Ένας πολίτης προτείνει... ενώ οι πολιτικοί φυσικά δεν ξέρουν να διαβάζουν...

Παρακαλώ να μου επιτρέψετε να καταθέσω -και εγώ την γνώμη μου- καθώς όπως είναι της μόδας να λέγεται τελευταίως "ο σιωπών δοκεί συναινείν" δηλ. αυτός που σιωπά (στην ουσία) είναι σαν να συμφωνεί.

1. Απονομιμοποίηση της κυβέρνησης αλλά και του πολιτικού συστήματος

Ευκολότερα λέγεται παρά γίνεται. Με το ισχύον νομικό πλαισιο οι πολιτικοί έχουν πλήρη ασυλία, ακόμη και όταν παρανομούν ασυστόλως. Πρώτα πρέπει να τροποποιηθεί το Σύνταγμα και μετά όλα γίνονται.

2. Παύση πληρωμών προς στους δανειστές και αναδιαπραγμάτευση του χρέους

Εάν υπάρχουν απτές και αδιάσειστες αποδείξεις ότι είτε α) το σημερινό ποσό του χρέους είναι λάθος ή β) η διαδικασία μέσω της οποίας δανείστηκε η Ελλάδα τα χρήματα αυτά ήταν έστω και μερικώς όχι σύννομη με τους ελληνικούς ή και διεθνείς νόμους, τότε και ΜΟΝΟΝ τότε μπορούμε, δικαιούμεθα και επιβάλλεται να αρνηθούμε να πληρώσουμε.

Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό: Χρωστάμε; ΝΑΙ! Πόσα χρωστάμε; ΤΟΣΑ, ε! τόσα θα πληρώσουμε και -συμφωνώ- αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι θα σας τα ξεπληρώσουμε με τον ρυθμό που αντέχει η χώρα. Αλλά πλήρης παύση και άρνηση πληρωμής και ολική αναδιαπραγμάτευση του χρέους ΔΕΝ πρόκειται να γίνει, εκτός αν ο μέσος Έλληνας είναι διατεθειμένος να επιστρέψει στο βιοτικό επίπεδο των παπούδων του, για να μην πω και ακόμη παλιότερα.

3. Επιστροφή σε εθνικό νόμισμα μέχρι που η Ευρώπη να αποκτήσει πολιτική συνοχή με κοινό προϋπολογισμό και με κοινή δημοσιονομική πολιτική

Άλλο πράγμα -νομίζω- το εθνικό νόμισμα και η οικονομική κατάσταση της κάθε χώρας και άλλο πράγμα η Ευρωπαϊκή Ένωση και η όποια κατάστασή της. Προανώς συνδέονται αλλά πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα. Η Αγγλία γιατί κράτησε το δικό της νόμισμα, η Δανία γιατί συζητάει και "απειλεί" την επιστροφή στην Κορώνα, με εσωτερικά δε δημοψηφίσματα διαφοροποιείται στις ντιρεκτίβες της ΕΕ, η Νορβηγία, η Ελβετία και αρκετά άλλα κράτη γιατί δεν ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν, παρ' όλ' αυτά θεωρούνται "Ευρώπη". Γιατί έχουν οικονομίες που μπορούν να λειτουργήσουνε ΚΑΙ ανεξάρτητα από την ΕΕ.

Το τεράστιο λάθος της Ελλάδας ήταν που μπήκαμε/μας δέχθηκαν στην Ε.Ε. ενώ δεν πληρούσαμε τους όρους και ΔΕΝ είχαμε την απαραίτητη οικονομική "επιφάνεια" για να ανταπεξέλθουμε.

Το πρόβλημα όμως τώρα είναι ότι αν αποφασίσουμε να βγούμε ή έστω απλώς να γυρίσουμε στην δραχμή (κάτι που που δεν γίνεται χωρίς την αποβολή μας από την Ένωση) θα επιβάλλουμε στον κακομαθημένο ελληνικό λαό ένα βιοτικό επίπεδο αντίστοιχο της περιόδου του μεσοπολέμου, ίσως και χειρότερα.

4. Συνεργασία με τους υπόλοιπους Ευρωπαϊκούς λαούς για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

Αυτό είναι λίγο -κάπως- θεωρητικό. Προσωπικά εμένα δεν με ενδιαφέρει τόσο η "Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση" όσο η αξιοπρεπής ελληνική παρουσία παγκοσμίως.

5. Σύσταση συντακτικής επιτροπής για την αναθεώρηση του συντάγματος έτσι ώστε να εξασφαλίζει την ανεξαρτησία των εξουσιών, εκτελεστικής, νομοθετικής, δικαστικής, την κατάργηση οικογενειοκρατίας και προνομίων υπουργών και διοικητών δημόσιων οργανισμών, την άμεση εκλογή του Προέδρου από το λαό και την κατάργηση της χρηματοδότησης των κομμάτων με αυστηρό έλεγχο των οικονομικών τους.

Συμφωνούμε στην αναθεώρηση και τροποποίηση του Συντάγματος. Όμως, από Πού θα ξεκινήσει αυτή η διαδικασία. Από το ισχύον πολιτικό σύστημα ΔΕΝ μπορούμε να περιμένουμε τομές. Πραξικόπημα (όχι φυσικά στρατιωτικό), θα ήταν μια λύση αλλά και πάλι καταλήγουμε στο Ποιός, Πώς, κλπ., θα το κάνει.
Όσο για αυτά που θέλετε να εξασφαλίζει το "νέο" Σύνταγμα (όλοι εσείςεμείς που το συζητάμε), άλλα άπτονται της Δικαιοσύνης, άλλα του Πολιτικού Συστήματος και άλλα της επικρατούσας Κοινωνικής Ηθικής του λαού.

Με λίγα λόγια, αυτά είναι ευχολόγια και ενέχουν αρκετό συναισθηματισμό, δηλ. πώς θα θέλαμε να είναι τα πράγματα σε αντίθεση με το πώς θα πρέπει να είναι.

Πάντως, συμφωνούμε στο διαταύτα. Η Ελλάδα χρειάζεται νέο Σύνταγμα. Το ζητούμενο είναι το Ποιός θα το κάνει και το Πότε και Πώς θα γίνει αυτό. Και βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση για ένα "νέο" κοινωνικό συμβόλαιο είναι και η ωριμότητα του λαού κάτι που στην Ελλάδα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ελλείματα.

6. Έλεγχος και προστασία της Ελληνικής ιθαγένειας

Συμφωνώ απόλυτα, προτεραιότητα στον Έλληνα αλλά -επειδή ζούμε σε περιέργους καιρούς- και προστασία των πραγματικά μονίμων και νομίμων αλλοδαπών με παράλληλη αύξηση της καταπολέμησης της παράνομης μετανάστευσης.

7. Υπεράσπιση εθνικών θεμάτων σε Θράκη, Μακεδονία, Αιγαίο, Κύπρο

Αυτό είναι αυτονόητο, αλλά καλά κάνετε και το αναφέρετε καθώς στην σημερινή Ελλάδα της μεταπολίτευσης η κοινή λογική και το αυτονόητο είναι απαξιωμένες έννοιες και ενίοτε μάλιστα θεωρούνται από "μπανάλ" έως "φασιστικές".
Εγώ θα έλεγα συνολικά να υπάρξη μιά περισσότερο "επιθετική" ελληνική εξωτερική πολιτική καθώς στην διεθνή διπλωματία αυτός που δεν ζητάει κάτι συνήθως χάνει κάτι άλλο, ενώ αυτός που όλο και ζητάει κάτι συνήθως -αν δεν το κερδίσει- τουλάχιστον δεν χάνει κάτι άλλο.
Βέβαια αυτό απαιτεί μια ανεξάρτητη, στοχευμένη και συντονισμένη διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις Εθνική Διπλωματία οπότε το πρόβλημα που προκύπτει είναι ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις λές και έχουν πάρει διαζύγιο με την έννοια του "Εθνικού" και φαίνεται λες και έχουν εγκαταλείψει πολλά και σοβαρά "εθνικά μέτωπα".

8. Αναδρομική τιμωρία ενόχων, προδοτών και καταχραστών από το 1981 με βάση το νέο σύνταγμα

Συμφωνώ μαζί σας για την τιμωρία των ενόχων, εκεί όμως που με "χάνετε" είναι η επιλογή του 1981 ως όριο έναρξης επιβολής κυρώσεων. Και με όλο το θάρρος σας ερωτώ: Αν οι εκτελεσθέντες το 1923 στην περίφημη "Δίκη των 6" δικαιώθησαν και μετά θάνατον απαλάχθηκαν των (ομολογουμένως γελοίων) κατηγοριών του τότε εκτάτου στρατοδικείου με την πρόσφατη ειδική απόφαση του Αρείου Πάγου, τι μας εμποδίζει εμάς, να δικάσουμε σήμερα ολόκληρη την άθλια πολιτικοστρατιωτική ηγεσία από το 1974 και μετά και η οποία αφού παρέλαβε την εξουσία από την "επάρατη 7ετία" κατάφερε μέσα σε 37 χρόνια και αφού αποκατέστησε την "Δημοκρατία" και άνοιξε την πόρτα στους τούρκους στην Κύπρο (επειδή η Κύπρος έκειτο μακράν), κατάφερε να καταστρέψει την ελληνική παραγωγική βάση, να μετατρέψει τον μέσο έλληνα πολίτη σε "ζόμπι" και να παραδώσει τον πλούτο της χώρας στα ξένα συμφέροντα.
Με λίγα λόγια και για να μην σας κουράζω: Γιατί 1981 και όχι 1974, γιατί όχι και ακόμα πιό πίσω; Αυτή η περιβόητη και δυσπρόσιτη "κάθαρσις" πότε θα "λάβει χώραν" εις αυτόν τον δύσμοιρο τόπο;

Δημήτριος Γ. Παναγιωτίδης
Μηχανικός Συστημάτων Πληροφορικής
Chicago, IL - USA

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση