Πλησιάζει λοιπόν η "ημέρα της κρίσης"!
- Του Χρήστου Δάμαλου
Η Ελληνική χρεοκοπία είναι προ των πυλών!
Μπορεί να είναι ελεγχόμενη, συντεταγμένη, μερική , κούρεμα, ξύρισμα ή όπως αλλιώς θέλουν να την ονομάσουν, αλλά είναι προ των πυλών! Οι μόνοι που συνεχίζουν να το αρνούνται είναι οι ντόπιοι λακέδες τους και τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης που θέλουν να μας πείσουν πως με 1.500.000 άνεργους, έναν (;) εργαζόμενο σε κάθε σπίτι και λιγότερα από 600€ βασικό μισθό θα «ανταποκριθούμε στις δεσμεύσεις μας έναντι των εταίρων μας »!...Λες και δεν είναι αυτό που ζούμε ήδη χρεοκοπία!
Κι εσύ καλέ μου συνάδελφε τι λες τώρα;
Ρωτώ εσένα που πριν 18 μήνες κοίταζες δύσπιστα όσους μίλαγαν για τον εφιάλτη που έρχεται. Εσένα συνάδελφε που ανησυχούσες μήπως και δεν πάρουν οι τράπεζες το πακέτο να σωθούν και να μας σώσουν, που χαμογέλαγες ειρωνικά στο άκουσμα και μόνο της περίπτωσης να μας κόψουν από το δώρο ή τα επιδόματα…Ρωτώ εσένα συνάδελφε που έλεγες πως όσοι μιλάνε για δώδεκα μισθούς που θα είναι σαν δέκα, για μειώσεις αντί αυξήσεων και για απολύσεις στο δημόσιο (άκου να δεις παλαβάδες…) κινδυνολογούν! Ρωτώ εσένα που όταν ξεκίνησε η λαίλαπα έλεγες είναι μπόρα και θα περάσει, που σκέφτηκες πως είσαι παλιός και οι μειώσεις θα πιάσουν τους νέους, πως είσαι μόνιμος και οι περικοπές προσωπικού θα πιάσουν τους αναπληρωτές, που είσαι διορισμένος με Α.Σ.Ε.Π. και η απόλυση δε θα σε αγγίξει…
Τι λες τώρα; Εσύ συνάδελφε μου που δεν έκανες στάσεις, 24ωρες και 48ωρες γιατί «είναι τουφεκιές στον αέρα» και δεν κάνεις πενθήμερες γιατί «δε βγαίνεις οικονομικά», που δεν πας στη Γενική Συνέλευση του σωματείου σου γιατί «λένε όλο τα ίδια και τα ίδια», που ψάχνεις να βρεις το «κόλπο γκρόσο» μέσα από αποχή από τις εκδρομές, καθιστικές διαμαρτυρίες, λευκές απεργίες, λαμπαδηφορίες, ανακοινώσεις διαμαρτυρίας, δικηγόρους και νομοθετήματα, μέσα από οτιδήποτε άλλο εκτός από απεργία «που τη θέλει το κράτος για να κονομάει από το μισθό που δε σου δίνει τη μέρα αυτή»;
Φθάσαμε λες αρκετά μακριά; Χωθήκαμε αρκούντως βαθιά στο σκατό ή θέλει ακόμα λίγο; Έχεις ακόμα αντοχές, μικροοικονομίες, περισσεύματα ή σιγά-σιγά σώνονται κι αυτά; Δε νοιώθεις κι εσύ κάτι να σε πνίγει όταν σε ρωτά το παιδί σου « και τώρα τί;.. »
Πιστεύεις ότι ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε ή να περιμένουμε ακόμα λίγο; Ή μήπως να μην αντιδράσουμε και να επιμείνουμε μακάριοι στον ύπνο μας μέχρι ένα ηλιόλουστο πρωινό να μας ξυπνήσουν από αυτό το κακό όνειρο τα πουλάκια; ...Όμως φοβάμαι συνάδελφε, και μάλλον το καταλαβαίνεις πια κι εσύ, πως μόλις ανοίξουμε τα μάτια μας τα πουλάκια θα είναι μαύρα με νύχια γαμψά και δε θα τιτιβίζουν αλλά θα κράζουν. Θα κράζουν πάνω στα κουφάρια μας και στα κουφάρια των παιδιών μας, των παιδιών που υποχρεούμαστε να διδάξουμε, εκτός από μαθηματικά και γλώσσα και γεωγραφία, κάτι πιο αναγκαίο μα και πιο δύσκολο…: ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Και αναξιοπρεπής δεν είναι αυτός που πεινάει, είναι αυτός που το δέχεται μοιρολατρικά και δε φωνάζει γι αυτό!
Εδώ που φτάσαμε συνάδελφε υπάρχουν δυο δρόμοι : του ραγιά και του ζορμπά…Ναι, μη χαμογελάς, μη σου ακούγεται μελοδραματικό… Ή σκύβουμε το κεφάλι, κλείνεται ο καθένας στο καβούκι του κοιτώντας πώς θα τη βολέψει και βράζει και παιδιά και συναδέλφους και σχολεία και παιδαγωγούς, ή σηκώνει το κεφάλι, πιάνεται χέρι με χέρι ΜΕ ΟΛΟΥΣ τους όμοιους του και ξεκινά να παλεύει…
Και οι δυο δρόμοι διδάσκουν. Ο ένας ραγιαδισμό, υποταγή, ιδιοτέλεια και ο άλλος περηφάνια, αλληλεγγύη, ελπίδα. Και τους δυο τους έχουν διαλέξει πολλοί πριν από εμάς σε παρόμοιους, δύσκολους καιρούς. Και ανάλογα με την επιλογή τους χαρακτηρίστηκαν στις συνειδήσεις μας και στη συλλογική μνήμη.
Τι λες λοιπόν τώρα συνάδελφε; Και σε λέω ακόμα συνάδελφο γιατί έχω την κρυφή ελπίδα πως το δεύτερο δρόμο θα διαλέξεις. Θα δεις πια καθαρά πως ο μοναχικός δρόμος δεν οδηγεί πουθενά. Κι αν η συλλογική δράση δεν έχει εγγυημένο αποτέλεσμα, έχει η απραξία: Οδηγεί στο χαμό μας. Σε λέω ακόμα συνάδελφο γιατί ελπίζω πως θα βγεις απ’ το καβούκι σου και θα έρθεις να πιαστούμε μαζί στο δρόμο να διεκδικήσουμε πίσω το παρόν και το μέλλον μας, το δικό μας μα και των παιδιών μας. Των παιδιών που θα μας κοιτάνε αύριο στα μάτια και θα μας ρωτούν:
«Εσύ τι είπες τότε δάσκαλε, τότε που έπρεπε να μιλήσεις»;
Αναρτήσεις
ΜΗ ΚΑΤΑ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. (Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΣ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΟΥ)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητό μέλος κομματικού στρατού που διορίστηκες νύχτα και δε σου αρέσουν οι διορισμένοι με διαγωνισμό ή με ΑΣΕΠ.
Είσαι εσύ ακριβώς που το χέρι σου ήταν και ακόμα είναι προέκταση της κομματικής επιθυμίας του κάθε κομματόσκυλου βουλευτή ή συνδικαλιστή που όνειρό του ήταν και είναι να γίνει βουλευτής. Είσαι εκείνος που ότι έχεις και δεν έχεις στη ζωή σου το έχεις κλέψει από άλλον και έχεις κάνει την τύχη σου και την οικογένειά σου στη θέση της δικής του με τη 'θεική' παρέμβαση του κομματικού ερωμένου σου. Είσαι αυτός που έστελνες στα πειθαρχικά της υπηρεσίας σου το συνάδελφό σου με κομματική εντολή επειδή δεν πειθαρχούσε στην κομματική γραμμή των ελεεινών κορακιών του κόμματός σου επειδή φώναζε κατά του κομματικού σου δημάρχου που είχε βαθιά χωμένα τα βρωμερά του χέρια στον εθνικό πλούτο.
Εσύ τώρα θες να με κατεβάσεις σε απεργία για να καπηλευτείς τις πληγές μου αμέσως μετά. Θες να με κάνεις όργανό σου. Οι απεργίες γίνονται τότε που είναι να προλάβεις κάτι. ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΌΤΗΤΑ. ΤΩΡΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙ; Ύπουλε. ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ. ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΘΑ ΠΟΡΕΥΤΩ. ΟΙ ΛΕΟΝΤΕΣ ΠΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΙ. ΕΣΥ ΘΕΣ ΝΑ ΧΩΘΕΙΣ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΣ ΟΤΙ ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ! ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΚΏΛΟΥ!
ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΤΟΝ ΕΦΕΡΕΣ ΕΣΥ. ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΤΣΙΡΑΚΙ ΤΟΥ. ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΝ ΦΕΡΝΕΙ Η ΕΛΕΕΙΝΗ ΣΟΥ ΥΠΑΡΞΗ. ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΕ ΠΡΟΔΟΤΗ. ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΟΡΑΚΙ ΣΤΟ ΠΤΩΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΤΑ ΓΑΜΨΑ ΤΟΥ ΝΥΧΙΑ ΣΟΥ ΠΑΝΕ ΓΑΝΤΙ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ.
ΝΕΝΕΚΟ!
Το τέλος αυτό ήταν προδιαγεγραμμένο και ετοιμαζόταν χρόνια πριν κι όχι μήνες. Η προδοσία της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι ο επίλογος και όχι η αρχή του τέλους. Στο περιβάλλον μου φώναζα και προειδοποιούσα, έδειχνα τι προετοιμάζεται εδώ και τρία - τέσσερα χρόνια. Για μένα ήταν εμφανές αλλά θεωρούσα καθήκον μου να το επισημάνω σε όλους γύρω μου. Αντιμετώπισα χαμόγελα δυσπιστίας έως ειρωνίας. Σήμερα δε φωνάζω πια, τι να πω αφού ότι έλεγα είναι πραγματικότητα πια. Αλλά και γύρω μου σιωπή, κανένας δεν τολμάει να πει τελικά "Πόσο βλάκας ήμουν που πίστευα τους πουλημένους δημοσιογράφους των κρατικοδίααιτων ΜΜΕ". Ίσως να μην μπορούν να το σκεφτούν καν... Δεν υπάρχει ελπίδα, η προπαγάνδα είναι το δυνατότερο ναρκωτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφή