάσεις. Όποιος αντίστοιχα πιστεύει στη χώρα μας ότι συμμετέχει σε δημοκρατικές ελεύθερες εκλογές, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί, μήπως δεν μπορεί να δει άλλη μια διάσταση, όσο και αν κάτι τέτοιο ηχεί περίεργα!!! Θα πρέπει όλοι να ξανασκεφτούμε μήπως αυτό που κάνουμε πηγαίνοντας στις κάλπες δεν είναι εκλογή αλλά επιλογή από συγκεκριμένες λύσεις που μας προσφέρει το πολιτικό σύστημα. Και δεν συζητάμε μόνο για…. τις τελευταίες εκλογές όπου υπήρχε η λίστα, οπότε η επιλογή περιοριζόταν μόνο μεταξύ των κομμάτων, αλλά μιλάμε για κάθε περίπτωση. Θα απαιτούνταν αρκετές σελίδες για να αναπτυχθεί το θέμα με λεπτομερή στοιχεία, αλλά δεν είναι του παρόντος.

Επί του παρόντος ας δούμε στα γρήγορα μερικές πλευρές του θέματος:

1. Κατ΄ αρχήν μπορεί να φαίνεται ως εκλογή η δυνατότητα παροχής ψήφου σε οποιοδήποτε κόμμα, αλλά την ίδια στιγμή το αντιδημοκρατικό όριο του 3% για είσοδο στη Βουλή, περιορίζει τον ψηφοφόρο μόνο στις επιλογές που εισέρχονται στη Βουλή. Με τον τρόπο αυτό το πολιτικό σύστημα παραμένει ερμητικά κλειστό και δεν επιτρέπει σε νέες κοινωνικές δυνάμεις να εισέλθουν στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

2. Ακόμα και αν κάποιος αποφασίσει να ψηφίσει κόμμα που δεν μπαίνει στη Βουλή, ακόμα και τότε το σύστημα του «κλέβει» την ψήφο του και την δίνει δώρο στο πρώτο κόμμα, ενδυναμώνοντας έτσι ένα από τα κόμματα του συστήματος, ενώ έμμεσα υποδεικνύει στον ψηφοφόρο να αποφύγει στο μέλλον τέτοιες “άστοχες” επιλογές.

3. Τα υπόλοιπα κόμματα που δεν ανήκουν στο κλειστό πολιτικό σύστημα, δεν προβάλλονται καθόλου από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ούτε φυσικά χρηματοδοτούνται από το κράτος, με αποτέλεσμα ο λόγος τους να μην φτάνει στο λαό, εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτό ότι ποτέ δεν θα ξεπεράσουν το 3%.

4. Ακόμα και για τις δικές του κομματικές επιλογές που προσφέρει το σύστημα, υπάρχει ένας εκλογικός νόμος ο οποίος δίνει bonus 50 εδρών στο πρώτο κόμμα (αλλοιώνοντας και πάλι την έννοια της εκλογής) με την αιτιολογία της σταθερής διακυβέρνησης, αλλά επί της ουσίας, για την επίτευξη μονοκομματικής και ανεξέλεγκτης νομής του δημοσίου πλούτου.

5. Στην περίπτωση δε που συμβεί πολιτικό «ατύχημα», όπως στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις και δεν υπάρξει αυτοδυναμία και πάλι το σύστημα αποβάλει με περίσσιο θράσος τις θεατρικές δήθεν “σκληρές ιδεολογικές αντιπαραθέσεις” και οδηγεί σε συγκυβέρνηση τα διάφορα μέρη του, ώστε να μην υπάρξει ρωγμή στο κέλυφος του συστήματος.

6. Ενώ τέλος, ο ψηφοφόρος πιστεύει ότι ψηφίζει έστω τα πολιτικά πρόσωπα που επιθυμεί, ακόμα και μέσα στα κόμματα του συστήματος, στην ουσία επιλέγει εκείνα τα πρόσωπα που του επιβάλλονται. Δηλαδή, εκείνα τα πρόσπωπα που προβάλλονται από το σύστημα και είναι συνήθως εκείνα που κατέχουν και τη δύναμη να κάνουν ρουσφέτια και να εξυπηρετούν την εκλογική τους πελατεία. Το υπόλοιπο του ψηφοδελτίου γεμίζει από τους κομματικούς αρχηγούς με άγνωστα, ανίσχυρα και ακίνδυνα για το σύστημα πρόσωπα ώστε να επιτευχθεί στα σίγουρα η εκλογή μόνο των επιθυμητών από το σύστημα.

Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι πλέον, όταν πηγαίνουμε στην κάλπη, στην ουσία δεν εκλέγουμε (κόμμα ή πρόσωπα) απλά επιλέγουμε κάποια από τις έτοιμες λύσεις που μας πασάρει το σύστημα, ώστε να παραμείνει το ίδιο αλώβητο. Αυτούς που έχει αποφασίσει το σύστημα να επιλέξουμε, αυτούς (κατά “διαβολικό” τρόπο) τελικά επιλέγουμε και μετά ψέγουμε τους εαυτούς μας, χωρίς να μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει και μια άλλη διάσταση που βλέπουν μεν οι κυβερνώντες, αλλά δεν μπορούν να δουν οι κυβερνώμενοι.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση