«O χειμώνας έρχεται»...

Ως φαίνεται για τον ίδιον τον Γιώργο Παπανδρέου υπήρχαν και «υπάρχουν τα λεφτά». Σύμφωνα με το θέμα που έχει αποκαλύψει η «Αυγή» -ο κ. Πουλακίδας- κι έφερε ο Σύριζα στη Βουλή (λαμβάνοντας ως απάντηση μασημένα λόγια, γαργάρες και παρασιωπήσεις), ο Παπανδρέου, όταν ήταν και Υπουργός Εξωτερικών αύξησε τα ποσά για τα μυστικά κονδύλια, μάλιστα άσκησε τέτοια πίεση, ώστε μέσα σε μία μέρα, στις 28 Ιουλίου 2010, να υπογράψει ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ. Σαχινίδης τρία έγγραφα -πράγμα άκρως ασυνήθιστο- με αλληλοδιάδοχους αριθμούς πρωτοκόλλων -αυτό ακόμα πιο ασυνήθιστο-, ώστε να φθάσουν αυθημερόν (όπως λέμε εν μιά νυκτί) στα «μαύρα ταμεία» του Υπεξ τα ποσά των 1.125.000 Ευρώ και των 1.575.000 Ευρώ και των 3.000.000 Ευρώ - σύνολον: 5.700.000 Ευρώ!

Με δύο λόγια: Απ' τον Οκτώβριο του 2009 (όταν ανέλαβε ο Παπανδρέου) αύξησε τα μυστικά κονδύλια κατά 15.000.000 Ευρώ για το 2009, χρησιμοποίησε σχεδόν 20.000.000 Ευρώ απ' τον Οκτώβρη έως τον Δεκέμβρη του 2009 (!) κι ενώ προϋπολόγισε 18.900.000 Ευρώ για το 2010, εν τέλει διέθεσε 68.000.000 Ευρώ -πάντα στα μυστικά κονδύλια. Ενα σύνολο δηλαδή 88.000.000 Ευρώ! Πού πήγαν αυτά τα λεφτά ενώ ταυτοχρόνως η χώρα εσύρετο στο ΔΝΤ και το Μνημόνιο; Διότι όντως αυτά τα «λεφτά υπήρξαν», πού «πήγαν» είναι το ερώτημα...

ΥΓ.: Το θέμα από προχθές «παίζει» στο σύνολο του Τύπου πλην του εξαρτημένου από τις κατοχικές δυνάμεις του Μνημονίου. Απάντηση απ' την κυβέρνηση; τσιμουδιά! Μούγκα! Ακρα του τάφου (που ρούφηξε τα λεφτά) σιωπή...

Οταν ήρθε ο χερ Ράιχενμπαχ στο προτεκτοράτο - μόνον το μουστακάκι τού 'λειπε εξωτερικώς, για να φαίνεται η χάρη που διαθέτει εσωτερικώς.

Εγραψαν τότε ανάλαφρα καθώς το συνηθίζουν οι ελαφρόμυαλες πέννες ότι «τι μας φταίει ο άνθρωπος» και «ένας υπάλληλος είναι κι αυτός» - ένας καλός άνθρωπος απ' την Πομερανία δηλαδή, που η τύχη το 'φερε αγγαρεία να κάνει, με μας τους τεμπελχανάδες να μπλέξει -και εμείς του την πέφτουμε κι από πάνω;!

Ομως, όπως γράφει και το χθεσινό «Ποντίκι» ο καλός αυτός άνθρωπος από τη Βάδη-Βυρτεμβέργη ήρθε κανονικός Γκαουλάιτερ στην Αθήνα, για να χαρτογραφήσει την εθνική περιουσία, να δεσμεύσει μελλοντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές (φυσικό αέριο, πετρέλαια), να μοιράσει παιχνίδι ποιος θα αρπάξει τι (είτε ξένος είτε γραικύλος), να κανονίζει τις πράξεις των Υπουργών - ένας κανονικός Υπατος Αρμοστής δηλαδή με πλήρεις υπερεξουσίες.

Κι όμως! τα φρόκαλα της μαύρης πράσινης προπαγάνδας τόσον, όσον και οι γραφίδες της ανέμελης γραφοκουταμάρας παρουσίαζαν αυτόν τον στουρμφύρερ των Βάφεν Τραπεζών, ως ένα καλό ανθρωπάκι από την Κάτω Σαξονία που 'ρθε στα μέρη μας να μας βάλει λίγη τάξη, (όχι απ' τη «νέα», απ' την άλλη.)...

Η μόνη διαφορά μεταξύ του κ. ΡΑΪΧενμπαχ (ω του ονόματος) και του Μπενύτο (αυτός έχει άλλου ονόματος την «επίσκεψιν») είναι ο αφόρητος βερμπαλισμός του Βενιζέλου.

Ο ΡΑΪΧενμπαχ δεν λέει τίποτα και τα κάνει όλα, ενώ ο Βενιζέλος μιλάει για όλα και κάνει μόνον ό,τι του λέει ο ΡΑΪΧενμπαχ...

Το έχει ξαναγράψει η στήλη: όταν έπεφτε η Πόλη, ο άρχοντας Νοταράς κι άλλοι Ρωμιοί αριστοκράτες επέλεξαν να υπηρετήσουν το τουρκικό φακιόλι.

Οχι για να επωφεληθούν οι ίδιοι (τουλάχιστον όχι όλοι, διότι ορισμένοι πρόδωσαν με το αζημίωτο) αλλά για να προφυλάξουν, λέει, το δύστυχο και ξεπεσμένο γένος των Ρωμαίων -των Ελλήνων της εποχής δηλαδή, απ' τα χειρότερα και τα πιο οικτρά.

Το ίδιο κι ο Τσολάκογλου στην Κατοχή. Συνεργάστηκε, λέει, για να σώσει ό,τι μπορεί.

Του μεν Νοταρά του πήδηξε ο Σουλτάνος τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια (πολυπολιτισμικό συνήθειο των Οθωμανών της εποχής) πριν να τα σκοτώσει μπροστά στα μάτια του γέροντα πατέρα τους κι ύστερα να του πάρει το παραλοϊσμένο κεφάλι.

Του Τσολάκογλου, του πέθαναν «στη βάρδια του», καθώς λένε οι αγγλοσάξωνες, εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές από την πείνα και τις εκτελέσεις...

«Ας προσέξουν λοιπόν οι Υπατοι» -που πλέον Υπατοι δεν είναι- όχι πια για τη Δημοκρατία, αυτήν την ξέσχισαν, αλλά τη φωνή του λαού που γίνεται σιγά σιγά (ή ίσως πλέον γρήγορα) οργή.

Οι εκλεγμένοι βουλευτές και οι εκλεγμένοι ή διορισμένοι Υπουργοί που έχουν κουρελιάσει το Σύνταγμα, ας μην αυτοπαραμυθιάζονται ότι το έκαναν για να «σώσουν ό,τι μπορούσαν». Αυτοί που άνοιξαν τις πόρτες στους νέους Κατακτητές, μπορούν να προσβάλλουν τη νοημοσύνη τους, αλλά όχι και τη δική μας, λέγοντας ότι το έκαναν για να σώσουν τη χώρα.

Ουδείς κατακτητής έσωσε ουδέποτε τις χώρες που λεηλάτησε...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. από enet

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση