Χρεί θαρσείν

• Γράφει ο Στέλιος Αρσενίου

Τον τελευταίο καιρό, όπου πάω κι όπου σταθώ, γνωστοί και φίλοι, με πιάνουν και με ρωτούν:

Τί γίνεται; Πού πάμε;

Τα ίδια ρωτώ κι εγώ αργότερα με τη σειρά μου.

Μιά κατάσταση όμοια με την οποία δεν έχει βιώσει άνθρωπος μεταπολεμικά, τείνει να μας κάνει "αλοιφή" ανθρώπους, πράγματα, βιώματα.

Ναι, τα πράγματα είναι δύσκολα.

Ναι, με τους ευρωπαίους στο σβέρκο μας να ορέγονται και να ορέγονται, η απογοήτευση ολοένα μεγαλώνει.

Ναι, με το έλλειμμα διακυβέρνησης και Δημοκρατίας κενά χαώδη καταλαμβάνουν τον καθένα μας.

Όμως.

Ποιά μπορεί να είναι η επόμενη μέρα;

Από ποιούς θα διαμορφωθεί;

Θα υπάρξουν συνεχιστές, ή η παράσταση τελείωσε;

Επειδή αυτό τον καιρό έχουν ατονήσει λόγω θερινής ραστώνης τα μεσημεριανάδικα και οι μεσημεριανούδες με τους μεσημεριμιανιστές, από όπου και εγώ είχα πληροφόρηση, είπα ας πάω λίγο παλιά, πριν από τα παράθυρα της τηλεόρασης.

Ένας αρχαίος, από αυτούς που δε χώνεψα ποτέ, μετά τη λήξη κάποιου ποδοσφαιρικού αγώνα ανάμεσα σε Σπαρτιάτες και Αθηναίους, παρά το γεγονός ό,τι οι Αθηναίοι, έβαλαν στο λογαριασμό του Μεσσηνίου διαιτητή 50 τάλαντα για να πάρουν το παιχνίδι που τελικά έχασαν με σκορ 4 - 2, φώναξε με στεντόρεια φωνή σαν αυτή του αείμνηστου Γιάννη Ματζουράνη στους ηττημένους:

«ΧΡΕΙ ΘΑΡΣΕΙΝ. ΤΑΧ΄ ΑΥΡΙΟΝ ΕΣΕΤ΄ ΑΜΕΙΝΟΝ».

Με άλλα λόγια: Πρέπει να έχετε, να έχουμε θάρρος. Η επόμενη μέρα ίσως ("ντεμέκ") να είναι καλύτερη.

Όλα καλά αλλά αυτό το- ντεμέκ- μας τα χαλάει.

Όχι επειδή οι Λάκωνες κέρδισαν τους Αθηναίους.

Μπάλα είναι. Ένας κερδίζει, ένας χάνει.

Στην χειρότερη περίπτωση να έρθουν ισόπαλοι.

Το «ντεμέκ (δήθεν)» αλλού πάει, αλλού παραπέμπει.

Εμείς οι μικρασιάτες ξέρουμε πολύ καλύτερα από τον καθένα πού παραπέμπει αυτό το ντεμέκ.

Και επειδή όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι, όλοι λίγο - πολύ μας καταλαβαίνουν.

Πρώτοι, οι μουσουλμάνοι, που αυτό το «ντεμέκ» το διετύπωσαν και αλλιώς.

«Αν σε πηδήξει ο κατής (δικαστής), τράβα το δίκιο σου να βρεις».

Αυτό μας καίει. Που εκτός από την Αθήνα θα μας πηδήξει και ο κατής.

«Καίει ου ήλιους καίει, καίει μανάραμ΄ καίει...».

Έρχεται να μας θυμίσει η Σοφία Βέμπο.

Είχε μιά γεύση κι αυτή από τον Ντούτσε. Άν όχι η ίδια, οι συγγενείς της. Τα τραγούδια δεν γράφονται τυχαία.

Και βέβαια μην πάει ο νους σας σε κρεβάτια και κρεβατοκάμαρες.

Στα μαρμαρένια αλώνια, εκεί που ο Διγενής πάλεψε με τον Χάροντα παραπέμπουν όλα αυτά.

Έλα να παλέψεις με την Τουρκία που τρέχει με ρυθμό ανάπτυξης 11% στα μαρμαρένια αλώνια.

Πάραυτα.

Χρεί θαρσείν.

Και άλλες φορές τα πράγματα ήταν δύσκολα. Πιό δύσκολα.

Μέσα από τα κατάβαθα της ψυχής μας, πέρα από πίκρες, απογοητεύσεις, αγανάκτηση πέρα ως πέρα δικαιολογημένη, ας δούμε, αν μπορούμε, κάτι γαλανό, ουσιαστικό.

Καταποντιζόμαστε.

Όμως δεν είμαστε μόνοι.

Την ώρα της μεγάλης κρίσης, θα ‘χουμε δίπλα μας και να πιαστούμε, και να ανασκευάσουμε την τωρινή ζοφερή πραγματικότητα.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση