«Ιστορική» ευρω-γλίτσα

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Οταν κατέρρευσε η Lehman Brothers και ξέσπασε η κρίση από τις ΗΠΑ, εδώ στην Ελλάδα στήθηκαν λιτανείες υπέρ της ΕΕ, αφού κατά τους μεγάλους σαμάνους της μπουρδολογίας, το «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι μας» ήταν θωρακισμένο από την κρίση...

Οταν η ξεροκέφαλη κρίση έφτασε - παρά τις λιτανείες - και στην από δω πλευρά του Ατλαντικού, ξεκίνησαν τόσο οι «ιστορικές» σύνοδοι της ΕΕ, όσο και η ανακήρυξη «ηρώων» - σαν τους τελευταίους Μόντι και Ραχόι - που ως άλλοι Λεοντόκαρδοι θα έσωζαν την ήπειρό μας. Ποιος δεν θυμάται τον πρώτο τέτοιο «ήρωα», τον πρώην Βρετανό πρωθυπουργό - και νυν ευρισκόμενο στα αζήτητα - Γκόρντον Μπράουν που τα ελληνικά ΜΜΕ τον δοξολογούσαν γιατί με τις «ευφυείς» πολιτικές τοποθετήσεις του «θωράκιζε» την ΕΕ από την κρίση;

Μετά, όταν η κρίση έσκασε για τα καλά στην ελληνική αυλή μας, μαζί με τις «ιστορικές» συνόδους των Βρυξελλών, είχαμε και καλλιστεία... «φιλελλήνων». Ποιος δεν θυμάται ότι μέχρι να φτάσουμε στο «νέο αέρα» του Ολάντ είχαμε περάσει από εκείνα τα καραγκιοζίστικα για τον... «Θεσσαλονικιό» Σαρκοζί;

Παράλληλα με τα παραμύθια περί «ηρώων», «φιλελλήνων» και «κακών μαγισσών» και όσο η κρίση φούντωνε, τόσο πιο... «ιστορικές» γίνονταν και οι αποφάσεις των συνόδων της ΕΕ:

«Ιστορική» η σύνοδος που αποφάσισε την ένταξη στα μνημόνια και στις τρόικες.

«Ιστορική» η σύνοδος που αποφάσισε την «αναδιάρθρωση» του ελληνικού χρέους.

«Ιστορική» η σύνοδος που αποφάσισε την «επιμήκυνση» του χρέους.

«Ιστορική» η σύνοδος που αποφάσισε το «κούρεμα» του χρέους.

«Ιστορική» η σύνοδος που αποφάσισε το νέο «κούρεμα» του χρέους.

Κάπως έτσι φτάσαμε στην τελευταία «ιστορική» σύνοδο της ΕΕ, που αποφάσισε την περασμένη βδομάδα τη... «φιλολαϊκή» (!) ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και ανέδειξε τους νέους «ήρωες» της δεκάρας και της μιας μέρας.

Για όσο, δηλαδή, τους χρειάζονται τα «πολυβολεία» της ανελέητης προπαγάνδας, που κατ' ευφημισμόν την αποκαλούν «ενημέρωση».

Μετά από τόσους «ήρωες», όμως, και μετά από τόση... «Ιστορία», στην Ελλάδα σπάει το ένα «ιστορικό ρεκόρ» μετά το άλλο:

Εσπασε το «ιστορικό ρεκόρ» της φτώχειας.

Εσπασε το «ιστορικό ρεκόρ» της ανεργίας.

Εσπασε το «ιστορικό ρεκόρ» της απανθρωπιάς στα διαλυμένα νοσοκομεία, στις ουρές των συσσιτίων, στις ουρές των καρκινοπαθών για ένα φάρμακο, στον κατάλογο των αυτοκτονιών...

Ετσι γράφεται η πραγματική ιστορία στην Ελλάδα.

Με πόνο. Με δάκρυα. Και με σπαραγμό. Σπαραγμό ευθέως ανάλογο των τυμπανοκρουσιών των παπαγάλων της ευρω-γλίτσας, των επιφορτισμένων να υμνολογούν τις «ιστορικές» συνόδους των «ηρώων» της ευρω-ενωσιακής βαρβαρότητας.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση