Ο κοινός άξονας της (Ευρωπαϊκής) υποκρισίας

Πραγματικά δεν τους καταλαβαίνω τους Ευρωπαίους ηγέτες. Μιλούν λες και τους ακούνε ανεγκέφαλοι. Το τελευταίο φασούλι που έβγαλαν πριν λίγο καιρό ως προϋπόθεση για να μας δώσουν την δόση μας, το νέο δάνειο, ήθελε τους πολιτικούς αρχηγούς να τα βρίσκουν σε όλα μεταξύ τους. Και όταν αυτό το σχέδιο δεν ευοδόθηκε επακριβώς, τότε άρχισε η γκρίνια, ή μάλλον ο εξευτελισμός και οι αιτιάσεις.

Οι Μερκοζί μίλησαν για Έλληνες πολιτικούς που κοιτούν μόνο το μικροκομμματικό τους συμφέρον. Και για ένα χρεοκοπημένο, απαξιωμένο πολιτικό σύστημα που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών (και των «αφεντικών» τους). Και ρωτώ, ακόμα κι αν είναι αλήθεια αυτό, το ίδιο δεν κάνουν και οι Μερκοζί, αλλά και άλλοι μικρόπνοοι πολιτικοί ηγέτες ανά την Ευρώπη.

Δηλαδή μικροκομματικά παιχνίδια δικαιούσαι να παίζεις μόνο όταν η οικονομία σου είναι ισχυρή; Και ποια οικονομία είναι πραγματικά ισχυρή όταν η διπλανή της σημειώνει ανεργία 40%; Για να μείνει όρθια και η οικονομία της Γερμανίας και της Ολλανδίας θα πρέπει να γονατίσουν όλες οι υπόλοιπες; Το δίκαιο του ισχυρού, κι ας πάν να λένε οι συνθήκες για ισοτιμία και αλληλεγγύη. Στα παλιά τους τα παπούτσια και οι αρχές και οι ιδέες όταν «απειλείται η ευρωζώνη».

Η Μέρκελ κάθε 2-3 μήνες έχει τοπικές εκλογές και γενικές εκλογές μέσα στο 2013. Όσες αποφάσεις παίρνει τις ζυγίζει με το ζύγι, προσμετρώντας τον αντίκτυπο που θα έχουν σε ένα ακραία συντηρητικό «εθνοκεντρικό» κοινό. Και πρόκειται για ένα άθλιο σπιράλ.

Από τη μία οι πολιτικοί και τα λαϊκίστικα μέσα ενημέρωσης τροφοδοτούν με αρνητικά στερεότυπα τους πολίτες τους («οι Έλληνες είναι άχρηστοι και τεμπέληδες», «δεν θα πάρουμε ποτέ τα λεφτά μας πίσω»), κι από την άλλη οι ίδιοι πολιτικοί λένε «μα πρέπει να ικανοποιήσουμε και το αίσθημα της κοινής γνώμης», «να την κατευνάσουμε». Πως κατευνάζεις μια κοινή γνώμη την οποία έχεις φλομώσει στο ψέμα και φουντώσει ώστε να πιστεύει σε ακραίες ιδέες και προκαταλήψεις;

Ένα διπλό παιχνίδι κατά το οποίο από τη μία σε εξοργίζουν με απαράδεκτες δηλώσεις και απαιτήσεις, σου πατάνε τον κάλλο, και όταν αντιδράσεις, φωνάξεις «Εε με πατάς», είναι εκεί για να σου πούνε «Είσαι οξύθυμος και δεν θα συζητήσω άλλο μαζί σου».

Ο Σαρκοζί δεν είναι αυτός που σε λιγότερο από δυο μήνες θα έχει εκλογές και θα πρέπει να αντιμετωπίσει ένα δύσπιστο κοινό; Δεν έρχεται δεύτερος μετά τον Σοσιαλιστή στα γκάλοπ; Δεν θα έκανε το οτιδήποτε για να ξανακερδίσει τους δεξιούς και λοιπούς ψηφοφόρους τους; Δεν θυσιάζει την Ελλάδα στο βωμό της επανεκλογής του από ένα φοβικό, συντηρητικό κοινό;

Οι Ολλανδοί κινδυνεύουν επίσης να πέσει η κυβέρνηση τους, καθώς αυτή στηρίζεται σε δεκανίκια τύπου Βίλντερς και καθημερινά, με την παραμικρή παραφωνία, τρίζουν τα θεμέλια της. Και του Ολλανδού υπουργού οικονομικών το κόμμα, το CDA, είναι πεσμένο στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, στις οποίες μάλιστα οι Ολλανδοί δείχνουν να απορρίπτουν όσους κράτησαν ακραία στάση εναντίον της Ελλάδας (Wilders, PVV) καi να στρέφονται τώρα προς αριστερά κόμματα (Σοσιαλιστές SP). Γιατί ο υπουργός μιας κυβέρνησης μειοψηφίας, που ανήκει σε ένα κόμμα με επίσης φθίνουσα δημοσκοπική πορεία, όπως ο Jan Kees de Jager και το CDA, να έχει κυρίαρχο λόγο και να κουνάει το δάχτυλο στον Βενιζέλο;

Το CDA του Jan Kees de Jager, οι Χριστιανοδημοκράτες δηλαδή, έχασαν τις εκλογές με τεράστιες απώλειες πριν 2 χρόνια και, παρόλα αυτά μπήκαν και πάλι στην κυβέρνηση. Τώρα εμφανίζονται στις τελευταίες δημοσκοπήσεις να χάνουν και ακόμη 9 έδρες από τις λίγες που τους είχαν απομείνει. Το κόμμα του Βίλντερς έχει διπλάσιες έδρες από τους Χριστιανοδημοκράτες, και γι΄αυτό παρόλο που δεν είναι κανονικά και ισότιμα στην κυβέρνηση, έχει ρεύμα και οι απόψεις του επηρεάζουν πολλούς. ‘Εφτασαν οι Χριστιανοδημοκράτες να χορεύουν στο ρυθμό της ακροδεξιάς.

Κι από πότε κάναμε τις δημοσκοπήσεις χάρτη για την ενωμένη Ευρώπη;

Το θέμα είναι ένα. Όσοι ηγέτες δανείζουν, έχουν δικαίωμα να παίζουν και μικροκομματικά παιχνίδια εσωτερικής κατανάλωσης. Όσοι ηγέτες δανείζονται δεν έχουν δικαίωμα να κοιτούν το κομματικό τους συμφέρον.

Προσοχή πάντως, γιατί έτσι όπως ραπίζουν καθημερινά την ελληνική πολιτική σκηνή, στο τέλος δεν θα τους μείνει κανένας να διαφεντεύουν.

Υποκρισία είναι και το ότι ξαφνικά οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανακάλυψαν ότι οι Έλληνες πολιτικοί είναι άθλιοι. Τόσα χρόνια που οι μπίζνες πήγαιναν καλά, κανείς δεν είχε πρόβλημα, μόλις σκούρυναν τα πράγματα, άρχισαν όλοι να βγάζουν την ουρά τους απέξω αφήνοντας εκτεθειμένους τους πολιτικούς που όντως τα κάνανε μαντάρα στο παρελθόν. Πάντως η διαφθορά θέλει πάντα δύο, όπως και το αργεντίνικο ταγκό.

Το πολιτικά ήθη ηταν χρηστά όταν κάνανε τις μπίζνες και τώρα είναι άθλια;

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση