Κοινοί απατεώνες που το παίζουν μάγκες
Μόλις 510 ευρώ ο μισθός. Και 22 ευρώ τα μεροκάματο. Αυτές είναι οι αμοιβές για όσους είναι κάτω από 25 ετών και καταφέρουν να βρουν δουλειά. Αυτά και τίποτε άλλο. Γιατί σε αυτή την ηλικία δεν υπάρχουν ούτε τα ψεύτο-επιδόματα, ούτε οτιδήποτε θα μπορούσε να προσθέσει κάτι περισσότερο στις αμοιβές. Όχι πως οι άνω των 25 ετών έχουν καλύτερη τύχη. Αλλά ας μείνουμε στους νέους. Σε αυτούς που λαχταρούν να ανοίξουν τα φτερά τους στη ζωή.
Η ελεεινή απάντηση των μνημονιακών επιχειρημάτων είναι γνωστή: αυτά είναι δυσάρεστα, αλλά αναγκαία για να μη χρεοκοπήσει η χώρα. Αν μιλάμε για τα νέα παιδιά που τώρα βγαίνουν στη δουλειά πρόκειται για την επιτομή της υποκρισίας και της απάτης. Γιατί αυτοί που έφεραν το Μνημόνιο, όταν το έφεραν, έστησαν μια πρωτοφανή επικοινωνιακή κομπίνα για να το επιβάλουν: έκρυβαν ότι θα επεκτεινόταν και στον ιδιωτικό τομέα.
Έλεγαν -για να διχάσουν τον κόσμο- ότι αφορά μόνο το δημόσιο και τους «χρυσοπληρωμένους» δημοσίους υπάλληλους. Ότι αφορά τα δημοσιονομικά της χώρας και δεν θα θίξει τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, ιδίως τους νέους. Έκρυβαν ότι είχαν προσυμφωνήσει την επέκταση και στον ιδιωτικό τομέα. Και μηχανεύτηκαν επικοινωνιακές -και πολιτικές- κατασκευές για να επιβληθούν αυτές οι ρυθμίσεις και να φτάνει ένας νέος άνθρωπος να αμείβεται με ψίχουλα και αν τα βρει και αυτά.
Όλοι αυτοί τι μπορούν να πουν σε αυτά τα παιδιά που πρέπει να ζήσουν με 18 ευρώ την ημέρα - γιατί πρέπει να ζήσουν και τις ημέρες που δεν είναι εργάσιμες και δεν αμείβονται με το 22αρι - και να είναι και τυχεροί που τα βρίσκουν; Όσοι ξημεροβραδιάζονται σε μοδάτα εστιατόρια και πληρώνουν 60 και 80 ευρώ κατ' άτομο για κάθε δείπνο ή γεύμα τους, πόση αναισθησία πρέπει να έχουν για να υιοθετούν τις γνωστές δικαιολογίες απέναντι στους νέους της ισόβιας ανέχειας; Οι καλοντυμένοι κύριοι και κυρίες, με τα ταξιδάκια τους, με την καλή ζωή τους, με τα παιδάκια τους ήδη εξασφαλισμένα, πόσο μακριά είναι από την πραγματικότητα και την κοινωνία για να νομίζουν ότι θα εξιλεωθούν ποτέ απέναντι στις γενιές που βλέπουν να τελειώνει η ζωή τους πριν αρχίσει με τη θεωρία της «σωτηρίας»;
Πολλοί θα πουν: αυτά είναι λαϊκισμός. Τον κακό τους τον καιρό. Λαϊκισμό τα θεωρούν γιατί αφορούν τους άλλους και όχι τους ιδίους. Οι ίδιοι δεν θα χρειαστεί να επιδιορθώσουν ρούχα και παπούτσια, γιατί δεν μπορούν να τα ανανεώσουν. Δεν είναι αναγκασμένοι να μετρούν και το τελευταίο ευρώ. Δεν νιώθουν την απόγνωση του νέου που -έχει δεν έχει δουλειά- πληρώνει, άμεσους και έμμεσους, φόρους για να εξασφαλίζουν συνοδείες, «αποζημιώσεις» και άλλες εξυπηρετήσεις, σε όσους έβαζαν για δεκαετίες την υπογραφή τους στις αποφάσεις της καταστροφής -όχι πάντα με το αζημίωτο.
Υπάρχει όμως ένας πραγματικά σοβαρός αντίλογος στη διαμαρτυρία για όσα υφίστανται σήμερα οι νέοι, χωρίς να έχουν ευθύνη για όσα προηγήθηκαν. Ό,τι έγινε, έγινε. Τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αν δεν εφαρμόσουμε ό,τι ζητούν όσοι μας δανείζουν θα μας πάρει το ποτάμι. Και οι νέοι εργαζόμενοι δεν θα έχουν ούτε καν τα 22 ευρώ την ημέρα.
Πράγματι έτσι είναι. Δεν έχουμε άλλη επιλογή -αν και πολλοί δεν θα συμφωνούσαν. Αλλά ας το δεχτούμε. Οπότε και τα μεροκάματα θα συρρικνωθούν και το επίπεδο της ζωής, θα υποβαθμιστεί και η ανεργία θα μεγαλώσει και σε ποικίλες στερήσεις θα υποβληθούν οι οικογένειες και περισσότερο από ποτέ θα δοκιμαστούν οι νέοι.
Αλλά διάβολε: όχι και να παραμένουν διαχειριστές της πείνας όσοι έφεραν την πείνα. Γιατί τότε είναι σαν να παίρνουν συγχωροχάρτι και η χώρα δεν θα ξεφύγει ποτέ από αυτή την κατάσταση.
Να πληρώσει η κοινωνία για όσα έγιναν και δεν έγιναν τις προηγούμενες δεκαετίες. Στο κάτω-κάτω δημοκρατικά εκλεγμένοι ήταν αυτοί που χαντάκωσαν τη χώρα. Συνεπώς αξίζει σε όσους τους εξέλεγαν να μπουν στο τούνελ της λιτότητας. Να πεινάσουν, αν χρειαστεί.
Αλλά βρε αδελφέ όχι για να βγουν και πάλι μάγκες όσοι έφεραν τα πράγματα ως εδώ. Όχι να επικυρωθούν ως σωτήρες όσοι έκαναν καριέρα με την πολιτική που οδήγησε την οικονομία στο σημείο να χρειάζεται σωτηρία.
Να στερηθεί η κοινωνία, αλλά με άλλους στη δημόσια σκηνή. Είναι ενοχλητικό, ή ακόμη και αντιαισθητικό, να μοστράρουν σαν «αποφασισμένοι να βγάλουν τη χώρα από την κρίση» όσοι έφεραν την κρίση. Για τους υπόλοιπους εννοείται -οι ίδιοι μια χαρά τα βολεύουν, εδώ που τα λέμε. Τους περισσότερους η κρίση δεν τους επηρέασε, απλώς προσέχουν.
Η κοινωνία θα έχει σύντομα την ευκαιρία να αναθέσει την -πραγματική- σωτήρια σε άλλους. Σε άλλα φυσικά πρόσωπα, όχι απαραίτητα σε άλλα κόμματα. Σε νέους πολιτικούς -πολιτικούς όχι τυχοδιώκτες της στιγμής. Σε αμέτοχους στα αμαρτήματα του παρελθόντος. Που θέλουν να ενισχύσουν την κοινοβουλευτική Δημοκρατία, όχι να την εκμεταλλευτούν, ή ακόμη χειρότερα να τη βιάσουν.
Τέτοιοι πολιτικοί υπάρχουν στο πολιτικό φάσμα και τα ονόματά τους θα υπάρχουν και στο παραβάν της κάλπης. Θα υπάρχουν και στα ψηφοδέλτια των μεγάλων κομμάτων. Γιατί το σημερινό πολιτικό σύστημα και με όλα τα στραβά του, μπορεί να ξαναγίνει αντιπροσωπευτικό και αξιόπιστο, αν απαλλαγεί από όσους το εξέθεσαν -είτε κόμματα είναι είτε πρόσωπα. Αρκεί να μην παραμυθιαστεί κανείς με τις μετανοούσες Μαγδαληνές αυτών των εκλογών. Και σε όσους λένε στους 25ρηδες των 500 ευρώ πως «ό,τι κάνουν σήμερα το κάνουν γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουν», η απάντηση είναι απλή. Υπάρχει: να κόψετε το σβέρκο σας!
Η ελεεινή απάντηση των μνημονιακών επιχειρημάτων είναι γνωστή: αυτά είναι δυσάρεστα, αλλά αναγκαία για να μη χρεοκοπήσει η χώρα. Αν μιλάμε για τα νέα παιδιά που τώρα βγαίνουν στη δουλειά πρόκειται για την επιτομή της υποκρισίας και της απάτης. Γιατί αυτοί που έφεραν το Μνημόνιο, όταν το έφεραν, έστησαν μια πρωτοφανή επικοινωνιακή κομπίνα για να το επιβάλουν: έκρυβαν ότι θα επεκτεινόταν και στον ιδιωτικό τομέα.
Έλεγαν -για να διχάσουν τον κόσμο- ότι αφορά μόνο το δημόσιο και τους «χρυσοπληρωμένους» δημοσίους υπάλληλους. Ότι αφορά τα δημοσιονομικά της χώρας και δεν θα θίξει τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, ιδίως τους νέους. Έκρυβαν ότι είχαν προσυμφωνήσει την επέκταση και στον ιδιωτικό τομέα. Και μηχανεύτηκαν επικοινωνιακές -και πολιτικές- κατασκευές για να επιβληθούν αυτές οι ρυθμίσεις και να φτάνει ένας νέος άνθρωπος να αμείβεται με ψίχουλα και αν τα βρει και αυτά.
Όλοι αυτοί τι μπορούν να πουν σε αυτά τα παιδιά που πρέπει να ζήσουν με 18 ευρώ την ημέρα - γιατί πρέπει να ζήσουν και τις ημέρες που δεν είναι εργάσιμες και δεν αμείβονται με το 22αρι - και να είναι και τυχεροί που τα βρίσκουν; Όσοι ξημεροβραδιάζονται σε μοδάτα εστιατόρια και πληρώνουν 60 και 80 ευρώ κατ' άτομο για κάθε δείπνο ή γεύμα τους, πόση αναισθησία πρέπει να έχουν για να υιοθετούν τις γνωστές δικαιολογίες απέναντι στους νέους της ισόβιας ανέχειας; Οι καλοντυμένοι κύριοι και κυρίες, με τα ταξιδάκια τους, με την καλή ζωή τους, με τα παιδάκια τους ήδη εξασφαλισμένα, πόσο μακριά είναι από την πραγματικότητα και την κοινωνία για να νομίζουν ότι θα εξιλεωθούν ποτέ απέναντι στις γενιές που βλέπουν να τελειώνει η ζωή τους πριν αρχίσει με τη θεωρία της «σωτηρίας»;
Πολλοί θα πουν: αυτά είναι λαϊκισμός. Τον κακό τους τον καιρό. Λαϊκισμό τα θεωρούν γιατί αφορούν τους άλλους και όχι τους ιδίους. Οι ίδιοι δεν θα χρειαστεί να επιδιορθώσουν ρούχα και παπούτσια, γιατί δεν μπορούν να τα ανανεώσουν. Δεν είναι αναγκασμένοι να μετρούν και το τελευταίο ευρώ. Δεν νιώθουν την απόγνωση του νέου που -έχει δεν έχει δουλειά- πληρώνει, άμεσους και έμμεσους, φόρους για να εξασφαλίζουν συνοδείες, «αποζημιώσεις» και άλλες εξυπηρετήσεις, σε όσους έβαζαν για δεκαετίες την υπογραφή τους στις αποφάσεις της καταστροφής -όχι πάντα με το αζημίωτο.
Υπάρχει όμως ένας πραγματικά σοβαρός αντίλογος στη διαμαρτυρία για όσα υφίστανται σήμερα οι νέοι, χωρίς να έχουν ευθύνη για όσα προηγήθηκαν. Ό,τι έγινε, έγινε. Τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αν δεν εφαρμόσουμε ό,τι ζητούν όσοι μας δανείζουν θα μας πάρει το ποτάμι. Και οι νέοι εργαζόμενοι δεν θα έχουν ούτε καν τα 22 ευρώ την ημέρα.
Πράγματι έτσι είναι. Δεν έχουμε άλλη επιλογή -αν και πολλοί δεν θα συμφωνούσαν. Αλλά ας το δεχτούμε. Οπότε και τα μεροκάματα θα συρρικνωθούν και το επίπεδο της ζωής, θα υποβαθμιστεί και η ανεργία θα μεγαλώσει και σε ποικίλες στερήσεις θα υποβληθούν οι οικογένειες και περισσότερο από ποτέ θα δοκιμαστούν οι νέοι.
Αλλά διάβολε: όχι και να παραμένουν διαχειριστές της πείνας όσοι έφεραν την πείνα. Γιατί τότε είναι σαν να παίρνουν συγχωροχάρτι και η χώρα δεν θα ξεφύγει ποτέ από αυτή την κατάσταση.
Να πληρώσει η κοινωνία για όσα έγιναν και δεν έγιναν τις προηγούμενες δεκαετίες. Στο κάτω-κάτω δημοκρατικά εκλεγμένοι ήταν αυτοί που χαντάκωσαν τη χώρα. Συνεπώς αξίζει σε όσους τους εξέλεγαν να μπουν στο τούνελ της λιτότητας. Να πεινάσουν, αν χρειαστεί.
Αλλά βρε αδελφέ όχι για να βγουν και πάλι μάγκες όσοι έφεραν τα πράγματα ως εδώ. Όχι να επικυρωθούν ως σωτήρες όσοι έκαναν καριέρα με την πολιτική που οδήγησε την οικονομία στο σημείο να χρειάζεται σωτηρία.
Να στερηθεί η κοινωνία, αλλά με άλλους στη δημόσια σκηνή. Είναι ενοχλητικό, ή ακόμη και αντιαισθητικό, να μοστράρουν σαν «αποφασισμένοι να βγάλουν τη χώρα από την κρίση» όσοι έφεραν την κρίση. Για τους υπόλοιπους εννοείται -οι ίδιοι μια χαρά τα βολεύουν, εδώ που τα λέμε. Τους περισσότερους η κρίση δεν τους επηρέασε, απλώς προσέχουν.
Η κοινωνία θα έχει σύντομα την ευκαιρία να αναθέσει την -πραγματική- σωτήρια σε άλλους. Σε άλλα φυσικά πρόσωπα, όχι απαραίτητα σε άλλα κόμματα. Σε νέους πολιτικούς -πολιτικούς όχι τυχοδιώκτες της στιγμής. Σε αμέτοχους στα αμαρτήματα του παρελθόντος. Που θέλουν να ενισχύσουν την κοινοβουλευτική Δημοκρατία, όχι να την εκμεταλλευτούν, ή ακόμη χειρότερα να τη βιάσουν.
Τέτοιοι πολιτικοί υπάρχουν στο πολιτικό φάσμα και τα ονόματά τους θα υπάρχουν και στο παραβάν της κάλπης. Θα υπάρχουν και στα ψηφοδέλτια των μεγάλων κομμάτων. Γιατί το σημερινό πολιτικό σύστημα και με όλα τα στραβά του, μπορεί να ξαναγίνει αντιπροσωπευτικό και αξιόπιστο, αν απαλλαγεί από όσους το εξέθεσαν -είτε κόμματα είναι είτε πρόσωπα. Αρκεί να μην παραμυθιαστεί κανείς με τις μετανοούσες Μαγδαληνές αυτών των εκλογών. Και σε όσους λένε στους 25ρηδες των 500 ευρώ πως «ό,τι κάνουν σήμερα το κάνουν γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουν», η απάντηση είναι απλή. Υπάρχει: να κόψετε το σβέρκο σας!
Αναρτήσεις
Aυτοί ας μοστράρουν ό,τι θέλουν. Μετά από τέτοια σωρεία εγκληματικών πράξεων, δεν περιμένεις κάτι άλλο από αυτούς. Εμείς να σταματήσουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε με το να τους αφήνουμε να μας ξεγελούν μπορούμε; Αυτό είναι η ουσία.
ΑπάντησηΔιαγραφή