Το χρέος της ελευθερίας

• Tου Παντελή Μπουκαλά

Παρά την «όξινη βροχή» της Τετάρτης, με τα δακρυγόνα της και τα ασφυξιογόνα· παρά τις σπασμένες κεφαλές, τα μπουκωμένα πνευμόνια και τη βραχνάδα στη φωνή· παρά τον μισό αυθόρμητο - μισό καλλιεργημένο φόβο των επεισοδίων, που τα πυροδοτούν οι ιδεοληπτικοί της «σύγκρουσης» (θα πρέπει πάντως να ήταν η πρώτη φορά που ακόμα και στα κανάλια ακούστηκε ότι δεν φορούσαν κουκούλα ή κράνος όλοι όσοι πέταγαν πέτρες ή ό,τι άλλο, δίνοντας υλική μορφή στον θυμό τους, και δεν ήταν όλοι τους «πιτσιρικαρία», αλλά και άνθρωποι μεσόκοποι που δεν βλέπουν πώς αλλιώς να δηλώσουν σαφέστερα την απελπισία τους και, πετροβολώντας, ήθελαν να σπάσουν τη βιτρίνα πίσω από την οποία εκτίθενται οι πολύχρονες αυταπάτες τους)· παρά την αίσθηση, την πεποίθηση πιθανόν, ότι όλα έχουν παιχτεί, κι έχουν παιχτεί αλλού και από άλλους, και ότι η φωνή λαού, όσοι ισχυρή, δεν φτάνει όχι στις Βρυξέλλες αλλά ούτε καν στου Μαξίμου· παρ’ όλα αυτά, ο κόσμος, πολύς και αποφασισμένος, ξαναβγήκε στους δρόμους που οδηγούν στο Σύνταγμα και στη Βουλή.

Είναι κι αυτές οι κρίσιμες λέξεις βλέπετε, οι σημαδιακές: Σύνταγμα και Βουλή. Λέξεις βαρυφορτωμένες ιστορία, που λειτουργούν πάντοτε σαν πυροδότες, σαν εμβρυουλκοί αισθημάτων και σαν πολλαπλασιαστές τους.

Το Σύνταγμα, της Ελλάδας το Σύνταγμα, όπως άλλωστε και κάθε άλλης χώρας, δεν προβλέπει βέβαια ότι κάποια στιγμή κάποια κυβέρνηση με εξ ορισμού ληξιπρόθεσμο βίο έχει το δικαίωμα να μοιραστεί με τρίτους, με ξένους, την εξουσία που της δόθηκε από τη λαϊκή ψήφο, για συγεκριμένους λόγους και με συγκεκριμένους, ανελαστικούς περιορισμούς, και όχι μόνο χρονικούς.
Την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία προβλέπει το Σύνταγμα, δίχως όρους και όρια. Κι αυτή η κυριαρχία προσβλήθηκε, μειώθηκε, τσαλακώθηκε. Για να τσαλακωθεί μαζί της και η περηφάνια και ο αυτοσεβασμός των κατοίκων αυτής της χώρας, που δεν ξέρουν, δεν θέλουν να ξέρουν από τα τερτίπια του πολιτικαντισμού.

Για τη λέξη Βουλή τώρα, για το σήμα Βουλή: Εκεί, ένα χρόνο τώρα, κάθε εκβιασμός που αποβαίνει επιτυχής (συμβάλλει δηλαδή στην απόσπαση της συναίνεσης) οδηγεί αναπόφευκτα στον αμέσως επόμενο, που είναι χειρότερος.
Εκεί, βουλευτές, πολίτες δηλαδή που είναι υποχρεωμένοι να σκέφτονται ελεύθερα και ελεύθερα να μιλούν και να αποφασίζουν, καταντούν μαριονέτες, σύμφωνα με τη δική τους δημόσια ομολογία, δακρύβρεκτη ή μη, αυτοπαραμυθητικά υποκριτική ή ειλικρινή:
Υπερψηφίζουν άρθρα που δεν τα γνωρίζουν καν και δεν τα κατανοούν, διατάξεις που τις αμφισβητούν σφοδρότατα (τουλάχιστον στις τηλεοπτικές τους εμφανίσεις) και μέτρα που η συνείδησή τους δεν τα ανέχεται.
Υπερψηφίζουν αυτοακυρούμενοι ως βουλευτές και ως πολίτες. Ισως επειδή δεν έχουν συναισθανθεί ότι η ελεύθερη γνώμη, η ελεύθερη φωνή, δεν είναι μονάχα δικαίωμα· είναι κάτι πολύ βαρύτερο: χρέος.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση