Υποταγή, μοιρολατρία, καταστροφή

Του Μενέλαου Γκίβαλου

Οι «διεθνείς» συναντήσεις του κ. Σαμαρά με την κ. Μέρκελ, τον κ. Ολάντ αλλά και τον κ. Γιούνκερ δεν έχουν παρά έναν και μοναδικό στόχο: Να αποτελέσουν μια επίσημη και ρητή δήλωση επιβεβαίωσης και «νομιμοφροσύνης» ότι θα τηρηθούν «κατά γράμμα» οι εντολές των δανειστών μας, του ΔΝΤ, του 4ου Ράιχ.

Η επίσημη αυτή δήλωση νομιμοφροσύνης θα περιλαμβάνει –για επιβεβαίωση– τον κατάλογο των προς εκποίηση περιουσιακών στοιχείων της χώρας: λιμάνια, δημόσιες επιχειρήσεις, «αξιοποιήσιμες» τουριστικές περιοχές (Ρόδος), εκτάσεις-«φιλέτα» και ό,τι άλλο απαιτήσει η βουλιμία των δανειστών μας. Ακόμα και στην Ιταλία ο ιταλός τραπεζίτης-πρωθυπουργός, ο οποίος δεν διστάζει να βγάλει στο σφυρί κτίρια και συγκροτήματα που ανήκουν στην πολιτιστική κληρονομιά της Ιταλίας, προνόησε να κατοχυρώσει απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, η οποία προβλέπει ότι το Δημόσιο διατηρεί το δικαίωμα να λαμβάνει τις τελικές αποφάσεις για μείζονα θέματα όπως η ενέργεια, το νερό, οι βασικές υποδομές της χώρας, ακόμα κι αν δεν διαθέτει την πλειοψηφία των μετοχών.

Στην Ελλάδα οι υποτελείς του Μνημονίου δεν διεκδίκησαν καν μια παρόμοια διασφάλιση.

Έπειτα από αυτήν την επίσημη δήλωση νομιμοφροσύνης, ο Α. Σαμαράς και οι εταίροι του στη νέα μνημονιακή κυβέρνηση πιστεύουν ότι οι δανειστές μας θα φανούν επιεικείς, ώστε η «τρόικα» να συντάξει ένα ανεκτό «φύλλο ποιότητας», που θα πιστοποιεί την εθελοδουλία της κυβέρνησης, για να μπορέσουμε να εισπράξουμε την επόμενη δόση των 31,5 δισ. ευρώ, ελάχιστο ως μηδαμινό τμήμα των οποίων θα διατεθεί για τις κοινωνικές ανάγκες.

Τα κόμματα και οι ηγεσίες που συγκροτούν την κυβέρνηση καλλιεργούν συστηματικά μια αυταπάτη: Θεωρούν ότι η πλήρης υποταγή τους, η πιστή εκτέλεση των εντολών των δυνάμεων της ξένης κατοχής, θα αποτελέσει ένα «αντίβαρο» ικανό να αποτρέψει την αποπομπή μας από την Ευρωζώνη.

Στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Σε πολιτικό επίπεδο ουδείς σέβεται, ουδείς λαμβάνει υπόψη του μια κυβέρνηση, μια πολιτική εξουσία που στερείται βούλησης, που παραιτείται και αφοπλίζεται από κάθε διεκδίκηση. Εάν φθάσει αυτή η κρίσιμη ώρα, το τελευταίο που θα υπολογίσουν οι φορείς της ξένης κατοχής είναι οι αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Η υποδούλωση και η υποτέλεια δεν παράγουν «αξιοπιστία», όπως ισχυρίζεται η τριανδρία της μνημονιακής κυβέρνησης, αλλά οδηγούν στον ευτελισμό και στην πλήρη απώλεια πολιτικής ισχύος και αξιοπρέπειας.

Στο οικονομικό επίπεδο δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος για την «έξοδό» μας από την Ευρωζώνη από την εφαρμογή των όρων του Μνημονίου, από τη λήψη των νέων εξοντωτικών και καταστροφικών μέτρων, δηλαδή των βασικών παραγόντων που θεριεύουν τον πυρήνα της διάλυσης της οικονομίας: την ύφεση.

Είναι ίσως η πρώτη φορά ιστορικά στον σύγχρονο κόσμο που μια χώρα, μια κοινωνία, μια πολιτική εξουσία έχει απολέσει το ίδιο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και αποδέχεται, ή ανέχεται σιωπηρά, να συνεχισθεί η πορεία της καταστροφής μέχρι το τραγικό τέλος… Το «πειραματόζωο» είναι πλήρως απομονωμένο, ως εντελώς «ειδική» περίπτωση, και επιπροσθέτως η ίδια η πολιτική ηγεσία της χώρας βρίσκεται αποκομμένη από κάθε φυσικό σύμμαχο, όπως είναι οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, περιμένοντας να τη λυπηθούν οι κερδοσκόποι-δανειστές μας.

Η χώρα μας αυτο-απομονώνεται και αυτο-ενοχοποιείται, όταν κάθε εβδομάδα, κάθε μήνας που περνά αποδεικνύει ότι το πρόβλημα του υψηλού χρέους των χωρών της Ευρωζώνης –ανατροφοδοτούμενο και αυξανόμενο από τις πολιτικές της λιτότητας– αποτελεί στρατηγικής σημασίας πρόβλημα για το άμεσο μέλλον της Ευρωζώνης, για το μέλλον της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πώς άραγε θα αντιμετωπισθεί το συνολικό χρέος Ισπανίας και Ιταλίας, το οποίο ανέρχεται σήμερα στο δυσθεώρητο ύψος των 2,8 τρισ. ευρώ, όταν οι οικονομίες των χωρών αυτών κινούνται ήδη σε αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, αρνητικούς ρυθμούς που θα ενταθούν από τα σκληρά μέτρα λιτότητας και δημοσιονομικών περιστολών τα οποία έλαβαν οι κυβερνήσεις τους; Η Ευρωζώνη κινδυνεύει άραγε να «μολυνθεί» από την ελληνική «περίπτωση» ή μήπως οδηγείται στη διάλυση από τη χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία που έχει επιβάλει ένα πρότυπο οικονομικής και κοινωνικής ζωής, μέσω του οποίου αφαιρεί τεράστια μεγέθη εθνικών και κοινωνικών πόρων από τις χώρες της περιφέρειας, οδηγώντας την ίδια την Ευρώπη σε αποσύνθεση, και διαμορφώνει ταυτόχρονα τους όρους ενός τρίτου παγκόσμιου οικονομικού πολέμου;

Δυστυχώς τα μνημονιακά κόμματα όχι μόνο δεν προβάλλουν τέτοιου είδους επιχειρήματα, αλλά αντίθετα έχουν υιοθετήσει την προπαγάνδα του 4ου Ράιχ και της τραπεζικής κερδοσκοπικής δομής, την οποία αναπαράγουν καθημερινά μέσω των «εντεταλμένων» ΜΜΕ και των «επιλεγμένων» αναλυτών τους.

Στο πρόσφατο τεύχος της «Monde Diplomatique» αναλύεται, μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη, μια σύγχρονη δομή εξουσίας και προπαγάνδας που διαμορφώνεται μέσα από το «τρίγωνο»: χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί / πανεπιστήμια / κυβερνητικά επιτελεία. Τα πρόσωπα που ανήκουν στη δομή αυτή εμφανίζονται κάτω από το πέπλο της «επιστημονικής ουδετερότητας» και επιχειρηματολογούν υπέρ του συστήματος, αποφεύγοντας να αναφέρουν τις θέσεις-κόμβους που κατέχουν στα οικονομικά επιτελεία του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Χαρακτηριστικό στοιχείο της διαπλεκόμενης αυτής δομής είναι η συχνή εναλλαγή ρόλων, με κυριότερη αυτήν του διορισμού τραπεζικών - τεχνοκρατών σε υψηλές θέσεις εξουσίας… Τα παραδείγματα τα ζήσαμε και τα ζούμε, και όχι μόνο στην Ελλάδα…

Αυτή η δομή προπαγανδίζει και υλοποιεί, σε κυβερνητικό επίπεδο, εδώ και τρία χρόνια τις εντολές των δανειστών μας και αποτελεί το εγχώριο «μακρύ χέρι τους». Αυτή η δομή καθοδηγεί και τη νέα μνημονιακή κυβέρνηση και φιλοδοξεί μάλιστα να επιζήσει και μετά την πτώση της…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση