Μνημονιακοί - Αντιμνημονιακοί

Σε κρίσιμες εποχές πάντα χωρίζονταν οι Έλληνες στα δύο-όπως και όλοι οι άλλοι λαοί.

Στα μηδικά, φερ’ειπείν, οι μισοί Έλληνες πήγαν με τους Πέρσες, οι Μηδίσαντες, ενώ αργότερα οι μισοί ήταν Μακεδονίζοντες και, τέλος, Ρωμαϊζοντες- μάλιστα, έτσι για την Ιστορία να θυμηθούμε οτι οι τελευταίοι πολύτιμοι (και λόγω της λειψανδρίας στην πόλη τους) Σπαρτιάτες, 2.000 τον αριθμό, έπεσαν σχεδόν έως ενός μαχόμενοι υπέρ τουΟκταβιανού.
Κατόπιν τούτου και εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης η οικογένεια του Αυγούστου υιοθέτησε τη Σπάρτη και την έκανε... Ντισνέυλαντ- να πηγαίνουν εκεί για τουρισμό οι επιφανείς Ρωμαίοι.
Και να χαζευουν τους ιθαγενείς στην πόλη του Λυκούργου, τον πάτριο τρόπο της ζωής τους δηλαδή, τα τοπικά εδέσματα και τα λοιπά φολκλόρ.

Αλλά, ας επιστρέψουμε στα περί τον διχασμό.

Στα σχολεία μας μάθαιναν ότι κάτι τέτοιο είναι κακό, η πραγματικότητα μας μαθαίνει όμως ότι κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο.

Διότι ο διχασμός εδράζεται πάνω στην ταξική δομή της κοινωνίας, άρα υπάρχει πάντα υπολανθάνων και στις κρίσεις αναδύεται, αναβλύζει.

Σε ενωτικούς και ανθενωτικούς χωρίσθηκαν οι Έλληνες λίγο πριν να υποκύψουν στους 0θωμανούς, σε «στρατιωτικούς» (με τον λαό) και «πολιτικούς»( με τους κοτζαμπάσηδες) χωρίσθηκαν το 1821, σε αντισταθέντες και συνεργάτες στην Κατοχή.

Σήμερα, στη μεγαλύτερη κρίση που έχει ζήσει η χώρα μας μετά τον Εμφύλιο, πάλι οι Έλληνες έχουν κοπεί στα δύο, τους Μνημονιακούς και τους Αντιμνημονιακούς.

Επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά τον Σόλωνα που έλεγε πως «όταν η πόλη διχάζεται, οι πολίτες οφείλουν να πάρουν θέση». Μάλιστα δημοσίως με παρρησία, αλλιώς οι πονηροί, οι καιροσκόποι (ή οι αδιάφοροι), αυτοί που έκαναν την πάπια περιμένοντας προς τα που θα γείρει η πλάστιγγα, υπήρχε ο κίνδυνος να κηρυχθούν ά-τιμοι (να τους δημευθεί δηλαδή η περιουσία).

Συνήθως μας λένε ότι οι διχασμοί είναι καταστροφικοί- κάτι τέτοιο είναι η αποτύπωση στην σχολική εκπαίδευση της εξουσιαστικής ρητορικής.
Θα ενθυμήσθε όλοι το περίφημο κλισέ «όποτε οι Έλληνες επέδειξαν ομόνοια, μεγαλούργησαν. Όποτε κυριάρχησε η διχόνοια, κατεστράφησαν». Ψευδέστατο και γελοίο.

Διότι ουδέποτε μόνιασαν για οτιδήποτε, ούτε καν στα μηδικά, ούτε καν το 1821 (πριν, κατά τη διάρκεια και μετά), ούτε ποτέ άλλοτε- θα ήταν άλλωστε αφύσικο.
Μπορεί το έθνος να ‘ναι ένα, άλλα οι τάξεις που χωρίζουν τον λαό, πολλές.
Κι όχι μόνον αυτό, αλλά συχνά ο διχασμός έσωσε το Γένος, το οδήγησε στην αναγέννηση του.
Πάντα βεβαίως με κόστος.
Μόνον που δεν γεννούσε ο διχασμός το κόστος, αλλά το κόστος τον διχασμό.

Όμως η εξουσία δεν θέλει (ούτε καν να ακούει) τέτοια.
Θέλει να ομιλεί (ει δυνατόν μόνον) η ίδια και να λέει περί ομόνοιας, να την εξωραΐζει (αν και πολύ θα ήθελε να την υπαγορεύει, να την επιβάλλει).
Ως μονόδρομο (αν αυτό σας θυμίζει κάτι).
Και θέλει αυτήν την ομόνοια η εξουσία, εν προκειμένω η αστική, διότι κάτω απ’ αυτήν απλώνει το σύστημα της ταξικής ιεραρχίας με συναίνεση( αν πάλι κι αυτό κάτι σας θυμίζει).

Ας πούμε υπέρ αυτής της συναίνεσης, εν προκειμένω της Μνημονιακής, κόπτονται αυτή τη στιγμή Ψυχάρης, Μπόμπολας, Αλαφούζος κι όσοι άλλοι θέλουν αυτοί να κυβερνούν τη χώρα (πάντα για το καλό της) μέσω ενός πολιτικού προσωπικού που ομονοεί για το καλό μας (Σαμαράς, Βενιζέλος, Ντορίτα, ολίγον από Κουβέλη, Καρατζαφέρης και λοιπόν συναφές συνάφι) υπό την εποπτείαν των ξένων Επικυρίαρχων, οι οποίοι επίσης μας θέλουν ομονοούντες, τακτικούς, επιμελείς, σκλάβους, είλωτες, γραικύλους, ραγιάδες, κολλίγους, ευέλικτους, ωρομίσθουλες, άνεργους, διαθέσιμους.

Καλώς λοιπόν έχουμε χωρισθεί σε Μνημονιακούς και Αντιμνημονιακούς.
Και μόνον παίρνοντας οι πολίτες με την ψήφο τους θέση υπέρ της μιας ή της άλλης παράταξης, θα καθορίσουν στις επόμενες κρίσιμες εκλογές (της κρίσης) τον δρόμο που θα πάρει η χώρα.
Ή για να βγει απ΄ την κρίση στο εγγύς μέλλον και να γίνει πιο δυνατή χάριν του λαού της ή για να βυθισθεί σ’ αυτήν την κρίση ακόμα περισσότερο και να λεηλατηθεί υπέρ των τοκογλύφων.
Ακόμα και να διαμελισθεί. Ακόμα και να διαλυθεί.

Μας είπαν ψέματα πολλά επί πολύ και για πολλά. Ας τους πούμε και εμείς μιαν αλήθεια με την ψήφο μας. Και με τους αγώνες μας. Πέπρωται να ζήσει η Ελλαδίτσα μας, είναι έρωτας, δεν πεθαίνει.

Έχει αγίους, ήρωες, αντάρτες, ποιήτες και καλούς ανθρώπους φυλακτό η Ελλάδα, είναι αρχόντισσα, δεν είναι καμιά χθεσινή...

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση