BBC: Οι Έλληνες είναι πολύ φτωχοί για να φροντίσουν τα παιδιά τους

«Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει οδηγήσει ορισμένες οικογένειες σε τέτοια απόγνωση, που αναγκάζονται να αφήσουν ό,τι πολυτιμότερο έχουν, τα παιδιά τους». Με αυτή την σοκαριστική διαπίστωση ξεκινά το άρθρο που δημοσιεύει στην ιστοσελίδα του το BBC.

Το άρθρο συνεχίζει με το να παραθέτει το σημείωμα που άφησε μια Ελληνίδα μάνα σε ένα νηπιαγωγείο ένα πρωί λίγο πριν τα Χριστούγεννα:

«Σήμερα δεν θα περάσω να πάρω την Άννα, μετά το σχολείο, επειδή δεν μπορώ πια να της παρέχω όσα έχει ανάγκη. Σας παρακαλώ να την προσέχετε και να τη φροντίζετε. Λυπάμαι. Η μητέρα της».

Το BBC εστιάζει στο τεράστιο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί από την αρχή της κρίσης και μέχρι σήμερα, στην Ελλάδα, με τελικούς, τραγικούς αποδέκτες πολλά παιδιά. Αρκετοί γονείς έχουν φτάσει να δηλώνουν ανίκανοι, οικονομικά, να τα θρέψουν και με το σκεπτικό ότι, ίσως κάποιος άλλος μπορεί να τα φροντίσει καλύτερα και περισσότερο από τους ίδιους, αποφασίζουν να τα αφήσουν σε ιδρύματα ή στην εκκλησία και περιλαμβάνει δηλώσεις από τον πατέρα Αντώνιο και το παιδικό χωριό SOS.

O πατέρας Αντώνιος, δηλώνει μόνο μέσα στους τελευταίους δύο μήνες, έξω από το κέντρο νέων, το οποίο και διευθύνει, του έχουν αφήσει τέσσερα παιδιά, ένα εκ των οποίων είναι μόλις μερικών ημερών.

Ένα άλλο ίδρυμα, γράφει το δημοσίευμα, προσέγγισε ζευγάρι διδύμων, τα οποία νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο με υποσιτισμό, επειδή και η μητέρα ήταν υποσιτισμένη και δεν είχε αρκετό γάλα να τα θηλάσει, ζητώντας βοήθεια.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, οι περιπτώσεις αυτές σοκάρουν την ελληνική κοινωνία και ανοίγουν τεράστιες πληγές, μια και πρόκειται για χώρα, στην οποία οι οικογενειακοί δεσμοί είναι ισχυρότατοι... Ή, τουλάχιστον, αυτό ίσχυε... προ κρίσης.

Το συναίσθημα των Ελλήνων, όταν η κουβέντα μπαίνει σε τέτοια «μονοπάτια», είναι σαν να ακούνε ιστορίες από τον Τρίτο Κόσμο... και όχι για την Αθήνα... και λογικό. Συνάμα, δυστυχώς, είναι ανατριχιαστικά αληθινό, καθημερινό, ελληνικό και μια πραγματικότητα που θα αφήσει ανοιχτά τραύματα στη χώρα, για πολλά ακόμα χρόνια.

Μπορείτε να διαβάσετε όλο το άρθρο του BBC εδώ

Κι ενώ αυτά αναφέρονται στο άρθρο του BBC, ένα πραγματικό περιστατικό στους δρόμους της Αθήνας, έρχεται να μας υπενθυμίσει πως όλα αυτά όχι μόνο δεν είναι παραμύθια, όχι μόνο δεν αφορούν άλλους, αλλά δυστυχώς και σύμφωνα με τις πολιτικές - οικονομικές εξελίξεις των δοτών κυβερνώντων, αφορούν και κατευθύνονται προς τον καθέναν από εμάς, αφού αύριο ο οποιοσδήποτε μπορεί να μετατραπεί σε νεόπτωχο, άνεργο και εξαθλιωμένο...

Πώς έχει γίνει έτσι απάνθρωπη μέσα σε λίγα χρόνια αυτή η πόλη...
Στο δρόμο για τη δουλειά το απόγευμα, με σταματάει μια νέα κοπέλα.
Δεν φαινόταν άπορη, ούτε ναρκομανής. Ντυμένη όπως ο περισσότερος κόσμος και δεν έδειχνε να υποφέρει από ασιτία.
Μου είπε με φανερό τρακ ότι χρειάζεται χρήματα επειδή είναι άνεργη εδώ και μήνες, το ίδιο και ο άντρας της, κι έχουν ένα μωρό. "Λίγο γάλα θέλω να αγοράσω", μου είπε.

Την κοίταξα στα μάτια, και ξέρεις πώς είναι όταν καταλαβαίνεις ότι κάποιος ίσως να σου λέει την αλήθεια.
Κάτι στον τρόπο της (ίσως και η διαίσθησή μου) μου είπε ότι η κοπέλα μάλλον δεν μου έλεγε ψέματα.
Δεν είναι λίγοι αυτοί οι νέοι ζητιάνοι που τριγυρνούν εδώ.
Της έδωσα 20 ευρώ.

Βούρκωσε αμέσως, σαν να μη μπορούσε να το πιστέψει. "Είμαι εδώ από το πρωί. Κανείς δεν με βοήθησε".
Βούρκωσα κι εγώ εκείνη τη στιγμή.
Με ρώτησε πού μπορεί να με ξαναβρεί.
"Έτσι για να σου πω ευχαριστώ, να γνωρίσεις και τον άντρα μου και το μωρό".

Της είπα ότι της εύχομαι ό,τι καλύτερο και να μη χάσει τις ελπίδες της.
Μετά κοίταξα το ρολόι μου και μ' έπιασε πανικός.
"Έχω αργήσει για τη δουλειά μου" της είπα.
Με ρώτησε αν μπορώ να της πω πού δουλεύω, να με βρει εκεί κάποια άλλη στιγμή.
Της είπα...

Απόψε, καθώς έκανα να φύγω και είπα καληνύχτα στα παιδιά στο ισόγειο, με φωνάζουν από τη ρεσεψιόν: "Κάτι έχουν αφήσει εδώ για σένα".
Ήταν μια μικρή χάρτινη τσάντα με ένα μπουκάλι κρασί από την Κύπρο και μια κάρτα με ένα σημείωμα από εκείνη και τον άντρα της. Αλλά δεν υπήρχε τηλέφωνο στην κάρτα. Ένιωσα συγκίνηση και λύπη μαζί...
Συγκίνηση, γιατί στην πόλη αυτή είχαμε μάθει μόνο σε "επαγγελματίες" ζητιάνους τόσα χρόνια, μάθαμε να λέμε όλοι "όχι" χωρίς καλά καλά να τους κοιτάμε.
Λύπη, γιατί δεν της έδωσα περισσότερα χρήματα, ενώ είχα λίγα ακόμα.
Και ίσως το κρασί να τους το είχαν φέρει για δώρο και τους το στέρησα.
Και τώρα πού θα τους βρω να επανορθώσω...;

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση