Πάμε στην πλατεία για να αλλάξουμε εμείς και μετά να αλλάξουμε αυτούς

Διάβαζω σε σχόλια, αλλά και σε άρθρα, ότι οι απεργίες, τα μπλογκ είναι μάταια και δεν αλλάζει τίποτα. Εμείς από έξω θα τρώμε ξύλο, αλλά μέσα οι άλλοι, “με πόνο ψυχή” θα μας “σώζουν”...

Ακούμε για Γουδί, για Κρεμάλες, για Ελικόπτερα κι άλλα “επαναστατικά”, αλλά τίποτα δεν γίνεται!

Εχουν δίκιο… εν μέρη… Δεν περιμένω τίποτα από αυτά να γίνει!

Δεν αλλάζουν αυτοί, γιατί οι Ελληνες είναι βαθιά δημοκρατικός λαός, όσο κι αν προσπάθησαν ορισμένοι (δήθεν “δεξιοί” πατριδέμπορες του ΛΑΟΣ ή δήθεν “αριστεροί” συνωστισμένοι τύπου Ρεπούση να τον οδηγήσουν σε φασιστικές νοοτροπίες) και σέβεται την δημοκρατία.

Δεν θέλει τη ανωμαλία και να κάψει τα … θερινά Ανάκτορα…ή το Ραιχσταγκ, δημοκρατία και δικαιωσύνη θέλει.

Γιατί η ολιγαρχία κι οι λειτουργοί της δικαιωσύνης μας οδήγησαν εδώ.

Η βουλή είναι Ιερή …. όχι όμως κι οι ανθρωποι που είναι μέσα.

Η δικαιωσύνη είναι Ιερή…οι λειτουργοί της όμως έκαναν τα στραβά μάτια τόσα χρόνια.

Υπάρχει κάτι που αλλάζει;

Υπάρχει!

Κι αυτό που αλλάζει , τους φοβίζει περισσότερο.

Η άσκοπη βια, όσο κι αν την αντιπαρέρχονται τα ΜΜΕ, είναι δείγμα του πανικού τους.

ΟΧΙ γιατί θα πέσει η κυβέρνηση ή θα αλλάξει το σύστημα εκδοτών, εργολάβων, συνδικα-ληστών, ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!

Δεξιοί-Αριστεροί, όλοι κάτω από την ίδια σημαία. Ακραίοι μπορεί να υπάρχουν, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι και βγαίνει ο ήλιος από την ανατολή.

Αλλά…

Πάμε στην πλατεία για να αλλάξουμε ΕΜΕΙΣ!

Γιατί ΕΜΕΙΣ τους στείλαμε εκει, αποχαυνωμένοι από το καρότο του Παπανδρεϊκού μεσαίωνα. Οσοι από εμάς μίλαγαν για τον τυφώνα που ερχόταν, όπως πχ ο Καββαθάς, τους θεωρούσαν γραφικούς ή γκρινιάρηδες….

Οποίος πήγε στην πλατεία, έστω για βόλτα, έστω για χαβαλέ, έστω για μια γκόμενα που του γυάλισε, γύρισε σπίτι του αλλιώς, είδε ότι υπάρχουν κι οι άλλοι, που μέχρι χθές δεν τους εβλεπε.

Κανείς όμως δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος, γιατί κι η ζωή του δεν θα είναι πια η ίδια.

Πάμε στην Πλατεία για να αλλάξουμε εμείς, για να αλλάξουμε μετά Αυτούς….

Αφιερωμένο από τον μέγιστο Ελληνα Κ.Π.Καβάφη :

Ας φρόντιζαν

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Διατελώ Υμέτερος

Νετάκιας

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση