Ο Γιώργος έχει όραμα, ο Γιώργος προσφέρει οριστικές λύσεις, ο Γιώργος ξέρει, εμείς όχι!
Ευθανασία εδώ και τώρα!
Η μητέρα μου ζει. Είναι μία γερόντισσα 78 ετών με αρκετά επιβαρημένη υγεία. Δεν μπορεί να συντηρηθεί εύκολα γιατί ένα ελαφρύ εγκεφαλικό της άφησε μια αναπηρία στην κίνηση, ενώ λίγο η βαρηκοΐα, λίγο η οστεοπόρωση, λίγο μια καρδιακή ανεπάρκεια, επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την προβληματική λόγω γήρατος και εγκεφαλικού υγεία.
Η μητέρα μου είναι συνταξιούχος. Έπαιρνε μία σύνταξη 420 ευρώ. Τώρα που ψηφίσθηκε το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής (ΜΠΔΣ) η σύνταξη της μειώθηκε στα 294 ευρώ. Πολύ καλά διαβάσατε 294 ευρώ.
Το να συζητά κανείς πως είναι δυνατόν να ζήσει ένας γέρος άνθρωπος με 420 ευρώ, είναι σαν να αναζητά νερό στην έρημο. Ακόμα χειρότερα να ζει με 294 ευρώ τον μήνα.
Για πολλές γερόντισσες η τύχη δεν είναι τόσο σκληρή αφού υπάρχει ακόμα η οικογενειακή αλληλεγγύη που καλύπτει εκτός των άλλων και το κόστος διαβίωσης. Πόσες χιλιάδες όμως γέροντες δεν έχουν αυτή την τύχη; Μάλλον αρκετές. Μερικοί που διαβάζουν στατιστικές λένε ότι είναι οι περισσότεροι. Όπως και να’ χει είναι πάρα πολλοί και η αλήθεια πονάει.
Ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε ότι οι περισσότεροι γέροι και οι γριές θα ζουν με εισοδήματα της τάξεως των 300 ευρώ τον μήνα.
Άραγε η δική του μάνα ζει με τα 294 της δικής μου;
Κύριε Πρόεδρε, ψηφίστε ένα νόμο που δεν θα τιμωρεί την ευθανασία. Να στείλουμε όλους αυτούς τους γέρους των 294 ευρώ τον μήνα μία ώρα αρχύτερα στον άλλο κόσμο. Έτσι και οικονομία θα κάνετε και το έλλειμμα θα μειώσετε και τις εκλογές μπορεί να ξανακερδίσετε αφού θα έχουν φύγει από την μέση αρκετοί ενοχλητικοί γέροι.
Τιμημένα γηρατειά και κουραφέξαλα! Και τα 294 ευρώ πολλά τους πέφτουν! Ευθανασία εδώ και τώρα!
Αναρτήσεις
Και μετά έρχεται το κράτος αυτό να μας μιλήσει για βία εναντίον του. Το ίδιο αυτό κράτος που βιάζει τις ζωές της πιο ευάλωτης μερίδας των πολιτών, συνθλίβοντας την αξιοπρέπειά τους και απειλώντας τους με θάνατο από ασιτία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδα τις προάλλες κάτι που θα σόκαρε τον οποιονδήποτε. Στη γειτονιά είχα δει πολλές φορές έναν ηλικιωμένο άντρα, να κάθεται πάντα στο ίδιο τραπέζι σε ένα ουζερί, πότε με δύο, πότε με τρεις φίλους του της ίδιας ηλικίας. Καλοστεκούμενοι, με το καθαρό τους πουκάμισο και σακάκι, διάβαζαν εφημερίδες και σχολίαζαν, πίνοντας το κρασάκι τους με λίγο μεζέ. Ήταν από τις εικόνες εκείνες που σου δίνουν παρηγοριά, ότι δεν ισοπεδώθηκαν τα πάντα γύρω μας, και κάτι κρατάμε από τις παλιές καλύτερες μέρες, όταν η πόλη αυτή είχε πιο ανθρώπινο πρόσωπο.
Η παρέα αυτή είχε εξαφανιστεί τις τελευταίες εβδομάδες, μαζί με τις άλλες ορατές αλλαγές τριγύρω: τα λουκέτα σε μικρά μαγαζιά που ξέραμε χρόνια. Απόρησα τι να έγιναν οι ηλικιωμένοι, μέχρι που πριν από λίγες μέρες, την ώρα που πήγα να αγοράσω μια εφημερίδα, ακούω μια φωνή από το πλάι, γυρνάω και βλέπω τον ηλικιωμένο άντρα, με το βλέμμα χαμηλωμένο από αμηχανία, να με ρωτάει μήπως έχω ένα ευρώ. Τον κοίταξα καλύτερα, μήπως έκανα λάθος, αλλά ήταν εκείνος. Μετά το πρώτο σοκ, πήγαμε παραπέρα, του είπα πως τον θυμάμαι που συχνά καθόταν εκεί με την παρέα του και ρώτησα με ανησυχία αν είναι καλά. Γύρισε το χέρι του βόλτες στον αέρα, με αυτή τη χαρακτηριστική ελληνική χειρονομία που πάει να πει "Άστα να πάνε".
Δεν ήθελε με τιποτε να πάρει το πενηντάευρο. Επέμενε ότι το δεκάευρο του φτάνει.