Στημένα παιχνίδια

Η λύση του προβλήματος της Ελλάδας απαιτεί πολύ περισσότερα – εάν επιθυμεί να επιστρέψει στις αγορές, να πάψει να ευρίσκεται «στον ορό» της Τρόικας, καθώς επίσης να μην παραμείνει αποικία

• Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

“Η πρώτη «de facto» χρεοκοπία μίας «δυτικής» χώρας, η οποία χαρακτηρίζεται ως ανεπτυγμένη, είναι πλέον γεγονός – ενώ οι ιδιώτες επενδυτές έχουν αποδεχθεί τη διαγραφή του 53,5% των απαιτήσεων τους, απέναντι στο Ελληνικό Δημόσιο (αναμένονται πάντως χιλιάδες αγωγές εναντίον του Ελληνικού δημοσίου, τόσο από Έλληνες, όσο και από ξένους κατόχους ομολόγων – μεταξύ άλλων, κατά των τραπεζών, οι οποίες τα προώθησαν). Εκτός αυτού, η Ελλάδα έχει συμφωνήσει με ένα, ακόμη πιο αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας, λαμβάνοντας έναντι «διακρατικά δάνεια». Ο σκοπός ολόκληρου του «πακέτου στήριξης» είναι να αποφευχθεί μία ολοκληρωμένη χρεοκοπία, η οποία θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου. Εν τούτοις, αυτή η διαδικασία (η διαγραφή χρεών του ιδιωτικού τομέα, έναντι «δημοσιονομικών συμβιβασμών»), πιθανότατα δεν λειτουργεί από μόνη της” (D. Gros).

“Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως είναι δυνατόν να «απαιτούν» κάποια κόμματα την ψήφο του λαού, υποσχόμενα ότι έχουν την ικανότητα να οδηγήσουν την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, την οποία τα ίδια προκάλεσαν. Ακόμη περισσότερο, είναι αδύνατον να δεχθεί κανείς ότι, κόμματα τα οποία δεν μπορούν να λύσουν τα δικά τους προβλήματα, έχοντας τα ίδια τεράστια χρέη απέναντι στις τράπεζες (παρά τη συνεχή αύξηση των επιχορηγήσεων τους από το υπερχρεωμένο δημόσιο), είναι σε θέση να λύσουν τα προβλήματα της χώρας!

Όσον αφορά το λαό πρέπει κανείς να του υπενθυμίζει ξανά και ξανά τα λόγια του Αϊνστάιν: «Είναι με απόλυτη βεβαιότητα εντελώς ανόητος, αυτός που περιμένει ή ελπίζει να έχει διαφορετικό αποτέλεσμα, επαναλαμβάνοντας το ίδιο πείραμα». Με λίγα λόγια μας λέει ότι, μία ανίκανη «οργάνωση» είναι αδύνατον να γίνει ξαφνικά αποτελεσματική, επειδή άλλαξε την ηγεσία της – ακόμη και αν ο νέος ηγέτης είναι ο καλύτερος του κόσμου” (Κ. Δρας).

“Έχω την εντύπωση ότι, οι Έλληνες θα ψηφίσουν ξανά τα ίδια κόμματα, την κυβέρνηση συνεργασίας καλύτερα, παρά τις αντίθετες περί αυτού απόψεις. Για το σκοπό αυτό, θα «βομβαρδιστούν» με πολλές «καλές» ειδήσεις, μέχρι τις εκλογές – είναι ένα στημένο παιχνίδι. Η πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας θα αναβαθμιστεί σε χρόνο ρεκόρ, παρά τη χρεοκοπία, θα βρεθούν πετρέλαια και θα δοθούν ξανά «κενές» υποσχέσεις, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η εκλογή εκείνων των πολιτικών παρατάξεων, οι οποίες τάχθηκαν υπέρ της υποταγής της χώρας τους στους κατακτητές – ενδεχομένως εκβιαζόμενες. Άλλωστε, αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το μνημόνιο, θα καταλάβει ότι η Ελλάδα κυβερνάται από αυτούς που το επέβαλλαν. Οι εντολές της σκιώδους εξουσίας είναι τόσο λεπτομερείς, που δεν επιτρέπουν καμία απολύτως επιλογή ή πρωτοβουλία”.

Άρθρο

Τα πλεονεκτήματα της συμμετοχής της χώρας μας στην Ευρωζώνη ήταν κυρίως η ασφάλεια των συνόρων, η λήψη ευρωπαϊκών προγραμμάτων χρηματοδότησης, οι επιδοτήσεις, η δυνατότητα δανεισμού με χαμηλά επιτόκια, η διατήρηση του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα, καθώς επίσης η προστασία του νομίσματος από συναλλαγματικές επιθέσεις – οι οποίες θα είχαν σαν αποτέλεσμα τη ραγδαία υποτίμηση του. Φυσικά αρκετά από αυτά τα πλεονεκτήματα, όπως για παράδειγμα ο δανεισμός με χαμηλά επιτόκια, έχουν πλέον εκλείψει – ενώ η Πολιτική αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων.

Περαιτέρω, το βασικότερο μειονέκτημα της συμμετοχής μας ήταν η επιδρομή των ξένων πολυεθνικών, εμπορικών κυρίως, η οποία οδήγησε πολλές μικρομεσαίες Ελληνικές επιχειρήσεις στη χρεοκοπία – με εξαιρετικά δυσμενή αποτελέσματα τόσο για την απασχόληση, όσο και για τα έσοδα, καθώς επίσης για τις δαπάνες του δημοσίου (ανεργία).

Ειδικά όσον αφορά τα δημόσια έσοδα, η συνήθης φοροαποφυγή των πολυεθνικών (transfer pricing – μεταφορά ουσιαστικά των κερδών και μειωμένη φορολόγηση τους εκτός Ελλάδας) είχε σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της φορολογικής βάσης – γεγονός που οδήγησε την Ελλάδα στη συνεχή αύξηση των φορολογικών συντελεστών, καθώς επίσης σε διαρκώς νέους φόρους (με οδυνηρές συνέπειες για τις εγχώριες επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά).

Δυστυχώς οι Ελληνικές εταιρείες δεν μπόρεσαν να επεκταθούν ανάλογα στην Ευρώπη, έτσι ώστε να εξισορροπηθούν οι συνθήκες – με αποτέλεσμα αφενός μεν να μειώνονται τα δημόσια έσοδα, αφετέρου να κλείνουν η μία μετά την άλλη. Ταυτόχρονα, η βασισμένη στην κατανάλωση ανάπτυξη, ο εύκολος δανεισμός, τα υπερτιμημένα έργα υποδομής (από τα οποία κέρδισαν κυρίως οι ηγετικές δυνάμεις της Ευρωζώνης), οι πανάκριβοι Ολυμπιακοί αγώνες, οι τεράστιες εξοπλιστικές δαπάνες, η διαφθορά κλπ., ενέτειναν τα προβλήματα μας – για τα οποία φυσικά δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών.

Η «επιδρομή» των πολυεθνικών συνέβαλλε παράλληλα στην αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας, καθώς επίσης στο συνεχώς αυξανόμενο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της – αφού οι εμπορικές αυτές εταιρείες (Lidl, Carrefour, Makro, Media Markt κλπ.), εισάγουν κυρίως τα προϊόντα τους είτε από τις «μητρικές» τους χώρες, είτε από άλλες, φθηνού εργατικού δυναμικού (Κίνα κλπ.). Επομένως, οι εισαγωγές αυξάνονταν, οι Ελληνικές βιομηχανίες αδυνατούσαν να ανταγωνιστούν τις τιμές, οι εξαγωγές μειώνονταν κλπ. – οπότε ο παραγωγικός ιστός της χώρας οδηγήθηκε σταδιακά στην απόλυτη καταστροφή.

Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ

Τελικά η Ελλάδα οδηγήθηκε σε μία ύφεση, σε έναν στασιμοπληθωρισμό καλύτερα άνευ προηγουμένου – με αποτέλεσμα, εάν δεν καταπολεμηθεί, να καταλήξει, λεηλατημένη και εξαθλιωμένη, στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Εάν δε συγκρίνουμε τα οικονομικά μεγέθη της Ελλάδας σήμερα, με τα αντίστοιχα της Αργεντινής όταν χρεοκόπησε (αφού προηγουμένως λεηλατήθηκε από το ΔΝΤ, με τη συμβολή της ενδοτικής της ηγεσίας), θα ανακαλύψουμε έντρομοι πως σύντομα θα τα ξεπεράσουμε (Πίνακας Ι).

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Οικονομικά μεγέθη της Ελλάδας το 2012 και της Αργεντινής το 2001

Μεγέθη	Ελλάδα	Αργεντινή
Κρατικές δαπάνες	-34%	-7%
ΑΕΠ	-19%	-20%
Ανεργία	21%	24%
Εισόδημα	-23%	-24%
Ιδιωτική κατανάλωση	-15%	-24%

Πηγή: EP (μεγέθη κατά προσέγγιση)

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Κατά την άποψη μας, εάν και όταν τα ξεπεράσουμε (υπολογίζεται να συμβεί στα τέλη του 2012 ή στις αρχές του 2013), τότε δεν θα είναι πλέον απίθανο να «επιτραπεί» η χρεοκοπία της Ελλάδας – ειδικά επειδή ο νέος μηχανισμός στήριξης της Ευρωζώνης (ESM) θα είναι σύντομα έτοιμος, οπότε θα μπορεί πλέον να προστατεύσει τις υπόλοιπες χώρες από τη «μετάσταση» της κρίσης.

Φυσικά σε μία τέτοια περίπτωση, θα ακολουθούσαν αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις – παράλληλα με μία έκρηξη εγκληματικότητας αφού, όσο αυξάνονται οι άνθρωποι που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, τόσο πιο επικίνδυνα ανεξέλεγκτες γίνονται οι συμπεριφορές τους.

Ειδικά όσον αφορά την ύφεση, η οποία εκτόξευσε το δημόσιο χρέος μας από το 115% του ΑΕΠ στο 170% μέσα σε τρία μόλις χρόνια, ο Πίνακας ΙΙ που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εξέλιξη του ΑΕΠ της Ελλάδας, σε σχέση με το εκάστοτε προηγούμενο έτος

Έτος	Ανάπτυξη / ‘Ύφεση (+-)
2007	+4,3%
2008	+1,0%
2009	-2,3%
2010	-4,4%
2011	-6,9%
2012	-5,5%

Πηγή: FTD – Bereberg Bank (εκτιμήσεις)

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σύμφωνα τώρα με το γερμανικό ινστιτούτο ifo, η Ελληνική οικονομία καταρρέει – αφού, το 2012, χώρες όπως το Περού και το Βιετνάμ θα ξεπεράσουν το ΑΕΠ της Ελλάδας. Εάν δε η ύφεση υπερβεί το -8% το 2012, κάτι που δεν μπορεί να αποκλεισθεί εάν τυχόν στην Ευρωζώνη ξεπεράσει το -2%, τότε θα μπορούσε τόσο η Χιλή, όσο και το Μπαγκλαντές, να βρεθούν σε καλύτερη θέση. «Πρόκειται για την πλέον δραματική ύφεση της μεταπολεμικής ιστορίας σε μία δυτική χώρα», όπως είπε χαρακτηριστικά στους FTD ο ιστορικός της οικονομίας κ. B.Eichengreen.

ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Με κριτήριο τα παραπάνω, η λύση του προβλήματος της χώρας μας απαιτεί πολύ περισσότερα, από την εξασφάλιση της αποπληρωμής (βιωσιμότητα) του δημοσίου χρέους – εάν επιθυμεί πράγματι να επιστρέψει στις αγορές, να πάψει να ευρίσκεται «στον ορό» της Τρόικας, καθώς επίσης να μην μετατραπεί σε γερμανική αποικία. Όπως έχουμε αναφέρει λοιπόν, απαιτούνται τα εξής:

(1) Παραγωγικές (όχι εμπορικές) επενδύσεις, στη βιομηχανία και στις υπηρεσίες, από χώρες της Ευρωζώνης (σχέδιο Μάρσαλ) - οπότε θα αυξηθούν οι εξαγωγές μας, παράλληλα με τη μείωση των εισαγωγών, λόγω μεγαλύτερης παραγωγής. Εάν, αντί της διαγραφής μέρους του χρέους (PSI), είχε επιλεγεί η χρηματοδότηση ενός προγράμματος ανάπτυξης, μέσω μίας ειδικού σκοπού επενδυτικής τράπεζας (όπως η γερμανική Kfw), τα αποτελέσματα για την Ελλάδα θα ήταν ασύγκριτα καλύτερα.

(2) Ανταγωνιστικό φορολογικό περιβάλλον, με κριτήριο τις γείτονες χώρες. Δεν είναι δυνατόν να απαιτείται φόρος εισοδήματος στην Ελλάδα της τάξης του 45%, όταν στα γειτονικά κράτη είναι 10-20%. Εάν δεν αλλάξει αμέσως η τακτική που μας έχει επιβληθεί, όχι μόνο δεν θα προσελκύσουμε επενδύσεις αλλά, αντίθετα, θα εγκαταλείψουν τη χώρα μας όλες οι εναπομείναντες παραγωγικές επιχειρήσεις.

(3) Συμμετοχή της ΕΕ στα εξοπλιστικά προγράμματα μας, καθώς επίσης σε αυτά της προστασίας των συνόρων μας από τη λαθρομετανάστευση - με την παράλληλη συμβολή της Ευρωζώνης στη διαχείριση του προβλήματος των λαθρομεταναστών που ευρίσκονται ήδη στην Ελλάδα.

(4) Αξιοποίηση του εξαιρετικά εκπαιδευμένου εργατικού δυναμικού της χώρας μας σε νέες επενδύσεις. Οι πλεονασματικές χώρες της ΕΕ πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι, οφείλουν να επενδύουν στο ζωτικό χώρο τους - στην Ευρώπη δηλαδή και όχι στην Κίνα, στις Η.Π.Α., στη Βραζιλία ή αλλού.

(5) Ισοσκελισμένος προϋπολογισμός – δηλαδή, τα έξοδα μας να μην υπερβαίνουν τα έσοδα. Μείωση λοιπόν των περιττών δαπανών του δημοσίου, ει δυνατόν χωρίς απολύσεις και με επιλεκτικές μειώσεις μισθών, παράλληλα με την αύξηση της παραγωγικότητας των ΔΥ, μέχρι να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Διατήρηση τόσο των στρατηγικών, όσο και των κοινωφελών δημοσίων επιχειρήσεων, με την παράλληλη αναδιοργάνωση τους.

(6) Αναμόρφωση της δημόσιας διοίκησης, με στόχο την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας (διευκόλυνση στο άνοιγμα και κλείσιμο των επιχειρήσεων, σταθερό φορολογικό περιβάλλον, σταθερό οικονομικό πλαίσιο κλπ.), καθώς επίσης τον εξορθολογισμό του φορολογικού μηχανισμού.

(7) Καθοδήγηση και κίνητρα ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, για να αυξηθεί το ΑΕΠ και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας (γεωργία, τουρισμός, ναυτιλία, διαδίκτυο, λοιπές υπηρεσίες).

(8) Περιορισμός των ελλειμμάτων στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών. Ειδικά το εμπορικό μας ισοζύγιο, αν και βελτιώθηκε το 2010, παρέμεινε αρνητικό – στο -8,6% σε σχέση με το 2009, χωρίς τα πετρελαιοειδή. Αν και δεν είναι θετικό, ο ισχυρισμός πολλών σε σχέση με το ότι η χώρα μας δεν παράγει τίποτα, είναι εντελώς εσφαλμένος – αφού οι εισαγωγές μας, ύψους 33.786,4 εκ. € το 2010, ήταν της τάξης του 15,5% του ΑΕΠ μας.

Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της κατανάλωσης καλύπτεται από προϊόντα που παράγονται εντός Ελλάδας - πόσο μάλλον εάν προσθέσουμε τις εξαγωγές, ύψους 14.529 εκ. € (έλλειμμα 2010 19.257,50 εκ. €). Δυστυχώς οι εισαγωγές καυσίμων και λοιπών πετρελαιοειδών επιδεινώνει τα μεγέθη μας – κάτι που ίσως μελλοντικά αντιμετωπισθεί, με τη βοήθεια της εκμετάλλευσης του υπογείου πλούτου της χώρας μας.

(9) Καταπολέμηση της φοροαποφυγής των πολυεθνικών (με ειδικό φόρο επί του τζίρου) - παράλληλα με την εγκατάσταση ενός λειτουργικού Κράτους Δικαίου, καθώς επίσης με τη διεκδίκηση των αποζημιώσεων από τη Γερμανία (περί τα 90 δις € συν τους τόκους – ενδεχομένως έως και 560 δις €).

Ολοκληρώνοντας, θεωρούμε πως το μεγαλύτερο πρόβλημα μίας χώρας είναι η ανεργία η οποία, εκτός του ότι κοστίζει στο κράτος περί τα 400 εκ. ανά 1%, εξαθλιώνει ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων. Έχουμε την άποψη λοιπόν ότι, δεν είναι εύλογη η ανακοίνωση συνεχώς νέων μέτρων από μία κυβέρνηση, τα οποία «εξακοντίζουν» την ανεργία σε ποσοστά άνω του 21% - πόσο μάλλον αφού ο προϋπολογισμός επιβαρύνεται με τα ποσά που αναφέραμε (συνολικά πάνω από 4 δις €).

Σε κάθε περίπτωση, δεν θα ήταν σκόπιμο να συνεχίσει να επικρατεί στην Ελλάδα η νεοφιλελεύθερη αντιμετώπιση, με βάση την οποία (άρθρο μας) “οι νέοι καπετάνιοι του υπερωκεανίου ρίχνουν έναν μεγάλο αριθμό ταξιδιωτών στη θάλασσα, για να μπορέσει το καράβι να συνεχίσει το δρόμο του με τους υπόλοιπους”.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση