Oι μαθητές του Γκαίμπελς αναλαμβάνουν δράση στη Συρία

Ο Τούρκος πρωθυπουργός Recep Tayyip Erdoğan έκανε στροφή 180 μοιρών στην τελευταία του προεκλογική εκστρατεία. Από τότε δεσμεύτηκε για μια συμμετοχή της χώρας του στον πόλεμο της Λιβύης και τώρα οραματίζεται μια αντιπαράθεση με τη Συρία


Ο Ιταλός καθηγητής Domenico Losurdo εντοπίζει αρκετές ασυμβατότητες στην ρητορική των Δυτικών εναντίον της Συρίας, οι οποίες αποκαλύπτουν ότι, αφενός το πρόβλημα δεν έγκειται εκεί που πιστεύει ο περισσότερος κόσμος, και αφετέρου ότι η ρητορική αυτή δεν στοχεύει στην αντικειμενική πληροφόρηση, αλλά στη δημιουργία ενός σκεπτικού για να δικαιολογηθεί ο επικείμενος πόλεμος.

Του Domenico Losurdo*
για το γαλλικό ειδησεογραφικό ιστολόγιο Voltaire Network

Τι είδους σύγκρουση είναι αυτή που μαστίζει τη Συρία τους τελευταίους μήνες; Μέσα από αυτό το άρθρο, θα ήθελα να καλέσω όλους εκείνους που υποστηρίζουν την υπόθεση της ειρήνης και της δημοκρατίας στις διεθνείς σχέσεις να θέσουν στον εαυτό τους μερικά βασικά ερωτήματα, στα οποία, από την πλευρά μου, θα προσπαθήσω να απαντήσω, κάνοντας χρήση πληροφοριών από εφημερίδες και δημοσιογράφους που δεν θεωρώ ύποπτους για συνέργεια με την ηγεσία της Δαμασκού.

Κατ' αρχάς, θα ήταν σκόπιμο να εξετάσουμε ποιες ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν στη χώρα αυτή της Μέσης Ανατολής πριν από την εποχή των Assad (πατέρα και γιού), προτού, δηλαδή, το ισχύον καθεστώς ανέλθει στην εξουσία το 1970. Πριν από εκείνη την περίοδο, λοιπόν, "η Δημοκρατία της Συρίας ήταν μια αδύναμη και ασταθής χώρα, μια αρένα στην οποία διαδραματίζονταν περιφερειακές και διεθνείς συγκρούσεις". Τα δε γεγονότα των τελευταίων μηνών έχουν υποχρεώσει τη Συρία να γυρίσει πίσω στην "προ του 1970 κατάσταση". Όσα έχω παραθέσει ανάμεσα σε εισαγωγικά προέρχονται από άρθρο του Itamar Rabinovitch, πρώην πρέσβη του Ισραήλ στην Ουάσιγκτον, στην International Herald Tribune [1]. Το πρώτο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι η εξέγερση, την οποία στηρίζουν κυρίως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενδέχεται να γίνει αιτία να επιστρέψει η Συρία, παρά τη θέλησή της, σε παλιότερες, ημι-αποικιακές συνθήκες.

Δεύτερον, θα πρέπει να αναρωτηθούμε για το εξής: Οι καταδίκες και οι κυρώσεις της Δύσης, αλλά και η επιθυμία της για την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία, οφείλονται πραγματικά στην αγανάκτησή της για τη "βάναυση καταστολή" που υποτίθεται ότι ασκείται από τη συριακή κυβέρνηση κατά των ειρηνικών διαδηλώσεων; Στην πραγματικότητα, ήδη από το 2005, "ο Τζορτζ Μπους επεδίωκε να ανατρέψει τον Bashar al Assad", πάντα σύμφωνα με τον πρώην πρέσβη του Ισραήλ στην Ουάσιγκτον, ο οποίος έσπευσε να προσθέσει ότι η στρατηγική που αποσκοπεί στην αλλαγή καθεστώτος στη Συρία είναι η ίδια με εκείνη που ακολουθείται από την κυβέρνηση του Τελ Αβίβ.

Ήλθε ο καιρός, επομένως, να καθαιρεθούν οι κυβερνώντες στη Δαμασκό, οι οποίοι, κατά τον Bush, "στηρίζουν την Χεζμπολάχ στο Λίβανο και την Χαμάς στη Γάζα" και επιπλέον, διατηρούν στενούς δεσμούς με την Τεχεράνη. Πράγματι, "φανερά ανήσυχο για την ιρανική απειλή, το Ισραήλ είναι της γνώμης ότι αν αφαιρεθεί το "τούβλο" της Συρίας από το ιρανικό "τείχος", αυτό θα μπορούσε να γίνει αφορμή να εγκαινιαστεί μια νέα περίοδος στην περιφερειακή πολιτική. Είναι σαφές το γεγονός ότι τόσο η Χαμάς όσο και η Χεζμπολάχ έχουν ρίξει τους τόνους τους και πορεύονται τώρα διατηρώντας χαμηλότερο προφίλ".

Επομένως, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι στόχος της τεχνητής εξέγερσης και των σχετικών ελιγμών της δεν είναι μόνο η πτώση του καθεστώτος στη Συρία, αλλά και η ανατροπή των ηγετών της Παλαιστίνης, του Λιβάνου και του Ιράν. Στόχος είναι ένα αποφασιστικό πλήγμα στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού και η εδραίωση της νεο-αποικιακής κυριαρχίας του Ισραήλ και της Δύσης σε μια σημαντική από γεωπολιτική και γεω-οικονομική άποψη περιοχή.

Το τρίτο ζήτημα είναι πώς θα επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Στο φύλλο της 29/10/2011 της Corriere della Sera, ο Guido Olimpio γράφει τα εξής: "Στην Αντάκυα (Αντιόχεια), μια πρώην περιοχή της Συρίας πάνω στον ποταμό Ορόντη, που οι Τούρκοι προσάρτησαν με εισβολή το 1939, ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός, μια ομάδα που οργανώνει τον ένοπλο αγώνα εναντίον του καθεστώτος του Assad, έχει ήδη αναλάβει δράση, με στρατιωτική βοήθεια που της παρέχεται από την Τουρκία". Επιπλέον, τονίζει ο Olimpio σε άλλο άρθρο του στην ίδια εφημερίδα στις 13 Νοεμβρίου, "η Άγκυρα εξαπέλυσε απειλές κατά της Συρίας, μόλις πληροφορήθηκε τα σχέδια της τελευταίας για τη δημιουργία "ουδέτερης ζώνης" που θα εκτείνεται για 32 χιλιόμετρα μέσα στο συριακό έδαφος".

Επομένως, η κυβέρνηση της Δαμασκού όχι μόνο αντιμετωπίζει μια εσωτερική ένοπλη εξέγερση, αλλά και μια ένοπλη επίθεση που υποστηρίζεται από μια χώρα με ένα στρατιωτικό μηχανισμό αυξημένου μεγέθους, μια χώρα η οποία είναι μέλος του ΝΑΤΟ και απειλεί να εισβάλει στη Συρία. Όποια και αν είναι τα σφάλματα και τα παραπτώματα των ηγετών της, η σχετικά μικρή αυτή χώρα έχει γίνει αυτή τη στιγμή ο στόχος μιας συντονισμένης στρατιωτικής επίθεσης. Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία, με μια έντονα αναπτυσσόμενη οικονομία, έδειχνε τα τελευταία χρόνια ανήσυχη για την κυριαρχία του Ισραήλ και των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Ο Obama απάντησε σε αυτή την ανησυχία, ενθαρρύνοντας τους ηγέτες της Άγκυρας να καλλιεργούν βλέψεις για ένα νεο-οθωμανικό ιμπεριαλισμό, προφανώς ελεγχόμενο από την Ουάσιγκτον.

Από τις αναλύσεις και τις μαρτυρίες τις οποίες έχω αναφέρει παραπάνω, προκύπτει σαφώς ότι η Συρία βρίσκεται αντιμέτωπη με εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, και καλείται να αμυνθεί προκειμένου να διασφαλίσει την ανεξαρτησία της, απέναντι σε μια τεράστια οικονομική, πολιτική και στρατιωτική δύναμη. Επιπλέον, το ΝΑΤΟ απείλησε, άμεσα ή έμμεσα, ότι θα επιβάλει στην ηγεσία της Συρίας την τακτική του λιντσαρίσματος και της αιματηρής δολοφονίας που εφάρμοσε για να αποτελειώσει τον Gaddafi. Η φρίκη της βίας που ασκήθηκε τότε δεν πρέπει να διαφεύγει σε κανέναν. Εκτός από αυτό, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τη δύναμη των πολυμέσων και της υψηλής τεχνολογίας προπαγάνδα που διαθέτει μέσω του διαδικτύου, η Δύση παρουσιάζει τη συριακή κρίση ως μια άσκηση ωμής και αδικαιολόγητης βίας εναντίον ειρηνικών και μη βίαιων διαδηλωτών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ναζιστής Goebbels, ο φθονερός και πανούργος υπουργός του Τρίτου Ράιχ, έχει αποκτήσει θαυμαστές. Δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι οι μαθητές του στην Ουάσιγκτον και στις Βρυξέλλες έχουν ξεπεράσει ακόμη και τον διαβόητο δάσκαλό τους.


[1] Από το άρθρο με τον τίτλο "The devil we knew" του Itamar Rabinovitch, The International Herald Tribune, 19-20/11/2011.


* Ο Domenico Losurdo είναι καθηγητής ιστορίας της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Urbino της Ιταλίας. Από το 1988, είναι πρόεδρος της Internationale Gesellschaft Hegel-Marx für Dialektisches Denken και είναι ιδρυτικό μέλος της Associazione Marx XXIesimo. Τελευταία δημοσιευμένη εργασία του στα Ιταλικά είναι το "La non-violenza, Una Storia fuori dal Mito" (Laterza, 2010), που μεταφράστηκε στα Αγγλικά με τον τίτλο "Liberalism: A Counter-History" (Verso Books, 2011).


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Προ πυλών πόλεμος της Τουρκίας με την Συρία

Η Ρωσία μετέφερε S-300 στη Συρία – Ρώσοι "σύμβουλοι" στα χειριστήρια

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση