Προεδρευομένη Τραπεζική Δικτατορία

• Γράφει ο Μενέλαος Γκίβαλος

Eδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες, τα οικονομικά συμφέροντα –εργολάβοι, κερδοσκόποι, μεταπράτες–, με πο λιορκητικό κριό τα ΜΜΕ, έχουν διεισδύσει σε όλους σχεδόν τους θεσμικούς πυλώνες της πολιτικής και επιβάλλουν τις βουλήσεις τους, τα στυγνά συμφέροντά τους.

Όλ’ αυτά τα χρόνια, το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα της διακυβέρνησης, δεν χειραγωγήθηκε μόνο στο πεδίο των κυβερνητικών αποφάσεων από τα συμφέροντα αυτά. Η ίδια η διαδικασία μετεξέλιξής τους, οι αρχηγοί και τα επιτελεία τους τελούσαν και τελούν «υπό την εποπτεία» ή και καθορίζονται ευθέως μέσα από επιτελικούς σχεδιασμούς που εκπονούνται σε «εξωγενή» της πολιτικής κέντρα αποφάσεων.

Το χειραγωγούμενο πολιτικό προσωπικό –που διαθέτει εκ των πραγμάτων περιορισμένα προσόντα και ικανότητες–, όμως, έγινε πια ΒΑΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ. Η πορεία και η κατάληξη του Γιώργου Παπανδρέου αποτελεί σήμερα εναργές «παράδειγμα» των διαδικασιών αυτών. Ο προηγούμενος «ιδεώδης τύπος» έκφρασης των συμφερόντων αυτών, ο Κώστας Σημίτης, καθαιρέθηκε με περισσότερο «τακτ» και παραμένει στην «κατάψυξη», αφού αποτελεί –αυτός και οι «άνθρωποί του»– μια εσχάτη εφεδρεία. Η «εμβόλιμη» κυβερνητική παρουσία του Τάσου Γιαννίτση λέει πολλά…

Τώρα, τα συστημικά – μνημονιακά συμφέροντα δεν χρειά ζονται ούτε πολιτικά προσχήματα ούτε προφάσεις ούτε δικαιολογίες. Διορίζουν απευθείας τους δικούς τους ανθρώπους και τους αναγορεύουν σε πρωθυπουργούς, αφού πρώτα τους «ψιμυθιώσουν», αφού τους διαφημίσουν και τους αναγορεύσουν σε μοναδικές εθνοσωτήριες λύσεις.

Τα όσα συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα στην Ελλάδα αλλά και στην Ιταλία είναι χαρακτηριστικά του ευτελισμού και της πλήρους απαξίωσης των δημοκρατικών θεσμών που συντελούνται στην Ελλάδα, στην κοιτίδα της Δημοκρατίας, και σε μια Ευρώπη-κληρονόμο των μεγάλων επαναστάσεων και του διαφωτιστικού προτάγματος.

Δεν χρειάζεται, προς το παρόν, να συγκροτήσουν τα κερδοσκοπικά – μνημονιακά συμφέροντα δικό τους κόμμα. Χρησιμοποιούν ως «πρώτη ύλη» τα υλικά κατεδάφισης του πολιτικού συστήματος, των κομμάτων της διακυβέρνησης. Ο επικεφαλής «αχυράνθρωπος» δεν χρειάζεται να κυβερνά –με την παραδοσιακή έννοια της πολιτικής εξουσίας–, αλλά να υπογράφει τις κατοχικές – μνημονιακές συμβάσεις και να διασφαλίζει μέσα από τον τυπικό – προσχηματικό ρόλο του πρωθυπουργού την κοινοβουλευτική τους «νομιμοποίηση». Τις βασικές αποφάσεις, άλλωστε, τις λαμβάνουν και τις εντέλλονται προς την «κυβέρνηση» τα ίδια τα συστημικά – μνημονιακά κέντρα.

Αυτό το ρόλο καλείται να διεκπεραιώσει ο κ. Παπαδήμος, γι’ αυτό και ηγείται ενός διορισμένου και ελεγχόμενου κυβερνητικού σχήματος, που μάλλον μοιάζει με θίασο θερινών επιθεωρήσεων, παρά ανταποκρίνεται στην κρισιμότητα της συγκυρίας.

Η αποτυχημένη και καταδικασμένη από το λαό κουστωδία των υπουργών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να κυβερνά σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. «Διανθίζεται» τώρα από ολιγάριθμους «επίλεκτους καταδρομείς» της Νέας Δημοκρατίας, ο αρχηγός της οποίας, όπως και η παράταξή του, θα αυτοευτελίζεται και θα αυτοακυρώνεται από δω και πέρα σε καθημερινή βάση.

Δεν έφτανε, όμως, αυτό. Για πρώτη φορά από το 1974 η Ακροδεξιά εγκαθίσταται και νομιμοποιείται στους θώκους της κυβερνητικής εξουσίας! Αυτή είναι η «νέα Μεταπολίτευση» που μας υποσχέθηκαν ο Γ. Παπανδρέου και ο «υπερβατικός» Α. Σαμαράς. Η Ακροδεξιά διαθέτει, άλλωστε, όλα τα ανάλογα… εύσημα: Ο κ. Βορίδης –πρόεδρος παλαιότερα της νεολαίας της χουντικής ΕΠΕΝ– υπήρξε επίσημος εκπρόσωπος του κόμματος του Λεπέν στην Ελλάδα μέχρι το 2005· ο δε αρχηγός του, Γ. Καρατζαφέρης, τίμησε πριν από λίγες ημέρες το «ΟΧΙ» προσκυνώντας το δικτάτορα Ι. Μεταξά, όταν ο λαός εκδήλωνε την πάνδημη αντίθεσή του στην κοινοβουλευτική δικτατορία που έχουν εγκαταστήσει τα μνημονιακά συμφέροντα… Οι χουντικές αναμνήσεις είναι ακόμα ζωντανές…

Αυτή η κυβέρνηση θα μείνει στην ιστορία διότι αποτέλεσε το πολιτικο-ιδεολογικό «πλυντήριο» της Ακροδεξιάς – των «μπουμπουκιών» και του… «μπουμπούκου» της… Άλλωστε, ο Γ. Καρατζαφέρης, λειτουργώντας ως «λαγός» του συστήματος, είχε προτείνει τον Λ. Παπαδήμο για πρωθυπουργό εδώ και τρία σχεδόν χρόνια –από τις 20/2/2009– μέσα στη Βουλή…

Ο Λ. Παπαδήμος τοποθετήθηκε στη θέση του πρωθυπουργού για να εκπληρώσει δύο ρόλους: Να ψηφίσει τα μέτρα και την ξένη εποπτεία και να μεταθέσει επ’ αόριστον τις εκλογές, έχοντας, παράλληλα, ακυρώσει στην πράξη τις όποιες δυνατότητες διαφοροποίησης της ΝΔ σε μετεκλογική φάση.

Η ιστορία, όμως, παίζει άσχημα παιχνίδια. Ίσως σ’ ένα από αυτά ο κ. Παπαδήμος να αναγκαστεί ο ίδιος να υπογράψει την επίσημη χρεοκοπία ή να οδηγήσει την Ελλάδα στη ζώνη της δεύτερης ταχύτητας του ευρώ… Κάποιοι, ως φαίνεται, έκριναν πως, σε κάθε περίπτωση, η εμπειρία του θα είναι πολύτιμη…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση