Τρέχουν ιδρωμένοι πίσω από τα γεγονότα

• Του Γιώργου Κράλογλου

Ακόμη και τώρα που κορυφώνεται ανεξέλεγκτα ο διεθνής τζόγος στοιχημάτων για την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας καθώς αυξάνονται και οι αμερικανικές πιέσεις για αποδυνάμωση του ευρώ με πολιορκητικό κριό την μονίμως «προσφερόμενη» Ελλάδα, η κυβέρνηση δείχνει αμήχανη και ανίκανη να αντιδράσει. Η δε αδυναμία αντίδρασής της την παγιδεύει ακόμη και στο ενδεχόμενο προώρων εκλογών.

Πρόκειται (παρά τα όσα δηλώνονται) για πιθανότατο ενδεχόμενο που διαγράφει εκτός των άλλων και η εμφανέστατη συσπείρωση των συντεχνιών των κρατικών υπαλλήλων και των κλειστών επαγγελμάτων με σκοπό την Φθινοπωρινή αντεπίθεση καθώς διακρίνουν (μετά τις εξελίξεις στις μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο και στα Πανεπιστήμια) απόλυτη γύμνια στο οπλοστάσιο της κυβέρνησης. Γύμνια που την αποκαλύπτει και ο διαχωρισμός των στρατηγικών κινήσεων των παραγωγικών δυνάμεων (όπως αυτές των ιδιωτικών Τραπεζών και άλλων που θα ακολουθήσουν) από τις τακτικές της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Άλλωστε, εκεί που έχουμε φθάσει, καμία συντεχνία δεν πρόκειται να δείξει ευαισθησία για τους κινδύνους δημιουργίας χάους στην οικονομική και κοινωνική ζωή.

Χάους επιθυμητού βέβαια από τα αριστερά κόμματα για τα αυτονόητα πολιτικά κέρδη αλλά και από τα άλλα μικρά κόμματα αφού έτσι αποκτούν ισχυρότερη άποψη, φωνή και λόγο εντός και εκτός Βουλής.

Σε ό,τι αφορά την Νέα Δημοκρατία, η αδυναμία της να πείσει ότι μπορεί να χαράξει δρόμο εξελίξεων στην πολιτική και κυρίως στην οικονομία (σε βάρος της κυβέρνησης) την καθηλώνει μόνο σε τακτικές προεκλογικών κινήσεων και ασφαλώς στην αναμονή της (καθόλου βεβαίας) είσπραξης της φθοράς του ΠΑΣΟΚ.

Φθοράς, όμως, που εκδηλώνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα από τον μήνα αυτό, μετά την κυβερνητική γκάφα με την υπόθεση των εμπραγμάτων εγγυήσεων στην Φινλανδία.

Τη γκάφα που ακολούθησε αμέσως μετά η αναδίπλωση του υπουργού Οικονομικών κ. Ε. Βενιζέλου στις συντεχνίες του υπουργείου του να διατηρούν επιδόματα και μπόνους που δεν δικαιούνται.

Στο δίδυμο, δε, των αστοχιών αυτών πρέπει να προστεθεί και η αναγγελία μιας «γλυκανάλατης» πολιτικής αποκρατικοποιήσεων όπου οι κυρίως οι Πασοκικές συντεχνίες απειλούν με πόλεμο ακόμη και για σκέψη μεταβολής του κατεστημένου των κρατικών υπαλλήλών που συντεχνιακά εμφανίζονται ως κεκτημένα.

Έχει δε σημασία να σταθούμε στο σημείο αυτό γιατί ο πόλεμος των συντεχνιών των κρατικών υπαλλήλων δημοσίου και ΔΕΚΟ έχει ένα σκοπό.

Να μην μειωθεί το κράτος να μην πειραχθούν οι 1.150.000 κρατικοί υπάλληλοι και τα κεκτημένα τους και να μην εφαρμοστούν οι συμφωνίες της 21ης Ιουλίου στις Βρυξέλλες για την ρύθμιση του ελληνικού χρέους γιατί υπονομεύουν τις καρέκλες τους!!

Έτσι ενώ και ο κ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ τρέμουν τις εκλογές (ακόμη και για την περίπτωση που τις κερδίσουν) βρίσκονται τώρα σε κατάσταση αναγκαστικής ετοιμότητας και άμυνας.

Άμυνα κατ΄ αρχήν προς τις συντεχνίες που δεν μπορούν να τις ελέγξουν, αφού εκτός από την αντιπολίτευση τις θωπεύουν σιωπηρά και ομάδες βουλευτών και παραγόντων του ίδιου του ΠΑΣΟΚ.

Άμυνα όμως απέναντι και στην ίδια την κυβερνητική ανικανότητα να εφαρμόσει τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο μνημόνιο που δεν αναχαιτίζουν την κρίση αλλά σηματοδοτούν τουλάχιστον μια πορεία αντιμετώπισής της.

Και είναι υποχρεωμένη η κυβέρνηση να αμυνθεί, καθώς ανεξάρτητα από την εντυπωσιακή αμυντική συμφωνία Alpha - Eurobank συντηρείται και ίσως και εντείνεται ο εσωτερικός «πόλεμος» στην ανοχύρωτη οικονομία με στόχο αφενός την απαξίωση του Τραπεζικού συστήματος και αφετέρου των δυνάμεων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στον ευαίσθητο χώρο του τουρισμού και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων μιας και όλες οι μεσαίες και μεγάλες είναι ήδη προβληματικές και σχεδόν στα χέρια Τραπεζών.

Η κυβέρνηση είναι συνεπώς στην μέση ενός αναγκαστικού μονόδρομου.

Εάν πάει πίσω θα παραδώσει τα σημερινά όπλα που έχει στα χέρια της (συμφωνία Βρυξελλών, επιτυχής μεταρρύθμιση στην παιδεία με πολιτική συναίνεση, έναρξη μείωσης του κράτους) και θα οδηγήσει την χώρα σε τραγωδία εκλογών.

Εάν πάει μπροστά τότε οι υποχρεώσεις της είναι συγκεκριμένες. Οφείλει να προχωρήσει άμεσα στις υπόλοιπες μεταρρυθμίσεις αρχίζοντας από ουσιαστικές τομές στην αποκρατικοποίηση μέσα στο 2012 που είναι προεκλογική περίοδος.

Ταυτόχρονα οφείλει να μειώσει σε αισθητό βαθμό τις κρατικές δαπάνες αρχίζοντας από το ίδιο το υπουργικό συμβούλιο.

Οφείλει ακόμη να γράψει ιστορία με μια φορολογική πολιτική πραγματικών κινήτρων και όχι μοναδικού φοροεισπρακτικού χαρακτήρα.

Ακολούθως οφείλει να αξιοποιήσει τα προγράμματα ΕΣΠΑ όχι με «πονηρά» πελατειακά και παλαιομοδίτικα προγράμματα απασχόλησης ανέργων με 400 ευρώ για πέντε μήνες αλλά σε ενισχύσεις επενδύσεων με υποχρεωτικές συμφωνίες για διατήρηση ή και αύξηση των θέσεων εργασίας.

Να είναι βεβαία ότι οι επενδυτές θα δεχθούν τον όρο αυτό.

Εάν με τον τρόπο αυτό μεταβάλλει την σημερινή της εικόνα μπορεί να ελπίζει ότι θα ανακόψει (τουλάχιστον στον σημερινό εγκληματικό βαθμό) την λειτουργία του αισχρού παιχνιδιού στοιχημάτων του Λονδίνου σε βάρος της Ελλάδας και ότι θα χτυπήσει την γροθιά της στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες το επόμενο χρονικό διάστημα.

Ας μην ξεχνάμε ότι στην ιστορία των λαών ηγέτες ήταν αυτοί που τόλμησαν σε περιόδους πολιτικής ή οικονομικής κρίσης να εφαρμόσουν πολιτικές που ήταν σε βάρος τους.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση